Istanbul, the morning after

Ebru3fu

Logeren bij Jessica, eten met Atilla, overleggen met Lily en koffiedrinken met Paul. Onderweg naar het vliegveld komt het eerste telefoontje. Waar ik ben, luidt de dringende vraag. In Tur-
kije. “Dus niet IN het vliegtuig? Niet in Nedelland?” Ik hang geïrriteerd op, ik sta op het punt mijn vlucht naar Istanbul te missen. Turkish Airlines heeft zelden vertraging. Om 10.31 het
volgende telefoontje. Uit Nederland komt het bericht dat er een toestel is gecrasht. Op Schiphol?! Shoot! Wat is er gebeurd?

Op het vliegveld in Izmir realiseer ik me wat er gebeurd is. Mensen zijn in een toestel gestapt maar er niet uitgekomen. Althans, daar ga ik vanuit. Een vliegtuigramp overleef je niet. Zaten er mensen op de vlucht die ik ken? Lily? Zit al in Istanbul. Atilla? Zou gisteren vliegen. Het grondpersoneel weet van niets. ‘Niet meer dan u mevrouw.’ De telefoon staat roodgloeiend. Vrienden, radio en tv aan de lijn maar ik moet boarden. Turkish Airlines die uit de lucht knalt? Damn. In Istanbul staat Jessica, journalist, bij het kantoor van Turkish Airlines. ‘Ze houden hier vol dat er nog steeds geen doden zijn,’ meldt ze telefonisch. Het nieuws komt uit Nederland, we updaten elkaar. Ik ga naar haar huis, terwijl ik onderweg live met BNR praat: ‘Hoe is de stemming in Turkije?’ Niet anders dan anders. De man op straat weet van niets, en in Istanbul zijn dat al gauw 16 miljoen mensen. Atilla belt: ‘Ik zou dat toestel terug naar Istanbul nemen, ik bel je morgen.’ Lily sms’t dat ze later komt, ze moest een presentatie geven en in de zaal zat een man wiens zoon op het toestel zat. ‘Het komt op de een of andere manier zo hard bij me binnen.’ ’s Avonds zitten Jessica, haar man en ik afgepeigerd om de tafel in Istanbul. Beroepsmatig hebben we ons de hele dag met de crash in Amsterdam beziggehouden. De beelden die we zien doen ons zwijgen. Niet alleen omdat ze onwerkelijk lijken. Het hoge woord komt eruit: ‘We hadden allemaal op die vlucht kunnen zitten.’ Het is dezelfde gedachte waarmee we de volgende ochtend wakker worden. Wij wel.

Ebru Umar

Forse stijging moslimhaat

spiegel







Forse stijging moslimhaat

Discriminatie. Het aantal meldingen van moslimhaat bij het Meldpunt Discriminatie in de regio Amsterdam is fors toegenomen. Dit jaar kwamen er tot nu toe zestien klachten binnen bij het meldpunt. Dat is net zoveel als het totaal aantal klachten in heel 2008. Directeur Jessica Silversmith van het Meldpunt Discriminatie wijt de toename aan het oplaaiende conflict in Gaza. "We zien duidelijk dat het aantal klachten stijgt, wanneer de strijd in het Midden-Oosten opvlamt". Ook het Nederlands Palestina Komitee (NPK) ziet een duidelijke parallel tussen het aantal klachten en de situatie in het Midden-Oosten. "Tegelijkertijd met de actie in Gaza is het geweld tegen moslims toegenomen", zegt Wim Lankamp van het NPK. Het aantal incidenten is volgens het NPK dit jaar sterker gestegen dan in 2008. Lankamp: "Het taboe om moslims niet te kwetsen verdwijnt. De beelden uit Gaza zien ze als een excuus om moslims aan te pakken."

Inspiratie: Metro, 25.2.2009


Forse stijging antisemitisme

Forse stijging antisemitisme


Discriminatie. Het aantal meldingen van antisemitisme bij het Meldpunt Discriminatie in de regio Amsterdam is fors toegenomen. Dit jaar kwamen er tot nu toe zestien klachten binnen bij het meldpunt. Dat is net zoveel als het totaal aantal klachten in heel 2008. Directeur Jessica Silversmith van het Meldpunt Discriminatie wijt de toename aan het oplaaiende conflict in Gaza. "We zien duidelijk dat het aantal klachten stijgt, wanneer de strijd in het Midden-Oosten opvlamt."Ook het Centrum Informatie Documentatie Israel (CIDI) ziet een duidelijke parallel tussen het aantal klachten en de situatie in het Midden-Oosten. "Tegelijkertijd met de actie in Gaza is het geweld tegen joden toegenomen", zegt Ronny Naftaniel van het CIDI. Het aantal incidenten is volgens het CIDI dit jaar sterker gestegen dan in 2008. Naftaniel: "Het taboe om joden niet te kwetsen verdwijnt. De beelden uit Gaza zien ze als een excuus om joden aan te pakken."

Bron: Metro, 25.2.2009


Opmerkelijk: Geen nieuws van het front in Slotervaart

Marcouch_3

Afgelopen vrijdag (20 februari) ontving ik via de mail een persbericht, waarvan ik dacht: Nou, deze affaire zal de komende dagen wel flink in het nieuws zijn.

G.C. Molewijk, voorzitter van de lokale partij Slotervaart Levendige Tuinstad (SLT), meldde dat er op 18 februari in de vergadering van de deelraad van Slotervaart een motie van wantrouwen was ingediend tegen stadsdeelvoorzitter Ahmed Marcouch (PvdA). De motie kreeg steun van acht van de 21 deelraadsleden. Behalve Molewijks eigen SLT zegden ook de VVD en de drie onafhankelijke, uit de PvdA vertrokken raadsleden, het vertrouwen op in de ‘burgemeester’ van Slotervaart.

Opmerkelijk nieuws, dacht ik in al mijn naïviteit. Marcouch is immers een prominente politicus met landelijke uitstraling. Hij is waarschijnlijk de enige stadsdeelvoorzitter, die ver buiten de grenzen van zijn stadsdeel bekend is. Hij kwam regelmatig in het nieuws door zijn ferme opstelling in het islam- en integratiedebat. Marcouch doet harde uitspraken over criminele jongeren. Hij valt daarnaast op door zijn pleidooien om ruimte te bieden aan de orthodoxe islam. Partijleider Wouter Bos heeft de voorzitter van Slotervaart voor dit alles diverse malen geprezen. Daarbij viel op dat hij wel Marcouch (naast Ahmed Aboutaleb) als lichtend voorbeeld noemde en zijn toenmalige minister van Integratie Ella Vogelaar opzichtig oversloeg.

Het gebeurt niet vaak dat een burgemeester of stadsdeelvoorzitter een motie van wantrouwen aan zijn broek krijgt. In dit geval gaat het om een landelijk bekende politicus. De motie heeft de steun van drie fracties die bij elkaar acht zetels bezetten. Ze vormen bijna veertig procent van de deelraad. Maar zelfs voor de stadskrant Het Parool en de lokale omroep AT5 was dit alles tot dusver geen aansporing om in de kwestie te duiken.

Dat is des te vreemder omdat de aanleiding tot de motie van wantrouwen nogal sensationeel is. In de strijd tegen radicalisering van moslimjongeren wil Marcouch ‘contact met en subsidiëring van salafistische stromingen en personen niet uitsluiten’. Het persbericht van Molewijk (volledig afgedrukt op de site van kritisch PvdA-lid Marcel Duyvestijn) vervolgt: “Het salafisme is echter verbonden met het staatsapparaat van Saoedi-Arabië en keert zich tegen de democratie, de gelijkheid (van man en vrouw), en de vrijheid van meningsuiting. Een flink aantal raadsleden vond daarom dat de Nederlandse overheid derhalve met het salafisme geen (subsidie)relatie moet aangaan.”

Marcouch, motie van wantrouwen, salafisme. Deze drie begrippen doen vast de alarmbel rinkelen bij redactiechefs, dacht ik bij mezelf. De journalistiek is voor minder in het geweer gekomen. Zo hebben alle kranten, ook de landelijke, uitgebreid bericht over de bestuurscrisis in het naburige stadsdeel De Baarsjes. Daar gunde deelraadvoorzitter Arco Verburg het jongerenwerk aan Youth for Christ (YfC).

Het werd een politieke rel van jewelste. YfC is opgericht door evangelist Billy Graham en wordt gezien als ‘een organisatie met enge denkbeelden over homo’s’; een club ook die het evangeliseren en het bedrijven van zending niet kan laten. Verburg’s eigen PvdA en coalitiepartner GroenLinks namen de kwestie hoog op met als gevolg dat de ‘burgemeester’ van De Baarsjes moest aftreden.

