Stalker

Bert Brussen klaagt op zijn website over een stalker. Dat moet een grap zijn, dacht ik toen ik dit nieuws via een retweet [spreek uit rie twiet] op twitter voorbij zag rollen. (Je 'volgt' vrijwillig wat mensen op twitter en je krijgt er via zogenaamde retweets gratis en voor niks tientallen leukerds bij. En leuk is Bert Brussen, anders mag hij niet hier en daar op internet zijn teksten achterlaten.)

Want waarom in godsnaam wereldkundig maken dat een of andere malloot je online aan het stalken is*? Op internet struikel je over de geschifte lieden!

Blogger Brussen roept zelfs om hulp: “Wat doe ik tegen deze freak? Wie kan me helpen? Hoe gevaarlijk is deze persoon?”

Op welke manier denkt Bert Brussen dat lezers hem daarbij kunnen helpen? Ik ben reuze benieuwd. Kan hij niet beter naar de politie gaan?

Nee, het kan niet anders dan om een goede grap gaan die Brussen met z'n lezerspubliek uithaalt, concludeer ik en dáárom lees ik ook het vervolg op zijn stalkersverhaal. Maar wie schets mijn verbazing? 't Is Brussen wel degelijk ernst!

Zeker, de ene stalker is de andere niet** - al is wraak (of afwijzing) niet zelden een motief en zelfs een heimelijke verliefdheid komt voor - maar in het algemeen kan toch wel gesteld worden dat er met stalkers iets grondig mis is. Noem ze desnoods verzachtend beklagenswaardige sukkels die 't leven maar moeilijk kunnen nemen zoals het is, bijvoorbeeld omdat ze niet genoeg moederliefde hebben ontvangen - 't komt er telkens op neer dat je niets met hen te maken wilt hebben. Beter met een boog omheen lopen. (Niet dat 't stalken daarmee ophoudt, negeren lijkt stalkers zo mogelijk nog gekker, nog helser te maken, maar elke reactie, elk woord aan hen besteed, geeft stalkers maar 't idee dat ze een reden van bestaan hebben.)

Ja, het is natuurlijk niet leuk wanneer 'n ander het niet met je eens is, of niet méér maar wel doorgaat met zeggen wat ie vindt, en daar ook nog eens een breed podium voor weet te vinden, da's even slikken maar om daarom vervolgens moedwillig leugens over die ander in het rond te strooien, diens woorden te verdraaien of uit de context te halen, zonder bronvermelding, en dat zo vaak mogelijk en op zo veel mogelijk plekken (met name op internet) ... dat gedrag kun je dan met enige zekerheid wel als ziek bestempelen. Een stalker lijkt in dit onaangepaste gedrag z'n levenstaak te zien.

Wat boeit 't te weten waarom iemand dat doet, of hoe dat komt? Dat lijkt me nou voer voor psychologen.

Het is bekend dat sommige stalkers hun gekte goed weten te maskeren, voor een tijdje dan, en er zijn altijd ongelukkigen die er verblind in meegaan want met grote woorden weten stalkers nog vaak genoeg 'n schare volgelingen te kweken, die, net als bij de kinderserie 'De Boefjes', achter hun zelfbenoemde goeroe, de stalker dus, gaat staan en hem blindelings volgt in diens obsesssie, z'n missie om jou in diskrediet te brengen, om niet te zeggen kapot te maken. Terwijl die arme volgelingen eigenlijk, zie het kinderlijke gedrag van De Boefjes, van toeten nog blazen weten, net als hun goeroe dus. O wee, als de volgeling 't is een keertje niet met z'n goeroe eens is, dan zijn de rapen gaar want de stalker mept niets en niemand ontziend om zich heen.

Enfin, Bert Brussen heeft dat stalkersgedrag prachtig en uitgebreid beschreven, ik lees op zijn blog: “Ondanks het feit dat hij vrouw en kinderen heeft, is deze gek vierentwintig uur per dag bezig met mij te achtervolgen. Onder het motto “ik strijd tegen onfatsoen” richt hij websites op waar hij mij zwart maakt, inclusief foto’s van mij, leugens verzint en mensen tegen mij opstookt. Dat is kennelijk wél fatsoenlijk. Het feit dat deze man niet stopt en telkens verder gaat, en het feit dat deze man zo door mij is geobsedeerd dat hij mijn naam nu zelfs noemt in zijn eigen biografie, maakt hem gevaarlijk en onvoorspelbaar. Zijn naam is Gregor Hakkenberg en zo ziet hij er uit. Onthoud dit gezicht. Deze man is obsessief en mogelijk gevaarlijk.
Update: voor de duidelijkheid, deze persoon wil mij zijn wil opleggen. Hij wil dat ik stop met webloggen, hij wil dat ik mijn mening niet meer uit, hij wil dat ik vind wat hij vindt. Dat maakt het zo intimiderend en griezelig. Hij bedient zich van terreur om anderen zijn mening op te leggen, die hij vervolgens “fatsoenlijk” noemt.”

Heel vervelend voor Bert Brussen deze ongevraagde aandacht en ik heb bewondering voor hem dat hij oprecht denkt het gedrag van anderen te kunnen veranderen maar dat is natuurlijk, zoals telkens weer bewezen, verspilde energie. En ja, stalkers komen in de beste vriendenkringen voor.

Hoe ik dat allemaal weet?

AnneliesvanderVeer

* Een stalker moet niet verward worden met een trol.

**Een bijzondere stalker is een behept met het syndroom van Clérambault waarover de Britse schrijver Ian McEwan een meeslepend boek schreef: Enduring love.