Strikt genomen is het helemaal niet zo belangrijk waardoor onze cultuur is beïnvloed.

Paul Cliteur: Er is een nog steeds breed gedeeld gevoel dat moraal niet op zichzelf kan staan. Vele mensen denken dat moraal als het ware in iets moet zijn gegrondvest om niet in de lucht te hangen. Ook  hoor je mensen vaak vragen: "Maar waar komt de moraal dan vandaan?" Op die laatste vraag antwoord ik soms: 'Van mijn moeder'. En van mijn onderwijzer van de lagere school. En van mijn directe

Anoniem? Achteraan aansluiten!

En maar zeuren en zaniken over dom gescheld op internet, haat- en dreigmails en onbeschofte reacties over serieuze onderwerpen maar onderscheid maken tussen reacties/teksten die onder eigen naam geschreven zijn en anonieme ho maar! Internet is niet nieuw meer. Wordt het niet eens tijd het kaf van het koren te scheiden?

Lees verder in dagblad METRO of op de METRO-site hierrr.

'Vrouwen zijn niet meer waard dan een lolly die op de grond is gevallen.'

Ik wilde er niet over beginnen want je kunt wel bezig blijven maar nu bekend is geworden dat een Engelse moslim van achttien jaar, genaamd Adil Rashid, het met een meisje van dertien (geloofsovertuiging onbekend) heeft gedaan en voor een rechter verklaart dat 'Women are no more worthy than a lollipop that has been dropped on the ground' zou 't egoïstisch zijn m'n kortelings meegemaakte wrijvingsmomentje voor me te houden want zo'n verklaring is tamelijk verontrustend te noemen.

Slavernij 150 jaar geleden afgeschaft

Django Unchained  als eerste in een reeks van slavernijfilms. Lincoln volgt.

Tarentino vertelt zijn versie van de slavernij in de vorm van een wraakfantasie en heeft zich daarbij laten inspireren door het genre van de spagettiwestern. Dat hij een koket en provocerend spel kan spelen met al het geweld uit het B-genre, wisten we al uit zijn zeven vorige films. Maar in Django Unchained spuit het bloed letterlijk alle kanten op. Hoofdpersoon Django ontketent een vloedgolf van geweld tegen alle wrede slavenhouders en -drijvers in het zuiden van de VS anno 1858, waarmee de regisseur de geschiedenis een lesje wil leren zoals hij in Inglorious Basterds afrekende met Duitse Jodenvervolgers. Het tweede heeft in eigen land minder kwaad bloed gezet dan het eerste, wat ongetwijfeld meer te maken heeft met de ongemakkelijke omgang met het eigen verleden dan met de film zelf. De première van Django Unchained was al uitgesteld in verband met het bloedbad in Newtown, en Tarentino had op basis van testscreens al bepaalde scènes aangepast of verwijderd. Maar de commotie is gebleven. Ook over het veelvuldig (110 keer) gebruik in de film van het woord 'nigger', in de VS steevast aangeduid als het n-word. De andere geplande slavernijfilms zullen waarschijnlijk niet zoveel opschudding in de media veroorzaken als die van Tarentino, al heeft regisseur Jean van de Velde nu al aangekondigd, dat hij de discussie over slavernij toen en nu weer wil aanzwengelen met zijn film Hoe duur was de suiker?, die zich afspeelt in het midden van de 18e eeuw in Suriname en waarvoor de opnamen in maart a.s. beginnen.

Brave burgers dankzij GeenStijl

Nooit gedacht dat het zou werken maar dat deed 't wel. Wat, dat komt zo, eerst even dit.

Lees verder in Metro of op de Metro-site hierr

het zoude ook lelijk kunnen tegenvallen

Dovercourt, 9.11.1980

(...)
De Mis hier, in de enige R.K. kerk van het gehele schiereiland, was erg mooi, met 6 (zes) beeldschone misdienaartjes, een lieflijk orgel, en een zeer geïnspireerd koor van aangenaam gestoorde vrouwen. Priest zeide dat we ons moesten voorbereiden op het Eeuwig Leven. Dat vind ik ook, maar wanneer begint dat feest? Ja, àls het een feest is: het zoude ook lelijk kunnen tegenvallen. Hoewel: God is Liefde, en ik geloof niet dat het daarginds erger kan zijn dan hier.