Welnu, als het binnenhalen van Youth for Christ groot nieuws is, dan zullen de media zeker op de mogelijke subsidiëring van salafistische organisaties springen, was mijn domme redenering. Maar de pers - beter bekend als de waakhond van de democratie - lijkt niet wakker te krijgen over dit onderwerp. Terwijl de EO-types van YfC toch klein bier zijn vergeleken met de salafisten. Dat zeggen niet alleen de lokale politicus Molewijk en zijn zeven medestanders in Slotervaart. Het is ook geen loze bewering van de gekke weblogger Carel Brendel.

In oktober 2007 publiceerde de Algemene Inlichtingen- en Veiligheidsdienst (AIVD) een rapport onder de titel ‘Radicale dawa in verandering, de opkomst van islamitisch neoradicalisme in Nederland’. Het rapport gaat over zeer orthodoxe islamitische stromingen met een enorme missioneringsdrang. (Was de zendingsdrang niet de steen des aanstoots bij Youth for Christ?).

Enkele citaten uit het begeleidende persbericht van de AIVD: “Het moslimradicalisme is een nieuwe fase ingegaan. Deze fase, die de AIVD islamitisch neoradicalisme noemt, kenmerkt zich door een grotere professionele en strategische aansturing. De AIVD neemt waar dat de aanhang van het moslimradicalisme in deze nieuwe fase toeneemt. .

De AIVD constateert in het rapport dat het aanbreken van de nieuwe fase van islamitisch neoradicalisme samenhangt met de groei van een stroming binnen de radicale islam, die de ‘radicale dawa’ wordt genoemd. In Nederland manifesteert deze stroming zich vooral in het politieke salafisme. De AIVD constateert dat de radicale dawa in Nederland en West-Europa steeds verder professionaliseert. Ondanks het niet-gewelddadige karakter van de radicale dawa, is deze stroming zeer onverdraagzaam en antidemocratisch. Zo streven aanhangers van de radicale dawa naar een verregaande vorm van isolement, gecombineerd met intolerantie ten aanzien van andersdenkenden.

De AIVD benadrukt dat de groep die bereikt wordt door de radicale dawa, groeit. De AIVD stelt dat de problematiek van het huidige moslimradicalisme niet mag worden overschat, net zo min als onderschat.”

Een groot deel van het 96 pagina’s tellende AIVD-rapport gaat over het zeer onverdraagzame en antidemocratische salafisme, waar Marcouch en zijn coalitie van PvdA en GroenLinks desnoods zaken mee willen doen. Maar ook de Moslim Broederschap heeft de aandacht van onze nationale gleufhoeden. De Moslimbroeders worden in het AIVD-rapport beschreven als ‘de grondleggers van het huidige radicale moslimactivisme’.

Ik citeer opnieuw: “De Moslimbroeders hebben in de vroege jaren zestig een brug weten te slaan naar Europa. Daarbij hebben ze zich allereerst op Duitsland gericht, waar Saïd Ramadan, de persoonlijk secretaris van Hassan al-Banna en vader van de hedendaagse Zwitserse islamoloog Tariq Ramadan, zich toen gevestigd had. Van daaruit heeft hij, samen met anderen, een Europees netwerk opgebouwd dat tegenwoordig vertakkingen heeft in vrijwel alle Europese landen met een islamitische gemeenschap.

Niet alle Moslimbroeders - of hun sympathisanten - zijn als zodanig herkenbaar. Ze maken niet altijd hun religieuze loyaliteiten en ultraorthodoxe religieuze agenda openlijk kenbaar aan buitenstaanders. Ze stellen zich ogenschijnlijk coöperatief en gematigd op naar de westerse samenleving en ze hebben zeker geen gewelddadige doelstellingen. Wel proberen ze de weg vrij te maken voor een grotere rol van de ultraorthodoxe islam in de westerse wereld: door religieuze beïnvloeding van islamitische migrantengemeenschappen en door goede verstandhoudingen op te bouwen met relevante maatschappelijke belangenbehartigers (politici, bestuurders, het maatschappelijke middenveld, niet-islamitische geestelijken, academici, journalisten enzovoort). Deze participatiepolitiek is de afgelopen jaren merkbaarder geworden en kan misschien een zekere liberalisering van hun denkbeelden teweegbrengen.

Ze werpen zich hiermee op als breed gedragen belangenbehartiger en gelegitimeerd woordvoerder van de islamitische gemeenschap. Met als uiteindelijk doel - maar dit wordt zeker niet openlijk verkondigd - een ultraorthodoxe islamitische zuil in West-Europa te creëren en die stevig te funderen en uit te breiden.”

De AIVD gaat ook in op de European Council of Fatwa and Research van de islamgeleerde Yusuf al-Qaradawi, die volgens Marcouch van waarde is bij de vorming van moslims tot democratische burgers van Europa. “Al-Qaradawi werpt zich regelmatig op als religieus leidsman van de Europese moslims en poogt vanuit een orthodoxe invalshoek islamitische wetgeving voor moslims in de diaspora te ontwerpen. De Europese Raad voor Fatwa en Onderzoek - die formeel niet verbonden is aan de Moslimbroeders - heeft bijvoorbeeld verordend dat Europese moslims gebruik mogen maken van het westerse bankverkeer (met rente), zolang er geen islamitisch alternatief voorhanden is. Deze fatwa illustreert de vermenging van ideologie en pragmatiek die de huidige Moslimbroeders kenmerkt. Ze zijn bereid in Europese context concessies te doen en zich minder dogmatisch op te stellen dan andere radicale dawa-bewegingen, maar bepleiten tegelijkertijd de suprematie en dwingende navolging van de islam.

De politieke salafisten in West-Europa hebben de methodiek van de Moslimbroeders overgenomen. De methodiek om te komen tot islamisering van de samenleving door, vanuit een sterke organisatie, gestaag en heimelijk te bouwen aan een streng religieus, islamitisch maatschappelijk middenveld. Salafitische moslimradicalen en andere ultraorthodoxe stromingen zien de Moslimbroeders dan ook als voorbeeld. Ze wijzen echter de bereidheid tot politieke participatie en compromissen af.”

Marcouch zet niet alleen de deur op een kier voor de salafisten, maar heeft hem al wijd open gezet voor de Moslimbroeders. Op het Staalmanplein komt een nieuwe moskee met geld uit Qatar, geleid door Yahia Bouyafa die met zijn moskeefederatie FION een directe lijn heeft naar de Europese fatwaraad van Al-Qaradawi. Eerder vroegen Bouyafa en Marcouch subsidie aan om Al-Qaradawi naar een conferentie in Nederland te halen. Ook het nieuws over de FION-moskee zingt al enkele weken rond op internet. Tot dusver heeft alleen De Telegraaf op Zondag hierover bericht. Organisaties van Bouyafa spelen eveneens een rol in het Slotervaartse actieplan tegen radicalisering.

Kortom, in Slotervaart is veel meer aan de hand dan in De Baarsjes. Misschien heb ik wat over het hoofd gezien, maar tot enige media-activiteit heeft dit alles nog niet geleid. Buiten deze website en die van Marcel Duyvestijn heeft alleen Parool-columnist Theodor Holman over de salafistische subsidiëring geschreven. Het is het eerste wat de lezers van deze wakkere stadskrant over de kwestie hebben vernomen. Ook de lokale omroep AT5 verkeert in winterslaap.

Geen nieuws van het front in Slotervaart. Blijft het stil omdat de media inmiddels Marcouch-moe zijn? Dat kan onmogelijk het geval zijn, want zowel Het Parool als AT5 heeft eind vorige week nog uitgebreid bericht over diens jongste initiatief, de vestiging van een homocafé in Slotervaart.

Waarom dan toch die stilte rond Marcouch en het salafisme? Zijn Nederlandse journalisten niet in beweging te krijgen voor kritische verhalen over de PvdA of de islam? Dat kan toch niet waar zijn!

Carel Brendel

Carel Brendel is auteur van Het verraad van links (Uitg. Aspekt)

Liedje op school ongewenst vanwege moslimkinderen

Uitgelicht: Volkskrant Opinie 18 en 22 februari 2009, Renée Braams: "Kinderen van Israel zijn nooit alleen" geschrapt.

Muzieklerares en columniste van Volkskrant-opinie Renée Braams besloot om een lied uit de musical over Jozef, Sluit alle deuren maar', met de regel 'Kinderen van Israël zijn nooit alleen', niet te laten zingen in haar klas om ‘geen nare of onbestemde emoties los te woelen bij de moslimkinderen’.

