Tussen haakjes





Uitgelicht: Mohammed Benzakour en Stine Jensen in de Volkskrant, 31.8.2009 'Hoezo Ramadan geen wetenschapper?'

"Tussen haakjes: Israël bidt nooit voor de ondergang van Palestina, Israël is praktischer: die voert het gewoon uit."

Heeft u ook voorbeelden van Jip-en-Janneke-uitspraken/berichten/verslaggeving/foto's gehoord/gezien op radio, televisie of andere media? Stuur deze, met bronvermelding, dan naar hoeiboei@gmail.com .

Onkunde of oplichterij

Arabist_jansen

Bovenaan gezet, speciaal voor wetenschappers Paul Aarts, Michiel Leezenberg, Annelies Moors en Ruud Peters.

Update!
+ Naschrift

Professor Tariq Ramadan: Onkunde of oplichterij


De laatste tijd moet ik vaak denken aan het rijmpje dat ik op de kleuterschool in Amsterdam geleerd heb: ‘Wat je zegt dat ben je zelf, met je kop onder lijn elf, met je kop onder lijn tien, nooit meer teruggezien’. Dat komt door Tariq Ramadan.

Tariq Ramadan beoefent de wetenschap. Wetenschap is een ingewikkelde debat dat zich zwalkend naar alle kanten voortbeweegt, maar dat controleerbaar moet zijn, falsificeerbaar, en, natuurlijk, in overeenstemming met de feiten op de grond.

Een van de belangrijkste meest besproken thema’s van de islam- en koranwetenschap in de afgelopen halve eeuw is hoe het mogelijk is dat Mohammed (volgens de traditie 570-632), de stichter van de Islam, door de omringende volkeren die toch waarachtig niet ongeletterd waren, tijdens zijn leven niet genoemd wordt, maar pas veel en veel later.

Het ontbreken van zulke berichten is voor moderne geleerden een van de voornaamste redenen om twijfel te koesteren over het antwoord op de vraag: Heeft Mohammed wel echt bestaan?

De islam- en koranwetenschap van voor 1960-1970 was eigenlijk niet veel meer dan een versie van de Islamitische traditie maar dan naverteld door Westerse geleerden die op het gymnasium hadden gezeten, en dus soms wat kritisch waren. Ze geloofden bijvoorbeeld niet dat het mogelijk was water uit de rotsen te slaan, dus de verhalen over hoe Mohammed water uit de rotsen sloeg, die lieten ze verder ongenoemd en onbesproken.

Wie de boeken van die geleerden leest, komt niet zo snel op het idee dat het hier gaat om oplichterij of onkunde. Toch werden en worden die kwalificaties gratis en met hartstocht door Moslims aan hen verstrekt. Het gaat bij dit soort geleerdheid om serieuze pogingen de waarheid te achterhalen. Niets vond deze geleerdengeneratie leuker dan het vinden van een fout in elkanders werk, of in hun eigen werk: zo’n fout gingen ze dan corrigeren. Dat noemden ze vooruitgang.

Hoewel deze wetenschappelijke traditie in feite horig was aan de islam, wekte hij toch grote woede op bij Moslims. Die moslimse woede is geïncarneerd in een boek van een Amerikaanse letterkundige, met een Palestijns-Egyptische christelijke achtergrond: Edward Said. Dit boek, Orientalism, heeft wereldwijd geleid tot het niet langer onderwijzen van Oosterse talen en culturen aan Westerse studenten aan universiteiten in de vrije wereld.

Een Oosterse taal willen leren en een Oosterse cultuur of godsdienst bestuderen getuigde immers van een Westers superioriteitsbesef, van een koloniale inborst, en van Eurocentrisme, of van nog veel erger dingen. Vooral universiteitsbestuurders waren hier makkelijk van te overtuigen. En waarom wou je zo’n taal dan eigenlijk leren? Zeker om te gaan spioneren. De beoefenaars van de oude traditie van het leren van Arabisch, Tochaars, Sogdisch, Syrisch, Aramees, enz., sterven nu langzaam uit.

Ze worden opgevolgd door migranten uit de Islamitische wereld, die inderdaad ervaringsdeskundige zijn, en die de talen en culturen in kwestie inderdaad zeer goed kennen. Een van dezulken is Tariq Ramadan, die aan de universiteit van Rotterdam als hoogleraar iets met de Islam doet, en die ternauwernood niet benoemd is in Leiden.

Tariq Ramadan heeft een boek geschreven, The Messenger: The Meanings of the Life of Muhammad,wereldwijd een bestseller (Penguin Books, 2007). Dit is een vroom boek dat desondanks door de auteur zelf nadrukkelijk als wetenschappelijk wordt gekenschetst. Die combinatie van vroomheid en wetenschap is moeilijk maar mogelijk, daar gaat het nu niet over.

Ook is het geen redelijk verwijt dat Tariq Ramadan alle moordpartijen, strooptochten en aanslagen weglaat of verzacht waar Mohammed volgens de Islamitische bronnen opdracht toe heeft gegeven of aan deel heeft genomen. Je kunt in een biografie nooit ‘alles’ behandelen, weglaten is een noodzakelijkheid, en misschien probeert Tariq Ramadan wel te bewerkstelligen dat er bij jeugdige moslims een vreedzaam Mohammedbeeld ontstaat, waardoor ze zelf ook vreedzamer zullen worden. Wie weet.

Maar op p. 149 schrijft Tariq Ramadan dat in de tweede helft van de jaren twintig van de zevende eeuw, 625-630, de Perzische en Byzantijnse Wereldrijken waren begonnen om van Mohammed te spreken als ‘de machtige koning van de Arabieren’. Dat nu is een poging tot oplichting, of onkunde.

Wie vertrouwd is met de Nederlandse literatuur zal trouwens het zinnetje van Professor: The Persian and the Byzantine Empires were even beginning to speak of Muhammad as the powerful King of the Arabs, onmiddellijk herkennen als een nauwe bloedverwant van Elschots ‘Op het Ministerie maakt men zich reeds zorgen’. Wereldrijken spreken immers niet.

Op p. 188 suggereert Tariq Ramadan dat de Byzantijnen Mohammed dit maal niet als koning maar als Emperor of the Arabs beschouwden. Wat is de waarde van een op essentiële punten gefantaseerd boek over de stichter van de islam?

Wie schrijft over een Mohammed die als koning en keizer door Perzen en Byzantijnen genoemd wordt, weet kennelijk niet dat contemporaine mededelingen over Mohammed uit contemporaine bronnen van buiten de islamitische traditie zelf, nu juist geheel ontbreken, en door vriend en vijand naarstig gezocht worden. Of heeft Tariq Ramadan die berichten wel gevonden? Dan zou een voetnoot niet misstaan hebben, maar die ontbreekt. Probeert hij ons wijs te maken dat zulke teksten bestaan?

Wie over een van de meest brisante heikele onderwerpen uit zijn vak- en onderzoeksgebied, de historiciteit van Mohammed, zonder enige toelichting een ondubbelzinnige uitspraak doet die in strijd is met alle waarnemingen tot op heden op de grond ooit gedaan, is onkundig, of een oplichter.

Ach, vroeger was er ook wel eens wat met het niveau van hoogleraren.

HansJansen



Naschrift: Naar aanleiding van deze column heb ik een mailtje d.d. 4 juni 2009 ontvangen van een geïrriteerde Prof. Dr P.Sj. van Koningsveld, waarin deze mij meedeelde dat ik een ‘extremist’ ben, en dat er bij Professor Tariq Ramadan slechts sprake zou zijn van wat echte geleerden (zoals Prof. VanK?) pia fraus noemen. Ik weet het natuurlijk niet zeker, maar als pia fraus Latijn is, betekent het volgens mijn extremistische woordenboek ‘vroom bedrog’. Bedrog, oplichting, a rose by any name..

La Route au Sud (69)

La_route_au_sud_69

Zweedse Ikea en Noorse Kjell

Ikea

Zweden 1943. De 17 jarige Ingvar Kamprad begint een bedrijfje in allerhande goederen en noemt het Ikea.Vier jaar later in 1947 schakelt Ingvar volledig over op zelfbouw meubelen.

Vervolgens valt Ikea meer dan zestig jaar niet negatief op, of het moet de discussie rond ontbrekende schroefjes en inbussleuteltjes zijn. Maar nu is dat moment dan toch gekomen onder het idee dat er altijd wel iemand is die op je let. In dit geval is het zijn Noorse buurman.

Die buurman is niet minder dan de premier Kjell Magne Bondevik. Deze meent dat meubelgigant Ikea vrouwen discrimineert in de handleidingen. In de montage-instructies is alleen te zien hoe mannen de meubelen in elkaar sleutelen, volgens Kjell.

Nu gaat het niet om de vraag of Kjell niets beters te doen heeft, maar om de verdediging van Ikea. Die stelt vervolgens in een persbericht op de aantijging van Kjell:
Met de handleidingen proberen wij te voorkomen dat moslims zich beledigd voelen.
Waarom, zo vraag ik me af, komt Ikea met deze vreemde uitleg? Het is niet aannemelijk dat Ikea 60 jaar geleden een veronderstelde moslimcultuur als uitgangspunt heeft genomen bij de vormgeving van haar handleidingen. Niettemin wordt dit thans als een geldend argument gepresenteerd.

Maar niet alleen ik meen dat dit een vreemde uitleg is, Kjell kennelijk ook. Maar die maakt het vervolgens nog bonter door er serieus op in te gaan. Hij ziet er weliswaar ook geen geldig excuus in, maar verkondigt in de het Noorse dagblad Verdens Gang;
Dit is geen excuus. Het is belangrijk om de houding ten opzichte van gelijkwaardigheid te bevorderen, niet in het minst in moslimlanden.
Ikea maakt gebruik van het door haar opgedane inzicht dat de islamieten het niet zo op hebben met zelfstandig sleutelende vrouwen, zelfs niet in een handleiding. Maar wat daar ook van zij, dat argument is een gekunstelde invulling achteraf. De Noorse premier onderkent dit echter niet en trekt de lijn onmiddellijk door naar de moslimlanden zelf. Hierdoor krijgt deze klucht zelfs een politieke lading. De onderliggende suggestie dat moslims over lange tenen beschikken dan wel een ongeëmancipeerd concept vertegenwoordigen wordt nu door Kjell ondubbelzinnig bevestigd.

