“Wilt u ons les komen geven?”

Ik fiets langs twee basisscholen, ze bevinden zich op 'n kleine honderd meter van elkaar. Kindertjes spelen op 't schoolplein, het is een van de laatste nazomerse dagen. De eerste school is een 'gewone' basisschool – christelijk of openbaar valt niet te zien –, de andere een islamitische. Een blinde voorbijganger zou aan het geluidsvolume dat 'm van beide pleinen tegemoet komt, niets kunnen aflezen, de kindertjes gillen allemaal even hard, een ziende echter kan er niet omheen, al moet je iets meer moeite doen om een blik op het schoolplein van de islamitische school te werpen. Dat is namelijk door een hoog, met allerlei groen begroeid hekwerk grotendeels aan het zicht onttrokken.

Ja, ik weet wel.. maar wat ik zie, vervult me tóch weer met verbazing, afschuw en lichte woede. Ik zal er nooit aan wennen, meisjes die eruitzien als ingepakte dwergjes bij wie alleen het gezichtje onbedekt is, terwijl de jasloze jongetjes niet te onderscheiden zijn van die op het eerste schoolplein. Nee, die huidskleur daar gaat het echt niet om. It's the ideology, stupid!

Ik parkeer m'n fiets, loop 't zijstraatje in waar het schoolplein grenst aan een parkeerplaats en loop behoedzaam naar het toegangshek dat .. openstaat. Kom, laat ik eens kijken.

De ingepakte meisjes hebben mij direct in de gaten. Ze rennen op me af, ik weet niet wat me overkomt en ik waan me even Ayaan Hirsi Ali die in de beruchte NOVA-documentaire van weleer met een aantal islamitische kindertjes op het schoolplein 'in debat' ging. Ik ben niet op werkbezoek en 't komt geen moment in me op de meisjes lastige vragen te stellen, gewoon een beetje kletsen, dat lijkt me nu wel leuk. De jongetjes laten het overigens volledig afweten, die zien mij niet staan maar de meisjes zijn stiknieuwsgierig.

“Wie bent u mevrouw?” vraagt er eentje.
Ik geef mijn naam waarna het meisje wil weten wat ik kom doen.
“Ik ben 'n beetje nieuwsgierig,” zeg ik, “ik ben op weg naar Amsterdam om daar les te gaan geven.”
Een ander meisje vraagt welke bekende mensen ik allemaal ken. Blijkbaar associëren de samengeklonterde meisjes, die allemaal dubbele hals- en hoofddoeken dragen en lange rokken of jurken, de grote stad Amsterdam met spannende, bekende Nederlanders. Op die vraag heb ik niet zo snel een antwoord, ik kan op geen enkele naam komen, dus vraag ik maar aan wie zij denken.
“Jantje Smit,” giechelt een tienjarige.
“Aha,” zeg ik “Jantje Smit, nee, die ken ik niet.”
Nog schiet me geen bruikbare naam te binnen, want ik vind 't wel leuk om het gesprekje gaande te houden maar een toezichthoudende leraar heeft mij opgemerkt en nadert langzaam maar zeker, hij is al bijna op gehoorafstand.

Ik klets gezellig door met de meisjes, ze zijn zo lief (Fenny Brinkman heeft uitgebreid over deze kinderen in haar boek Haram geschreven) waardoor de hun opgelegde religieuze handicap extra pijnlijk overkomt. Bij mij althans.
Een nog jonger meisje schiet voorbij, haar haren zijn niet bedekt.
“Hé,” merk ik op, “waarom draagt zij geen hoofddoek?”
Een meisje van een jaar of tien met een Somalisch uiterlijk, geeft me een antwoord waar ze geen moment over hoeft na te denken:
“Zij heeft nog niet de leeftijd dat ze geslachtsrijp is.” luidt het eerlijke antwoord.
“Wát?!” roep ik uit, mijn verbazing is nauwelijks gespeeld en ik vraag:
“Ben jij dan al wél ongesteld?!”
“Nee,” zegt ze wat schuchter en ik verdenk haar ervan dat ze bloost. De andere meisjes zijn stilgevallen.
“Nou dan!” zeg ik.

Het is te pijnlijk natuurlijk, en ik wil deze lieve kindertjes liever zien lachen en dat lukt me door me van de domme te houden en te vragen waarom de jongens op 't plein eigenlijk geen hoofddoek dragen.
Deze vraag is een schot in de roos, de meisjes proesten het uit. Op zo'n domme vraag krijg ik natuurlijk geen antwoord.

Ik zeg dan toch maar dat veel Nederlanders het raar vinden dat zoveel meisjes met hoofddoeken lopen, en ik zeg “jullie zijn toch ook Nederlanders?”

“Ja,” knikt er een, “maar is islam, hoort bij islam". En dat verklaart blijkbaar alles.

Dan vraag ik of ze de andere school kennen, de school die zo dichtbij staat en of ze niet liever op die school zouden willen zitten. Tot mijn verbazing zegt er een volmondig ja. De anderen zwijgen.

De leraar staat nu dichtbij, ik knik naar hem, om hem gerust te stellen. Het speelkwartier is trouwens voorbij, de kinderen moeten naar binnen. Een jongetje rent langs me heen, kijkt me brutaal aan en roept iets onfatsoenlijks. Nee, het is beslist geen lief jongetje. De meisjes zwijgen weer, en ik zeg dat als de jongens hen pesten, ze gewoon terug moeten pesten.

Het Somalische meisje vraagt of ik les op hun school kom geven, want dat kan, weet ze, ze hebben speciale beroepskeuzelessen. Ze pakt m'n hand en wil me meteen maar naar hun onderwijzeres brengen die daar blijkbaar over gaat.

“Nee, nee,” zeg ik tegen het schattige meisje, het is niet te beschrijven hoe aandoenlijk lief ze is, “daar kom ik niet voor en dat kan niet zomaar”. Maar het meisje weet van geen wijken en vraagt of ik dan een andere keer wil komen voor die beroepskeuzeles. Ze lijkt te hunkeren naar nieuwe dingen, ze wil duidelijk meer weten. Ik beloof er over na te denken.

Waarom deze geslachtsonrijpe kinderen hoofd- en halsdoeken moeten dragen, snap ik niet. En Femke Halsema heeft er ook geen antwoord op. Nog steeds niet.

Een kleine Ayaan heb ik vermoedelijk niet gezien tussen deze meisjes, Ayaan Hirsi Ali heeft immers op eigen kracht haar vrijheid gevonden. Ik vertrek en kan niks voor ze doen. Misschien, heel misschien heb ik bij een van deze meisjes interesse gewekt, een idee achtergelaten, een die kiem vat en later uitgroeit naar een wens. De wens naar meer vrijheid.

In Nederland zullen jonge moslimmeisjes de vervulling van deze wens voorlopig zelf moeten opknappen.

AnneliesvanderVeer