Gerechtigheid voor Joden uit Arabische landen

Met meerderheid van stemmen heeft de Knesseth een wet aangenomen, die als deel van het vredesproces streeft naar een schadeloosstelling voor Joden uit Arabische landen.

De nieuw uitgevaardigde wet moet de rechten veiligstellen van die Joden, die gedwongen werden hun eigendommen en vermogen in Arabische landen achter te laten; de meesten van hen kwamen zonder een cent naar Israël.

De door de Israëlische regering gesteunde wet volgt op een besluit van het Amerikaanse Huis van Afgevaardigden van 1 april 2008 en vormt een verstandige ontwikkeling, die bredere ondersteuning verdient.

Voor het eerst sinds de oprichting van de staat worden de rechten van de Joden uit Arabische landen in Israël juridisch erkend. Tot nu toe hebben Israëlische regeringen de zaak genegeerd, ofschoon de kwestie van de Arabische vluchtelingen en hun rechten in het centrum van het publieke debat in Israël en de wereld staan, onder het sleutelbegrip ”recht op terugkeer”.

Het is tijd om deze situatie te corrigeren.

Toen de staat Israël werd opgericht, vonden er twee menselijke tragedies plaats: de ene was de ontworteling van de joodse gemeenschappen, die al duizenden jaren bestonden in Arabische landen; en de andere was de door de Arabische Palestijnen vanwege de onafhankelijkheidsoorlog van Israël in 1948 ondergane ”Nakba”, die van duizenden vluchtelingen in Arabische landen maakte.

Alhoewel de menselijke en lichamelijke dimensies van de catastrofe, die de Joden overkwam, groter waren dan die van de ”Nakba”( het aantal uit hun huizen verdreven en zonder middelen achtergelaten Joden bedroeg 856.000, vergeleken met het aantal Palestijnse Arabieren dat, ook volgens de UNWRA, 650.000 bedroeg), heeft hij geen naam en krijgt geen significante publieke of mediale aandacht.

De reden daarvoor is, dat de Joden uit Arabische landen en hun nood in het begin in doorgangstentenkampen buiten het gezichtsveld raakten, nadat ze zich in Israël hadden gevestigd.

Daartegenover zorgden de Arabische landen er voor om de ellende van de vluchtelingen in stand te houden en hen geen toestemming te geven om opgenomen te worden in de samenleving en het staatsburgerschap te verkrijgen, op basis van de ideologie, dat de opname van de vluchtelingen Israël zou helpen.

De ramp van de Joden uit Arabische landen vond zinloos plaats, in tegenstelling tot de ”Nakba”. De Joden, die in deze landen leefden, bevochten deze niet, terwijl de Palestijnen Israël bevochten. De Joden waren een zondebok in de strijd tussen hen en binnen de Arabische staten.

In strijd met de bewering, dat het de oprichting van de staat Israël was die de Joden schade toebracht, heeft de vervolging van Joden in Arabische landen in werkelijkheid al plaatsgevonden voordat de staat Israël werd gesticht. Dat manifesteerde zich in de vorm van discriminaties in de economie, de opvoeding en het openbare leven.

Er vonden gruwelijke pogroms tegen de Joden plaats. Tijdens een van deze pogroms (bekend onder de naam ”Farhud”), die plaatsvond tijdens de Shavuot-feestdagen van het jaar 1941, werden 135 gedood en raakten honderden gewond. In Libië werden in november 1947 133 mannen, vrouwen en kinderen afgeslacht en 400 verwond.

In het Jemenitische Aden werden in dezelfde maand 100 gedood en tallozen meer verwond. Na de oprichting van de staat Israël werden van de ene op de andere dag grote aantallen Joden uit Egypte verdreven. Deze en andere pogroms, die daadwerkelijk in ieder Arabisch land plaatsvonden, leidden uiteindelijk tot illegale massa-executies van Joden.

De Joden lieten hun land en bezittingen achter, evenals het eigendom van hun oeroude joodse gemeenschappen: scholen, synagogen, ziekenhuizen profetengraven en meer. De Arabische regeringen namen alle eigendommen over en gebruikten het naar eigen behoefte.

Om onduidelijke redenen zette Israël de catastrofe van de Arabische Joden niet op zijn nationale agenda en die van zijn internationale publiciteitswerk, wat de weg vrij maakte voor Arabische en antizionistische propagandisten, die de Palestijnen als de enigen voorstelden die hadden zouden hebben in het Arabisch-Israëlisch conflict.

De wereld heeft veel gehoord over het wangedrag en het onrecht wat de Palestijnen werd aangedaan, maar bijna niets over het onrecht dat de Joden overkwam die in de Arabische landen woonden. Daadwerkelijk was datgene, wat in de Arabische landen plaatsvond, een etnische zuivering tegenover de Joden.

Omdat het idee van ”twee staten voor twee volkeren”, dat de Palestijnse eis naar het ”recht op terugkeer” bevat, nu is geaccepteerd, moet Israël hier het thema van zijn eigen vluchtelingen uit Arabische landen tegenover zetten.

Iedere politieke overeenkomst zou rekening moeten houden met alle gebeurtenissen in het Midden-Oosten van de afgelopen 60 jaar. Daarom is het aannemen van de wet, die de rechten van de Joden uit Arabische landen erkent, door de Knesseth een eerste stap in de goede richting in naam van de rechtvaardigheid.

Des te groter de erkenning in de wereld en onder de Arabieren dat ze niet de enigen waren die geleden hebben onder het Midden-Oostenconflict, des te oprechter zal de basis van gesprekken over regionale co-existentie zijn.

Aanzetten tot deze erkenning zijn al te vinden in het voorstel van de voormalige Amerikaanse president Bill Clinton uit het jaar 2000, dat de oprichting van een internationaal fonds tot schadeloosstelling van joodse en Palestijnse vluchtelingen bevatte.

Het voorstel heeft de steun van het Huis van Afgevaardigden en zal deze waarschijnlijk ook van andere internationale kant krijgen. De afgelopen jaren heeft zich een proces van omkering binnen de Arabische wereld voltrokken, vooral bij intellectuelen, die voelen, dat in het Midden-Oosten de Joden in de Arabische landen een catastrofe is overkomen en dat er niet alleen de ”Nakba” van de Palestijnse Arabieren heeft bestaan. Dit proces is beslissend om een oprechte en rechtvaardige dialoog in het Midden-Oosten op gang te brengen.

Bron:

http://www.juedische.at/ (Artikelrubriken – Israël, Naher Osten)

Auteur: Zvi Gabay (Oriëntalist en voormalig ambassadeur)

Vertaald uit het Duits door:

E.J. Bron