Wie zich al zorgen maakte over de positie van de vrouw in de islam krijgt daar nu de handleidingen van Ikea bij.

Wiegeraad

Je kunt het zelf niet bedenken (2)

Stoned

Bovenaan gezet voor Margriet van der Linden: Zomergastenpresentatrice 2009 en winnares Hoofddoekprijs 2009!

Je kunt het zelf niet bedenken
(2)
(abonnees werven met de fabeltjeskoran)

Cisca Dresselhuys heeft haar hielen nog niet gelicht of er staat een advertentie in het feministische tijdschrift OPZIJ voor de koran, U weet wel het spraakmakende boek van de moslims. En niet zomaar een 1-koloms mini advertentie maar een dubbele pagina. Als ik dan toch geld aan islampropaganda ga verdienen, laat ik het dan meteen goed doen, moet de kersverse en per 1 september jl. aangetreden hoofdredacteur Margriet van der Linden hebben gedacht. Ze lokt de nieuwe abonnees niet met de echte koran of met het verhelderende Zelf koranlezen van de gezaghebbende arabist Hans Jansen want daar heeft ze vast nog nooit van gehoord maar wel met de fabeltjeskoran van Kader Abdolah waarin hij alleen 'het goede' schijnt te hebben behouden. Hoe ziet dat goede er in dit geval uit? Nou, als er in de hard core koran bijvoorbeeld staat dat moslims moeten strijden tegen ongelovigen, dan legt Kader Abdolah netjes uit dat dat indertijd geen ongelovigen waren maar piraten op zee.

Oh...! Zit het zo?!

Je kunt het zelf niet bedenken maar dat heeft Abdolah dus voor ons gedaan. Heel verdienstelijk want zelfs integratiewoordvoerster Madeleine van Toorenburg (CDA) vindt het prachtig. Er is eigenlijk niks aan de hand met de koran en de islam, lijkt Abdolahs boodschap en als feministen en andere lezers 'm nou “in kleine hapjes tot zich nemen,” zo adviseert hij, “elke avond een paar bladzijden”, dan zullen zij eens zien hoe fijn de boodschap van die koran voor vrouwen is, álle vrouwen. Welterusten. Feminisme en religie, nooit geweten dat die twee zo goed samengingen.

Nee, die Van der Linden heeft wel lef, dat moeten we haar nageven, en ze heeft natuurlijk volkomen gelijk want er staat een geheel Nieuw Feminisme voor de deur te trappelen dat geen uitstel duldt en waarvan we in datzelfde septembernummer al een voorproefje krijgen. Helaas voor hen, maar het Nieuwe Feminisme is niet de derde golf waarover Ayaan Hirsi Ali, Nahed Selim, Irshad Manji of Chadort Djavann, schrijfster van Weg met de sluier, uitvoerig hebben geschreven maar het is het feminisme van de zelfbenoemde zogeheten hoofddoekmeiden als Nora Kasrioui en de meiden van halal.

De nieuwe hoofdredacteur van Opzij is helemaal niet bang voor de hoofddoek. (De hoofddoek waarvan de Franse (moslim)minister van Stedelijke Zaken Fadela Amara onlangs nog heeft gezegd dat die “net als de boerka niet een teken van religie is, maar van een totalitaire politiek die de ongelijkheid van de seksen nastreeft en absoluut ondemocratisch is. Het verschil is wat centimeters stof”.) Vandaar het portretje van deze gehoofddoekte Kasrioui in het laatste nummer van het feministische tijdschrift Opzij. Heel gewoon. Deze hoofddoekmeiden hebben het al moeilijk en druk genoeg met andersdenkenden te overtuigen van de fijne kanten van een religie. Binnen de eigen kring en hun familie van wie ze meestal geleerd hebben de hoofddoek te dragen en waar de groepsdruk heerst, is het wat lastig maar in de Nederlandse samenleving valt nog veel te bereiken, die is lang niet tolerant genoeg voor hen. Al in 2005 mocht Nora Kasrioui dat in de NRC vertellen:

De Nederlandse burger reist heel de wereld rond om cultuur op te snuiven, maar in eigen land heeft de meerderheid van de Nederlandse samenleving moeite met een hoofddoekambtenaar. Dit is Nederland op z'n smalst. Vroeger vond men het totaal geen probleem om les te krijgen van een non, nu vindt 57 procent van de Nederlandse bevolking het een probleem wanneer een lerares een hoofddoek op heeft. Waar zou deze omgekeerde ontwikkeling mee te maken hebben? Je zou toch denken dat het goed is dat leerlingen kennis maken met allochtone docenten die een hoofddoek dragen. Zo leren ze dat de samenleving ook uit andere mensen bestaat.” En even verderop: “Het imago van de hoofddoekmeiden is veelbelovend”.

Inderdaad, zeer veelbelovend want nog geen drie jaar later is Kasrioui verslaafd aan de warmte binnen de PvdA, Uw Volksvertegenwoordiger in de Provinciale Staten van Brabant en nu staat ze ook in het feministische tijdschrift Opzij. Wat leert deze nieuwe feministe ons, behalve dat we eerst in de tijd terug moeten om vooruit te kunnen gaan, nog meer? Dat je het vooral niet persoonlijk moet opvatten als types als meneer Enait je geen hand willen geven. Daar moet je boven staan. Ook leert het Nieuwe Feminisme dat je op straat met een hoofddoek meer respect krijgt dan zonder, en niet alleen daar. Talloze (hoofddoek)meiden weten daar inmiddels alles van.

Dik een jaar geleden schreef ik het al, het zijn verwarrende tijden maar dat weet U net zo goed als ik. Toch denk ik dat we in de toekomst meer van dit soort fraaie verhalen zullen lezen, horen en meemaken. En dat maakt het leven toch wel zeer de moeite waard. Of vindt U soms van niet?

Annelies van der Veer
1.10.2008

P.S.
Lees hierbij ook 'De val van de Paarse Burcht' (Vrouwenblad Opzij langs de islamitische meetlat) door Carel Brendel.

Ramadan in volle gang

La Route au Sud (67)

La_route_au_sud_67

La Route au Sud (66)

La_route_au_sud_66

Over Pornografie


In het Verzameld Werk, deel 6, van Gerard Reve (Uitg. L.J. Veen) staat een (ongedateerd) stuk getiteld 'Over Pornografie'. Het stuk is te lang om over te nemen (10 pagina's), hier volgen de laatste twee samenvattende alinea's:

"Wie, als ik, gelooft dat de pluralistische kultuur van onze westerse maatschappij met haar vrij grote mate van redelijkheid, verdraagzaamheid en erkenning van het voorbehoud van de twijfel, de moeite

Aanklacht tegen de uitverkoop van onze vrijheden

Plus update, 28.8.2009:'Poldermoskee verandert steeds meer in een woestijnmoskee' hierr.

Surrender
(Overgave) van Bruce Bawer

Hoe is het mogelijk dat de religieuze fundamentalist Tariq Ramadan als bruggenbouwer is omarmd door het ‘progressieve’ stadsbestuur van Rotterdam? Waarom leggen gerenommeerde universiteiten in Oxford, Rotterdam en Leiden (waar Ramadan zelf voor de eer bedankte) de rode loper uit voor een filosoof, die vindt dat de wetenschap zich ondergeschikt moet maken aan de islam?

Wie naar achtergronden van de affaire-Ramadan zoekt, kan niet om Surrender heen, het onlangs verschenen boek van Bruce Bawer. Hij beschrijft daarin hoe de elite in het vrije Westen op diverse terreinen capituleert voor de eisen van de radicale islam. Gedreven door angst en politieke correctheid, zo betoogt Bawer, zijn politici, wetenschappers, rechters, journalisten en religieuze leiders bereid om essentiële westerse waarden, zoals de vrijheid van meningsuiting, op te offeren.

Bawers boek heb ik in één ruk uitgelezen. En het wordt hoog tijd om Bawers eerdere boek, While Europe Slept, aan te schaffen. De in Noorwegen woonachtige Amerikaan heeft een meeslepende pen, is een meester in de polemiek. Hij onderbouwt zijn stellingen met talloze concrete voorbeelden van beide kanten van de Atlantische Oceaan.

Surrender (dat net als islam ’overgave’ betekent) begint met de fatwa, die de Iraanse ayatollah Khomeini in 1989 afkondigde tegen Salman Rushdie, de schrijver van De Duivelsverzen. De Iraanse leider leek toen nog een ontspoorde eenling. Het doodvonnis tegen Rushdie stuitte op vrijwel algemene verontwaardiging en afwijzing in de westerse wereld. Terugblikkend stelt Bawer dat deze fatwa het begin was van een ‘culturele jihad’ tegen onze culturele en intellectuele vrijheden. Onder de toenemende druk van militante moslims bleek het vrije westen niet zo standvastig, zo toont de Amerikaan aan met talloze voorbeelden.

Nadat Denemarken nog de rug recht tijdens de cartooncrisis, toonde het naburige Noorwegen slappe knieën toen radicale islamisten het gemunt hadden op het kleine blad Magasinet, dat het had gewaagd enkele ‘voor de islam beledigende’ prenten te plaatsen. De Noorse politici gingen door het stof. Een kerkelijke delegatie reisde naar Qatar voor een ontmoeting met Yusuf al-Qaradawi, de geestelijk leidsman van de Moslimbroederschap en specialist in antisemitische haatpreken. De kerkleiders smeekten hem om de excuses van de hoofdredacteur van Magasinet te aanvaarden. Een volledige capitulatie voor de politieke islam, is het oordeel van Bawer.

