Christenen, Joden, Parsen, Moslemin

Christenen, Joden, Parsen, Moslemin,
zij dolen allen; voor wie toe wil zien,
vervalt de gansche menschheid slechts in tweeën,
twee soorten enkel worden er ontdekt:
intelligente menschen zonder vroomheid
en vrome menschen zonder intellect.

J. H. Leopold

Pijp

Pijp

Opperrabbijn van Moscou schrijft brief aan Tweede Kamer


Klik op de brief voor de uitvergroting.

Het is dus een vergissing te denken dat atheïsme zelf een 'geloof' is

Laten we nu de weg traceren die we hebben afgelegd. Het dilemma van geloof en rede geeft de gelovige met betrekking tot elk van zijn geloofsstellingen twee mogelijkheden. Zo'n stelling ligt ofwel (a) buiten de jurisdictie van de rede, ofwel (b) binnen deze jurisdictie. In het eerste geval kan de gelovige er niet in slagen betekenis te verlenen aan het woordje 'god', en semantisch atheïsme is het gevolg. In het tweede geval is het waarschijnlijker dat een religieuze stelling onwaar is dan dat ze waar is, en moeten we tot klassiek atheïsme besluiten.

Het resultaat is de positie die ik disjunctief atheïsme noem. Religieuze uitspraken zijn ofwel betekenisloos ofwel onwaar. Dit atheïsme is niet een zelfstandige doctrine, die de atheïst zou moeten verkondigen. Integendeel, het is slechts een intellectuele reactie op doctrines die anderen, gelovigen van verschillende pluimage, naar voren brengen.

Het is dus een vergissing te denken dat atheïsme zelf een 'geloof' is, een overtuiging die blind wordt aanvaard. Zoals we hebben gezien berust het disjunctief atheïsme op een reeks argumenten die de vorm hebben van dilemma's.

Kunnen we niet beter agnostisch zijn dan atheïst? Ook dit is een vergissing, zoals uit

TRUTH IS IRRELEVANT, CENSORSHIP IS GOOD

door Arthur Legger

For the Dutch TV coverage of the hatespeech trial against Lars Hedegaard I asked the opinion of Anita Bay Bundegaard of “Politiken”: “The trial is necessary and we see too few of them. His statements stigmatize. They form dangerous opinions. Countering his arguments like in the American model won’t do: we don’t have that self-censorship. It has to be enforced”. But reporting from the Amsterdam courtroom on the process against Geert Wilders (leader of the Party For Freedom, key holder of the Dutch right wing minority Cabinet, and living in constant hiding), who stands trial for his critique on Islam, Koran, Muslims and multi-culturalism in his movie “Fitna” and newspapers, I see how the sinews of society shatter now political opinion is taken to court. Moreover, what began a year ago as a jolly Wilders bashing, has mutated into a Machiavellian rot that gnaws at the trust of the Dutch in their judicature. Of course, we Dutch merely present to you Danes a distorted mirror image. Your system works, doesn’t it. Hedegaard got his “genuine” acquittal. So, what’s to worry?

Suddenly paused on October 22nd 2010, Wilders’ case re-started on February 7th to end in July. Shown live on TV it’s clear that Wilders is not to blame for the legal system’s crashing. He holds eerily still except for a few angry interviews about his “show trial”, and this week’s courtroom mantra on how Europe’s culture-relativists aide Islam to alter the free West into an enslaved Eurabia. We will wither in the doom of dhimmitude if we don’t take a stand. Without freedom there’s no creativity: where’re the Muslim Mozart or the Koran Kafka, there’re none. And so on. Wilders’ groomed lawyer Bram Moszkowicz merely pleas against the trial’s legality; a non-suit is what he aims for.

Dutch Law hinges on the thought that its legal system is guileless, its judiciary is above all parties, and that truth decides. Every now and then there’s a fuck up, but that goes with any trade. So when Paul Velleman, the Public Prosecutor, opened his requisitory with “it’s irrelevant whether Wilders speaks the truth or not, what matters is whether his critique is illegal”, he baffled the many uninformed Dutch. He unveiled the potentially censoring bias of articles 266 and 137e/d on (group) insult, hate speech, and inciting hateful discrimination. Articles such as these stem from the 1930ies to protect the public freedom of Jews against the Nazis. European Court jurisprudence modernized them to include new-age notions like “the right not to be offended in your religion”. Like the Danish article 266b that facilitated the trials against Jesper Langballe and Lars Hedegaard, these articles aren’t geared towards ascertaining the truth, but to weigh sensitivities. Langballe, Hedegaard, and Wilders have not been charged with slander, but with being brutally offensive. And whether that equals illegal discriminatory hate speech is, when all boils down, merely a matter of taste.

“Wilders’ critique is distasteful, but functional; it is not illegal”, Public Prosecution concluded in Spring 2008 after investigating the filed charges. His “shocking and disturbing” rhetoric belongs to a European whistleblowing debate on Islam and multi-culturalism. They concluded so even after having been pressurized by the very top of their own Justice Department, to prosecute Wilders “no matter what”. This was amidst the Fitna crisis when the previous Cabinet tried to censor Wilders’ movie before its first showing. Still, in 2009 the leading lawyer Gerard Spong used a moot law by which the Amsterdam Court could decree Public Prosecution to prosecute Wilders. The Court jumped to the occasion. The police was asked to hand out to complainants ready-made forms on which they could mark the correct accusation. And to cow Public Prosecution further the Court listed a 24 pages indictment that stipulated the desired result: “The Court (…) expects that prosecution will lead to a conviction”. However, in October 2010 the Public Prosecutor chided the Court’s indictment to be “wrong, concocted and flawed”. Velleman then defied the Court entirely by concluding that “Wilders’ criticizing of Islam and Muslims does not cause Intrinsic Conflicting Dichotomy and does not incite hate. We ask for a complete acquittal”. Never before had the Dutch witnessed an ugly civil war in their judicature.

But ugly got dirty.

FUKUSHIMA 2011

Na Harrisburg en Tsjernobyl nu een 3e grote ramp met een kernenergiecentrale. Werd Harrisburg nog afgedaan als een beginneronvolkomenheid en werd Tsjernobyl afgedaan als inherent aan de inferieur geachte sovjettechnologie, ons in het moderne Westen en het eveneens moderne en technisch hoogstaande Japan zou zoiets niet makkelijk overkomen. Nee dus.

Ergerlijk is dat

Twee plus twee is vier-en-een-half (21)

Prof. dr mr Maurits Berger  (Universiteit van leiden), winnaar van de hoofddoekprijs 2011: "De sharia en het  Nederlands recht zijn voor meer dan 95% aan elkaar gelijk".

-------------------------------------

Afghanistan: Official fired for organizing a concert featuring women singing without headscarves

Sharia is nothing in particular, say Islamic apologists in the West, and certainly nothing to be concerned about. One problem with this claim is that wherever we see Sharia put into practice, it has the same character, and it institutionalizes the oppression of women. Sharia Alert from Afghanistan: "Helmand sacking over female singers without headscarves," by Bilal Sarwary for BBC News, March 28 (thanks to Twostellas):
The deputy governor of Helmand province has been sacked for organising a concert that featured female performers without headscarves.

Lees hierr verder.

[Lees hier Twee plus twee is vier-en-een-half (1)en (2) hierr, en (3) hierr. en (4) en (5) hier, en (6), (7) (8) (9) (10) (11) (12) (13) (14) (15) 16 18 19 20]

Tempo Doeloe


Voor de jonge indiese Nederlander R.

Mijn oudoom weet nog uit zijn jeugd
-hij woonde eerst bij Bandoeng, en ging later pas naar
Buitenzorg-
dat op de tafel in de hal van elk hotel
de kruik jenever stond, tot vrij gebruik door alle gasten,
als water, gratis en voor niets.
'Dat heeft bestaan. Daar hoor je zeker wel van op?' 'Ja, Oom.'
'Ach jongetje, toen was nog niets voorgoed bedorven:
Inlanders wisten hun plaats, je hoorde niet van onruststokers.
De mensen waren aardig, hadden iets over voor elkaar.
Er was nog echte hartelijkheid, en liefde.'

Gerard Reve - Nader Tot U
Pag. 143
Amsterdam

Vraag en antwoord (17)



Vraag_top_1


Wat heeft sinds de eeuwwisseling meer levens geëist, de daadwerkelijke toepassing van de gewelddadige uitleg van de voorschriften van de islam, of de ongelukken bij de daadwerkelijke toepassing van kernenergie?

Waarover horen we tot op heden de linkse en de groene bewegingen vaker, over dodelijke ongelukken met kernenergie of over dodelijke ongelukken met de islam?