Braams kwam tot haar besluit naar aanleiding van lezersreacties op een eerdere column waarin ze zich afvroeg of ze dat lied wel kon zingen op een multiculturele school waarop veel moslimkinderen zitten.

Bron: Nieuw Religieus Peil

Volkskrant Opinie, 22 februari 2009
Volkskrant Opinie, 18 januari 2009
Heeft u ook voorbeelden van Jip-en-Janneke-uitspraken/berichten/verslaggeving/foto's gehoord/gezien op radio, televisie of andere media? Stuur deze, met bronvermelding, dan naar hoeiboei@gmail.com .

Intelligent Design schrapt 2000 banen.

Prutswerk300x286

Eindanalyse: Ayaan Hirsi Ali over vrijheid


Een islamcritica houdt zich nu schuil.


Ayaan Hirsi Ali is misschien ’s werelds uitzonderlijkste islamcritica. Geboren in een zeer traditionele stam in Somalië, vluchtte ze naar Nederland om aan een gearrangeerd huwelijk te ontsnappen en uiteindelijk werd ze in het parlement gekozen. Nadat ze een film maakte, waarin islamitisch radicalisme werd veroordeeld, werd haar mederegisseur, Theo Van Gogh, vermoord—en de moordenaar gaf Ayaan Hirsi Ali te kennen dat zij de volgende zou zijn. Ze houdt zich nu schuil, maar blijft toch een belangrijke critica van de radicale islam.

Hoe hebben jouw traumatische ervaringen in je vroege jeugd jouw kijk op de wereld beïnvloed?
Ik was mij er niet van bewust dat ze traumatisch waren. Alle meisjes om mij heen werden besneden. We werden allemaal geslagen. Gedwongen gearrangeerde huwelijken horen bij de Somalische stamcultuur en traditie. Ik wist niet beter.

Hoe voelt het om nu zo veel vrijheid te hebben?

Enerzijds is het gemakkelijker als je wordt verteld wat je moet doen. Dit is de reden waarom islamitische vrouwen mij in hun brieven meedelen dat het leven in Amerika en Europa moeilijker is dan het leven met hun familie.

Hoe voelt het om je schuil te moeten houden?
Voor mensen uit een clancultuur is overleven een manier van leven, dat krijg je vanzelf mee. Ik heb geleerd om mijn gevoelens te onderdrukken.

Je veranderde van een moslima in een islamcritica.
Het was een aangrijpende en angstige ervaring. Ik heb er ook een hoge prijs voor moeten betalen. Ik zou niets anders hebben gedaan, behalve in relatie met de dood van Theo.

Voel je je schuldig over zijn dood, omdat jij het overleefde?
Ja. Ik denk er steeds aan. We weten allemaal dat de situatie gespannen was en er een abstracte dreiging was. We wisten alleen niet precies wat er precies ging gebeuren. Ik betreur het dat wij het hebben onderschat.

Is het nu gemakkelijker te dragen dan een paar jaar geleden?
Het gaat gewoon niet weg. Het heeft invloed op alles wat ik doe.

Hoe ben je veranderd?
Ik ben geduldiger geworden. Ik ben begripvoller geworden over het feit dat sommige dingen gewoon niet veranderen. Dat is niet omdat die mensen moslims zijn, maar omdat ook zij gewoon mensen van vlees en bloed zijn.

Wat verrast mensen het meest aan jou?
Mensen zeggen, "Je bent heel anders dan die vuurspugende feministe die wij hadden verwacht." Ze beschrijven mij als iemand met een zachte stem en een aarzelend optreden.

Hoe voelt het om gehaat te worden?
Dat is afschuwelijk. Enerzijds is dit zelfs erger dan doodsbedreigingen. Sommigen haten mij alleen maar omdat iemand hen had verteld over wat ik zei over de profeet en over de koran. De man die Theo van Gogh doodde, kende hem niet, heeft nooit contact met hem gehad en heeft hem nooit ontmoet.

Wat zou je tegen jonge vrouwen zeggen?
In het Westen is de wet dusdanig dat je geen huwelijk opgedrongen kunt krijgen. Het is in ieder geval je eigen vrijheid. Als je goede dingen doet, voel je je trots en voel je dat je eer van je werk hebt. En als je fouten maakt, dan heb je de waardigheid om ervan te leren.

Jay Dixit

Bron
Vertaling: Rudolf.

Laarmans en zijn 'drie zwartjes'

Dwaallicht

Sinds ik 'De Avonden' als beeldroman las, ben ik een liefhebber van het werk van Dick Matena. (Hoe noem je trouwens iemand die meesterwerken uit de literatuurgeschiedenis in stripvorm verbeeldt?) Matena geeft de volledige tekst weer maar het blijft een klein wonder dat zijn in 4 delen getekende De Avonden eigenlijk nergens botst met hoe ik Reves eerste best seller in mijn hoofd had verbeeld. Hoe 't precies zit, weet ik niet - mogelijk dat het ermee te maken heeft dat zinnen soms in een 'wolkje' worden uitgelicht - maar de tekst lijkt in het beeldverhaal nog sterker over te komen dan in de roman.

Na De Avonden durfde ik daarom Kaas van Willem Elsschot gemakkelijk aan. Alweer een hoogtepunt uit het oeuvre van een groot schrijver. Wie het verhaal van de Antwerpse kantoorbediende Frans Laarmans die van de ene op de andere dag 'in kaas gaat' niet kent, zal bij Matena z'n ogen uitkijken. Want ook hier zijn tekst en beeld één. Matena schijnt een leerling van Marten Toonder ('Bommelboeken') te zijn geweest en dat geloof ik graag. Interessant hierbij is het uitgebreide interview met Matena dat vorig jaar in Vrij Nederland stond waarin hij de “duistere kanten” van Marten Toonder beschrijft. Zie hier.

Net las ik de jongste beeldroman van Matena: Het Dwaallicht, eveneens van Willem Elsschot. Kaas heb ik door de jaren heen weleens herlezen maar niet Het Dwaallicht. Het had me bij eerste lezing eerlijk gezegd niet zo geboeid. Was ik er zeker te jong voor want de beeldroman lijkt een ander verhaal. Het kan ook komen doordat het in 1946 geschreven verhaal zo actueel is. Ik was het helemaal vergeten en er daarom niet op voorbereid maar Het Dwaallicht gaat over de zoektocht van Laarmans en zijn 'drie zwartjes', een zoektocht met hindernissen door het meesterlijk getekende Antwerpen naar de mysterieuze Maria van Dam op wie de Afghanen, want dat blijken het te zijn, alledrie (!) verliefd zijn. De zakkenverstelster Maria van Dam moet iets heel speciaals – "een parel" – zijn voor deze Afghaanse zeelieden, van wie er één een vrouw in de Afghaanse bergen heeft zitten, maar Allah is zeer begripvol leert het verhaal ons: “Allah is groot en aan varende lieden wordt veel vergeven.” En hoe zit het met Laarmans? Wat zijn zijn drijfveren?

Zoals de achterflap vermeldt, Elsschots verhaal is van een "ontroerende schoonheid" en legt zeker het een en ander bloot, en of dat 'Maria van Dam' is, slimme, mooie Maria van Dam, moet de lezer misschien zelf maar gaan lezen en bekijken.

Annelies van der Veer

Voor meer info, klik op het plaatje boven de tekst.

Arabist Hans Jansen laat weten


Update 3: 23.35 uur: Slot-email Hans Jansen aan Joshua Livestro:

Beste Joshua:

Je kunt of wilt niet begrijpen dat jouw reactie op een vraag van mij niet past tussen grote mensen. Je schreef me pal aan het begin van onze reeks mailtjes: 'We discrimineren niet, toch?'. Dat is precies het soort breindodende intimidatie waarmee ook Fortuyn en Wilders het zwijgen werd/wordt opgelegd. De rest zijn voetnoten, uitbreidingen en herhalingen, behalve dan dat het debat tussen Spencer en Galien me verontrust heeft. Scholier correspondeert met Einstein en beschouwt zich dan verder als een belangrijk natuurkundige.

Je biedt me een debat aan waarbij jij bepaalt welk deel van de respons van je tegenstander wordt gepubliceerd, maar echt, dat is meer iets voor jou dan voor mij, zie de gang van zaken van de laatste dagen. De stelling waarover je met mij wilt debatteren, kan ik bovendien niet onderschrijven. Het is je misschien ontgaan, maar ik heb twee boeken geschreven samen met moslims, ik zou wel eens willen weten welke vrienden van de islam me dat kunnen nazeggen. Zelf ken ik alleen een theoloog/godsdiensthistoricus die in de buurt komt.