Bawer wijst diverse schuldigen aan voor de uitverkoop van de vrijheid van meningsuiting en het tolereren van shariawetgeving in westerse democratieën, zoals bijvoorbeeld op grote schaal plaatsvindt in Groot-Brittannië. Een belangrijke rol in dit geheel spelen volgens Bawer de politiek correcte media. De auteur richt daarbij zijn pijlen vooral op de Britse omroep BBC en op de twee toonaangevende Amerikaanse kranten, de New York Times en de Washington Post.

Deze links-liberale kranten berichten volgens Bawer niet of nauwelijks over de radicale islam in de Verenigde Staten. Zeer orthodoxe, maar niet gewelddadige moslimleiders krijgen in de Amerikaanse verslaggeving al gauw het predikaat ‘gematigd’. Wie de terreur van Osama bin Laden afwijst, wordt al snel geprezen als ‘bruggenbouwer’.

Zo laat Bawer niets over van een rooskleurig profiel in de New York Times van de lokale imam Reda Shata, volgens verslaggeefster Andrea Elliott een ‘echte bruggenbouwer, met één voet in de islam en één voet in de westerse cultuur'. De serie bezorgde Elliott de Pulitzerprijs voor de beste feature. Bawers oordeel is vernietigend: “Elliott’s artikel was een schoolvoorbeeld van de manier waarop de gevestigde media tegenwoordig de islam behandelen: de nadruk ligt op persoonlijke en oppervlakkige details, die de sympathie opwekken, terwijl men opzij gaat of witwast als het gaat om de kern van het geloof, het gezinsleven, culturele gewoonten, sociale regels en politieke doelen op lange termijn, waarmee men de lezers kan informeren, helderheid verschaffen en wellicht alarmeren.”

Bawer wijdt een hoofdstuk aan ‘de islamitische superster’ Tariq Ramadan en zijn westerse verdedigers, voorop de essayist Ian Buruma, die zich in allerlei bochten heeft gewrongen om Ramadan als progressief te kunnen afschilderen. Ook hier komen we al-Qaradawi weer tegen als de man, die door Ramadan wordt geëerd als ‘het ultieme voorbeeld van de moderne verlichte islam’.

Bawers retoriek is op zijn sterkst als hij de bijna Orwelliaanse manier beschrijft waarop een man als de Anglicaanse aartsbisschop Rowan Williams de werkelijkheid op zijn kop zet in zijn pleidooien voor het toelaten van de sharia. De laatste stap in het verhullen van de vervelende werkelijkheid is het invoeren van een nieuwe woordenschat (newspeak). De Europese Unie denkt over richtlijnen aan politici, waarbij woorden als ’jihad’, ’islamitisch’ en ’fundamentalist’ bij voorkeur worden vermeden. Europa is volgens een functionaris op zoek naar ’een gemeenschappelijke woordenschat en definities’ als het gaat om terrorisme. Bawer: “In 1984 voorspelde Orwell eveneens een maatschappij met een gemeenschappelijke woordenschat en definities."

Hartstochtelijk is Bawer als het gaat om de rechten van homo’s, die op veel plaatsen in de uitverkoop gaan om tegemoet te komen aan wensen uit radicaal-islamitische hoek. Tot zijn spijt stelt hij vast dat homo-organisaties zwijgen over het lot van homo’s in de islamitische wereld, en dat het onderwerp weinig aandacht heeft van westerse regeringen.

Het is te gemakkelijk om Surrender als ’alarmistisch’ af te doen. Bawers betoog is gedocumenteerd met talloze voorbeelden. Slechts een enkele keer betrap ik hem op een slordigheid. Zo schrijft Bawer dat Ramadan als hoogleraar islamologie in Leiden is benoemd op een leerstoel, die volledig wordt gefinancierd door de sultan van Oman. Het is hem ontgaan dat Ramadan zich hiervoor heeft teruggetrokken.

De politieke correctheid van de media valt dagelijks waar te nemen. Wellicht is het in landen als Groot-Brittannië en Noorwegen hiermee nog ernstiger gesteld dan in Nederland. Tegelijk moet ik vaststellen dat op veel plaatsen de politieke correctheid wel degelijk wordt doorbroken. In Nederland bijvoorbeeld zorgen een krachtige publieke opinie, en niet-correcte media zoals De Telegraaf en Elsevier voor een krachtig tegengeluid tegen de gevestigde multiculturele opinies. Voor- en tegenstanders discussiëren er lustig op los op de opiniepagina van De Volkskrant. Wat dat betreft is de situatie een stuk verbeterd sinds het tijdperk-Fortuyn. Bawer komt zelf in zijn boek met talloze voorbeelden van dwarse verslaggevers en bloggers, die in diverse landen tegen de mainstream in aan bod weten te komen.

Bawer stelt terecht vast dat de vrije westerse samenleving op veel plaatsen wordt aangevreten door de religieuze intolerantie van de radicale islam. In die zin is zijn boek een niet mis te verstane waarschuwing. Dat aanvreten hoeft in mijn ogen niet per se tot overgave en ondergang te leiden. Maar het is dan wel zaak dat het Vrije Westen ontwaakt en de rug recht als het gaat om de verdediging van waardevolle vrijheden en mensenrechten. Bawers boek is daaraan een belangrijke bijdrage.

Nog is Polen niet verloren.

Carel Brendel

Fragmenten uit Terwijl Europa Sliep hierr.

+ Ian Buruma ongeloofwaardig (maar ontvangt wel Erasmusprijs 2008) door R. Marres hierr.

La Route au Sud (64)

La_route_au_sud_64

Vraag en Antwoord (7)

Vraag_top_1

Update: 28.9.2009 Lees ook: 'Het Kabinet Eurlings - Wilders, een kort Science Fiction verhaal' hierr.

Tariq Ramadan beoefent geen wetenschap maar geeft catechisatie. Hij is geen Einstein maar een Billy Graham. Geen apotheker maar kruidenvrouwtje.

Heeft u er achter kunnen komen welke wetenschappelijke stelling of stellingname de reden is voor de Rotterdamse commotie rond zijn persoon?

Arabist Jansen

La Route au Sud (63)

La_route_au_sud_63

Het Grote Bat Ye'or Interview (slot) - Op weg naar het Wereldkalifaat

De begrippen Dhimmitude en Eurabia zijn in de gehele wereld gemeengoed geworden en dat is geheel te danken aan het jarenlange onderzoek van de historica Bat Ye’or. Hoogtepunten uit haar omvangrijke werk zijn: The Decline of Eastern Christianity waarin zij de geschiedenis van de ondergang van het christendom onder de islam beschrijft en Eurabia, waarin zij de medeplichtigheid van Europese politici aan de huidige islamisatie documenteert.

Barry Oostheim heeft voor Hoeiboei enkele prangende zaken met haar doorgenomen.
Zie ook inleiding, deel 1, en deel 2.


Deel drie: Op weg naar het Wereldkalifaat

Kunt u iets vertellen over uw onlangs (tot nu toe alleen in het Italiaans) verschenen boek Verso il Califfato Universale: Come l’Europa e' diventata complice dell ‘espansionismo Musulmano. (Op weg naar het Wereldkalifaat: Hoe Europa medeplichtig werd aan de islamisatie)?


Wereldwijd weten de lidstaten van de OIC (Organisation of the Islamic Conference), via mondiale en regionale organisaties, de islamisering te bevorderen en slagen met groeiend succes erin, om en bloc de verschillende lichamen van de VN te controleren. Dit is één van de drijfveren van de versterking van transnationale organisaties als NGO’s, VN en de EU en de verzwakking van de soevereine natiestaat.

Mijn boek documenteert de invloed van de OIC-strategie op de EU. Zo laat ik zien hoe de OIC zich bemoeit met het migratiebeleid en de promotie van multiculturalisme. Dit wordt bewerkstelligd met behulp van de al eerder genoemde dialoogindustrie, in scène gezet door ontelbare netwerken op internationaal en nationaal niveau. Netwerken die continue overgaan in even zovele nieuwe netwerken, met steeds weer nieuwe klinkende namen, zoals de Alliantie der Beschavingen, Euromed, Search for common ground, etc. (Met als Nederlandse varianten de Worldconnectors, de Nieuwe Maan, Kosmopolis, Peace Consumer en één of andere joodse geluiden, red). Deze netwerken zijn actief op alle mogelijke sociale, politieke en culturele terreinen en kosten de belastingbetaler miljarden waarover nooit enige verantwoording geëist wordt.

Het OIC oefent druk uit op de EU en VN om islamofobie als onovertroffen toppunt van racisme en onrecht, op alle mogelijke wijzen te bestrijden, met als gevolg lastercampagnes en wettelijke vervolging van de weinige moedigen in het Westen die wijzen op de voort kruipende islamisatie.

De EU dient zich te blijven openstellen voor migranten uit OIC landen met wettelijk gegarandeerd behoud van zeden en gewoonten en medeneming van sociaal-politieke hiërarchische verhoudingen uit land van herkomst, bij voorkeur gereguleerd door Sharia-rechtspraak.

De EU wordt door de OIC verzocht om moslimmigranten belangrijke invloedrijke posten in de maatschappij te laten bekleden. Dat moeten moslims natuurlijk vooral doen als zij over de juiste capaciteiten beschikken, maar niet omdat de OIC dat eist.
Eigenlijk leven wij in Europa al onder de schaduw van het wereldkalifaat, het schijnt alleen nog niet te zijn door gedrongen. Wat men niet begrijpt, ziet men niet.


U had het onlangs over een tien-jarenplan van de OIC. Kunt u er iets over vertellen? Wanneer werd hiertoe besloten? Wat zijn de maatregelen die volgens dit plan getroffen moeten worden? En waar bevinden wij ons nu precies binnen dit tien-jarentraject?

Het 10-jarenplan werd geratificeerd tijdens de derde extraplenaire bijeenkomst van de OIC-top van 6 tot 8 december, 2005, naar aanleiding van de Deense Cartoon Affaire, ruim drie en half jaar geleden.

Dit plan werd op alle daarop volgende bijeenkomsten opnieuw onderschreven. Wat de Europese Unie betreft zijn wij volgens schema en loopt alles op rolletjes. De EU is natuurlijk geen partij voor de OIC.