HansJansen

Food films

Door Dick Gilsing

Het wemelt in Nederland, en elders, van de film festivals. Nationale en internationale. Voor nieuwe films maar ook samengesteld op basis van allerlei soorten thema’s. Een nieuwe loot aan de stam, in Nederland, is het Food Film Festival. De eerste editie daarvan vond afgelopen weekend plaats in Studio K in Amsterdam. Er bestaan al verschillende food film festivals, bijvoorbeeld in New York, Londen en Bologna. Op initiatief van de Youth Food Movement is er nu dus ook een Nederlandse versie. Drie dagen lang waren er debatten (over duurzaamheid, verspilling en overconsumptie) en workshops (zelf de lekkerste worsten en patisserie maken). En er werden ruim 20 films vertoond. Vooral documentaires en een enkele speelfilm, zoals Bottle Shock van Randal Miller (2008). Ook het Eye Film Instituut vertoont (voor het derde achtereenvolgende jaar, onder de titel Film & food 2011) in maart elke woensdag een speelfilm waarin eten en drinken belangrijke thema’s zijn. Je kunt vooraf genieten van een filmdiner in restaurant Vertigo. Elke vertoning wordt vooraf gegaan door een korte inleiding. Anil Ramdas introduceerde Big Night (1996) van Stanley Tucci en Cambell Scott. Een bijzonder smakelijke ode aan

Boom

Boom

Mós-lims! Mós-lims! Mós-lims!


Wederom actueel!

Mós-lims! Mós-lims! Mós-lims!

Op maandagavond 7 mei jl. loop ik tegen 21.00 uur de hoofdstedelijke  stationshal binnen. Jó-den! Jó-den! Jó-den! schalt het om me heen. Verrek,  denk ik, we hebben de dodenherdenking toch al achter de rug? O nee, die  herdenking gaat tegenwoordig niet zozeer meer over de miljoenen joden die  tijdens de tweede wereldoorlog zijn uitgeroeid, die gaat nu over álle  slachtoffers van (oorlogs)geweld.

Voor de lieve vrede zijn we genoodzaakt 4 mei breder en vooral algemener en  internationaler te trekken. Marcouch, 'de burgemeester van Amsterdam  Slotervaart', zei zoiets 5 mei jongstleden op de radio. Natuurlijk, de doden  van nu moeten ook herdacht worden. Als het mag, eerst in eigen land. Ik weet  er zo al twee die geheel in deze categorie vallen: Fortuyn en Van Gogh. Maar  daar heeft men om de een of andere reden toch wat moeite mee. Daar is toch  minder animo voor. Zulke figuren herdenken, dat gaat wel heel ver, lijkt de  gedachte.

Op het overkoepelde perron galmt de waanzinnige kreet nog lekkerder, nog  imposanter. Als een lopend vuurtje verspreidt het gejoel zich van het ene  naar het andere perron. Het lijkt wel een lokroep en tevens een  overwinningskreet. Het ontbreekt er alleen nog aan dat de roepers zichzelf  erbij op de borst slaan, als apen. Het lijken inderdaad wel apen!

Nu móet ik wel denken aan

De Joodsche Wereldregering en GroenLinks

Vervolgens
Door Willem Melching

Zoals iedereen weet wordt de regering feitelijk geregeerd door een onzichtbare en uiterst geheime Joodse wereldregering. Deze anonieme wereldregering heeft maar één doel en dat is het heil van de Joden. Dit soort wartaal kennen we al sinds Joseph Goebbels. Net als de Hamas geloofde ook hij al heilig in de protocollen van de Wijzen van Zion en geheime joodse stammen in de Kaukasus

Maar wat me altijd weer verbaast is dat...

Lees hierr verder.

Bloemknop

Bloemknop

Stichting PLATFORM ISRAEL - brief aan 2e Kamer over wetsvoorstel tegen onbedwelmd religieus slachten

Plus update: 28.3.2011 JEWS TO PAY THE PRICE door Manfred Gerstenfeld hierr.
Klik op de brief voor een uitvergroting.

Overbetrokken

Exile001_2

Het UAF - Stichting voor Vluchtelinstudenten - ondersteunt hoger opgeleide vluchtelingen bij hun zoektocht naar een passende baan. Goed werk.

Dat vonden de ongeveer honderd genodigden bij de forumdiscussie in de Stadsschouwburg ook, dat ze goed werk deden.

Persvoorlichter Nadja van Haren van het UAF kwam met een waarschuwing vooraf. Ze wilde niet dat we de hoogopgeleide vluchtelingen 'lastig vielen'. 'Die mensen hebben van alles meegemaakt. Die kun je niet zomaar alles vragen. Ik stel voor dat je het niet over martelen hebt.'
De onderwerpen van de formumdiscussie waren 'Banenoffensief voor vluchtelingen' en 'De samenwerking tussen UAF en Achmea met betrekking tot werkervaringbanen'.

Vragen over 'martelen' waren nog niet in ons opgekomen. Persvoorlichter Nadja gaf toe dat ze 'overbetrokken' was. Ze had het idee dat ze haar vluchtelingen moest beschermen om excessen te voorkomen. 'Ik wil niet dat journalisten vluchtelingen aan het huilen brengen.'

We wilden geen hoogopgeleide vluchtelingen aan het huilen brengen. Bij 'overbetrokkenen' waren we wat minder voorzichtig.
Ik: 'Jij bent een heel slechte persvoorlichter.'
Persvoorlichter Nadja: 'Daarom begin ik binnenkort zeker ergens anders als communicatiemedewerker.' Waar dat was, wilde ze niet zeggen.

Goed, de forumdiscussie.
Achter een grote tafel zaten vier hoogopgeleide vluchtelingen. Ze werden geflankeerd door meneer Van Hal, die over het personeelsbeleid van Achmea - 'Twintigduizend medewerkers, 1600 managers' - ging. Hij glom ervan.
Achmea liep nogal voorop qua diversiteitsbeleid. Als het aan hem lag, kwamen er naast vluchtelingen ook nog eens grote porties gehandicapten bij.
Er was ook een presentator in een te groot pak.
Hij sprak in lange, moeilijk verstaanbare zinnen, die vaak eindigden in een stelling, waarmee alle aanwezigen het eens waren.
-Hoogopgeleide vluchtelingen wilden passende arbeid.
-Van Hal van Achmea wilde ze graag in dienst nemen.
-De rest van de zaal vond het fantastisch dat Achmea en Van Hal dat deden.
-Waren er maar meer bedrijven als Achmea.
-Waren er maar meer Van Hals.
-Maar die waren er niet veel.
-Dat was het probleem.
-Goed dat het UAF bestond.
-Applaus.

Eigenlijk waren we na tien minuten wel klaar, maar daarna zei iedereen nog een keer of zes hetzelfde in zijn eigen woorden. Op de eerste rij viel een man in slaap. Ook UAF-voorzitter Ruud Lubbers had het zichtbaar moeilijk.
Naast hem zat UAF-directeur Kees Bleichrodt, de stropdas scheef, de vinger aan de mond.
Meneer Van Hal van Achmea snapte niet dat er niet meer bedrijven met hoogopgeleide vluchtelingen werkten. 'Bij ons was het tijdens vergaderingen soms net een kippenhok. Wat een gekwek. Iedereen door elkaar heen. Dat veranderde met komst van de vluchtelingen. Sommigen zijn heel moeilijk te verstaan. Dat dwingt je om goed te luisteren. Het is de vergaderingen ten goede gekomen. En ze nemen nieuwe normen en waarden mee... Op afdelingen was het de gewoonte om alles tegen elkaar te zeggen. Recht voor z'n raap. Nu zit er eentje uit Afghanistan tussen en zit daar een slot op. We denken eerst na: kan het eigenlijk wel wat ik allemaal wil zeggen?'

Na afloop van het debat toverde directeur Kees Bleichrodt een camera uit zijn colbert. Het zou fijn zijn als een vrijwilliger hem wilde kieken met voorzitter Ruud Lubbers. Dat gebeurde. Hij ging er speciaal voor staan en trok zijn stropdas recht.

Toen het klaar was, kregen fotograaf Co en ik te maken met Wies Kalsbeek, een gezette mevrouw van de afdeling 'Job Support' van het UAF. Ze had geen hoge pet van ons op, maar dit terzijde.
Wat we van de forumdiscussie hadden gevonden?
Saai.
Wies: 'En dan ben ik nieuwsgierig en denk: waarom?'
In de argumenten - Iedereen was het met elkaar eens. De presentator was amper te verstaan - kon ze zich deels vinden.
'Misschien is een discussie leuker als niet iedereen het met elkaar eens is, maar dat de presentator onduidelijk sprak, vond ik een pre. Het dwingt je te luisteren.'
Wies begon over de zinderende muzikale theatervoorstelling Excellence in Exile, die speciaal voor het zestigjarig jubileum van het UAF in elkaar was gedraaid. 'Onze directeur adviseerde me met klem om me daar eens heftig tegenaan te bemoeien. Een hele klus. Dus...'
We vertelden voorzichtig dat we niet naar die voorstelling gingen.
Wies: 'Ooo, maar er zit Joegoslavische muziek in...'
Wij: 'Echt niet.'
Wies: ''Lekker opzwepend...'
We bleven 'nee' schudden.
Wies: 'Doe het dan niet als journalist. Doe het als mens. Doe het voor jezelf.'

