We zijn wakker genoeg bevonden en nu op weg naar onze eerste bijeenkomst van de Verbindingsgroep Z. die bij Heleen, de jonge vrouw met de tweelingjongetjes, wordt gehouden.
Het is 14 april 2022. Heleen woont vijf kilometer bij ons vandaan in een lieflijk gelegen buurtschap van zo’n 350 inwoners. Parkeerruimte genoeg voor alle auto’s die vrijwel gelijktijdig arriveren. Het is fris buiten en donker om half acht. Toch blijft iedereen eventjes buiten kletsen. Er heerst een uitgelaten sfeer en er wordt uitbundig omarmd. We maken kennis met een aantal mensen die tot de vaste kern van de groep behoren die we niet eerder bij de zondagse verbindingswandelingen aan hebben getroffen.
Een stel van rond de vijftig dat Karel en Carla heet. Het lijkt wel alsof alle actieve wakkeren die we kennen van die leeftijd zijn, wat onmiddelijk gelogenstraft wordt als ik Hella de hand schud want zij is de oudste van de groep. Ik schat mezelf namelijk net een paar jaar jonger.
Freek is er ook. Zoals gewoonlijk de enige op de fiets wat ik hem nog niet nadoe, zo zonder straatverlichting door het donkere platteland fietsen, hoewel me dat een bijzondere ervaring lijkt. Ik neem me voor dat de volgende keer ook te doen. Freeks fiets is overigens geen alledaagse fiets. Handig als hij is met fietsen, heeft hij z’n paarse mountainbike omgetoverd tot een super-e-bike zodat hij gemakkelijk 35 kilometer of meer per uur haalt zonder dat hij een kentekenbewijs nodig heeft en hij dus ook geen helm draagt op z’n blonde krullen. Mijn idee!
We gaan naar binnen. We zijn met z’n tienen. Alleen Henriette is er niet.
We nemen plaats aan een ruime eettafel die aan de open keuken grenst. De tweelingjongetjes krijgen we nog even te zien maar Heleens vriend niet. We hadden al begrepen dat hij de noodzaak van onze wappie-bijeenkomsten niet inziet, dus het is sowieso mooi dat we welkom zijn. Vooral voor Heleen want ik moet er niet aan denken dat Geliefde en ik het over deze levensbepalende aangelegenheden niet eens zouden zijn. Hoe kun je dan nog samenleven? Zit je dan wel in de juiste relatie?
Er staan paaseitjes op tafel en als de koffie en thee zijn ingeschonken houdt David een algemeen praatje dat over Nieuw Naoberschap gaat. Elke Achterhoeker weet nog wel wat het begrip Naoberschap inhoudt. Ook wij, import, hebben er van gehoord. We kunnen het alleen niet uitspreken.
“We bereiden ons voor op een minder mooie tijd,” begint David. “Doel van deze bijeenkomsten is elkaar als groep echt te leren kennen. Dat er naar elkaar geluisterd wordt en dat we acties formuleren en onderwerpen die we belangrijk vinden, uitdiepen. We moeten er praktisch en mentaal voor elkaar zijn. Dat zou de basis moeten zijn,” zegt hij, “en we komen om de twee weken bij elkaar met een roulerende voorzitter.” Hij verwacht commitment, dat we echt ons best doen om er elke twee weken bij te zijn.
“Wij zijn de kerngroep Nieuw Naoberschap Z.,” legt David uit. “Nieuwsgierigen kunnen, als er een match is, tot de kerngroep toetreden. Er is ook een manifest waarover straks meer. Vanavond hebben we twee introducees in ons midden die door Hannie zijn aanbevolen en daarom stel ik voor om nu een kennismakingsrondje te doen waarbij iedereen kort iets over zichzelf vertelt en waarom hij of zij hier zit.”
Oh nee! denk ik. Dat niet! Als ik ergens een hekel aan heb is het zo’n voorstellingsrondje. Waarom? We kennen elkaar toch al van de bevrijdende zondagse wandelingen? Behalve Hella, Karel en Carla dan maar die hebben we net een hand gegeven en de rest van de kennismaking kan toch van zelf gaan?! Het woord voorzitter is weliswaar gevallen maar dit is toch geen vergadering?
