'Vrouwen zijn niet meer waard dan een lolly die op de grond is gevallen.'

Ik wilde er niet over beginnen want je kunt wel bezig blijven maar nu bekend is geworden dat een Engelse moslim van achttien jaar, genaamd Adil Rashid, het met een meisje van dertien (geloofsovertuiging onbekend) heeft gedaan en voor een rechter verklaart dat 'Women are no more worthy than a lollipop that has been dropped on the ground' zou 't egoïstisch zijn m'n kortelings meegemaakte wrijvingsmomentje voor me te houden want zo'n verklaring is tamelijk verontrustend te noemen.

Het is de middag dat het grote sneeuwen in Nederland begint, dinsdag 15 januari jl. W. en ik willen er doorheen, door die sneeuw, dat moet, want de eerste sneeuw is de beste en het bijzonderst, dus struinen we over de door God verlaten heide waar de geijkte paden onherkenbaar zijn geworden. We struikelen ons suf maar we genieten en daar gaat het om. Wist u dat?

Wel hebben we wat te bespreken want voor we die witte onbetreden zone bereikten, komen we langs een woonwijk waar we al een tijdje niet zijn geweest. In een helverlichte school staan manshoge posters met een tekst die we niet onmiddellijk begrijpen. Dat valt op.

Adil Rashid

W. is erdoor getriggerd, ik wat minder, ik had de moeders in zwarte lange kledij, onbeschaamd en toch vol schaamte, al van verre gezien. Alweer een islamitische school in onze woonplaats, denk ik, wat wil je!? Ik wil niets. Maar W. staat stil en maakt een foto van de felverlichte poster, wat de aandacht van een schooljuf trekt. Zij snelt naar buiten en vraagt ons of we iets te vragen hebben, ze nodigt ons zelfs uit even binnen te gaan staan. Haar kleding bedekt haar dan wel van top tot teen; tegen deze sneeuwkou is die natuurlijk niet opgewassen. Toch bedanken wij vriendelijk voor het aanbod om naar binnen te komen en dan ontspint zich tussen haar en ons zo'n zinloos gesprekje uit duizenden dat alleen maar tussen gelovigen en niet-gelovigen kan plaatsvinden. O ja, ze is erg vriendelijk, 't is een lieftallig, mooi schepsel. Ongetwijfeld is ze heel lief voor de kindertjes, dat zie je zo, maar de kern van wat ze zegt komt er toch op neer dat ze lak heeft aan de westerse gelijkwaardigheid tussen man en vrouw en dat verschil wil ze graag overdragen op die jonge kindertjes. Voor haar is er maar één weg te gaan en dat is de islamitische.

Dat we een onderonsje met juf-moslima hebben, is niet onopgemerkt gebleven, er voegt zich een bebaarde collega bij ons, en die vraagt wat we willen. Wij leggen vriendelijk uit dat we niets willen maar dat juffrouw-moslima ons een vraag had gesteld. Zodoende. We negeren meester-moslim en vervolgen ons gesprekje met juf maar dat is niet naar de zin van meester-moslim, die maakt er abrupt een einde aan en dirigeert juf-moslima resoluut naar binnen. Meneer heeft bepaald dat het gesprek beëindigd is. Als we hem er nogmaals op wijzen dat het gesprek op háár initiatief is begonnen, antwoordt hij niet en verdwijnt hij eveneens achter de dicht getrokken deur.

 't Overkomt deze gelovigen natuurlijk ook niet vaak dat wildvreemden stil staan bij (alweer) een nieuwe islamitische school in de buurt waar ze zelf al zo lang wonen. Direct omwonenden van de school weten niet beter dan dat de gemeente weer een extra potje heeft opengetrokken om zo'n prachtschool in hun wijk te planten en toch moest ik even aan deze vluchtige maar daardoor niet minder veelzeggende ontmoeting op die eerste sneeuwdag in 2013 denken - vooral aan het moment dat de man ongevraagd het gesprek van de vrouw overnam en haar naar binnen, nee niet duwde maar wel onverbiddelijk loodste - toen ik gisteren over die jongen las in Engeland, hier om de hoek als het ware, die jongen van achttien die zo'n veertien jaar lang islamitisch prachtonderwijs heeft genoten en geleerd heeft dat vrouwen niets waard zijn en nu voor een Britse rechter verklaart dat 'Women are no more worthy than a lollipop that has been dropped on the ground'. Hoe dom is iemand om dit ten overstaan van een rechter te vermelden? Gek genoeg was hij wel zo slim een condoom om te doen voordat hij de op de grond gevallen lolly aflikte, dus hoe dom kan deze jongen zijn geweest?

Toch vraag ik me af hoe die moslimjuffrouw die vast heel blij is met haar nieuwe schoolgebouw, al die kindertjes, een carrière die haar toelacht, hoe zij terugdenkt aan ons korte gesprekje waarin we uitlegden dat we niet blij zijn met onderwijs dat jongens meer vrijheden geeft dan meisjes en waar de manier waarop het gesprekje eindigde een eenvoudig voorbeeld van is.

Hopelijk leren de kleine kindertjes op de nieuwe islamitische basisschool toch vooral de Nederlandse wet en niet uitsluitend de islamitische.