We gingen onverstaanbaar praten. Dat hielp.

Marcel van Roosmalen

Deze tekst verscheen in Intermediair (5) van 29.1.2009 (Intermediair), rubriek: Marcel van Roosmalen op zoek naar Nederland.

Van Roosmalen is freelance journalist en schrijver: boeken.

Rotary Jeruzalem verslag en aanslag

Woensdag 23 maart 2011

Vanmiddag bezocht ik naar gewoonte, wanneer ik in Jeruzalem ben, de Rotary bijeenkomst in de Jerusalem International YMCA. Het was een interessante bijeenkomst. Een Palestijnse en Israëlische jongere vertelden over een gezamenlijke boekenclub. Voor iedere bijeenkomst lezen de veertien deelnemers, zeven van ieder van de twee deelnemende scholen, een boek dat ze vervolgens samen bespreken. Ieder komt met eigen inbreng. Ze vertelden hoe door deze aanpak ze gaan ontdekken dat ze allemaal tieners zijn met vergelijkbare levensvragen, die niet aan politiek partijschap gebonden zijn. Ik dacht, wat een goed project om eventueel te steunen.

Na afloop nam ik, zoals gewoonlijk, de bus naar huis. Ik had geluk, want toen ik nog geen minuut bij de bushalte stond, kwamen achter elkaar de twee bussen aan die ik naar huis kon nemen, eerst lijn 75, daarna lijn 74. Ik stapte uiteraard in de eerste, meestal de rustigste van de twee en zat op de derde rij. De rit verliep spoedig en beide bussen bleven direct achter elkaar rijden. Meestal heb ik dan wel een boek bij me om te lezen. Ik had net een hoofdstuk uit voordat we bij de voor mij een na laatste halte kwamen.

Bij die halte is het altijd druk. De chauffeur van mijn bus reed iets verder dan de halte om mensen te laten uitstappen. Op het moment dat de bus stopte, ontplofte de bom. Letterlijk. Uren later dreunt de klap nog na. In de bus brak paniek uit. Mensen renden gillend naar de openstaande deuren. De paniek overviel me wel. Maar dat komt waarschijnlijk, omdat ik zelf nog nooit zo dicht bij een aanslag was geweest. Voor vandaag was dat in april 2002, toen M. en ik op de markt waren en er een aanslag op een paar honderd meter afstand van ons plaatsvond. M. is toen eerste hulp gaan verlenen als verpleegkundige en ik ben naar huis gegaan om de kinderen te zeggen dat ons niets was gebeurd.

Iemand kwam van achteruit de bus en zei tegen de chauffeur: we kunnen toch gewoon doorrijden, want de bus is toch niet geraakt. Dat dacht ik ook, maar de chauffeur zei: stap uit, want er is iets met de bus. Hij moet zich toen gerealiseerd hebben, wat ik pas later besefte, dat de bus door de schok van de explosie een paar meter was doorgeschoten.

Omdat het 10 minuten lopen van ons huis is, begon ik naar huis te wandelen. En deed wat iedereen dan doet. Mobiel bellen naar huis. M. bleek niet thuis. Toen mobiel geprobeerd. Achteraf bleek dat zij door het lawaai van de sirene van de tientallen ambulances en politieauto’s bij de markt waar ze rondliep de telefoon niet hoorde. Zij had bij die halte kunnen staan. Meteen dochter E. gebeld in Ramat Gan: er is net een aanslag geweest bij Binjane Ha-uma. Ik zat in de bus net voorbij de halte, maar krijg je moeder niet te pakken.

Gelukkig was M. dus op behoorlijke afstand van de aanslag en die had naar huis gebeld waar ik toen nog niet was. Daarna belde ze mijn mobiel waar ze mijn voicemail kreeg en insprak: ‘potdomme dat schiet niet op bel direct terug’. Zij wist dat ik die halte moest passeren! Het duurde ruimt tien minuten voor ik wist dat M. veilig was. Ik wist niet dat 10 minuten zo lang kan duren. M. zweette ook peentjes want iedereen op de markt brulde: ‘pigoea, pigoea’ (aanslag, aanslag). Radio’s stonden keihard en iedereen was mobiel aan het bellen. Bus 74 was geraakt door een bom in een tas die neergezet was bij een publieke telefooncel naast een kiosk, waar altijd een 50-tal mensen staan om in of over te stappen op een van de bussen naar buiten de stad. De bom was 1 à 2 kg, gelardeerd met schroeven en spijkers. Eén vrouw overleed naar het ziekenhuis. Daarnaast waren er 45 gewonden.

Voordat ik de eerste 200 meter had gelopen kwamen de eerste ambulances aan. Mensen klampten me aan: wat is er gebeurd? Zijn er slachtoffers? Dan antwoordde ik: dat weet ik niet, we werden meteen tegengehouden, bovendien kan ik geen medische hulp geven. Later bleek ik wat hoofdpijn en een lichte schouder en nekpijn te hebben, gevolg van het doorschieten van de bus. M. smeerde me in met Arnica. Ik verwacht niet er fysieke gevolgen van over te houden, maar wel het pijnlijke besef, hoe gemakkelijk het is initiatieven van verzoening met één klap in de kiem te smoren.

Geert Cohen Stuart

Elizabeth Taylor – 1932 - 2011

 

I'm a survivor - a living example of what people can go through and survive.

In augustus 1984 was ik voor vakantie in het Zwitserse Genève. Toen ik tijdens een ontbijt een plaatselijke krant opensloeg trof ik een foto van Elizabeth Taylor die een roos legde op het graf van de daags daarvoor overleden Richard Burton. De acteur woonde zijn laatste jaren in het nabijgelegen Céligny met zijn vierde echtgenote Sally Hay. Het staat me niet meer bij of Elizabeth Taylor te laat was voor de begrafenis of dat ze niet was uitgenodigd. Het was tenslotte voor iedereen duidelijk dat de liefde tussen Burton en Taylor na hun tweede echtscheiding in 1976 niet stopte. “Ik zou Elizabeth een derde keer hebben getrouwd,” zo verklaarde Burton ooit en de aanwezigheid van de grote diva op de begrafenis zou ongetwijfeld een stroom aan zeer onwelkome paparazzi hebben aangetrokken.

De foto is me altijd bijgebleven en staat me bijna 27 jaar later nog sterk op het netvlies. Als er één grote love affair was die alle goede en slechte elementen in zich verenigde dan was het wel de liefde tussen Taylor en Burton. Maar bovenal was hun liefde voor beiden overrompelend en door niets en niemand te stoppen. “She was, I decided, the most astonishingly self-contained, pulchritudinous, remote, removed, inaccesible woman I had ever seen,” zo schreef Burton in zijn dagboek, waar hij aan toevoegde: “Her breasts were apocalyptic, they would topple empires down before they withered. Indeed, her body was a miracle of construction and the work of an engineer of genius.” Taylor was al even lyrisch over Burton: “I can tell you what I think is sexy in a man. It has to do with warmth, a personal givingness, not self-awareness. Richard is a very sexy man. He's got that sort of jungle essence that one can sense. It's not the way he combs his hair, not the things he wears; and he doesn't think about having muscles. It's what he says and thinks.”

Bij alle aandacht voor haar turbulente liefdesleven werd wel eens uit het oog verloren dat

TE HULP SCHIETEN

Arabist_jansen

De actie van de helikopter op het strand in Libië blijft vragen oproepen. Kan je als gewoon Nederlands burger tijdens een crisis even de Nederlandse ambassade bellen die dan een helikopter stuurt? Ja, je kunt wel bellen, maar dat heeft weinig zin als het antwoordapparaat niet aangesloten staat.

Ik heb een aantal keren in het Midden-Oosten in een crisissituatie rondgelopen, en heb niets dan lof voor de manier waarop de plaatselijke ambtenaren van een ambassade de zaken dan aanpakken, ondanks de manier waarop hun collega’s in Den Haag meehelpen om het hunne bij te dragen aan de afloop van wat er bezig is te gebeuren. Zo’n verschil van perspectief is trouwens uiteraard onvermijdelijk. Maar een helikopter langs sturen? Het valt eigenlijk een beetje buiten mijn horizon.