Nauwgezette lezing van dit document ontrafelt achter de diplomatieke formuleringen, doelstellingen die je als volgt kunt samenvatten.
Het plan behelst zowel het binnenlands islamitisch beleid van de lidstaten als de gezamenlijke internationale strategie. Van lovenswaardige zaken als het bestrijden van armoede en analfabetisme tot het nastreven van een verdere eenwording van de Oemma gestoeld op de bronnen van de islam, de Koran en de Soena.

Daarnaast wordt er gestreefd naar een effectievere instrumentalisering van de westerse media om een gunstig beeld van de islam te bevorderen. De westerse leiders en het publiek moeten ervan doordrongen worden dat de islam bron van beschaving is en het enige model voor tolerantie en gematigdheid waarin de Abrahamitische religies vreedzaam naast elkaar kunnen samenleven.

Dit zien wij al gebeuren in talrijke publicaties en manifestaties over de zegeningen van de islamitische beschaving in Spanje, De Balkan, Centraal- en Zuid-Azië.

De weg naar deze utopische samenleving is alleen mogelijk door publieke schuldbekentenis en financiële steun. Ondanks het feit dat de islamitische wereld het rijkst bedeeld is qua grondgebied, mankracht, bodemschatten en vermogen, is en blijft het Westen direct en indirect verantwoordelijk voor onrecht, onderdrukking, oorlog en achterstand aldaar.
En natuurlijk is het Westen ook verplicht haar universiteiten open te stellen voor islamitische studenten.

Niet alleen de EU maar in toenemende mate ook de VS nemen de aanbevelingen van de OIC expliciet en impliciet over. Kijk alleen al naar de gebezigde identieke mantra’s van hun officiële vertegenwoordigers over tal van cruciale onderwerpen.

Wat betreft het afdwingen van een algeheel internationaal verbod op islamofobie zijn wij inmiddels in een ver gevorderd stadium.

De Raad van Europa en de Mensenrechten commissie van de VN, hebben islamofobie met voorrang opgenomen in de lijst van ontoelaatbare vormen van discriminatie. Zowel binnen de EU als in de VS worden door officiële woordvoerders lijsten gehanteerd met woorden zoals jihad, die in het openbaar vermeden dienen te worden om moslims niet te kwetsen. Vanzelfsprekend werkt dit zelfcensuur in het Vrije Westen in de hand.

Waar het de OIC uiteindelijk om te doen is, de transsubstantiatie van het grote onrecht, de sleutel tot algehele wereldvrede en gerechtigheid, is natuurlijk de stichting van een Palestijnse staat met Jeruzalem als hoofdstad.

VersoWat betreft de voortschrijdende ondermijning van Israel hebben de EU en de OIC elkaar echt gevonden. Wij zien in Europa een geconcerteerde desinformatiestrijd tegen Israel, gepaard met bedreigingen en het zaaien van ressentimenten, die zich inmiddels op dezelfde wijze voltrekt als in de islamitische wereld. Uiteindelijk moet dit terugslaan op het Westen zelf omdat het de grondwaarden waarop de Europese beschaving gegrondvest is, aantast en perverteert.
Joodse aanwezigheid in Judea en Samaria als “bezetting” te bestempelen, betekent opzettelijke ontkenning van morele, historische en legale feiten en uiteindelijk ook van de oorsprong van het Christendom. Met het instemmen van het afwijzen van iedere niet-islamitische soevereiniteit in die regio, aanvaardt het Westen de Jihad-ideologie. Want dit is de raison d’être van Jihad.

Nu ook de regering van Obama dit EU-OIC beleid heeft geadopteerd, is het des te verontrustender te realiseren dat als de Palestijnse staat eenmaal een voldongen feit is, Al-Quds ash-Sharif (de geïslamiseerde naam van Jeruzalem) als hoofdstad van het Kalifaat uitgeroepen zal worden. En zoals de geschiedenis van de Jihad telkens weer aantoont zullen de kerken hun kruizen verliezen en christenen niet langer in het openbaar hun geloof mogen beleiden. Niet-moslims zullen wel weer gedwongen worden in de goot te lopen, zoals dat eeuwen lang gebruikelijk was.


Wat vindt u van het succes van iemand als Geert Wilders? Heeft u enige hoop dat soortgelijke bewegingen in Europa nog iets kunnen uitmaken tegen de islamisatie in de huidige internationale context?

Geert Wilders is een moedige man. Niet alleen omdat hij opkomt voor de vrijheid van Europa en het behoud van haar waarden, maar ook omdat hij tegenwoordig waarschijnlijk de enige succesvolle politicus is in Europa die zich onomwonden uitspreekt voor het Joodse recht op zelfbeschikking in een soevereine staat op haar historisch grondgebied. Geen andere politicus zou het in zijn hoofd halen om op dergelijke wijze zijn sympathie voor Israel te betuigen uit angst het Kalifaat te provoceren. De voortdurende hetze die EU politici voeren tegen Israel getuigt van hun nederige gehoorzaamheid aan de OIC.

Ik kan niet raden wat de toekomst brengt. Maar het moge duidelijk zijn: in naam van de Europese eenwording, hebben incompetente politici die in de eerste plaats uit zijn op hun eigen promotie, Europa laten verworden tot een dhimmi-continent dat lijdt aan alle kwalen van Dhimmitude.

Kunnen zij nog ter verantwoording geroepen worden?

(Dit was het laatste deel van 'Het Grote Bat Ye'or Interview'. Lees hier deel 1 en deel 2.)

La Route au Sud (62)

La_route_au_sud_62

'Zeer geïntegreerd'


(Ingezonden) interview met de Rotterdamse wethouder Rik Grashoff (participatie, cultuur en milieu), de Volkskrant: 'Hij wist heus hoe de vlag erbij hing', 21.8.2009.

(...)
“Daar zitten echt risico’s. Ik bagatelliseer niets, maar als we blijven roepen dat de islam een gevaar is en dat Marokkaanse jongeren ontsporen door hun cultuur en religie, verpesten we het voor onszelf.

‘Ik ben voor soft assimilation: als je ruimte laat voor eigen identiteit, zal die een vorm krijgen die aansluit bij de huidige maatschappij. In Angelsaksische landen is dat al zo. Daar dimdammen ze niet over hoofddoekjes. Onlangs reisde ik naar Canada. De eerste die ik tegenkwam was zo’n chagrijnige dame van de douane. Mét hoofddoek. Die mevrouw was even chagrijnig als alle andere douaniers. Zeer geïntegreerd zou ik zeggen.’”

Heeft u ook voorbeelden van Jip-en-Janneke-uitspraken/berichten/verslaggeving/foto's gehoord/gezien op radio, televisie of andere media? Stuur deze, met bronvermelding, dan naar hoeiboei@gmail.com .

Internet

La Route au Sud (61)

La_route_au_sud_61

“Dan zullen we nog eens wat meemaken!”


"Weet je wat het met jou is?" begint een vriendin. Ik zie haar veel te weinig naar m'n zin maar dat komt doordat ze verhuisd is naar een ander land. "Ik begrijp de heftige reacties van Harry op jou wel," vervolgt ze.

Jezus, aan Harry denk ik nou werkelijk nooit meer. De man die, getrouwd met een gemeenschappelijke vriendin, uiterst verbolgen reageerde toen ik eens vraagtekens plaatste bij het feit dat ze hun dochtertje naar een gehoofddoekte peuterjuffrouw brachten. (Niet dat ze in hun gezellige stadsdeel veel keus hadden.) Zelfs nadat ik had uitgelegd waaróm ik daar naar vroeg, of ze er bij stil hadden gestaan welke bijzondere rechten er samen gaan met dat kledingstuk, had hij mij aangekeken alsof ik hem zojuist de oorlog had verklaard. Die geüniformeerde was zó lief voor hun dochtertje, ze was zó aardig. Hoe had ik het ter sprake durven brengen! (Vroeger was het rooms-katholicisme binnenshuis nog wel eens bespreekbaar maar dat kun je tegenwoordig wel vergeten als het over koran of islam gaat. Laat staan een grapje maken. Volstrekt taboe.) Het aantal 'Harry's' is de laatste jaren flink gestegen, zij kennen inmiddels allemaal aardige gehoofddoekte collega's, zorgverleners, ambtenaren, winkeljuffrouwen, leraressen, buurvrouwen, noem maar op en daar maak je geen grapjes over natuurlijk. Dat kan niet (meer). Dat is niet respectvol. Ze gaan volledig voorbij aan waar de hoofddoek voor staat, of mompelen iets over 'vrije keuze'.


"En ook de reacties op vragen die jij wel stelt maar anderen nooit," spiegelt de vriendin, met wie ik eigenlijk nooit van mening verschil, me voor. "Volgens mij confronteer je ze op die manier met iets waar ze bang voor zijn, waar ze zelf eigenlijk ook mee zitten, want ook zij voelen aan dat er iets niet klopt. Ze zijn toch niet gek, zij zien toch ook dat er hele nieuwe generaties jonge, geüniformeerde vrouwen ontstaan en dat dat een krankzinnige ontwikkeling is voor Nederland! Zij zien echt wel het absurde daarvan in, maar ze willen het eigenlijk niet weten. Ze zijn bang er iets anders van te vinden dan wat hun geleerd is en ze vinden dat jíj er niets van mag vinden. In plaats van dat de samenleving beschermd wordt tegen de boodschap van dat kledingsvoorschrift, wordt het naleven van deze middeleeuwse dwingelandij juist omarmd en verdedigd! En jij benoemt het en daar kunnen ze niet tegen. Ze zijn allang gecapituleerd zonder het zelf te weten omdat ze willen blijven geloven in een geordende multiculturele samenleving .... in het multiculturele sprookje. Want als je zo doorredeneert hebben ze angst voor het onstaan van chaos, voor vreselijke massa-slachtingen. Men weet maar al te goed hoe dat ten tijde van Hitler is gegaan. Tja, van onwetendheid ga je rare dingen denken. Intussen wil men de problemen die ontstaan door de oprukkende islam in Nederland en Europa niet zien en dat oprukken heeft niet alleen met het groeiend aantal moslims te maken.