Ik werp een wanhopige blik richting Geliefde die links van mij zit. Ik zie meteen dat ik van hem geen steun kan verwachten. Hij lacht me net niet uit. Zelf heeft hij geen enkel probleem met het voorstel. Hij is van zijn werk niet anders gewend. Heeft er juist volop ervaring mee. Maar zo ken ik hem nog niet, zal later blijken.
Niemand in de groep protesteert en al zie ik er de meerwaarde niet van in, ik, nieuweling kan niet anders dan m’n mond houden tot ik aan de beurt ben!
Het rondje begint. Niets herinner ik me van wat David over zichzelf vertelt. Als hij dat al gedaan heeft wat ik achteraf betwijfel en als Karel die naast David zit zijn mond open doet gebeurt hetzelfde, het gaat langs me heen. Ik ben met mijn gedachten bij straks. Nog twee en ik ben aan de beurt. De luide stem van Freek houdt me weer bij de les. “Ik ben dus Freek en ja het is idioot wat er nu gebeurt. En dat is soms lastig als je er alleen voor staat, zoals ik. Ik ben actief als vrijwilliger in twee dorpsparken en ik ben hier omdat ik wil weten wat ik moet doen.”
Ook Heleen, de ietwat verlegen gastvrouw, houdt het kort. Ze vertelt dat ze sinds corona wakker is, dat ze niet naar de radio luistert en geen tv kijkt. Ze heeft twee opgroeiende kinderen en is bezig een moestuin op te bouwen.
In plaats dat ik het eveneens kort houd, begin ik veel te uitgebreid te ouwehoeren over onze woonsituatie: half in het Westen van het land en half hier, totdat corona uitbrak en dat ritme veranderde en we liever hier zijn. God mag weten waarom maar ik begin zelfs te vertellen hoe lang Geliefde en ik al samen zijn (en ik gooi er een grapje in “and we never had a fight!” verwijzend naar de NO-Agenda-podcast waar niemand hier van gehoord heeft.)
En dan onderbreekt David me ruw. “Ja, maar waarom zit je hier?” Okay, het gaat er dus niet om wie ik ben maar hoe wakker ik ben, of ik alle doemscenario’s die de mensheid te wachten staan wel doorzie. Het zweet breekt me uit, m’n hoofd kleurt knalrood wat me de laatste jaren toch al dagelijks overkomt en ik hakkel wat over hoe erg het allemaal wel niet is die coronafilm waarin we zitten maar meer zinnigs komt er niet uit.
Dan neemt Geliefde het van mij over want die is aan de beurt en dan klinkt er ineens een heel ander geluid. Met zijn rustige manier van spreken en zijn inhoudelijk opbeurende woorden weet hij de aandacht van iedereen vast te houden. Er klinkt geen woede in zijn stem, geen agressie, zijn woorden zijn niet activistisch maar juist kalm en bedachtzaam. “We kunnen wel degelijk iets doen. Met z’n allen staan we veel sterker en kunnen we ons wapenen en acties ondernemen, elkaar steunen. Je hoeft het niet alleen te doen.”
Alle ogen blijven gericht op Geliefde en het lijkt alsof er meer zuurstof in de kamer vrijkomt. Hanny knikt instemmend en Sander zegt iets wat ik niet versta maar wat onmiskenbaar positief klinkt.
Geliefde wijdt vervolgens uit over enkele initiatieven waar hij betrokken bij is geraakt, zoals voor het wakkere Nieuw Westland, het One Small Town Project van Michael Tellinger en over een bijeenkomst waar hij is geweest van Society 4.0 in deze regio. Het One Small Town Project is geheel nieuw voor de groep maar van het bestaan van Society 4.0 van Bob de Wit zijn de meesten wel op de hoogte.