Om voor mij onbegrijpelijke redenen heb je ruzie met me gezocht, ik kan me voorstellen dat de aandacht en de publiciteit die dit opleveren, de site meer waard zijn dan het verlies van een medewerker. Zo met mensen omgaan kan natuurlijk, maar echt gewoon is het niet. Ik wou het hierbij laten, het ontbreekt mij aan lust om te blijven reageren.

Het allerbeste, HansJansen


Update 2
: 23.10 uur. Emailwisseling tussen Hans Jansen en Joshua Livestro openbaar:
hier.
Lees hierbij ook:
"Pure Islam" and Michael van der Galën: klik hier.
En:
"Pure Islam," Me and Rober Spencer: klik hier.
Update
: 20.05 uur. Onderstaande reactie van Hans Jansen heeft hij enkele uren geleden naar de site van Livestro gestuurd maar, - hoewel er aldaar een 'update' heeft plaatsgevonden - Jansens weerwoord is (nog) niet geplaatst.

Vandaag, 22 februari 2009 schrijft Joshua Livestro op zijn site (dagelijksestandaard.nl) het volgende bericht:

Een man minder

Afgelopen donderdag ontving ik een mailtje van Hans Jansen. Hij vertelde me dat hij in correspondentie met Michael van der Galien had vernomen dat Michael moslim is - een feit waarvan hij zelf in de posts op zijn blog Poligazette overigens geen geheim maakt. Het had Jansen blijkbaar doen twijfelen aan zijn betrokkenheid bij de Dagelijkse Standaard, want zo verklaarde hij, “een bekeerling tot de islam als medestrijder voor de vrijheid van meningsuiting in Nederland, dat is toch iets waar ik misschien nog even over na wil denken.”
Ik antwoordde door erop te wijzen dat Michael zonder meer uit het goede hout gesneden is: een fel bestrijder van islamitisch extremisme in al zijn vormen en een principieel pleitbezorger van scheiding van kerk en staat, gelijkwaardigheid van man en vrouw en fundamentele vrijheden als de vrijheid van meningsuiting en de persvrijheid. Ik heb vervolgens opgemerkt dat ik niet begreep wat zijn bezwaar nu zou kunnen zijn tegen het samen met Michael op een blog verschijnen. Daarbij heb ik hem gevraagd er nog eens goed over na te denken en me vrijdagochtend te laten weten wat hij ging doen. Ik riep hem daarbij op er gewoon voor te kiezen zijn twijfels opzij te zetten en door te gaan met het schrijven van uitstekende bijdragen voor de site.
Hij bleek daar uiteindelijk niet toe bereid. Op vrijdagavond ontving ik een definitieve bevestiging van zijn vertrek bij de Dagelijkse Standaard.

Arabist Hans Jansen laat weten:

Ik heb mijn medewerking aan de site van Joshua Livestro opgezegd, niet omdat ik zoals Joshua uit een mailtje citeert nog even wil nadenken over de geloofsovertuigingen van een van de medewerkers aan deze site maar vanwege de allemachtig autoritaire mailtjes die Joshua mij gestuurd heeft, waar het woord 'moeten' net iets te vaak in figureert. Joshua stelt zich tegenover mij op als een leidinggevende die een groepje lastige ondergeschikten moet aansturen, maar ja, helaas, hij is de baas. Documentatie op aanvraag.

Ik heb overigens een boek, Bombrieven, geschreven samen met een bekeerling tot de islam, te weten Abdul-Jabbar van de Ven, en ik heb een koranvertaling gemaakt samen met een Palestijnse moslim, Asad Jaber.

Brief Aan Mijn Bank


AAN DE AFDELING Rekening-Courant van de .........sche Bank te A.

Algeciras, 8 augustus 1963

Gerard Kornelis van het Reve, wachtend en hopend op de Voltooiing van Alle Dingen en op het Koninkrijk dat geen Einde zal kennen, aan de afdeling Rekening-Courant van de ........sche Bank N.V. te A. De Genade en Liefde van onze enige heer Jesus Christus zij met u! Ik bevestig u hierbij, uiteraard in dank, de ontvangst (hoewel waarvoor eigenlijk dank, want het is tenslotte toch mijn eigen geld; maar vooruit, niet zeuren) van uw derde geldzending, die hier onbeschadigd is aangekomen, zonder dat iemand onderweg ervan gejat heeft of een gaatje in de zak gemaakt en een paar munten naar buiten gesjord. Nee hoor, tot op de laatste cent, en dat vind ik een prestaatsie, over zo'n geweldige afstand, want het is zeker wel 3500 kilometer.

Maar alvorens mij in bijzaken te vermeien, wilde ik u verzoeken naar mij over te maken de
Somma van f 400,-- (VIERHONDERD GULDEN) en wel op
Banque Commerciale de Maroc,
Boulevard Pasteur
TANGER, Morocco
want overmorgen steek ik over. Ik zal deze brief vanavond nog posten op de sneltrein naar Madrid, al vertrekt die in plaats van om tien voor acht waarschijnijk pas tegen tienen, want al zeggen ze dat onder een dictatuur de treinen op tijd rijden - ik heb hier nog nooit een trein op tijd zien vertrekken, maar dat heeft te maken met allerlei onderhandelingen over de verhuur van kompartimentjes waarin onderweg, tegen fikse betaling uiteraard allerlei ontucht kan worden gepleegd terwijl de trein maar voortsnelt djoem djoem, djoem djoem, ze doen maar, de mensen maar ik vind het een schande, dat kan ik u verzekeren, maar ja, je kan protesteren wat je wilt, meestal lachen ze je in je gezicht uit.

Om maar een voorbeeld te noemen: vanmorgen tegen tienen ging ik, met een onderwaterluchtzwemzuiger die ademhaalt maar tegelijk ook kijkt, met een balletjespijp, naar la playa. Enfin, ik kom aan, wandel half in gedachten, zachtjes zingend, naar beneden, en zie opeens dat een stier van 800 kilo me het pad verspert, want zowat de hele kudde, een zestig stuks, waren, vermoedelijk uit verveling of wegens de aangenaam koele zeebries, uit de heuvels afgedaald tot aan de springvloedlijn waar alle begroeiing ophoudt. Wat te doen? Terug, dat kon niet, want dat zou als vrees kunnen worden uitgelegd. Een omweg maken, dat ging ook niet want dat zou als besluipen kunnen worden geïnterpreteerd, als geniepigheid bij wijze van spreken. Wat vermoedelijk wel gekund had, was gewoon dat beest bij één van de horens pakken en opzij duwen, maar u zult mij het niet euvel duiden dat ik mij daartoe niet heb kunnen brengen.

Voorlopig stond ik daar en moest ik, of ik wilde of niet, met een plotseling zeer sterke drang tot wateren, naar die horens kijken, gelijkend op de kurketrekker van een reus, op de einden als door een machinebankbewerker geslepen. En toen bedacht ik dat je soms dingen moet uitpraten, dat lees je weleens in pacifistiese kranten en zo, dus doe ik een stap dichterbij en zeg ik: 'Moet u horen. Ik moet er langs, want ik ben de Grote Kabouter. Ik moet een hoop doen - ik bedoel ik moet heel veel doen - noten verzamelen, van alles, ga maar door. Er is altijd werk aan de winkel, dat weet u zelf ook wel.' En jawel hoor: eerst de kop wat scheef, zodat ik denk dat wordt een charge en alvast de afstand tot de zee schat, maar nee hoor, hij zucht en wandelt weg, omhoog, terug de heuvels in, zijn bel dingdong doend.

Hele kudden zie je hier, en ze zijn heel lief, en dat stieren lelijk tegen mensen doen, dat is maar een sprookje, dat voortleeft in jongensboeken, met plaatjes, of in moppenblaadjes waarin dikke heren bomen invluchten, want als je ze niet sart, dan doen ze niks; trouwens, dat kun je aan hun kop wel zien, die een en al goedigheid uitstraalt. Ik vind ze ook ongelooflijk mooi, stieren, die brede borst en poten, dat schitterende lijf en die aandoenlijke vatenkwast aan hun lul, die vertedert me nog het meest. Wat een fijne schatdieren, haast even lief als de Olifant, die overigens mijn Patroon is, ook zo'n geweldig sterk dier, dat nochtans Content is zich te voeden met nederige Kruiden des Velds. Die vind ik ook geweldig lief, olifanten.