Gerard Reve - Brieven aan Ludo P. 1962-1980, pag. 182, uitg. G.A. van Oorschot, Amsterdam.

Mi ricordo Anne Frank



Italië 2009. Van Albert Negrin.
Met onder anderen Rosabell Laurenti Sellers, Panna Szurdi en Emilio Solfrizzi.
Italiaans televisiedrama over het leven van Anne Frank.
De romantische toon is misplaatst en de lopen dewelke men met de geschiedenis neemt zijn stuitend.
Voeg daaraan toe een soundtrack van Ennio Morricone, amateuristisch acteerwerk, dialogen die de tenen doen

Literatuur en toneel in de gevangenis

Deel 3: tot levenslang veroordeelde speelt de sterren van de hemel in de film Reality

Op de rode loper in Cannes (2012) mocht hoofdrolspeler Anielo Arena er vanwege gevangenis verplichtingen niet bij zijn. De film Reality van Matteo Garrone kreeg er, evenals zijn Gomorra in 2008, de Grand Prix van de jury. Was Gomorra een rauw realistische speelfilm over de maffia in Napels (naar het boek van de journalist Roberto Saviano), Reality is een tragikomedie over een visboer uit datzelfde Napels die auditeert voor een plek in Big Brother (in Italië al toe aan de twaalfde editie onder de naam Grande Fratello), daar bezeten van raakt en vervolgens de realiteit helemaal uit het oog verliest. Volgens de regisseur zelf eerder een modern sprookje waarin een personage, een naїef groot kind, een moderne Pinocchio, zijn identiteit kwijt raakt dan een kritiek op het verschijnsel van de eindeloos uitgemolken reality series op tv.

MULTICULTURELE STRESS

O jee, een nieuwe trend: religiestress. Een aantal mensen zou eronder gebukt gaan. Jij en ik denken onmiddellijk aan 'een voet tussen de deur' maar nee, zaken als religieuze slacht en jongensbesnijdenis staan ter discussie. Religiestress my ass!

Wél ondervinden nogal wat mensen hinder van multiculturele stress. Nou valt daar wel iets aan te doen, aan die multikulstress. Enige verlichting mag verwacht worden als:

Lees verder in Metro of op de Metro-site hierrr

Horizonvervuiling

O Allah, destroy the Jews and their supporters



Nieuwe haatspeech Morsi opgedoken: onze kinderen moeten met Jodenhaat worden opgevoed

De Egyptische president Mohammed Morsi in 2010:

Elke dag een schoon kruisje

Hans Jansen schudt tramconducteur Mickel Aziz de hand (2010)
Gaat het Gemeentelijk Vervoerbedrijf Amsterdam (GVB) nu hygiënische en veilige (christelijke) kruisjes uitdelen aan tramconducteurs die vanwege hun geloofsovertuiging een ketting met een klein kruisje bovenop hun bedrijfskleding willen dragen?

Het Europese Hof voor de Rechten van de Mens (EHRM) heeft zich namelijk uitgelaten over een

Euforie van Christiaan Weijts

Aanval Al Qaida in centrum Den Haag brengt knappe eigentijdse roman op gang 

Toevallig is Johannes Vermeer (nazaat van de grote schilder) in de buurt, wanneer op zes juli in de tramtunnel bij de Grote Markt drie busjes vol met explosieven ontploffen: 43 doden. “Kom mee”, zegt een agent en Vermeer doet wat hem opgedragen wordt. Zijn geleende busje kan dienst doen als ambulance en hij helpt een gewonde man de tunnel uitdragen. In een flits meent hij zijn jeugdliefde Isa te zien, de punk geworden provocatie waarvoor hij en zijn klasgenoten 's ochtends “even omfietsten langs haar huis, in de hoop haar net te zien vertrekken, douchenat nog, loom en bedwelmend.”

De kunst van integratie


Radboud Universiteit Nijmegen verwijdert  het schilderij Saat kulesi (klokkentoren in het Turks)

Raar!!