Dan pakt David het stokje weer terug en vraagt waar Geliefde werkt. Dat weet David wel want dat heb ik hem tijdens een zondagse wandeling al eens verteld maar blijkbaar mag iedereen dat nu weten. Ik stoot Geliefde aan en fluister “vertel over die e-mail die de directie laatst heeft gestuurd”.
Geliefde neemt even de tijd voordat hij weer spreekt. “Ik werk momenteel bij een bank ja,” begint hij. “Ik ben software developer en werk met een team aan de bank-app dus ik heb niets met geldzaken te maken. Ik heb zodoende veel ervaring met groepen en het team waar ik nu in zit, bestaat uit een goed geolied stel hoogopgeleiden met een aantal buitenlanders onder wie een Oekrainer.
Ik stoot hem onzichtbaar aan. Dan vertelt hij over de e-mail die de directie onlangs aan al haar werknemers heeft gestuurd waarin zij verklaart unaniem pro Oekraine te zijn “nu Rusland daar onlangs onterecht is binnengevallen”. Het staat er niet letterlijk maar de boodschap is duidelijk. De bank verwacht dezelfde solidariteit van haar werknemers. “Mijn teamgenoten slikken dat voor zoete koek, zij wanen zich daarmee aan de goede kant. Maar sinds wanneer gaat de bank over politiek,” vraagt Geliefde. “Sinds wanneer gaat de bank over oorlog?” Er klinkt oprechte verbazing in zijn stem door. “Er wordt bij de bank ook al tijden over Carbon banking gesproken. Daar wil ik niet aan meewerken. Ik wil daar niet blijven werken. En,” voegt hij er strijdlustig aan toe, “mijn uiteindelijke doel is geen belasting meer betalen.”
Daar haakt Karel meteen op in. “Dat kun je nu toch al niet meer doen, geen belasting meer betalen?!” roept hij op ‘n aanvallerige toon. Geliefdes antwoord is eenvoudig. “Stapje voor stapje maar het is wel het uiteindelijke doel en ik ga niet weg zonder een goed gevecht”.
De groep wordt rumoeriger en David wil verdergaan met het kennismakingsrondje. Zijn vrouw Fleur is aan de beurt. Ook zij is lekker bezig in de moestuin en rijdt paard wat haar een gevoel van vrijheid geeft en natuurlijk heeft ze het druk met hun kinderen, drie kinderen. Ze beseft dat deze goede tijd eindig lijkt. “We weten niet meer wat we moeten geloven. David en ik vragen ons af hoelang we nog in Nederland blijven. En als we vertrekken, waarnaartoe dan?”
Carla sluit zich daar bij aan. Ze beleeft veel plezier aan de moestuin. “Dat heeft een mens nodig. Maar wat staat ons te wachten?” vraagt ze zich af. Carla heeft volwassen kinderen van wie er enkelen zijn geprikt en met wie ze louter nog contact heeft via sms-jes. Niet meer via het veel populairdere whats-app en Facebook en in levende lijve ziet ze ze al helemaal niet meer. Ook tussen haar en een zuster heerst er veel strijd. “Hoe bereiden we ons voor op het ergste?” is voor haar de reden waarom ze de verbinding heeft gezocht en “we hebben strategieen nodig om anderen wakker te maken”.
Sander neemt het van Carla over. “Het leven lijkt gewoon door te gaan ondanks wat er allemaal over ons heen wordt uitgerold maar het donkere wolkje boven ons blijft maar meedrijven,” begint hij. Waarna er uitgebreide anekdotes volgen over verjaardagen bij kameraden die frustrerend zijn geworden en over werksituaties met collega’s. “Er is veel disscussie,” zegt hij, “maar slechts een enkele collega lijkt een beetje wakker te zijn. En die krijgt dan meteen de wind van voren”. Sander werkt bij de gemeente en houdt zich afzijdig van heftige discussies. “We kunnen niet iedereen redden,” vindt hij. Hij verwacht dat diesel er als brandstof nog eens uitgaat, “want,” zegt hij, “iedereen moet elektrisch”. Hij voelt er wel wat voor om weddenschappen af te sluiten wanneer er wat gaat gebeuren.