Maar het liefst zijn hier de ezels. Dat zijn zulke schatten! Maar ze hebben het heel hard. Ik geef ze altijd mijn suiker, want die gebruik ik niet als ik op terrassen koffie drink. Als God zich opnieuw in de Levende Stof gevangen geeft, zal Hij als Ezel Ezelterugkeren, hoogstens in staat een paar lettergrepen te formuleren, miskend en verguisd en geranseld, maar ik zal Hem begrijpen en meteen met Hem naar bed gaan, maar ik doe zwachtels om Zijn hoefjes, dat ik niet te veel schrammen krijg als Hij spartelt bij het klaarkomen.

Ach, soms smelt je hart, als je een ezel ziet met een ezelsveulen - wie dat ziet en dan nog God zou kunnen loochenen, dat is mij onbegrijpelijk. Want een kleine ezel is net een jonge herdershond, maar dan in het groot, en heel aandoenlijk hoog op de poten, en hij doet de hele tijd dartele schijnaanvallen op zijn moeder. Je moet gewoon huilen als je het ziet. Ik zoen ze altijd allebei op de kop, want dat moet.

Nu, ik hoop dat u allen gezond zijt. U zoudt mij eigenlijk eens moeten terugschrijven, ik bedoel samen: één gaat aan een tafel zitten, met papier, een kruikje inkt, kroontjespen, hoofd een beetje scheef, puntje van de tong tussen de tanden, en de anderen zeggen wat ze geschreven willen hebben. U moet maar gewoon schrijven wat u voelt, ik bedoel rechtstreeks uit het hart, wat er allemaal intussen gebeurd is, en vooral wie er allemaal weer dood zijn, wat dat wil ik erg graag weten.

Spanje is ook niet alles: prijst u gerust God, dat u als Nederlander geboren bent. Of het iets fijns is, op een bank te werken, dat is weer een andere zaak. Ik heb een tijdje op de Kas-Clearing van de ...........bank gewerkt, bij de heren V. & d. K. Het was wel leuk, en ik deed mijn werk wel goed, al begreep ik niet wat ik deed. Op zaterdag (toen was de Bank nog zaterdags open) mocht het 'Loromandje' niet naar boven, zoveel herinner ik me nog wel. Er was ook een keer 10 cent weg, maar die zijn later 'op onkosten' gezet, omdat het formulier 'boven al gescheurd was'. Nu, veel liefs en een fikse greep uit de kas wenst U uw trouwe cliënt

G.K. van het Reve

Verzameld Werk - Gerard Reve
Deel 2
Pagina 185/188
Uitgever L.J. Veen
Amsterdam/Antwerpen
1999

Zie ook: Het Ezelproces.

Het sultanaat van Amsterdam-West

Arabist_jansen

Sinds de stichting van de staat Israël in 1948 wonen de Palestijnen verspreid over Jordanië, Syrië, Libanon, Egypte en Israël zelf. Hoewel de afstand van Palestina tot die landen gering is, zowel cultureel als religieus als in kilometers, zijn de Palestijnen in hun gastlanden niet-geïntegreerde, duidelijk onderscheiden groepen gebleven, en dat al meer dan zestig jaar lang, zonder dat er uitzicht is op verandering.

Als migranten in het Midden-Oosten die een zo klein reisje achter de rug hebben nog in geen zestig jaar hebben kunnen of willen integreren, wat verwachten we dan van migranten die uit Marokko en Turkije naar Nederland zijn gekomen, en die zowel in kilometers als cultureel een zo veel langere reis hebben moeten afleggen? En die ook nog afkomstig waren uit delen van hun land die door hun eigen centrale regering als problematisch werden gezien?

Zo goed als iedereen in Nederland is er ondertussen van overtuigd dat de integratie van de migranten uit Turkije en Marokko mislukt is, misschien met uitzondering van enkele hooggeplaatsten die het te druk hebben om over straat te lopen. Ook de elite van de Marokkanen in Nederland is daar rotsvast van overtuigd. Zo werd ik onlangs uitgenodigd voor een congres van een gezelschap van dubbele-paspoorthouders, die ook na enig aandringen niet bereid waren zichzelf ‘Nederlander’ te noemen. Ik heb geweigerd te komen, hoewel ik diep in mijn hart ervan overtuigd ben dat het slechts om kinderachtige gesubsidieerde studentikoze folklore ging.

Geen folklore, en ook niet kinderachtig, is daarentegen het plan van Ahmad Marcouch om een islamitisch Sultanaat op te richten in Amsterdam-West. Drie maal raden: Wie zou daar de eerste Sultan worden? Maar afgezien van zulke persoonlijke grappen en grollen, het vormen van zulke islamitische enclaves in een verder vrij land dient ten koste van elke prijs bestreden te worden. Any price, zoals Kennedy in zijn inauguratierede zei.

Probeer maar eens een paar gedachte-experimenten met zo’n enclave. Uiteraard wordt het geldend recht in zo’n enclave de sharia, anders kon je net zo goed geen enclave stichten. Helaas zijn maar weinig mensen in Nederland ervan op de hoogte hoe gevaarlijk en kwalijk de sharia is. Maar dat de sharia lijfstraffen en doodstraffen kent, dat is toch wel enigszins tot de rest van de wereld doorgedrongen. Wekelijks executies op het August Allebéplein? Ach, als de Wallen eenmaal zijn afgeschaft heeft Amsterdam als toeristenstad een andere publiekstrekker nodig, dus vooruit maar.

Kan een vrouw in zo’n enclave zich onttrekken aan het onduidelijke en warrige maar altijd consequent vrouwonvriendelijke huwelijksrecht van de sharia? ‘Ach, dat zal toch wel’, denkt een buitenstaander misschien, maar dat is niet zo. Een man of vrouw die aan ander recht dan dat van de islam de voorkeur geeft, heeft volgens de sharia afval van de islam gepleegd. Daarop staat de doodstraf.

In de enclave zal zeker de sharia-belastingheffing gelden. Dat betekent, bijvoorbeeld, geen BTW en geen loonbelasting, maar alleen de sharia-vermogensbelasting. Het is een makkelijk documenteerbare eis van de islamitische activisten dat de belastingheffing op moslims beperkt moet worden tot de belastingen die de sharia oplegt. Elke andere belasting is even erg als varkensvlees. Mooi zo. Maar houden bewoners van de enclave desondanks wel recht op hun Nederlandse uitkeringen? Kinderbijslag, AOW, huursubsidie, WAO, zorgtoeslag, studiefinanciering? Dan wordt het geldverkeer tussen het Sultanaat en het Koninkrijk wel heel erg één-richting. Trouwens, een uitkering gewonnen uit zulk onrein geld, mag dat wel van de islam?

Dan zijn er tussen de enclave en het omringende land nog details te regelen over de rioolwaterafvoer, electriciteitstoevoer, en schoon kraanwater. Het is op deze details dat de islamitische enclave in Cairo, in de wandeling ‘de onafhankelijk islamitische republiek Embaba’, in de jaren negentig ten onder is gegaan. Beschrijving van de bijbehorende geuren is niet geschikt voor wie rustig achter het beeldscherm zit. Maar de zijden kunstkwasten die Europa regeren, zijn evenmin geschikt om de impopulaire maatregelen te treffen die de Egyptische machthebbers destijds wel getroffen hebben.

Europa zal een steeds groter aantal islamitische enclaves gaan tellen, uiteindelijk gaan die enclaves zich verenigen, en dat is dan het begin van een wel heel erg nieuw Europa. Voorlopig heeft dat Nieuwe Europa het Oude Europa nog wel nodig om geld te verdienen, de dijken op te hogen en overige werkzaamheden te verrichten, dus uitroeiing hoeven de Oude Europeanen niet direct te vrezen, als ze binnen het nieuwe Islamitische bestel hun plaats maar weten, en niet te hard protesteren. Elke dag even aan Theo van Gogh denken, dat is goed voor het lijfsbehoud. Met de Joden staat het natuurlijk anders, er wordt nu al tijdens demonstraties overal in stad en land ‘Hitler, Hitler’, en ‘De Joden aan het gas’ gescandeerd. Zeg eens eerlijk, denkt u dat dat minder wordt als die enclaves er komen?

Het verbazingwekkende is dat er door moslimse ‘leiders’ openlijk over deze taktiek wordt geschreven en gepraat, maar dat rapporteurs zoals Patrick Sookhdeo1 die daarover berichten, niet voor geloofwaardig worden gehouden. Moslims en crypto-moslims helpen soms een handje om een rapporteur als een ongeloofwaardig en slecht mens af te schilderen die zelfs met de beginselen der islamografie niet vertrouwd is, maar eigenlijk is zulke zwartmakerij overbodige moeite.