Ik kijk de spreekster, mijn vriendin, peinzend aan, er valt weinig tegen haar woorden in te brengen, hoe graag ik dat ook zou willen, en ze is nog niet klaar:


"Kijk, jij bent geen racist en je schrijft gewoon op wat je ziet en hoe je erover denkt. Eigenlijk zijn al die weldenkende 'ex-vrienden' van jou bang voor beter inzicht. Als ze namelijk gaan begrijpen wat de oprukkende islam betekent, trekken ze mogelijk harde conclusies. Dan zullen we nog eens wat meemaken! Dan pas zal racisme op grote schaal ontstaan. De weldenkenden zijn bang voor de angst die in hén schuilt. Dat is hun probleem. Maar nu sluiten ze nog liever hun ogen – voor zolang dat kan – en schelden ze jou uit voor racist en bestempelen ze jou als een hopeloos geval waarmee niet te praten valt”.


Hmm. Hopeloos geval? Verzetloos kapituleren voor de intocht van de islam, dat noem ik pas hopeloos.


Annelies van der Veer

Het kan verkeren

As Siddieqschool is geen rolmodel meer voor de PvdA

Dankzij Hennie Metsemakers heeft de buitenwereld een inkijkje gekregen in het reilen en zeilen van de As Siddieqschool in Amsterdam. In een brief aan Het Parool vertelde de onderwijzeres over haar ervaringen op de lokatie Zeeburg van deze islamitische school.

Niet-moslims werden door het onderwijzend team systematisch uitgesloten, stelt Metsemakers. “In de pauzes moesten we apart eten. Wij mochten niet hetzelfde begroet worden als moslimonderwijzers, niet met het woord salem, vrede, want niet-moslims kunnen niet weten wat vrede is. Andersdenkenden worden bestempeld als ongelovig.”

Metsemakers werd geschorst omdat zij in haar lessen de gebruiken van andere religies noemde. Ze zou ook de opdracht hebben gekregen aan de kinderen te vertellen dat het christendom zal worden afgeschaft.

De schrik was groot in de Amsterdamse politiek. Voorzitter Fatima Elatik (PvdA) van stadsdeel Zeeburg had al enige tijd signalen ontvangen dat het niet goed gaat met de school, zei ze tegen Het Parool. “Er is al een afspraak gepland. Maar ik neem vandaag nog contact met de school op.”

Wethouder van onderwijs Lodewijk Asscher (PvdA) vindt dat de As Siddieqschool desnoods dicht moet als die de integratie tegenwerkt. “Er is meer actie nodig. Ik sluit geen enkel scenario uit, ook sluiting van de school niet.”

Aleid Truijens, onderwijscolumniste van De Volkskrant, dringt zonder slag om de arm aan op sluiting. Alle ogen zijn gericht op Sharon Dijksma (PvdA), staatssecretaris van onderwijs, die niet heeft geschroomd om andere islamitische scholen aan te pakken als daar aanleiding voor was. Maar we zitten - met dank aan CDA, ChristenUnie en SGP en alle seculiere partijen die dit brisante onderwerp nooit durfden aan te pakken - nu eenmaal met Grondwetsartikel 23, waarmee in Nederland het religieuze onderwijs wordt gepamperd en gekoesterd.

Truijens: “De vrijheid van onderwijs, gevoegd bij de krankzinnige almacht van de schoolbesturen, leidt tot deze gevaarlijke situaties. De overheid is machteloos: een quasi-werkgever, niet bij machte haar zijn werkgevers te beschermen tegen discriminatie en morele terreur. Staatssecretaris Dijksma zou scholen als As Siddieq onmiddellijk moeten sluiten, maar de wet maakt ingrijpen op grond lesstof onmogelijk. Zo sijpelt de haat langzaam duizenden argeloze hoofdjes binnen, jaar na jaar, en blijkt straks de hel toch te bestaan.”

De schok is dus groot in PvdA-kringen. Nog geen half jaar geleden had het partijcongres een daverend applaus over voor een uitblinkster van de As Siddieqschool. De partij discussieerde over de integratienota. Deze nota viel slecht bij de Vogelaristische vleugel van de partij. De toon was te hard. Partijleider Wouter Bos zou zich bezondigen aan ‘eng nationalisme’. De nota riekte naar Wilders en extreemrechts, volgens partijveteraan Jacques Wallage.

De positieve zaken rond immigratie en integratie werden volgens de critici te weinig belicht. Kort voor het congres deed zich een uitgelezen kans voor om de opposanten gerust te stellen. NRC Handelsblad schreef over de uitstekende resultaten, die enkele allochtone scholieren hadden gehaald bij de CITO-toets. Een van de uitblinkers was een 12-jarige leerlinge van basisschool As Siddieq in het stadsdeel De Baarsjes.

Partijvoorzitter Lilianne Ploumen benaderde de school. Het meisje werd uitgenodigd naar Utrecht, zodat ze als rolmodel in het zonnetje kon worden gezet. In de hoogste klassen van As Siddieq krijgen jongens en meisjes gescheiden onderwijs. Maar voor één keer mocht de leerlinge naast ‘een enge man’ zitten, op een ereplaats naast partijleider Wouter Bos.

Op 16 maart 2009 schreef ik op deze website: “Zo kregen we het treurige beeld te zien van een socialistisch congres dat juicht voor een minderjarig meisje, dat op grond van religieuze dwangvoorschriften in zwarte lappen is gehuld.”

Een half jaar later zijn de socialisten geschokt. Het kan verkeren.

Carel Brendel

La Route au Sud (59)

La_route_au_sud_59

La Route au Sud (58)

La_route_au_sud_58

Wat doet die Israelische soldaat hier?


Elke vrijdag wordt bij Sydney Central de Epoch Times gratis uitgedeeld. De krant is een initiatief van Falun Gong aanhangers, die zoals bekend worden vervolgd in China. Ik neem bijna altijd met dank een exemplaar in ontvangst. Goede artikelen, natuurlijk over de mensenrechten in China, maar er zijn bijna altijd ook andere zaken die opvallen.

Afgelopen vrijdag had de Epoch Times onder andere een artikel over Gaza, waar een voorstel voor nog scherpere ‘zedelijkheids’wetten Staphorst in vergelijking een waar Sodom en Gomorra maakt, terwijl op dezelfde pagina een artikel stond over de wanhopige situatie voor vrouwen in Afghanistan, waar vrouwen die niet langer elke dag in elkaar willen worden geslagen door hun echtgenoten en besluiten tot een echtscheiding alles verliezen – eer, kinderen, huis, familie – en riskeren te worden vermoord door vaders en broers. Bepaald vrolijk word ik er niet van, maar al met al weinig nieuws onder de zon, hoe cynisch dat ook klinkt.


Maar het was een specifieke foto die me het meest opviel in deze editie. Boven een artikel over de toenemende spanningen tussen Venezuela en de (door de VS gesteunde) regering van Colombia stond een foto van een muurschildering in Venezuela, waarop een Amerikaanse vlag in de vorm van een hand stond afgebeeld, en uit die hand rees een soldaat op met een Davidster op zijn helm. ‘Een illustratie van Amerikaanse en Israelische soldaten die op Venezuela schieten’, zo luidde het onderschrift. Pardon? Sinds wanneer is Venezuela in oorlog met Israel? Mij is er althans niets van bekend, dus wat doet die Israelische soldaat hier?


Maar misschien valt alles op zijn plaats als we ons realiseren dat Hugo Chavez, evenals Fidel Castro, dikke maatjes is met Ahmadinejad. ‘De vijand van onze vijand is onze vriend’, begrijpt u? In hun blinde haat voor alles wat met Amerika te maken heeft sluiten Chavez en Castro de fascisten in Teheran graag in de armen. En dan gooien ze natuurlijk graag Israel op een hoop met de VS. ‘De vijand van onze vriend is ook onze vijand’, begrijpt u? In dit licht bezien is het verwijt van ‘fascisme’ en ‘terrorisme’, gericht tegen de gehate Satan en zijn kleine broertje, wel heel cynisch.


Bij het zien van deze foto vroeg ik me af: Wie heeft dit geschilderd? Een willekeurige burger? Is de haat richting Israel er zo diep ingedrild bij het Venezoleaanse volk (ik kan me niet voorstellen dat de gemiddelde burger aldaar zich druk maakt om Israel, of hij nou rijk of arm is)? Of is het van bovenaf gestuurd, wat me logischer lijkt gezien Chavez’ steun aan en bewondering voor Ahmadinejad.


Soms zijn het die kleine dingen die opvallen, juist omdat ze een illustratie zijn van veel grotere ontwikkelingen.


Kees Bakhuyzen

De gematigde islam bestaat niet

Arabist_jansen

Ik heb voor islamografie geleerd. Dat vak werd niet steeds zo genoemd, het werd onder allerlei modieuze namen aan de studenten verkocht, maar zoals geo-grafie het aardoppervlak beschrijft, zo beschrijft islamografie de islam. De geografie brengt soms vervelende berichten, bijvoorbeeld ‘de zee is wel ontzettend diep’, maar de geografie oordeelt de planeet niet.

Islamografen zouden wel willen dat zij over dezelfde vrijheden beschikten als de geografen. Ze zijn bang vervelende berichten te brengen. Ze hebben daarmee dan ook slechte ervaringen. Het wordt hen persoonlijk kwalijk genomen wanneer ze komen aanzetten met feitjes als ‘De islam roept op tot oorlog tegen de ongelovigen waar die zich ook maar bevinden’. Het ongelovige publiek wordt dan bozer op de islamograaf dan op de islam.

Ik heb niet alleen als student voor islamografie geleerd, ik heb bijna veertig jaar in dat vak aan de universiteit les gegeven. Gaandeweg heb ik een opvatting ontwikkeld waar niemand blij mee is. Ik ben gaan geloven, ja, ik weet eigenlijk wel zeker, dat er wel degelijk fatsoenlijke moslims bestaan die humane opvattingen koesteren maar dat er geen gematigde en liberale islam bestaat. Maar dat kan ik niet bewijzen. Daarmee is mijn onkunde als islamograaf afdoend aangetoond.