Dat is niet de enige vraag over Libië die de regering ooit eens zal moeten beantwoorden. De opstandelingen die nu ‘onze’ hulp krijgen hebben geen leger, geen commandostructuur en geen goed zichtbare organisatie of woordvoerder. Hun opvattingen over politiek en samenleving zijn ons onbekend. Het enige vliegtuig dat ze hadden, hebben ze zelf neer weten te halen. Ze hebben wel pistolen en geweren waarmee ze in de lucht schieten, en dat zijn vreugdeschoten, weten we inmiddels van de Nederlandse staatsmedia.

Wat zouden wij denken als de Volksrepubliek China overhaast de Amsterdamse kraakbeweging te hulp schiet? Wat zou de rest van Europa denken? Berlijn? Brussel? Bij voorbaat hierbij tegelijkertijd mijn verontschuldigingen aan China, dit is geen belediging van China maar een poging om voor de Nederlandse lezer op een effectieve manier een beeld van de situatie te creëren.

Voor de komst van een nieuwe wereldorde hoeven we niet langer te vrezen. De komst van een nieuw soort wanorde daarentegen des te meer.

Mediahype rond Ground Zero Moskee volledig overgewaaid

Door Carel Brendel

Adviseur shariaproject klaagt over politieke agenda van Zionisten

Hoe is het eigenlijk met de New Yorkse imam Feisal Abdul Rauf en zijn plannen voor een islamitisch centrum annex moskee in de buurt van Ground Zero? Afgelopen zomer woedde een ware mediahype rond dit project, veroorzaakt door het voornemen van Geert Wilders om tegen de bouw te protesteren. De PVV-leider reisde naar Manhattan op uitnodiging van zijn geestverwante Pamela Geller. Het Amerikaanse debat over het Cordoba House sloeg over naar de Nederlandse media. Wilders hield een voor zijn doen gematigde toespraak, die geen hinderpaal vormde voor de formatie van een rechtse gedoogregering. De bries ging daarna even snel liggen als hij was opgestoken.

In de Nederlandse dagbladen viel in de laatste vijf maanden 

Uitspraak van de week (4): Nu gaat het om iets kwetsbaars,....

Bart Jan Spruyt:

"Wanneer je artikel 6 schrapt kun je het geloof gaan zien als ook maar een mening. Nu gaat het om iets kwetsbaars, om wat mensen ten diepste drijft, en daar kun je als overheid niet zo maar in snijden."

Bron/volledige artikel: Binnenlands Bestuur

Beter van niet

door Annelies van der Veer

Oh, wat is dit leuk! Sinds Jeanine Hennis-Plasschaert (VVD) de onwenselijkheid van islamitische hoofddoeken bij ambtenaren ter sprake heeft gebracht, is de continuing story over de islamitische hoofddoek nieuw leven ingeblazen. Overal en nergens nemen schrijvers de hoofddoek onder de loep alsof dat nog niet eerder is gedaan. Alsof er nooit een Nahed Selim, Ayaan Hirsi Ali, Irshad Manji en Chahdortt Djavann zijn geweest die de hoofddoek al niet volledig uit de doeken (haha!) hebben gedaan. Deze ervaringsdeskundigen bekeken de hoofddoek van alle kanten, keerden het ding binnenste buiten, wrongen hem uit, ontleedden de lap stof tot op het islamitische bot... Geen enkel aspect bleef onbelicht, geen millimeter stof ontsnapte aan hun aandacht. Ze zetten de hoofddoek op, deden hem af en de conclusie luidde in alle gevallen: beter van niet.

Beter van niet!

Maar o wee, wat (en wie!) kregen deze vrouwen vervolgens niet allemaal over zich heen? Wat deugde er eigenlijk wél aan hen volgens de pro-hoofddoek, een beetje pro-hoofddoek of de zogenaamd zeer genuanceerd pro-hoofddoek schrijvers? Pissen in eigen nest, trauma-verwijt hier, trauma-verwijt daar, gevaarlijke valse vrouwen, rancuneuze (ex-)moslims, islamhaters, islambashers, alles werd uit de kast gehaald om de hoofddoekontrafelaars in diskrediet te brengen.

Is dat gelukt?

Welnee. Niet echt.

Hoe zou dat ook kunnen? Want steeds blijft toch dat malle symbool voor iedereen zichtbaar. En een symbool dat ergens voor staat, verander je niet zomaar. Vandaar dat geen hoofddoekbrigade, geen meid van halal, geen gehoofddoekte wethouder of Opzij-columniste, geen Annelies Moors met d'r semi-wetenschappelijke onderzoeken, noch Marcouch met zijn reebruine ogen, dat geen van hen kan tippen aan het gezond verstand. Niet alleen omdat het onbeleefd en onbeschaafd is om via kleding zo nadrukkelijk aan te geven dat je tot een bepaalde groep behoort, een groep die zich (hoe origineel) superieur waant aan degenen die daar niet toe behoren, maar vooral omdat de islamitische hoofddoek in Nederland promoten als teken van vrijheid gedoemd is te mislukken.

Daarom geniet ik zo enorm van het niet aflatende 'hoofddoekendebat'. Waar kun je zonder staatsterreur uitkomen voor je mening? Precies, en zeker niet in een van die islamitische prachtlanden. Dus dat zegt eigenlijk alles.

Ik moet wel zeggen dat ik de afgelopen dagen geen teksten heb gelezen die beter verwoorden hoe het met de hoofddoek zit dan die van de reeds genoemde dames, maar ik heb er alle vertrouwen in dat dat met een beetje meer lef vanzelf komt.

De staat kan maar één ding doen. Doormodderen met de hoofddoek en een nieuw schisma creëren zoals de schoolstrijd (artikel 23) - waarin we nog steeds een achterlijk land zijn - is geen optie. Wél haar burgers als individu beschermen tegen groepsdwang en religieuze dwingelandij en dus de hoofddoek de plek geven die deze verdient, geenszins bij de overheid.

Goed advies aan de kolonel


De Jordaanse krant al-Dostoor (de grondwet) publiceerde deze print zodra de VN-veiligheidsraad een resolutie aannam om een no-fly zone boven Libië in te stellen. Het is een vriendelijk advies aan kolonel Khadafi om krachtig te protesteren tegen deze resolutie op de bekende typisch Arabische wijze, namelijk door zichzelf met benzine te begieten (benzine genoeg in Libië niet waar!) en in brand te steken.

Ten slotte is de hele Arabische protestbeweging in Tunesië ook zo begonnen, toen een werkeloze jonge man, ondanks zijn universitaire diploma, tien jaar lang geen werk kon vinden.
De striptekenaar heeft .... lees hierr verder.

Noord-Zuid

door Dick Gilsing

“Willen de meisjes opstaan en met zuster Julia meegaan”. Een zaterdagavond ergens in maart 1965. De man uit wiens mond deze woorden hadden geklonken, leek zo weggelopen uit een film van Ingmar Bergman. De meisjes stonden gedwee op, en liepen smoezend en giechelend achter de zuster aan. Wij, de jongens, keken hen na en namen teleurgesteld nog een slokje uit het flesje ‘heksenpis’. De party was over. Dat werd verder nog een partijtje biljarten, tafeltennissen, of een vluggertje schaak, en dan naar de grote slaapzaal. Naar je eigen chambrette.

Die middag hadden we Het zevende zegel (1957) van Ingmar Bergman gezien. Geen tuinman dit keer maar een kruisridder ontmoet bij terugkeer De Dood, die hem komt halen. Maar eerst nog een partijtje schaak. Als de kruisridder wint, mag hij blijven leven. Veel, veel later parodieerde Koefnoen (daarvoor had Arjan Ederveen Herfstsonate (1978) al prachtig gepersifleerd) deze schaakpartij en sprak Paul Verhoeven erover in Zomergasten om zijn obsessie met de dood te verduidelijken. Een hele mooie diepgaande film van een groot regisseur, zo was ons die middag in de inleiding voorafgaand aan de vertoning verteld. Vooral lang, vonden we (hoewel: 92 minuten).In De maagdenbron (1960), de eerste die we in een reeks van vijf Bergmanfilms te zien hadden gekregen, gebeurde meer. Daarin werd een jonge vrouw verkracht en gedood door een stelletje herders. Nu zou er nog een trilogie volgen onder de noemer “God’s Zwijgen”, had de Bergmanpater ons verteld. Als in een duistere spiegel (1961), Avondmaalsgasten (1962) en De grote stilte (1963). We kregen wel vaker films te zien. Maar dat waren dan Ben Hur, De kanonnen van Navarone, en Le Trou. Ja, Le Trou. Dat was ‘thuis’. Op het internaat. Maar de Bergmanfilms kregen we te zien in een bioscoop in de stad, samen met de meisjes van een internaat uit diezelfde stad. De films werden steeds ingeleid door een pater met een Vlaams accent. Dat moet, zo stelde ik later vast, de Jezuïet Jos Burvenich zijn geweest, toentertijd bekend als de ‘filmpater’, een filmfanaat die met zijn ‘filmforums’ door Vlaanderen trok en nu dus ook zijn broeders in de Heer in Nederland aandeed. Hij was een grote fan van Bergman. Het verhaal wil, dat hij naar Zweden is gereisd om Bergman, zoon van een predikant, te bekeren tot het katholicisme. In ieder geval heeft hij Bergman in Brussel ontmoet, waarna hij heeft meegewerkt aan de scenario’s van de eerste twee films uit de trilogie “God’s zwijgen”.
De in 2008 overleden criticus en literatuurwetenschapper Kees Fens, opgegroeid op het Ignatius College van de Jezuïeten in Amsterdam, heeft zich nogal eens negatief uitgelaten over de geloofsmentaliteit op die – voor hem als jongen uit de Chassébuurt – katholiek-elitaire school. Maar als het erop aankwam schermde hij met de tegenstelling Noord – Zuid, waarbij hij altijd koos voor het warmbloedige katholieke zuiden ten gunste van het afstandelijke protestante noorden. “Bijna niets van