Zelfs Nederlanders die hebben ingezien dat het met de integratie nooit wat zal worden, blijven optimistisch, hopen op een wonder en wensen geen geloof te hechten aan het ergste. Rapporten over kwade plannen worden nu eenmaal door niemand graag geloofd. Onze cultuur heeft ons volledig geconditioneerd te geloven dat mensen uiteindelijk redelijk en eerlijk zullen blijken te zijn. Nu, dat is niet zo. In het jaar van Calvijn mag het misschien wel weer eens gezegd worden: De mens is boosaardig, geneigd tot alle kwaad, en onmachtig tot enig goed. Wanneer hij straffeloos zijn medemens iets kan ontnemen, neemt hij.

Een van de moslimse ideologen die er geen geheim van maakt dat wat hem betreft ‘de tweede ronde’ in de match tussen Islam en Christendom is begonnen, is de veelgelezen Egyptenaar Sayyid Qutb (1906-1966). De eerste ronde zou dan geëindigd zijn met het ontzet van Wenen in 1683.

De populaire Ahmad Marcouch laat zich door de krant fotograferen met de in het Arabisch geschreven meesterwerken van deze schrijver opengeslagen op zijn schoot. Het gaat hier om boeken van een auteur die in de jaren vijftig en zestig precies even positief over de democratie, parlementen, verkiezingen en de joden geschreven heeft als Lenin, Hitler en Stalin dat gedaan hebben. Kan Marcouch die boeken van Sayyid Qutb lezen? Is Marcouch het eens met wat er in die boeken betoogd wordt?

Zo ja, dan hoort hij, op zijn gunstigst, in het kamp van Hasan al-Banna (1906-1948), de stichter van de Moslimse Broederschap, de gedisciplineerde massaorganisatie waaruit ook de Palestijnse organisatie Hamas is voortgekomen. Andere prominenten uit deze hoek zijn gelukkig meestal nog onbekend in Nederland, maar een ding hebben ze gemeen: zij zijn allen voorstander van jihad tegen het Westen. En ja, het is niet voor niets dat ‘jihad’ rijmt op ‘landverraad’.

De Nederlandse politiek wil dit soort problemen maar liever niet onder de ogen zien. Het is veel leuker om handenwringend de aandacht te vragen voor het ellendig lot van de uiteengejaagde Palestijnen en het onbehouwen disproportionele gedrag van de Israëli’s. Want hemeltje, wat zijn Nederlandse politici veel netter, fatsoenlijker en proportioneler dan hun Israëlische collega’s.

Hans Jansen

(website)


1. Dr Patrick Sookhdeo is vooral bekend van zijn Global Jihad: The Future in the Face of Militant Islam, MacLean (VA) 2007, 670 pp., ISBN 09787141-2-1 978-0-9787141-2-3.

"Heldenverhalen die emotioneren"


In De Pers van 17 februari jl. (hier) staat een uitgebreid en tamelijk persoonlijk interview met Wouter Bos. Het kan geen kwaad nog eens te lezen waar de PvdA-leider voor staat.
Ondanks de economische crisis die over het land woedt, wil Bos het eens over iets anders hebben: over integratie, “omdat dat niet ophoudt als je andere problemen hebt”. Dat lijkt me een correcte redenering. Bovendien wil Bos duidelijkheid scheppen omdat niet iedereen in de PvdA de afgelopen jaren hetzelfde over integratie dacht, en last but not leastomdat, juist als het economisch slecht gaat, tegenstellingen tussen bevolkingsgroepen kunnen oplaaien. Er kunnen zondebokken worden gezocht. Voorlopig zijn dat de bankiers, maar al gauw worden dat mensen met een andere cultuur. Ik verzin dat niet, het is in de geschiedenis vaak zo gegaan.

Goed om dat nog even in herinnering te brengen en godzijdank zijn het voorlopig alleen de bankiers maar spijtig dat Bos er niet bij vertelt wanneer het 't laatst in Nederland voorkwam dat mensen met een andere cultuur de zondebok werden tijdens een economische crisis. En waarom zegt hij mensen met een andere cultuur want het is toch overduidelijk wie hij bedoelt? Niet de Chinezen of de Duitsers of Engelsen die hier ook wonen maar wel 'gelovige, orthodoxe moslims' want zij zijn de enigen die zich met een andere cultuur profileren en luidkeels hier een plek proberen te verwerven. We zijn evenwel gewaarschuwd!

Over de integratie wil Bos het hebben, want dat onderwerp raakt hem persoonlijk. “Ik heb die periode rond Fortuyn ook emotioneel meegemaakt. De moord op Theo van Gogh ook. Ik kan eindeloos psychologiseren over waarom dat is, maar dat ís gewóón zó.

Voor de linkse mens die vasthoudt aan zijn multiculturele ideeën blijft dat lastig ja, zij komen immers niet tot oplossingen. Zou dat door het strenge gedachtegoed van de PvdA-kerk komen? Dit maakt deze partij enger dan het CDA, de ChristenUnie en de SGP tesamen. Maar zonder eindeloos te hoeven psychologiseren waarom dat zo is, kan ik me gemakkelijk voorstellen dat nog wel wat meer mensen geraakt zijn door deze twee moorden. Niettemin heb ik ook wel eens gelezen dat iemand na de rituele afslachting van Van Gogh beweerde dat het 'm niets deed dat Van Gogh zo aan zijn einde was gekomen. Het is dus toch mooi meegenomen dat Bos er wél door geraakt werd.

Hij heeft er nog vrienden aan overgehouden ook. Bos vervolgt: “Ik ben ook bevriend geraakt met een aantal mensen, zoals Nebahat, Ahmed en Ahmed.” [Albayrak, Aboutaleb en Marcouch] “Ik maakte kennis met hun levensverhalen. Onrecht dat hun en hun kinderen wordt aangedaan. Heldenverhalen die emotioneren. Dan komt het af en toe dichtbij.

Jammer dat wij niet te weten komen waaruit dat onrecht bestaat maar ik ben blij dat Nebahat, Ahmed en Ahmed het ondanks het onrecht dat hun en hun kinderen wordt aangedaan het toch zover hebben geschopt in Nederland: staatssecretaris, burgemeester van Rotterdam en stadsdeelvoorzitter in Amsterdam-Slotervaart. Het is niet niks.

Maar hoe zit het met Ayaan Hirsi Ali, Afshin Ellian of Ehsan Jami? Welk leed en onrecht is deze drie wel niet aangedaan. Waaruit dat onrecht bestaat weten we wél. Werd Bos daar niet door geraakt? Zijn zij ook vrienden van Wouter Bos geworden of niet, en kwam het daarom niet "dichtbij"? Helaas vallen deze namen niet in het persoonlijke interview, terwijl twee van hen toch ook ooit onder de vleugels van de PvdA opereerden.

Het is een opluchting te lezen dat Bos toen hij aantrad “weigerde te geloven dat de mensen die zich van de PvdA afkeerden allemaal racisten en xenofoben waren”. Dat inzicht heeft hij dus wel. Waarom de ex-Pvda-kiezers zijn vervreemd van zijn partij blijkt toch niet echt tot hem te zijn doorgedrongen want hij blijft erop hameren “dat je de dubbele nationaliteit moet accepteren, dat je hoofddoekjes moet accepteren, dat je islamitisch onderwijs moet accepteren, en dat de islam bij Nederland hoort!

Om alleen even op de laatste uitspraken in te gaan: waarom zegt een politiek leider dit? Vervang het woord islam en islamitisch door een willekeurige andere religie en de politicus maakt zichzelf belachelijk. Zijn opmerkingen over de islam zijn daarom alleen maar te vertalen naar een streven tot (onbewuste) wegvoorbereiding voor sharia.

Annelies van der Veer

Raadsvragen over Marcouch-moskee

Vraag_top_1

Het lijkt er op alsof de Amsterdamse politiek wakker begint te worden in de kwestie van de nieuwe moskee in het stadsdeel Slotervaart. Deze moskee wordt, zoals hier eerder al werd gemeld, gebouwd met geld uit Qatar. Initiatiefnemer Yahia Bouyafa en zijn federatie FION hebben banden met de European Council of Fatwa and Research van de beruchte haatprediker Yusuf al-Qaradawi.

Dit weblog signaleerde bovendien dat stadsdeelvoorzitter Ahmed Marcouch zijn oude vriend Bouyafa via twee organisaties, FION en NHS, wilde inschakelen bij de bestrijding van de radicalisering onder jongeren in Slotervaart. Bouyafa en Marcouch deden in 2005 een gezamenlijke poging om Al-Qaradawi naar een conferentie in Amsterdam te halen.