Er is hier een kennisfilosofisch probleem aan de orde. Het is onmogelijk te bewijzen dat iets niet bestaat. Ludwig Wittgenstein zou toen hij nog student was zijn hoogleraar Bertrand Russell daar op gewezen hebben. Russell vond dat in eerste instantie maar onzin. ‘Er is geen neushoorn in deze collegezaal’, liet de grote denker aan zijn student weten. Die reageerde daarop met ‘Dat weet ik zo niet’, en ging onder alle tafels kijken.

Maar hoe het filosofisch en logisch ook zit, elke apenkop weet dat het makkelijker is te bewijzen dat iets bestaat, dan bewijzen dat iets niet bestaat. Daarom hoeft voor een rechtbank een verdachte niet zijn onschuld te bewijzen.

Ik lijd aan mijn onkunde, en aan mijn onvermogen om te bewijzen dat de gematigde islam niet bestaat. Maar wat zou het makkelijk zijn mij uit mijn lijden te verlossen als er wél een gematigde islam bestond. Daartoe hoeven de Dibi’s (GroenLinks) en de Boushibti’s (PvdA) en de Abdolala’s (Niks) van deze wereld me alleen maar een handvol moskeeën aan te wijzen waar niet (bijvoorbeeld) wordt gepredikt dat afvalligen vermoord moeten worden, overspeligen gestenigd, en dat de ongelovigen ‘rotbeesten’ zijn, sharr al-dawwaab, Koran 8:55. Waar is er een moskee waar moslims niet worden opgeroepen tot strijd tegen niet-moslims, met de bedoeling deze laatsten te onderwerpen?

Maar Dibi, Boushibti en Abdolala kunnen zulke moskeeën niet aanwijzen, want die bestaan niet, en dat weten zij wel en u niet.

Met het Katholicisme is er iets dergelijks aan de hand. Het Katholicisme is niet democratisch. Maar dat hindert niets, want de meeste katholieken zijn dat wel. Hetzelfde geldt voor de Mormonen. De theorie van hun leer is niet democratisch, in geen enkele betekenis van het woord. Maar dat hindert niets, want de meeste Mormonen zijn dat wel.

Nu de islam weer. De meeste moslims zijn geen terroristen ook al zijn de cijfers van enquêtes over de actiebereidheid van moslims soms moeilijk te interpreteren. Maar niemand kan er omheen dat wel degelijk terroristen bestaan die moslim zijn en die de islam aanvoeren als verklaring voor hun moorddadige handelingen.

Voor alle zekerheid en in willekeurige volgorde: Madrid, Bali, Wenen 1683, Londen 7/7, WTC 9/11, Theo van Gogh. Zie verder de opsomming van ruim 13.000 aanslagen sinds 9/11 op de site van TROP, www.thereligionofpeace.com.

Dat wil nog niet zeggen dat de moslims onze vijand zijn zoals de Duitsers of de Russen onze vijand geweest zijn. Maar de terroristische moslims en hun theorieën over de zuivere islam – die zijn dat wel degelijk. Die willen ons tot slaaf of dood maken. Als wij niet slaaf of dood willen zijn, zullen we ons een beetje moeten verdedigen. Daar hebben we moeite mee, omdat verdediging tegen agressie al snel tot bittere conflicten leidt die nauwelijks van oorlog te onderscheiden zijn. Verdediging en conflict zullen zeker tot chaos leiden. Voor chaos zijn we banger dan voor de islam.

Zodra er moslims (of anderen) met chaos gaan dreigen, slaan alle stoppen bij ons door. De eerste pogingen tot dreigen zijn verkeerd uitgevallen: een amateur-moslimleider riep een aantal jaren geleden dat als alle moslims een dag gingen staken, dat heel Nederland dan plat lag. Maar helaas, de cijfers over werkeloosheid onder moslims zijn van dien aard, dat de goede man alleen maar gegrinnik opriep.

Tegenwoordig lukt het beter. Geef ons invloed, roepen ‘gematigde’ beroepsmoslims, anders kunnen we ‘de jongens’ niet in het gareel houden. Er is geen enkele aanwijzing dat gematigde beroepsmoslims ook maar enige invloed kunnen uitoefenen op de terroristen. Uit de publicaties van de terroristen blijkt eerder het tegendeel. Maar wat waren de ongelovige bestuurders blij dat er een maatregel voor ze bedacht was die leek bij te dragen aan de oplossing van het probleem van de moordenaars die zich onder ons verbergen. Daaraan moest immers iets gebeuren, en dit was iets.

Het was ook nog een maatregel die indien uitgevoerd zou bewijzen dat zij niet anti-moslim waren en dus ook geen rassisten. Het beste van twee werelden: de moordenaars werden bestreden en tegelijkertijd groeiden betere kontakten met de moslims.

Van dat bestrijden is natuurlijk nooit niets terecht gekomen. Het enige resultaat van het aan boord halen van ‘gematigde moslims’ was: Gratis macht, aanzien en invloed voor de zelfbenoemde gematigde beroepsmoslims. Deze ontwikkeling heeft zich in heel Europa voorgedaan, niet alleen in Nederland. Het ligt dus echt niet aan onze kaaskoppendomheid. Het ligt aan de tactiek die onze vijand op ons los laat.

Hoe kwalijk de opstelling van die gematigde beroepsmoslims is, wordt onmiddellijk duidelijk als we hun praatjes vergelijken met wat de legendarische goede Duitsers over het Nazisme en Duitsland plachten te zeggen. Een academisch geschoolde islamograaf krijgt haast onmiddellijk een sterk verhoogde bloeddruk als hij naar de fantasietjes en onwaarheden van mensen als Tariq Ramadan moet luisteren. De ‘goede Duitsers’ logen niet. Voor ‘gematigde beroepsmoslims’ is daarentegen ‘waarheid’ wel heel makkelijk te definiëren: alles is waar wat de weerstand tegen de islam bij de ongelovigen doet afnemen.

Academisch getrainde islamografen zetten uit verbijstering over al dat gelieg zichzelf deels buiten spel. Het ongelovige publiek kan zich in meerderheid immers niet voorstellen op welke schaal en over hoeveel details er door de gematigde beroepsmoslims gelogen wordt. Islamografen die daar op wijzen brengen alleen maar voor de zoveelste keer een ongeloofwaardig slecht bericht.

HansJansen

La Route au Sud (56)

La_route_au_sud_56_2

41 linkse argumenten tegen Tariq Ramadan

Plus Update: Het echte schandaal was de benoeming van Tariq Ramadan hier.

In Nederland debatteren we nu al zo’n twintig jaar over islam, immigratie en integratie. Veel schieten we er niet mee op. De reflexen zijn onveranderd. De Tweede Wereldoorlog is altijd dichtbij, en anders zijn de critici wel racistisch, xenofoob, islamofoob of extreemrechts.

GroenLinks in Rotterdam lijkt tot elke prijs vast te houden aan het dure adviseurschap van de Tariq Ramadan, de fundamentalist in progressieve verpakking. Wethouder van Apartheid Rik Grashoff haalde Henk Krol, hoofdredacteur van de Gay Krant, door het slijk om Ramadan te redden. Hij beweerde in strijd met de waarheid dat Krol uitspraken van Ramadan uit zijn verband had gerukt. Een meerderheid van de Rotterdamse gemeenteraad slikte de leugens van Grashoff voor zoete koek.

Zelfs de medewerking van Ramadan aan een staatszender van het Iraanse beulsregime brengt GroenLinks niet tot inzicht. Veelzeggend is de reactie van GL-raadslid Arno Bonte op de nieuwste affaire, waarover twee CDA-Kamerleden vragen hebben gesteld aan het kabinet. “Uit electoraal oogpunt schiet het CDA nu ook in een Wilders-kramp. Daar doen wij niet aan mee.”

Zie daar het beperkte denkraam van mensen als Arno Bonte. Zijn partij GroenLinks trekt graag ten strijde tegen joods of christelijk fundamentalisme, maar is blind voor het moslimfundamentalisme. Kritiek op de ‘islamgeleerde’ en ‘bruggenbouwer’ Ramadan is voor hem per definitie rechts en deugt dus niet. Discussie gesloten.

Ramadan-verdedigers als Bonte gaan er aan voorbij, dat niet alleen de PVV van Wilders, of de lokale partij Leefbaar Rotterdam, maar ook de VVD en de linkse SP zich tegen Ramadan heeft gekeerd. Waarom zegt Bonte dan niet dat het landelijke CDA in een Marijnissen- of Kant-kramp is geschoten?

Linkse kritiek op de islam en de intolerante uitingen of vertegenwoordigers ervan past niet in het wereldbeeld van mensen als Bonte. Toch komt de meest wezenlijke kritiek op iemand als Tariq Ramadan juist uit de linkse hoek. Op deze site heb ik vaker gewezen naar een artikel van de Franse marxist Yves Coleman, waarvan de Engelse versie staat op de website van de Alliance for Workers’ Liberty (AWL).

De AWL is een trotskistische splintergroep in Groot-Brittannië, net als de Socialist Workers Party (SWP), de moederorganisatie van de Internationale Socialisten (IS). In tegenstelling tot SWP en IS (‘met de islamisten soms, met de staat nooit’) moet de AWL echter niets hebben van het moslimfundamentalisme.

Speciaal voor Bonte en verstokte gelijkgezinden geef ik hier enkele citaten uit de inleiding op het artikel van Coleman.

“Coleman gelooft dat het bijna onmogelijk is om Ramadan te ‘vangen’ of ‘klem te zetten’. Hij valt moeilijk vast te pinnen. De oorzaak is simpel: Tariq Ramadan zegt vaak één ding tegen één groep, en iets anders, of tegenstrijdigs, ergens anders.”