Hanny, Sanders vrouw, vertelt anekdotes over hoe hun kinderen die alledrie in de puberteit zitten of iets ouder zijn testomwegen moeten bewandelen om gewoon mee te kunnen doen. Op haar werk heeft ze een collega die het teststaafje meteen in het apparaat steekt zonder langs de neus te gaan om toegang te krijgen wat tot ongeloof en hilariteit bij de groep leidt.
Dan spreekt Hella. Iedereen valt stil.
“Ik wil begrijpen wat ik hier eigenlijk doe,” begint ze, “wat ik te doen heb. Energetisch bekeken zijn er duistere krachten aan het werk. Meegaan daarin voedt deze krachten. Zo voelt dat. We worden continu aangespoord in boosheid mee te gaan. Ik wil geen energie geven aan boosheid of negativiteit. Ik vertrouw op mijn intuitie. Eenieder doet het op zijn eigen manier. En dat is goed.”
Ik word helemaal blij van deze woorden en ik zie dat Geliefde er ook op aanslaat. Wat een fijne bijzondere vrouw, denk ik. Het komt daardoor des te harder aan als ze vervolgens meedeelt dat ze daarom besloten heeft dat dit voor haar voorlopig de laatste groepsbijeenkomst is. “Ik houd van jullie allemaal,” besluit ze, “maar ik moet eerst weten wat ik hier eigenlijk te doen heb”.
Hoe jammer we het ook vinden, we begrijpen allemaal dat we ons bij haar besluit neer moeten leggen. Gelukkig wil ze ons allemaal nog wel een keer bij haar thuis in Z. ontvangen, als afscheid, zeg maar.
David neemt weer het woord en wil graag het manifest Nieuw Naoberschap Z.* voorlezen, dat blijkbaar op de vorige bijeenkomst is aangekondigd.
“Een paar zaken verdienen wat meer helderheid,” zegt hij, “maar het document geeft een duiding van deze tijd.” En hij leest het voor.
Het is niet zo dat het onwaar is wat hij voorleest maar het is dusdanig pessimistisch en dystopisch dat ik met mijn oren zit te klapperen. Ik dacht dat ik pessimistisch was maar dit manifest slaat alles. Niet alleen mijn verstand komt in verzet, m’n hele wezen trekt het niet. Het voelt niet goed maar vooralsnog houd ik mijn mond. Gelukkig vraagt Geliefde of hij het document per e-mail toegestuurd kan krijgen zodat hij er later op kan reageren. Dat lijkt mij een prima idee en de rest van de groep wil het manifest ook nog eens rustig over kunnen lezen maar zijn vraag veroorzaakt enige opschudding omdat Karel liever geen e-mailadres opgeeft, iets met privacy en veiligheid.
Dan worden er nog wat links naar interessante podcasts uitgewisseld. Iedereen kent de podcast van Jorn Luka (alleen Freek schijnt wat allergisch voor Jorn te zijn) maar V for Valentine is voor sommigen nieuw. In het kader van elkaar beter leren kennen nodigen Geliefde en ik de groep uit voor een pizzaparty bij ons op 27 april en iedereen is welkom. De volgende bijeenkomst is 5 mei, bij Freek. Het is 22.00 uur geweest. We rijden op een doordeweekse avond naar huis en dat voelt alsof we een klein beetje meer Achterhoeker zijn geworden.
[Alle (plaats)namen in de tekst zijn fictief.]
Lees hier: DE VERBINDINGSGROEP 1. De Wandeling - “Connection is protection”: http://hoeiboei.blogspot.com/2024/12/de-verbindingsgroep-1-de-wandeling.html
DE VERBINDINGSGROEP 2. Het Hijgend Hert, QR-code en mondkapjes: http://hoeiboei.blogspot.com/2025/01/de-verbindingsgroep-2-het-hijgend-hert.html
Geen opmerkingen:
Een reactie posten