veel instemmende reacties

(...) Opzij plaatste in september 2008 een groot interview met het Brabantse PvdA-Statenlid Nora Kasrioui. Zij maakte in 2005 furore met het NRC-artikel 'Blijf af van de hoofddoekmeiden'. Ze pleitte voor meer hoofddoeken voor de klas, want zo meent ze: 'Wij vonden het vroeger totaal geen probleem om les te krijgen van een non.' Nou Nora, wij vonden het vroeger wel een probleem om les te krijgen van een non. Omdat mijn ouders tegen religieuze indoctrinatie in het onderwijs waren, stuurden ze mij niet naar de katholieke maar naar de openbare school.

Weblogster Annelies van der Veer reageerde op het artikel met een brief aan Nora Kasrioui. 'Beste Nora. Seculier betekent dat religie en politie/de overheid gescheiden zijn. Begrijp je? Dus daarom dragen ambtenaren en rechters bij voorkeur geen religieuze, fundamentalistische of sekse-fascistische symbolen. Dat hebben we hier nou eenmaal met elkaar afgesproken, lang, lang geleden en dat werkt heel fijn. Als je het niet erg vindt, willen we dat graag zo houden.'

Annelies kreeg op de site VetVEtVET (de voorloper van Hoeiboei) veel instemmende reacties. 'De hoofddoek is een symbool van onderdrukking en legitimeert die onderdrukking, hoe je het ook wendt of keert. Bovendien beledigt de hoofddoek mij als man,' oordeelde 'reaguurder' Peter Breedveld. (...)

Carel Brendel - De Onzichtbare Ayatollah
ISBN: 978 90 490 2405 5 Omvang: 248 pag. Prijs: 19,95 euro
Pag. 210-211
Uitgeverij Van Praag.


Uitspraak van de week (3): al draag je een botje door je neus



De serieuze bijdrage van de Amsterdamse burgemeester Eberhard van der Laan aan de discussie over het discriminerende karakter van de hoofddoek. Het staat genoteerd! 

Amsterdamse burgemeester Eberhard van der Laan "Alles heeft zijn zonnige kanten in het leven” bij BNR-radio (4e fragment), 18.3.2011:

Van der Laan: We gaan aan deze disscussie niet meedoen, voor ons zijn ambtenaren met hoofddoekjes geen probleem." "Het gaat erom dat je je werk goed doet."


Van der Laan zag afgelopen week een geestige kop in Het Parool waarom hij wel moest lachen: 'wat kan mij het schelen als iemand een bot door zijn neus heeft?' Misschien iets gechargeerd beaamde Van der Laan, maar kom op zeg, "we zijn een internationale stad".

Van der Laan: En onze moeders deden vroeger met hun sjaals en hoofddoekje toch maar al te graag Sophia Loren na? Nou dan!

Van der Laan: "Het doet er helemaal niet toe of iemand een hoofddoek draagt of niet, dáár moeten we naar toe.""Iedereen in de stad moet zichzelf kunnen zijn, vrouwen, homo's, hoofddoekjes en keppeltjes."

Een gehoofddoekte Amsterdamse burgemeester vindt Van der Laan dan ook geen enkel probleem.                                                                             
                                                                        
Het kan bijna niet anders of burgemeester Eberhard Van der Laan is óók enthousiast voorstander van De Peniskokerbrigade (hierr).

Knotwilg

Knotwilg

Hoe sta jij tegenover de religie?

door Monika Maron

Het idee achter de seculiere staat is dat religies ons niet lastig vallen – ook de islam niet.

De zaak met de islam wordt steeds verwarrender. Hoort hij nu bij Duitsland of hoort hij niet bij Duitsland? Hij bestaat immers eigenlijk helemaal niet, de islam. Dat zeggen in ieder geval diezelfde mensen die beweren dat de islam bij Duitsland hoort.

Misschien komen we verder als we de vraag anders stellen en niet vragen: “Hoe sta jij tegenover de religie?”. Maar dat wij als burgers van een Verlichte, democratische staat in de 21e eeuw vragen: “Hoort de scheiding van staat en religie dwingend bij Duitsland?”. Daarop zouden we moeten antwoorden: ja. Dat geldt voor christenen, Joden, Hindoes, moslims en alle anderen.

En als we vragen: “Staat de grondwet, die de vrijheid van godsdienst garandeert, zonder uitzondering boven de vrijheid van godsdienst?”, luidt het antwoord ook: ja.

“En gelden de individuele vrijheidsrechten voor beide geslachten?”. Uiteraard ja.

Deze vragen kunnen wij, de Duitse samenleving, beantwoorden.

Maar of de islam bij Duitsland hoort, kunnen noch christenen, atheïsten of agnostici,

Twee plus twee is vier-en-een-half (20)

Prof. dr mr Maurits Berger  (Universiteit van leiden), winnaar van de hoofddoekprijs 2011: "De sharia en het  Nederlands recht zijn voor meer dan 95% aan elkaar gelijk".

-------------------------------------

A Christian lawyer in Malaysia has failed in her attempt to be allowed to practise in the Muslim Shariah courts.

Victoria Jayaseele Martin said she wanted to appear for non-Muslim clients fighting in such courts, to provide them with fairer representation.

An increasing number of cases heard in the Islamic courts involve both Muslims and non-Muslims.
Malaysia runs two parallel legal systems.

Lees hierr verder.

[Lees hier Twee plus twee is vier-en-een-half (1)en (2) hierr, en (3) hierr. en (4) en (5) hier, en (6), (7) (8) (9) (10) (11) (12) (13) (14) (15) 16 18 19]

Verdediger van zelfmoordaanslagen naar festival voor Gazaboot

door Carel Brendel

Wat is dat toch met die Nederlandse boot naar Gaza? Dankzij de deelname van Stop de Bezetting van Gretta Duisenberg is slechte publiciteit bij voorbaat verzekerd. Een gelukkige hand had de stichting Nederland-Gaza evenmin in de keuze van haar voorzitter. Rob Groenhuijzen had lang geleden een eigen stadsguerrillagroep. Hij komt voor in een oud overzicht van gewelddadige formaties (blz. 102-107), dat is bewaard in het archief van oud-premier Dries van Agt. Het is een speling van het lot dat de ex-premier en de ex-terrorist nu beiden de Palestijnse zaak zijn toegedaan.

Dan zijn er de Moslimbroeders en 

Erwtjes


Toen ze een meisje was van zeventien
moest ze een hele middag erwtjes doppen
op het balkon. Ze wou de teil omschoppen.
Ze was heel woest. Ze kon geen erwt meer zien.

Toen ging ze maar wat dromen, van geluk,
en dat geluk had niets te doen met erwten
maar met de Liefde en de Grote Verte.
Dat dromen hielp. Het scheelde heus een stuk.

En dat is meer dan vijftig jaar terug.
Ze is nu zeventig en heel erg fit
en altijd als ze 's middags even zit,
mijmert ze, met een kussen in de rug,

over geluk en zo... een beetje warrig,
maar het heeft niets te maken met de Verte
en met de Liefde ook niet. Wel met erwten,
die komen altijd weer terug, halsstarrig.

Ach ja, zegt ze. Ik kan mezelf nog zien,
daar in mijn moeders huis op het balkon,
bezig met erwtjes doppen in de zon.
Dat was geluk. Toen was ik zeventien.

Annie M.G. Schmidt

Geen hoofddoek, wél een kruisje en wel hier om

door Annelies van der Veer

Het eenvoudige bewijs dat de islamitische hoofddoek niet zo maar een lap stof is, is natuurlijk het feit – en een feit is dacht ik geen mening – dat die doek gevolgen heeft voor alle vrouwen. Hoe meer vrouwen de islamitische hoofddoek dragen, hoe vervelender het wordt voor vrouwen die hem niet (willen) dragen. Voor hoer uitgescholden worden is dan echt het minst erge, leert nu al de praktijk.