De Telegraaf op Zondag kwam gisteren (15 februari) met andere onthullingen over het nieuwe godshuis, dat in de kop werd uitgeroepen tot de ‘Marcouch-moskee’. Verslaggever Joost de Haas heeft de hand gelegd op een mail, die Bouyafa onlangs stuurde aan 300 contacten in de internationale moslimwereld, onder wie enkele zeer radicale en fundamentalistische kopstukken. Daarnaast blijkt dat Moussa Marcouch, een broer van de stadsdeelvoorzitter, drie jaar penningmeester is geweest van de FION. De Haas citeert verder de Amerikaanse expert Lorenzo Vidino. Volgens hem zijn Europe Trust en de FIOE, die betrokken zijn bij een overeenkomst over de moskee, Europese ‘parapluorganisaties’ van de fundamentalistische Moslim Broederschap.

Inmiddels heeft de stedelijke SP-fractie vragen gesteld die burgemeester Job Cohen donderdag moet beantwoorden. De SP zal in de commissie Algemene Zaken opheldering vragen over Bouyafa’s organisatie FION en wil ook het naadje van de kous weten over een ‘Memorandum of Understanding’ tussen woningcorporatie De Alliantie en de moskeebouwers. In deze overeenkomsten zijn afspraken gemaakt tegen radicalisering.

In De Telegraaf op Zondag kwamen uiteraard ook de recente zeer antisemitische toespraken van Al-Qaradawi op de zender Al-Jazeera aan de orde. Het is interessant te zien in wat voor spagaat Ahmed Marcouch zit als het gaat om deze ‘zeer gerespecteerde autoriteit’.

Marcouch: “Ik verafschuw antisemitisme, ik bestrijd het juist actief. En dat doe ik ook met vrouwendiscriminatie en homodiscriminatie. En ik verwerp zelfmoordacties. Ook als het gaat om Israël en Gaza en ook als het opvattingen zijn van Qaradawi, die ik de laatste jaren niet meer gevolgd heb.”

Het Telegraaf-artikel gaat als volgt verder: “Vervolgens weidt Marcouch in een verklaring uit over de waarde van Qaradawi voor de Nederlandse samenleving: Die zit voor ons heel ergens anders: bij burgerschap en integratie. Qaradawi, een paus voor moslims, wendt zijn autoriteit aan om in Europa de westerse islam van de grond te tillen. Qaradawi verkondigt dat Europese moslims goede democratische burgers moeten zijn.

Een opmerkelijk democratisch streven want volgens expert Vidino streeft Al-Qaradawi naar invoering van de sharia en gelooft hij dat de islam Europa zal overmeesteren. Dat gebeurt echter niet door het zwaard, maar door prediking. En dat is dan weer een hele geruststelling.

Carel Brendel

Carel Brendel is auteur van Het verraad van links (Uitg. Aspekt)

D.C Lama (16)

Lamaqueda

De Peniskokerbrigade

Wij zijn verheugd U mede te kunnen delen dat in navolging van de oprichting van de Hoofddoekbrigade (hier en hier en hier) per direkt ook de Peniskokerbrigade is opgericht. Werkgevers die mannen met een peniskoker discrimineren, moeten uitkijken. Zij kunnen te maken krijgen met de Polderpeniskokerdragersbrigade. Dit is een nieuwe organisatie die zich inzet voor eerlijke kansen voor mannelijke peniskokerdragers op de arbeidersmarkt, zei de voorzitter vandaag.

De Peniskokerbrigade wil discriminatie vooral tegengaan door het gesprek aan te gaan met werkgevers. “Het idee is eigenlijk om te laten horen dat we er zijn, daarna om een dialoog te beginnen”, aldus een belijdend lid.

In de oprichtingsstatuten is opgenomen dat de aansluiting tot een religie de hoogste prioriteit heeft. Een religie vergemakkelijkt de maatschappelijke acceptatie, daardoor komen subsidiestromen vrij en geniet de Peniskokerbrigade extra bescherming door de wettelijke macht. Immers, elk beschermd lid telt.

Ook wij, peniskokerdragers, zullen het gevecht aangaan en voor de openingsdag van de Peniskokerbrigade Doekle Terpstra van de HBO-raad en de voorzitter van vakbond FNV Agnes Jongerius als sprekers vragen. Daarnaast nodigen wij de hoofddoekprijswinnaars van 2007 en 2008 uit: ex-feministe Anja Meulenbelt en burgemeester Job Cohen. Zij zijn van harte welkom.

Op de openingsdag wordt de eerste Peniskokerprijs uitgereikt aan een bedrijf dat zich heeft ingezet voor de maatschappelijke acceptatie van de peniskoker op de werkvloer.

De voorzitter benadrukt dat peniskokerdragers niet in een slachtofferrol moeten kruipen. “We willen niet zielig gevonden worden.” Maar hij vindt dat mannen met een peniskoker ook geen ongelijke behandeling hoeven te accepteren. “Er is discriminatie, vooral op hogere functies.”

Ondanks alle positieve aandacht die de Peniskokerbrigade verwacht te krijgen, blijven de initiatiefnemers anoniem want de realiteit doet hen vrezen dat actief deelnemen aan de Peniskokerbrigade op de lange duur toch niet goed is voor de carrière.

De Hoofddoekbrigade

Uitgelicht: De Telegraaf, 17.2.2009 'Hoofdddoekbrigade aan slag', bron: Telegraaf.

AMSTERDAM - Werkgevers die vrouwen met een hoofddoek discrimineren, moeten uitkijken.
Zij kunnen te maken krijgen met de Poldermoslima Hoofddoekbrigade. Dat is een nieuwe organisatie die zich inzet voor eerlijke kansen voor vrouwelijke moslims op de arbeidsmarkt, zei bestuurslid Nora el Jebli (31) dinsdag.

De Hoofddoekbrigade wil discriminatie vooral tegengaan door het gesprek aan te gaan met werkgevers. ?Het idee is eigenlijk om te laten horen dat we er zijn, daarna om een dialoog te beginnen?, aldus El Jebli, die als accountant voor het Amerikaanse bedrijf Toolsgroup werkt.

Het eerste initiatief is al een feit. Zaterdag organiseren de moslima's een conferentie in de Al Kabir moskee in Amsterdam. Daarbij aanwezig zijn onder anderen voorzitter van vakbond FNV Agnes Jongerius en voorzitter Doekle Terpstra van de HBO-raad. Ook wordt de eerste Hoofddoekprijs uitgereikt aan een bedrijf dat zich heeft ingezet voor de maatschappelijke acceptatie van de hoofddoek op de werkvloer.

El Jebli benadrukt dat moslima's niet in een slachtofferrol moeten kruipen. "We willen niet zielig gevonden worden." Maar ze vindt dat vrouwen met een hoofddoek ook geen ongelijke behandeling hoeven te accepteren. "Er is discriminatie, vooral op hogere functies.`'

De Poldermoslima Hoofddoekbrigade is een initiatief van drie moslima's van de al langer bestaande stichting Ibno Khaldoun.

Heeft u ook voorbeelden van Jip-en-Janneke-uitspraken/berichten/verslaggeving/foto's gehoord/gezien op radio, televisie of andere media? Stuur deze, met bronvermelding, dan naar hoeiboei@gmail.com .

Anne Frank Stichting krijgt subsidie voor partijdig onderzoek

De Anne Frank Stichting krijgt ruim twee ton per jaar van de overheid om de herleving van het nationaal-socialistische gedachtegoed tegen te gaan. Het geld wordt niet alleen gebruikt tegen de neonazi’s, maar ook voor het zwartmaken van de partij van Geert Wilders.

In een eerder weblog nam ik het werk van de Anne Frank Stichting (AFS) kritisch onder de loep. De kern van mijn betoog was dat de stichting ver is afgedwaald van haar oorspronkelijke doelstelling, het in ere houden van het onderduikadres van het vermoorde Joodse schoolmeisje Anne Frank. De AFS bestrijdt niet alleen de oude en nieuwe nazi’s in ons land. Ze heeft zich in het kamp geschaard van degenen, die kritische geluiden over de islam tot zwijgen willen brengen. In navolging van de salafistische sjeik Fawaz Jneid en de extreemlinkse activist René Danen vindt ook AFS-onderzoeker Peter Rodrigues dat Geert Wilders moet worden vervolgd; hij vindt islamkritiek namelijk racisme, met het bizarre argument dat iemand moslim wordt bij de geboorte, met andere woorden met een vastgestelde religieuze overtuiging in de wieg wordt gelegd.

Een aardige vraag is: past deze opstelling wel in de voorwaarden waaronder de Anne Frank Stichting subsidie ontvangt van de Nederlandse overheid? Een bezoeker van deze site heeft de desbetreffende stukken ontvangen via de Wet Openbaarheid van Bestuur (WOB) en was zo vriendelijk kopieën toe te sturen. Aan de hand van deze gegevens zet ik grote vraagtekens bij de manier, waarop de AFS deze subsidies heeft aangewend.