'Raar', dat woord gebruik ik te vaak plus te pas en te onpas, vindt m'n vriend. "Dat is niet raar, dat is logisch," corrigeert hij als ik 't maar raar vind wanneer er een nieuwe elektriciteitsmeter wordt geïnstalleerd terwijl de 'oude' 't nog uitstekend doet. Maar we krijgen zonnecellen - tegenwoordig is dat economisch haalbaar - en als we dan elektriciteit terugleveren, moet dat netjes afgerekend kunnen worden.

De lieverd heeft gelijk maar zojuist las ik zoiets raars! Knappe kop die 't mij uit m'n hoofd kan praten

Dus dan gaat het zo


Hanny: 'Nou als ik even mag, ik let wél op taalschoonheid. Maar met het laten lezen van mijn gedichten aan Gerard ben ik snel opgehouden.
"Poëzie is een voze en onwaarachtige kunst," zei hij heel in het begin toen we elkaar pas kenden. Dat had hij thuis gehoord van zijn vader. Ik vergeet nooit dat ik je eens iets liet lezen en jij mijn gedichten in twee seconden bekeken had. Je zei: "Ja, heel aardig. zal ik het voor je schrijven?" Toen dacht ik: nou

De tweede muur van de derde generatie

Kinderen van immigranten, waar ook ter wereld, voelen zich vaak niet geaccepteerd door het land waar hun ouders zijn aangekomen. Ze horen er ook niet helemaal bij, wanneer ze een bezoek brengen aan het land van herkomst, waaruit hun ouders zijn vertrokken. “Landgenoten in den vreemde, maar toch ook vreemden in eigen land”, zoals Paul Scheffer hen omschreef.

Paul Cliteur durft vooruit te kijken waar christenen als Bart Jan Spruyt slechts achteruit kijken

Aan helden doe ik niet. Nooit gedaan ook. Ik zou niet weten hoe maar als ik toch iets met helden moet dan ben ik, so to speak, wel m'n eigen held, dat zouden meer mensen moeten doen, wat meer in jezelf geloven.

Toch kreeg ik kortelings twee keer 'helden' in de schoenen geschoven, helden die ik zou vereren. Via de sociale media natuurlijk, om precies te zijn op Twitter, dé openbare plek om van je hart geen moordkuil te maken. Dus diep onder de indruk geraken van dergelijke ontboezemingen, nou nee. Edoch, kon ik de eerste heldtoedichting nog gemakkelijk van me af laten glijden, bij de tweede heldtoedichting lukte dat niet. Nu moet het maar eens afgelopen zijn met die onzindelijke en kleinerende praatjes, dacht ik grimmig en ik slingerde heldhaftig een welgemikte tweet de openbare ruimte in richting Bart Jan Spruyt want om hem gaat het. Met twitter schiet je zelden mis maar dit terzijde.

Bart Jan Spruyt
Bart Jan Spruyt (historicus, journalist, columnist, rechts-conservatief denker en christen) had namelijk een artikel op de veelgelezen rechts-conservatieve - soort zoekt soort - weblog De Dagelijkse Standaard gepubliceerd met de prikkelende kop: 'Paul Cliteur, waar is hij toch bang voor?'

Spruyt, die op radio en tv bij velen een gevoelige, sympathieke indruk

Achterstallig onderhoud

Zondigen tegen de staatsreligie (2)


[Lees hierr 'Zondigen tegen de staatsreligie' (1)]

De Commissie Gelijke Behandeling (CGB), waar kennen we die ook al weer van? Als de CGB het Grote Landelijke Nieuws haalde, en dat deed ze de laatste jaren veelvuldig, waar was dat dan mee?

Was dat met mensen die door hun werkgevers ontslagen waren omdat ze gehandicapt, homoseksueel of niet-blank waren?

Nee, op die manier is het de Commissie niet gelukt in het nieuws te komen. Wie waren het dan die de Commissie Gelijke Behandeling naamsbekendheid gaven?

Waren het nonnen, religieuzen dus, die, misschien wel vanwege de crisis aan het werk wilden en eisten dat ze in vol ornaat bij de Hema achter de kassa mochten zitten omdat ze anders niet konden werken?

Nee, de nonnen kennen hun plek in onze seculiere maatschappij inmiddels wel, die doen niet zo mal meer of ze worden er (uit vriendelijkheid) voor behoed.

Het waren andere gelovigen waardoor we de CGB maar al te goed kennen, het waren de vrije-keuze-