Een hanenkam, een rooms-katholiek kruisje, een piercing, een bivakmuts of een keppeltje hebben dat effect niet, en hebben dat, bij mijn weten, ook nooit gehad. Het zijn geen symbolen die (andere) vrouwen discrimineren. Bovendien kunnen vrouwen én mannen een kruisje dragen.

De islamitische hoofddoek met dergelijke kledingstukken en attributen vergelijken, is dan ook weinig zinvol.

Maar appels met peren vergelijken is een hobby van vele Nederlanders geworden wanneer het de gedragingen van onze islamitische medeburgers betreft. Met name de wat oudere mannen die hun zoete

Onderwerp u en leef in vrede

Arabist_jansen

Karel Martel heeft een invasie van Arabische moslims weten af te slaan bij Poitiers, in Frankrijk, in 732. De Poolse Koning Ian III Sobieski heeft een invasie van Turkse moslims weten af te slaan bij Wenen in 1683.

Op de website Welingelichte Kringen, 16 maart 2011, werden deze beide krijgsheren ‘kruisvaarders’ genoemd ["PVV wil plein vernoemen naar dode islambasher (een Pool)."] De kruistochten vonden plaats tussen ongeveer 1100 en ongeveer 1300. Karel is dus te vroeg, Jan is te laat. Ook reiskundig klopt het niet helemaal.

Het zal wel een vergissing van de redactrice, Monique Smits, geweest zijn. Of misschien toch niet? Want comments die op het foutje wezen, werden weggebonjourd.

Mogelijk was het ook wat de Egyptische-Joodse onderzoekster Bat Yeor ‘dhimmitude’ heeft genoemd? Wat is dhimmitude? Dat is makkelijk uit te leggen: ‘Verzet tegen de islam is slecht, goed daarentegen is alles wat in de naam van de islam gedaan wordt’.

Die Turkse en Arabische legers in Europa waren, nu begrijp ik het ineens, bevrijdingslegers. Ze kwamen vrede brengen! Het misselijkmakend verzet tegen die legers van het Heil, dat was illegaal. Zo zit het. Ben blij dat ik het door heb.  Dank aan Monique Smits en het hele team van Welingelichte Kringen.

Portretten

door Dick Gilsing

Bij de uitreiking van de Oscars in februari bleek, dat de leden van de Academy een voorkeur hadden voor waar gebeurde verhalen. En de feiten mogen dan best een beetje gekneed zijn. De belangrijkste prijzen gingen dus naar The King’s Speech. The social network was ook ‘echt’ maar werd tweede keus, omdat het verhaal van de stotteraar een sympathieke hoofdpersoon heeft wiens problematiek ons voert naar een heerlijke finale, terwijl de figuur van Zuckerberg minder sympathiek lijkt en zijn verhaal een zekere anti-climax kent. Inception en True Grit zijn verzonnen verhalen. De eerste kreeg nog een aantal technische prijzen. De tweede viel er helemaal buiten. De hang naar authenticiteit, de behoefte aan ‘echte’ verhalen is een duidelijk waarneembare trend. Niet alleen in de filmwereld maar ook in de politiek, de wereld van de merken en in de literatuur. Een variant daarop is het spel met werkelijkheid en fictie, de thematisering van wat echt is en wat niet. De CPNB kon niet achterblijven en formuleerde als thema voor de boekenweek 2011: Curriculum Vitae – Geschreven portretten. Op Boekenweek.nl wordt duidelijk, dat het gaat om ‘mensen van vlees en bloed’, ‘mensen met een verhaal’.  Dat betekent, dat alles wat ergens tussen feit en fictie ligt, voor het gemak op één hoop gegooid wordt. De CPNB selecteert binnen het gekozen thema niet op (sub)genres. En ze maakt ook geen onderscheid op basis van reputatie en verdiensten van de schrijver. Zo kan het gebeuren dat op genoemde site Krijg nou Tiete van Claudia de Breij in één adem wordt genoemd met Jongensjaren van J.M. Coetzee.

De uitgeverswereld heeft er sinds enige tijd een handje van om boeken te clusteren en van een aansprekend label te voorzien om zo de verkoop te bevorderen. Dat is begrijpelijk want haar belang. Een goed voorbeeld daarvan is de psychologische thriller van vrouwelijke auteurs. Vaak over vrouwelijke hoofdpersonen die op de verkeerde man vallen en vervolgens door hem geterroriseerd worden. Van Saskia Noort tot Simone van der Vlugt. En van Lieneke Dijkzeul tot Suzanne Vermeer. Gert Jan de Vries speelde het klaar om onder een vrouwelijk pseudoniem (Tess Franke) in dezelfde vijver te vissen en mee te drijven op deze populaire stroom van vrouwelijke detectives. In de literaire waterval van de boekenweek zouden we ook een aantal afzonderlijke stromingen kunnen onderscheiden. De autobiografie, De Voskuil-roman, de biografie, de literaire reportage en de persoonlijke familiegeschiedenis.
Mooie woorden. Ik, Kader Abdolah, schrijf mooie woorden. In een mooi land. Kader Abdolah heeft u wat te vertellen. Over Kader Abdolah en over de wereld. In een mooie maar moeilijke taal. Kader Abdolah wil mooie boeken schrijven. Hij is al een eind op weg. Kader Abdolah wil een grote schrijver worden (vrij naar K.A.).

Het meeste wat Kader Abdolah geschreven heeft, is autobiografisch. Ook, of vooral, zijn boekenweekgeschenk De Kraai en zijn roman De koning. In De kraai presenteert hij zich als een moderne Droogstoppel/Multatuli (“Ik ben makelaar in koffie, en woon op de Lauriergracht, no. 37”) en portretteert hij zich als de politieke balling 

Thans dan mijn vrome bede


Wij denken nu, de levenskomiek [Simon Carmiggelt] en de liefdesschrijver, wel heel verschillend over verschillende en dezelfde dingen, maar over het weinige waar het op aankomt, en waarover wij het toen eens waren, daarover zijn wij het ook nu nog steeds eens. Wij noemen moordenaars moordenaars en concentratiekampen concentratiekampen, ongeacht of wij het hebben over wat toen was in Duitsland en Polen, of over wat thans is - voor een goed doel uiteraard - in Rusland of in Tsjechoslowakije of op Cuba of in China. En wij noemen het communistische racisme en het communistische antisemitisme, ongeacht of het nu antisemitisme voor een goed doel is en ongeacht of het zich zedigjes antizionisme belieft te noemen - wij noemen het communistische antisemitisme bij zijn ware en enige naam: antisemitisme.

Veel is nu verschillend van toen, maar veel ook is nu van een schrikbarende gelijkenis met toen. De horden van het nieuwe, rode fascisme, dat zich - zoals profetisch voorspeld door professor Presser - antifascisme noemt, marcheren op en plegen elke moord, elke vorm van terreur en elke marteling die de vestiging, de handhaving en de uitbreiding van hun macht dienen. Het maniakaal-socialisme der marxisten kent geen ethiek, of het zou deze, totalitaire, variant op de oude leuze der jezuïeten moeten zijn: 'Het doel heiligt alle middelen'.

Ik wil deze toespraak eindigen met een vrome bede. Zoals U weet, ben ik een ietwat ouderwetse figuur, die zich tot de cultus van een godsdienst en een kerk bekent. Aan de mensen, die daar wat zwaar aan menen te moeten tillen, zou ik willen voorhouden, dat de dood van een kardinaal in een bordeel toch heel wat minder erg is dan de dood van een schrijver in een concentratiekamp. En ik zou hen er eens op willen wijzen, dat de grote massamoordenaar Lenin aan elke kerk en religie en geloofscultus en bijgeloof voorgoed een einde wilde maken, maar dat de kerk, die hij vestigde, en die zich, met een kleine variant, niet onze Moeder, maar de 'vroedvrouw van de geschiedenis' belieft te noemen, in twintig jaar minstens twintig maal zoveel onschuldige mensen heeft afgeslacht als de oude Kerk met een hoofdletter in twintig eeuwen.

Thans dan mijn vrome bede.
God behoede ons voor de mens, die zijn medemens gelukkig wil maken!
God behoede onze vrijheid!
Deze tentoonstelling is geopend.

Gerard Reve - Toespraak Bij De Opening Van De Carmiggelt-Tentoonstelling op 11 februari 1975, Verzameld Werk, deel 6 pag. 482/483, uitgeverij L.J. Veen Amsterdam/Antwerpen

“In het licht van mogelijke associaties”

door Barry Oostheim

Dat de PVV zich zorgen maakt over de mogelijke benoeming van Ybo Buruma is wel enigszins voorstelbaar. Nog een raadsheer bij de Hoge Raad met een uitgesproken mening over Wilders. De schijn van vooringenomenheid jegens Wilders en zijn partij staat al niet op zichzelf bij de Hoge Raad. Moszkowicz liet al in november weten zich “ernstige zorgen” te maken. Eerst was er de president van de Hoge Raad, Corstens die zijn afkeuring liet blijken over Wilders’ opstelling, vervolgens was er de advocaat generaal Aben van dezelfde Hoge Raad die in een brief aan de rechters liet weten dat de wraking eigenlijk onterecht was. En dat terwijl de heren in de nabije toekomst zich wellicht nog over de zaak Wilders moeten buigen.