“Het is niet afdoende om de reactionaire uitspraken van Ramadan over het onderwerp vrouwenrechten, bijvoorbeeld, te weerleggen met andere citaten over dat onderwerp (en door te suggereren dat Ramadan nooit de door Coleman geciteerde uitspraken kan hebben gedaan en dus niet direct op die uitspraken in te gaan). Ramadan kan zowel reactionaire als liberale standpunten verkondigen. Zoals Yves Coleman laat zien, heeft Ramadan dat over veel onderwerpen inderdaad gedaan.”

“Het heeft ook geen zin om te verkondigen dat Ramadan liberaler gezind en niet zo star reactionair is als extreme islamitische groepen als Hizb-ut Tahrir. Dat is hij inderdaad. Mainstream katholieke ideologen zijn niet zo star reactionair als de Tridententijnen (een ultra-conservatieve katholieke stroming, CB). Maar dat maakt ze nog geen bondgenoten van links.”

“Het probleem is dat grote delen van de linkse beweging zo ontworteld en in verval zijn geraakt, dat ze niet meer in staat zijn om het verschil te zien tussen critici van de bestaande maatschappij die een positief alternatief bieden voor het kapitalisme (de arbeidersklasse, de op klassenstrijd gerichte linkse beweging), en critici die niets anders zijn dan achterom kijkende reactionairen.

Nep-links is schijnbaar vergeten waar het positief voor staat, en herinnert zich alleen waar het tegen is (Blair, Israël en, het allermeest, Amerika). Omdat islamisten tegen Israël en de VS zijn, en katholieke reactionairen in het algemeen niet, denkt nep-links dat islamisten progressief zijn.”

“Ramadan mag dan geen fundamentalist van de ergste soort zijn maar hij leidt duidelijk een hele generatie op van religieuze kaderleden die proberen het secularisme in Frankrijk te veranderen in een meer pro-godsdienstige richting.”

“Achter de modern en redelijk klinkende Ramadan staan de islamisten van de Moslimbroederschap. Hij is het redelijke gezicht van de politieke islam, en de smalle kant van de wig.”

“Tenslotte moeten we begrijpen dat pogingen om marxistische critici van Ramadan weg te honen met beschuldigingen van ‘islamofobie‘, en zelfs van ‘racisme’, absurd zijn. Discriminatie van en geweld tegen moslims bestaan. We keren ons tegen zulke kwezelarij. Maar we staan ook voor emancipatie van vrouwen en homo’s. De AWL is een atheïstische organisatie, en vecht voor seculiere waarden. Daarom gaan we niet voorbij aan Ramadans kwezelarij of achterlijkheid.”

Hierna volgt een gedetailleerde opsomming van veertig punten, waarop Ramadan ingaat tegen fundamentele linkse waarden. Net als de inleiding is de kritiek soms verpakt in trotskistisch jargon, maar voor de rest is de kritiek van Coleman feitelijk, beargumenteerd en daarom zeer de moeite waard.

Ramadans samenwerking met een Iraans bewind, dat moordt, martelt en verkracht, dat homo’s aan hijskranen ophangt en overspelige vrouwen stenigt, kunnen we als 41ste punt toevoegen aan de lange lijst van redenen, waarom Tariq Ramadan een reactionair is.

Zal Arno Bonte, als hij al de moeite neemt om kennis te nemen van de feiten, nu ook roepen dat de Franse marxist Coleman en zijn trotskistische Britse vrienden, in een Wilders-kramp zijn geschoten?

Gelukkig begint nu ook het college van B. en W. in Rotterdam te twijfelen aan de moslimfundamentalist Taqiq Ramadan. SP-senator Anja Meulenbelt, Ramadan-groupie tot de laatste snik, adviseert hem nu om de eer aan zichzelf te houden. De bruggenhoofdbouwer in bruggenbouwerskleren zelf lijkt er ook niet meer in te geloven. Hij zal ongetwijfeld verkondigen dat hij in Nederland slachtoffer is geworden van een ‘hetze’. Dat deed hij ook toen hij na protesten afzag van het hoogleraarschap, dat hem was aangeboden door de Universiteit Leiden (devies: Praesidium Libertas, bolwerk van de vrijheid)

Ik vrees voor Ramadan dat hij ramadan niet haalt in Rotterdam. Misschien nog wel het begin, maar zeker niet het einde.

Carel Brendel

Lang leve de geblondeerde Venlonaar

Doet de PVV van Geert Wilders slechts in twee gemeenten mee aan de gemeenteraadsverkiezingen, is het weer niet goed. Je zou denken dat de politieke tegenstanders blij en opgelucht de vlag uithangen na het wegvallen van een gevaarlijke concurrent. Zonder de deelname van de PVV zal de slachting onder de gevestigde politiek aanzienlijk minder groot zijn. Reden dus om niet te zeuren maar de handjes dicht te knijpen.

Natuurlijk wordt er het hardst geschreeuwd door de mensen, die daartoe het minste aanleiding hebben. Voorop de politieke clown Alexander Pechtold, links-liberaal bestrijder van al uw religieuze intolerantie behalve dan de religieuze intolerantie namens de islam. We moeten nog maar afwachten of D66 zelf de avonturiers, ruziemakers en brokkenpiloten buiten de deur kan houden, die als vliegen op de stroop van een succesvolle politieke partij afkomen.

GroenLinks heeft in het verleden voldoende bewezen deze mensen niet te kunnen weren. De leidster van een partij die ons de voormalige inbreker Wijnand Duyvendak, de pseudologe Tara Singh Varma en de extremist Mohamed Rabbae heeft gebracht, kan beter haar mond houden. Hetzelfde geldt voor de PvdA, waar het ongekende succes van 2006 een aantal allochtone brekebenen in de gemeenteraden heeft gebracht. Van de homofobe Yman Mahrach via Najia Sijamari (‘stenigen mag als het maar volgens de regels gebeurt’) tot en met haatmailverzendster Bouchra Ismaili.

Bij het afzeiken van de PVV wordt overigens één belangrijke oorzaak over het hoofd gezien, waardoor Wilders onvoldoende kandidaten kan vinden. Wie zich op een lijst van de PVV laat zetten, krijgt onverbiddelijk te maken met zelfbenoemde antifascisten, die niet schromen om fascistische methodes te gebruiken bij het bestrijden van Het Kwaad. Wilders zelf staat permanent onder bewaking in verband met moorddreigingen. Lokale PVV’ ers zullen rekening moeten houden met pesterijen, bedreigingen en broodroof. Misschien kan de grote Democraat Pechtold daar eens wat over zeggen.

Alleen de aanhangers van Wilders zelf hebben reden tot klagen. Zij zullen nog 4,5 jaar moeten wachten tot hun geluid doordringt in de lokale politiek.

Zelf klaag ik overigens niet. Ik heb diverse bezwaren tegen Wilders, en dat wordt mij door sommigen - anoniem of niet anoniem - niet in dank afgenomen.

Ondertussen heb ik wel degelijk grote bewondering voor een geblondeerde Venlonaar. Iedere zondagavond om zeven uur zit ik klaar met een bordje op schoot om te genieten van zijn geweldige acties. Zijn naam: Keisuke Honda.

Carel Brendel

Tariqs stappenplan

Sharia

Wederom actueel!

Plus Update, 15.8.2009: De Bruggenbouwer en de Profeet: Tariq Ramadan verdraait de geschiedenis van de islam (hier) door Machteld Allan.

‘Ik heb geen organische banden met de Moslim Broederschap’, antwoordde Tariq Ramadan eens toen een journalist hem vroeg of hij lid was van deze organisatie. Dat is een dubbelzinnig antwoord, want wat betekent dat eigenlijk, ‘organisch’? Is hij nou wel of geen lid? Dit soort dubbelzinnigheden, Ramadans handelsmerk, hebben ertoe geleid dat veel journalisten en onderzoekers zich sinds een jaar of tien buigen over de wandel en de woorden van Ramadan om de ‘echte’ man bloot te leggen. Hun eindoordeel is vaak even wanhopig dubbelzinnig als de man zelf. ‘Wolf in schaapskleren’ is de meest gehoorde betiteling.

Het grappige is dat Tariq Ramadan zich als een van de weinige moslimleiders in Europa juist wél een ‘organische’ band heeft met de Moslim Broederschap. Hij is immers de kleinzoon van Hassan al-Banna, die in 1928 de Broederschap in Egypte oprichtte, en de zoon van Al-Banna’s vertrouweling en secretaris Saïd Ramadan, die ter bezegeling van dit vertrouwen Al-Banna’s eigen dochter in huwelijk ontving. Saïd Ramadan, Tariqs vader, was weer oprichter van de Internationale Organisatie (IO) van de Broederschap, met München en Genève als belangrijkste centra. Maar ‘bloed’ zegt de meeste Europeanen niets. We veroordelen de kleinkinderen van NSB-ers toch ook niet op grond van de dwalingen van opa? Het verschil is dat Ramadan zich nooit gedistantieerd heeft van de ideeën van Al-Banna, en hem zelfs openlijk zijn ‘inspiratiebron’ heeft genoemd. Ook heeft Ramadan in Genève het stichtende werk van vader Saïd na diens dood in 1995 voortgezet, samen met zijn broer Hani. Een kleine Broederdynastie, al met al, ook in geestelijk opzicht. Maar ‘bloed’ is toch het belangrijkste: juist het feit dat Tariq een afstammeling is van Hassan al-Banna geeft hem in moslimse ogen het gezag en prestige om de boodschap van zijn gerespecteerde grootvader te interpreteren en toepasbaar te maken voor missiegebied Europa. Dit ziet Tariq Ramadan als zijn levenstaak.