Maar dat is nog niet alles. Als toefje op de slagroom verhaalde Spong in een
lezing opgetogen over nieuwe jurisprudentie die was ontstaan door een zwaarwegend arrest van De Hoge Raad op 23 november 2010. Enkele weken na de wraking. Jurisprudentie die volgens Spong wel eens van beslissende betekenis kan zijn in de zaak Wilders:

Het arrest van De Hoge Raad betreft iemand die T-shirts voorzag van neo-nazi opdrukken. De man was veroordeeld voor het verspreiden van enkele expliciet antisemitische afbeeldingen maar vrijgesproken voor het verspreiden van de tekst in gothische letters: “Combat 18 whatever it takes”. “18” is een neo-nazi rebus voor Adolf Hitler en de rest spreekt voor zichzelf. Desondanks oordeelde de rechtbank dat de tekst zonder de nodige kennis op zichzelf niet veel betekent en daarom niet aanzet tot haat tegen Joden. Het OM ging in cassatie en de Hoge Raad vernietigde de uitspraak op de volgende gronden:

"Voor de beoordeling van de vraag of de genoemde teksten aanzetten tot haat tegen of discriminatie van mensen wegens hun ras, in de zin van art. 137e Sr, dienen die uitlatingen immers niet uitsluitend op zichzelf te worden bezien, doch tevens in de gegeven omstandigheden van het geval en in het licht van mogelijke associaties die deze wekken.”


Volgens Spong wordt met deze uitspraak het begrip aanzetten tot haat voor het eerst uitvoerig omschreven en wordt er nadrukkelijk aansluiting gezocht bij de jurisprudentie van het Europees Hof. Het bevat volgens hem een duidelijke richtlijn voor de uitleg van artikel 137 c en d, die ook van betekenis zal zijn in de rechtszaak tegen Wilders. Spong onderstreepte dat de voltallige strafkamer van vijf raadsheren zich over de kwestie bogen en
last but not least dat de strafkamer werd voorgezeten door Corstens in eigen persoon, de president van de Hoge Raad. Volgens Spong geeft het aan dat er iets heel bijzonders aan de hand is. Het geeft de uitspraak in ieder geval extra gewicht. Bovendien hadden voor Spong de publieke woordenwisseling tussen Wilders en Corstens en zijn deelname aan de strafkamer inzake de cassatie over de neo-nazi-t-shirts duidelijk met elkaar te maken. In andere woorden Corstens zal niet met zichzelf en de rechtelijke instanties laten spotten en heeft de eerste de beste zaak aangegrepen om de jurisprudentie dusdanig op te rekken om een veroordeling van Wilders waarschijnlijker te maken. Want in navolging van de neo-nazi-zaak kunnen de uitspraken van Wilders niet uitsluitend op zichzelf worden bezien zoals tot nu toe het OM wel heeft gedaan.

Als dit echt waar zou zijn, zoals Spong suggereert, dan zijn wij inderdaad diep gezakt. Niet alleen vanwege de schijn van persoonlijke betrokkenheid van de president van De Hoge Raad in het beïnvloeden van de jurisprudentie en wij hebben het over iemand die tegen alle codes in, zich in Buitenhof expliciet heeft uitgelaten over een persoon en een zaak die mogelijk nog voor de Hoge Raad komt. Dit zou op zichzelf al een schandaal zijn. Maar het is ook zorgelijk omdat de uitlatingen van Wilders samen met expliciete neo-nazi propaganda op een juridische hoop worden gegooid. Wat Wilders volgens het hof van Amsterdam niet met de Koran mag doen, wordt wel voortdurend met hem gedaan. Overigens zonder besef van de absurde contradictie, om in de woorden van Spong zelf te spreken: “De Islam gelijkstellen aan een fascistische ideologie is dermate stigmatiserend voor moslims dat gebeurde in de Tweede Wereldoorlog ook”.
Combat 18 whatever it takes en Mein Kampf roepen inderdaad associaties op van dezelfde verschrikkingen maar die betreffen niet de uitgevers van het boek.

De vraag alleen is of het echt waar is wat Spong beweert. Spong zelf en mogelijk velen anderen met hem, maken geen onderscheid tussen de “mogelijke associaties” die de uitlatingen van Wilders opwekken en de associaties die mogelijk zijn met de neo-nazi-teksten op de desbetreffende t-shirts. Voor hem zijn het allebei uitingen die demoniseren.

Maar zullen rechters en de raadsheren van de Hoge Raad dat onderscheid ook niet maken? Want er is wel degelijk verschil en natuurlijk heeft de Hoge Raad een punt om de uitspraak van de Haagse rechtbank inzake
“combat 18 whatever it takes” te vernietigen. Omdat de betekenis voor wie ingewijd is in neo-nazi Esperanto, niets te raden overlaat. Het is een onverholen oproep tot geweld bij voorkeur tegen Joden en niets anders. Ook als je de tekst in zijn volle betekenis op zichzelf beschouwt. De Koran vergelijken met Mein Kampf of de islam met een fascistische ideologie is een heel ander verhaal.

Dat brengt ons op de wijze waarop wij in onze rechtsspraak omgaan met de jurisprudentie van het Europees Hof inzake dit soort kwesties. In de zaak Wilders heeft het OM al twee keer vrijspraak verzocht voor de beschuldiging van groepsbelediging en aanzetten tot haat. Maar voorstanders van de rechtszaak menen dat het Europees Hof van de Rechten van de Mens (EHRM) recentelijk uitspraken heeft gedaan die een veroordeling rechtvaardigen. Het OM heeft, zo beweren zij, in haar verzoek om vrijspraak, de jurisprudentie van het EHRM, te eng geïnterpreteerd. Tegenstanders van een proces zien juist in de recente uitspraken van het EHRM een toenemende bedreiging van de vrijheid van meningsuiting. In de gegeven omstandigheden is vrijspraak voor Wilders alleen mogelijk door een bijzonder enge uitleg van de jurisprudentie van het EHRM, zoals het OM afgelopen oktober in zijn requisitoir heeft laten zien. De kans bestaat dat je dan verwijderd raakt van de betekenis van de rechtsvraag en tot de conclusie kan komen dat zoiets als “
combat 18 whatever it takes” op zichzelf niks betekent. Aan de andere kant was in Nederland de enge uitleg van de jurisprudentie van het Europese Hof tot voor kort een van de weinige corrigerende buffers voorhanden om te voorkomen dat onwelgevallige uitspraken op basis van de associatieve voorkeuren van aanklagers en rechters, als fascistisch en racistisch en daarmee als ontoelaatbaar werden bestempeld. Dat is al geen ideaal uitgangspunt om wettelijk een vrije samenleving te verdedigen maar als de nieuwe jurisprudentie wordt toegepast zoals Spong beweert zijn wij nog verder van huis.

Daarom is het maar te hopen dat Moszkowicz er in slaagt om met zijn preliminaire verweren de hele rechtszaak van tafel te vegen. Zo niet dan kunnen wij alleen maar vertrouwen op het ‘associatief’ onderscheidend vermogen van de rechters.

Gelul op twitter: Het einde van de tijd is nabij!




Ja hoor, het was te verwachten. Ook bij een ramp als die zich momenteel in Japan afspeelt, zijn er altijd lieden te vinden die daar als eerste hun voordeel mee weten te doen. Slecht nieuws verkoopt natuurlijk beter dan goed nieuws. Dat weten we. Maar ik had niet verwacht dat juist uit deze hoek de eerste 'verkopers met een boodschap' zich zouden melden. Handig bekeken maar wel zo onsmakelijk. Ik ben eerlijk gezegd wel benieuwd wat verdedigers van christelijke scherpslijperij van deze goed getimede maar uiteraard onnozele, onware en achterlijke boodschap vinden. Ze doen er vast het zwijgen toe.

AVe

Kader Abdolala

Proefballon geeft inkijkje in denken van PvdA-prominent

door Carel Brendel

Sommige proefballonnen worden al afgeschoten voor ze de lucht ingaan. Een voorbeeld daarvan is het voorstel van PvdA-mediawoordvoerder Martijn van Dam. Hij wil een journalistiek keurmerk voor programma’s van de publieke omroep.“Het moet duidelijk zijn dat een programma van de publieke omroep kwaliteitsjournalistiek biedt. Feiten en meningen moet je scheiden,” zegt de prominente PvdA’er vanmorgen in de Volkskrant. “Actualiteitenprogramma’s lijken nu soms te veel op politieke progamma’s.“

Even dacht ik dat Van Dams kritiek te maken had met enkele documentaires van Zembla, zoals de neponthullingen over Ayaan Hirsi Ali of de Leni Riefenstahldocu over Geert Wilders, ‘profeet van de angst’. Zou Van Dam een keurmerk aanbevelen vanwege de kritiekloze VPRO-documentaire van Tegenlicht, waarin shariastrafrechtaanbidder Khalid Yasin als ‘gematigd’ voorbeeld werd aangeprezen? Doelde Van Dam op mogelijke vooringenomenheid van interviewers in Buitenhof of bij Pauw & Witteman? Dacht hij aan de gestaalde items bij Uitgesproken Jan Tromp? Of de religeurtjes waarmee Uitgesproken EO of Knevel & Van den Brink worden besprenkeld? Of heeft Van Dam wellicht bezwaren tegen Nieuwsuur, waar Bertus Hendriks een permanente verblijfsvergunning heeft gekregen om de Moslimbroeders als ongevaarlijk af te schilderen?

Nee, het keurmerk is nodig vanwege Uitgesproken WNL dat wordt gepresenteerd door de rechtse politicus Joost Eerdmans. Het is een van de weinige programma’s waar Geert Wilders een thuiswedstrijd mag spelen. Uitgesproken rechts inderdaad, alsof de kijkers dat niet doorhebben, en alsof WNL niet was opgericht om dit geluid voort te brengen.

De eerste reacties op Van Dams opzetje zijn vernietigend. Zijn proefballon is al lek geschoten. We zullen nooit weten welke keurmeesters de PvdA-voorman in gedachten had om zitting te nemen in zijn Raad van Hoeders van de Politiek Correcte Omroep. Heel jammer is dat. Maar we hebben wel een inkijkje gekregen in het denken van een prominente PvdA’er, een van de kroonprinsen van Job Cohen.

Voyeurisme en roddelzucht

door: Dick Gilsing

“Uw sexe is van een gruwelijke trouweloosheid…”

Het wil nog niet zo vlotten met Secret Story, het nieuwe reality-programma van Net 5. De deelnemers zijn dan wel zorgvuldig geselecteerd maar ogen vooral als plastic personages in een tweederangs toneelstuk, de verhaallijnen lijken te veel bedacht, het interieur van Het Huis der Geheimen, een locatie even buiten Lissabon, doet soms pijn aan de ogen. De kijkcijfers dalen dus. Kosten noch moeite zijn gespaard om na het enorme succes van Big Brother, en in iets mindere mate van De Bus en De gouden Kooi, het format van de realityshow een nieuwe invulling te geven. Evenals Big Brother is dit nieuwe reallife programma een sociaal experiment. Vijftien personen zijn gedropt in een afgesloten ruimte, waar ze het met elkaar moeten zien te vinden, of niet. En wij, kijkers, zijn de voyeurs , die ons verbazen over en verlekkeren aan alle intrigues die zich in de loop van dertien afleveringen zullen ontwikkelen. In Big Brother was er eigenlijk maar één simpele plotlijn: de deelnemers konden elkaar nomineren voor de oprotlijst; één van hen werd dan weggestuurd door de kijkers. De spin-off van Net 5 zit veel ingewikkelder in elkaar. Ook hier kunnen de deelnemers weggestemd worden, maar er zijn andere verhaallijnen die een belangrijkere rol spelen. Iedere speler draagt een geheim met zich mee, dat hij of zij zorgvuldig moet zien te bewaren. Maar iedereen is er op uit elkaar die geheimen te ontfutselen. Raad je een geheim, dan verdien je geld. De uiteindelijke winnaar krijgt een ton. Maar er zijn ook opdrachten tussendoor. En ook het publiek kan via sociale media invloed uitoefenen op het verloop van het verhaal. Een kruising eigenlijk tussen Big Brother en Wie is de mol. Er is al geopperd, dat er een terror Jaap ontbreekt, die tierend en kotsend wat leven in de brouwerij zou kunnen brengen. Voorlopig moeten we het doen met verwikkelingen als de verdwijning van Maik. De afgelopen week vroegen de deelnemers zich af, of hij teruggekeerd was naar Nederland. Vooral Monique was intens verdrietig over Maik’s verdwijning. Ze wist niet, dat hij niet ver van haar vandaan zat, in de Geheime Kamer. Wij wisten (oh, dramatische ironie) dat wel en wij voelden ons belazerd, want wij hadden voor zijn vertrek gestemd.

In 1744 schreef de Franse blijspelschrijver Marivaux zijn toneelstuk La Dispute, in onze tijd vooral


en zulks terwijl


Veel (..) kunstenaars (..) koesterden een felle wrok tegen het gezag en wat zij het Bestel noemden, en meenden dat zij wegens hun staatkundige ideeën telefonisch afgeluisterd werden, en zulks terwijl zij van datzelfde ‘Bestel’ een fortuin aan geld binnen haalden, alles uit de knip van de belastingbetaler, die dan ook terecht niets met kunst te maken wilde hebben.

Gerard Reve, Het hijgend hert, Uitgeverij L.J. Veen, Amsterdam/Antwerpen 1998, blz. 10.

Parallelle ontgoocheling

Parallel tussen de Egyptische revolutie en de islamitische revolutie van 1979 in Iran.

Nobelprijswinnares Shirin Ebadi was tijdens het bewind van de sjah de 1e vrouwelijke rechter van Iran en had in 1979 enthousiast de zijde van de revolutie gekozen. Helaas maakte die islamitische revolutie echter een  abrupt einde aan haar carrière.
Ze schreef hierover in haar autobiografie “Iran ontwaakt”:

De bittere smaak van revolutie

De hoofddoek- 'uitnodiging' was de eerste waarschuwing dat deze revolutie haar zusters, want zo noemden vrouwen die tegen de sjah ageerden elkaar, weleens duur zou kunnen komen te staan. Stel je het tafereel even voor, slechts een paar dagen na de overwinning van de revolutie. Een man, genaamd Fathollah Bani-Sadr, werd tot tijdelijk hoofd van het ministerie van Justitie benoemd. Nog opgewonden van trots besloot een groep van ons op een heldere, winderige middag naar zijn kantoor te gaan om hem geluk te wensen. We gingen zijn kamer binnen en er werden hartelijke begroetingen en bloemrijke felicitaties uitgewisseld. Ineens bleef Bani-Sadr's blik op mij rusten. Ik verwachtte dat hij me zou bedanken, of zou zeggen hoeveel het voor hem betekende dat een gedreven, vrouwelijk rechter als ik de zijde van de revolutie had gekozen.

In plaats daarvan zei hij: 'Dacht je niet dat het uit respect voor onze geliefde imam Khomeiny, die Iran heeft vereerd met zijn terugkomst, beter zou zijn als je je haar bedekte?' Ik was geschokt. Daar waren we, op het ministerie van Justitie, nadat door een grote volksopstand een oude monarchie was vervangen door een moderne republiek, en het nieuwe hoofd van Justitie had het over haren. Haren! 'Ik heb in mijn hele leven nog nooit een hoofddoek gedragen: zei ik, 'en het zou hypocriet zijn daar nu mee te beginnen.' 'Wees dan geen hypocriet, maar draag hem uit overtuiging!' zei hij, alsof hij daarmee mijn dilemma had opgelost.'Luister, jij hebt makkelijk praten: antwoordde ik, 'het is niet juist als ik gedwongen word een hoofddoek te dragen, en als ik daar niet in geloof, ben ik ook niet van plan dat te doen.''Begrijp je dan niet welke kant de situatie op gaat?' vroeg hij met stemverheffing.  'Jawel, maar ik weiger te doen alsof,' zei ik, en ik liep de kamer uit.



Internationale vrouwendag, Cairo, 8 maart 2011

CAIRO (AP) — A protest by hundreds of Egyptian women demanding equal rights and an end to sexual harassment turned violent Tuesday when crowds of men heckled and shoved the demonstrators, telling them to go home where they belong.

The women — some in headscarves and flowing robes, others in jeans — had marched to Cairo's central Tahrir Square to celebrate International Women's Day. But crowds of men soon outnumbered them and chased them out.

"They said that our role was to stay home and raise presidents, not to run for president," said Farida Helmy, a 24-year old journalist.

Passant Rabie, 23, said she was surprised that the women were abused after the role they played in the uprising. Women were central to the protests, leading chants, spending cold nights in the square and even fighting during the battle of Black Wednesday, when pro-government henchmen attacked the protesters.

"I thought we were going to be celebrated as women of the revolution because we were present during the days of Tahrir," Rabie said. "Unless women are included now, we are going to be oppressed."