De Moslim Broederschap kwam in de jaren ’50 naar Europa omdat haar leden vervolgd werd door Nassers Arabisch-nationalistische regime. Nasser steunde de DDR om geld en wapens te krijgen van de Sovjet-Unie. Omdat de Bondsrepubliek de deuren opende voor dissidenten van Nassers regime, kozen veel Broeders West-Duitsland als hun bestemming. De vader van Tariq Ramadan streek via Duitsland neer in Genève, waar hij in 1961 het Islamitisch Centrum oprichtte. In de loop van de jaren ’60 wist Saïd Ramadan ook de moskee van München onder de controle van de Moslim Broederschap te brengen door het bestuur te ontfutselen aan een groep islamitische SS-ers uit de Balkan en de Kaukasus. Deze ex-soldaten hadden in de Tweede Wereldoorlog aan de zijde van de nazi’s gevochten of in de vernietigingskampen gewerkt. Zij stonden een ‘gematigder’ versie van de islam voor dan de militante islam van Ramadans Egyptisch-Syrische gevolg, wat eens te meer bewijst dat de term ‘gematigd’ helemaal niets zegt.

München en Genève werden door de inspanningen van Saïd Ramadan en met financiële hulp van Saoedi-Arabië de springplanken van een hele waaier aan centra en organisaties van de Moslim Broederschap in Europa, waaronder de Franse Union des Organisations Islamiques (UOIF) en de Islamische Gemeinschaft in Deutschland (IGD).[i] Deze organisaties presenteren zich intussen met succes als de exclusieve representanten van de gehele moslimgemeenschap in hun landen, ongeveer zoals de Milli Görüs – overigens ook een ideologische spin-off van de Moslim Broederschap - tegenover de Nederlandse overheid de rol als spreekbuis van de hele Nederlands-Turkse gemeenschap naar zich toe heeft getrokken. Anders gezegd: wat mainstream islam is, wordt in Europa intussen uitgemaakt door de revolutionaire avant-garde.

Terwijl de Broederschap als machtsconcurrent van de dictatoriale regimes in het Midden-Oosten verboden wordt (daarom mag Ramadan Egypte en Saoedi-Arabië niet in), kan de Broederschap in Europa gebruik maken van de grondwettelijke vrijheden van godsdienst en meningsuiting. Het accent is daarom komen te verliggen van het confronteren van de ‘ongelovigen’ naar het instrumentaliseren van de ongelovigen. Het doel is hetzelfde gebleven, maar de stijl is in de loop der jaren iets anders geworden. Tariq Ramadan is een van de belangrijkste gezichten van die nieuwe stijl.

Het belangrijkste probleem dat Tariq Ramadan in al zijn boeken, artikelen en toespraken aan de orde stelt is: hoe kun je een moslim zijn in Europa? Dat is inderdaad een groot probleem voor de islam. Het islamitisch recht is ingericht op de situatie dat moslims in de meerderheid en aan de macht zijn, terwijl moslims in Europa niet alleen in de minderheid zijn, maar ook nog onderhorig zijn aan nationale wetten die door mensenhanden, niet-moslimse mensenhanden bovendien, zijn gemaakt.

Het begin van de oplossing van dit probleem vindt Ramadan bij de groep moslimdenkers die hij aanduidt als ‘salafistisch reformisten’, waartoe hij ook Hassan al-Banna en de Broederschap rekent. Deze reformisten roepen op tot ijtihad, autonome interpretatie van de Koran en hadith, die het islamitisch recht in overeenstemming moet brengen met nieuwe omstandigheden.[ii] Dit betekent geen poging tot ‘modernisering van de islam’, zoals sommigen denken, want ijtihad is alleen maar een methode om het islamitisch recht ook onder een niet-moslims gezag en buiten de moslimlanden toepasbaar te maken.

Ijtihad leidt bijvoorbeeld tot de nieuwe moslimse geografische indeling die de ideologen van de Broederschap, maar ook Ramadan hanteren. Bestonden vroeger alleen Dar al-Islam (het gebied van de islam) en Dar al-Harb (‘gebied van oorlog’, dat wil zeggen, het gebied waarin niet-moslims de baas zijn), nu onderscheidt men ook een derde ‘sfeer’, die Ramadan Dar al-Shahada of Dar al-Ahd (gebied van de getuigenis) noemt. Europa en Amerika behoren hiertoe. De ideale moslim in Europa of Amerika is een shahid (een getuige of martelaar), iemand die ten overstaan van de mensheid door zijn voorbeeldige islamitische levenswijze ‘getuigt’ van de islam. Volgens Ramadan geeft de nieuwe geografische categorie het ‘universalisme’ van de islam gestalte. Iedereen kan overal moslim zijn, al is hij in de minderheid. Sterker nog: op het moment dat moslims in Europa beginnen shuhada (getuigen) te zijn, worden zij puur door hun moreel overwicht een ‘meerderheid’, zoals Tariq Ramadan zei in een interview met Islam Online. Hij verwijst daarbij naar soera 2: 249: ‘Vaak heeft een kleine troepenmacht met Gods toestemming een grote troepenmacht overwonnen! God is met hen die geduldig volharden.’[iii]

Ook de uitspraak dat moslims in Europa de nationale wetten moeten gehoorzamen, waarop Tariq Ramadan overal wordt binnengehaald als een ‘bruggenbouwer’ of ‘hervormer’, moet in dit licht worden bezien. Veel invloedrijke propagandisten van de Moslim Broederschap, onder wie ook de populaire televisie- en internetimam Sheikh Yusuf al-Qaradawi, benadrukken tegenwoordig de plicht voor moslims om de wetten van de gastlanden te respecteren en handelingen te vermijden die de staat schaden. Dit is geen doublespeak of taqiyya. Islamitische juristen zien de moslimse umma en de westerse staten eenvoudig niet als concurrerende equivalenten. Umma en staat hoeven elkaar niet uit te sluiten, niet omdat de islam democratisch van aard is, maar omdat de staat een bruikbaar vehikel vormt voor de organisatie en versterking van de umma. De seculiere, liberale staten worden niet beschouwd als waardengemeenschappen, maar als louter sociale mechanismes die het moslims mogelijk maken de islam te praktizeren. Omdat de seculiere staat geen waarde vertegenwoordigt voor de islam, is elke ‘dialoog’, het open onderzoeken van elkaars waarden, bij Ramadan een volledige farce. De enige bijdrage van Ramadan aan de dialoog is dan ook dat hij niet-moslims belerend toespreekt en chanteert met hun eigen diversiteitsidealen.

Ramadan schrijft heel openlijk dat er voor moslims voorwaarden verbonden zijn aan de gehoorzaamheid aan nationale wetten. Elke moslim die wil deelnemen aan de seculiere maatschappij moet zich vooraf afvragen of hij daarmee de lange-termijnbelangen van de umma niet schendt. Dit voorbehoud stelt Ramadan bijvoorbeeld bij het deelnemen aan verkiezingen door moslims.[iv] Je kunt dus wel stemmen, maar alleen op een partij die de collectieve belangen van moslims dient.

Waar moet dit nu allemaal toe leiden? Wat is er over van de oude, strijdlustige slogan van de Broederschap, die luidt: ‘Allah is ons doel, de Profeet is onze leider, de Koran is onze wet, jihad is onze weg, en sterven op het pad van God is ons hoogste verlangen’ ? Die slogan staat als een huis, nog steeds, maar ze is voor Europa ondergebracht in een minder heethoofdig, realistisch stappenplan, dat uitgewerkt wordt in de zogenaamde wasatiyya-doctrine, waarvan Al-Qaradawi en Ramadan uitgesproken woordvoerders zijn. Wasatiyya, ook wel neo- of postislamisme genoemd, is ook weer zo’n produkt van de salafistisch-reformistische ijtihad en betekent zoiets als ‘middenheid’. Jihad is nog steeds ‘de weg’, maar in plaats van de gewapende strijd, wat het voor grootvader Hassan al-Banna nog betekende, noemt zijn kleinzoon het ‘innerlijke bevrijding van Europa’, zelfs ‘innerlijke dekolonisatie’ van de vele Europese verleidingen. Wie Ramadans boek over de islam in Europa leest, zal vooral opvallen dat ‘Europa’ voor Ramadan helemaal niet lijkt te bestaan, behalve als verleiding. Er is niet één referentie aan de niet-moslimse geschiedenis of niet-moslims gedachtengoed te vinden. Ramadan blijft steriel voor Europa. Versmelting met of bijdrage aan de Europese culturen is duidelijk niet Ramadans bedoeling met de moslims. Integratie is een gruwel.

In het kader van de wasatiyya-doctrine werken islamgeleerden in binnen- en buitenland aan een fiqh al-aqaliyyat, een moslimminderhedenjurisprudentie, die het mogelijk moet maken om in landen met Westers recht het islamitische recht in zijn compleetheid, dat wil zeggen: tot in alle aspecten van het moslimleven toepasbaar te maken. Door de druk erop te houden, worden steeds opnieuw kleine successen geboekt, waarvan ook deze site regelmatig verslag doet. De juridische en sociale privileges voor moslims moeten verder worden uitgebreid door overheden voortdurend te herinneren aan het gevaar van ‘polarisering’, ‘islamofobie’ en moslimextremisme, termen die Ramadan dan ook veelvuldig in de mond neemt. Het ‘tussendoel’ van de Broederschap en geestverwante organisaties, de vorming van een moslimse parallelmaatschappij binnen de seculiere staat, komt aldus steeds meer in het verschiet.

Machteld Allan


[i] Lorenzo Vidino, ‘Aims and Methods of Europe’s Muslim Brotherhood’ in Current Trends in Islamist Ideology 4 (2006) 26. Voor het fascinerende verhaal over de moskee van München zie Ian Johnson, ‘The Beachhead: How a Mosque for Ex-Nazis became Centre of Radical Islam’, The Wall Street Journal, 12 juli 2005. Zie hiervoor www.moralgroup.com/NewsItems/Islam. Johannes Grundmann, Islamische Internationalisten: Strukturen und Aktivitäten der Muslimbruderschaft und der Islamischen Weltliga (Wiesbaden 2005).
[ii] Tariq Ramadan, Western Muslims and the Future of Islam (New York 2004).
[iii] Shammai Fishman, ‘Some Notes on Arabic Terminology as a Link between Tariq Ramadan and Sheikh Dr. Taha Jabir al-Alwani, Founder of the Doctrine of “Muslim Minority Jurisprudence” ‘(Herzliya z.d.).
[iv] Ramadan, Western Muslims, 167.