De discussie gaat over het Expertise Centrum Extreem Rechts (ECER), een onderdeel van de afdeling Onderzoek en Documentatie van de Anne Frank Stichting (AFS). Hier zetelen de experts die, aangevoerd door de Leidse onderzoeker Jaap van Donselaar en AFS-jurist Rodrigues, verantwoordelijk zijn voor de jaarlijkse Monitor Racisme & Extremisme.

Het ECER werkte in 2008 met een begroting van 563.000 euro. Ruim 60 procent van dit geld was afkomstig van de bezoekers van het Anne Frank Huis. Uit de opbrengsten van het museum droeg de AFS 346.000 euro bij aan het Expertise Centrum.

Zonder de steun van de overheid zou het werk van Van Donselaar onmogelijk zijn. Het ECER krijgt daarom al vele jaren een ‘instellingssubsidie’, gericht op het in stand houden van de bewuste afdeling. Volgens een meerjarige afspraak met het ministerie van Volksgezondheid, Welzijn en Sport (VWS) ontving de AFS ook in 2008 een bijdrage van 217.000 euro.

Het hoe en waarom van dit alles wordt opgesomd in de jaarlijkse subsidieaanvraag van het ECER. “Met het ministerie van VWS is overeengekomen de financiële bijdrage aan te wenden voor werkzaamheden die direct in het teken staan van het bevorderen van waakzaamheid voor de herleving van het ‘nationaal socialistische’gedachtegoed.” Na deze gebruikelijke openingszin volgt een kort overzicht van de geplande activiteiten en onderzoeken.

De formulering lijkt me duidelijk genoeg. Houd de kleine groepjes in de gaten, die in bruine of zwarte uniformeren marcheren, met nazi-vlaggen rondlopen, de Hitler-groet brengen, antisemitische leuzen schreeuwen en de moord op zes miljoen Joden ontkennen. Volgens het jongste jaarverslag van de Algemene Inlichtingen en Veiligheidsdienst (over 2007) is dit wereldje overigens sterk verdeeld en versnipperd. In wezen stelt het weinig voor. “Met in totaal ongeveer 600 actieve aanhangers is het rechts extremisme in Nederland nog steeds relatief klein van omvang… Van een ontwikkeling naar rechts-extremistisch terrorisme is geen sprake… In het Nederlandse neonazistische spectrum zijn ongeveer 400 personen actief.”

Geen wonder dat de Anne Frank Stichting het kleine werkterrein steeds verder heeft opgerekt. Elk jaar rapporteert de leiding, directeur drs. K.P.D. Broekhuizen, en algemeen directeur drs. J.F. Westra, keurig welke zijpaden de onderzoekers dit keer zullen inslaan. Daarom is het opvallend dat één opmerkelijk onderzoek ontbreekt in de op 1 oktober 2007 verzonden subsidieaanvraag voor 2008. In deze brief wordt de (achtste) Monitor Racisme & Extremisme voor 2008 aangekondigd. Er staat geen woord over het onderzoek naar de Partij voor de Vrijheid (PVV), waarmee de buitenwereld eind vorig jaar werd verrast.

Hoewel ze hun onderzoek niet vooraf hadden aangekondigd, en hoewel de opkomst van Geert Wilders niets te maken heeft met de herleving van het nationaal-socialistische gedachtegoed, is de PVV onderworpen aan een multidisciplinair onderzoek. Bij gebrek aan laarzen, nazi-vlaggen, deportatietreinen en Wilders-groet haalde Van Donselaar zijn hele scala aan pseudo-wetenschappelijke methodes weer eens te voorschijn: de ideologie, de sociale genealogie en de magneetfunctie.

Van Donselaar c.s. stellen wel vast dat bij de PVV van antisemitisme - zoals bekend het allerbelangrijkste en gevaarlijkste bestanddeel van het nationaal-socialisme - geen spoortje valt te bekennen. “Karakteristieken van neonazisme, zoals antisemitisme, zijn bij de PVV niet aangetroffen.” Hier had het multidisciplinaire onderzoek moeten stoppen.

Maar wacht eens! De Kamerleden Geert Wilders en Martin Bosma hebben ooit in een artikel in De Volkskrant gepleit voor het samengaan van Nederland en Vlaanderen. Zie daar de Heelnederlandse Gedachte, waarmee tussen 1933 en 1945 hele jaargangen van Dietse fascistische blaadjes werden gevuld!

Nog iets verdachts: de PVV heeft in feite maar één lid, Geert Wilders. Ziet u wel! Het ‘fascistische leidersprincipe’. Hitler en Mussolini waren overigens geen eenzame partijleiders zonder leden. Ze hadden miljoenen geüniformeerde en gewelddadige volgelingen. ‘FührerWilders kan niet eens vergaderingen beleggen - en als hij ze eens een keertje wil beleggen, staan ‘geüniformeerde’ extreemlinkse tegenstanders klaar om de boel te verstoren.

Ondanks alle wezenlijke verschillen wordt de rechtse ‘populist’ of ‘conservatief’ Wilders in de extreemrechtse fascistoïde hoek geduwd. De PVV zou namelijk voldoen aan ‘karakteristieke ideologische kenmerken van extreemrechts’, zoals daar zijn: een positieve oriëntatie op ‘het eigene’, een afkeer van ‘het vreemde’, van politieke tegenstanders, van de gevestigde politiek in het algemeen, en een hang naar het autoritaire.

Het wonderlijke is dat deze kenmerken van toepassing zijn op bijna alle andere politieke partijen. Zo heeft ook de SP een positieve oriëntatie op ‘het eigene’ (de vakbonden, de mensen aan de onderkant), een afkeer van ‘het vreemde’ (Israël, het Amerikaanse imperialisme, Poolse gastarbeiders), van politieke tegenstanders (VVD, PVV), van de gevestigde politiek in het algemeen (kabinet-Balkenende), en een hang naar het autoritaire (de partijleiding deelt de lakens uit).

Vervolgens de ChristenUnie. Die heeft ook al een positieve oriëntatie op ‘het eigene’ (de kerken, de christenen), een afkeer van ‘het vreemde’ (atheïsten, zondaars), van politieke tegenstanders (de PVV, seculiere partijen), en een hang naar het autoritaire (dominees en theologen hebben veel gezag).

De Partij van de Dieren soms? Deze heeft al weer een positieve oriëntatie op ‘het eigene’ (dieren, dierenvrienden), een afkeer van ‘het vreemde’ (jagers, dierenbeulen), van politieke tegenstanders (alle partijen die voorstander zijn van de bio-industrie) en van de gevestigde politiek in het algemeen (dieronvriendelijk). Over ‘magneetfunctie’ gesproken: een voormalige medestrijder van Volkert van der Graaf bekleedt een belangrijke functie binnen de partij. Volgens de methode-Van Donselaar is zoiets een kenmerk van extremisme.

De PvdA dan? Heeft ook al een positieve oriëntatie op ‘het eigene’ (beschaafd nationalisme), een afkeer van ‘het vreemde’ (criminele allochtone straatjongeren), van politieke tegenstanders (PVV, VVD), van de gevestigde politiek in het algemeen (althans als de partij in de oppositie zit) en een hang naar het autoritaire (leiders als Den Uyl en Kok werden als heiligen vereerd).

En zo kunnen we nog een tijdje doorgaan. Flauw? Nee, net zo vergezocht als de redeneringen in de jongste Monitor. Leest u het bewuste hoofdstuk 8. U zult zelf zien met wat voor kunstgrepen de PVV door de etikettendienst van de Anne Frank Stichting in het extreemrechtse kamp is gemanoeuvreerd.

Is dat dan erg? Heeft Wilders dit zelf niet uitgelokt met zijn verwerpelijke uitspraken over een verbod om moskeeën te bouwen, het schieten met scherp op de benen van relschoppers, het inzetten van het leger in Gouda, het verbieden van de Koran, en ga zo maar door? Ja, dat is erg. De wetenschap moet zich serieus en vrij van vooroordelen opstellen, ook als het gaat om Wilders en de PVV. Anders is het eind zoek, en worden straks ook de liberale en vrijzinnige critici van de islam het doelwit van een dergelijke inquisitie.

Zal de politiek optreden tegen Van Donselaars oneigenlijk gebruik van subsidies? Te vrezen valt van niet. In de strijd tegen de PVV is namelijk alles geoorloofd. Daarom juist geven bange politici subsidies aan partijdige pseudo-wetenschappers.

Carel Brendel

Geert Wilders en het gevecht voor Europa

Is het verdedigen van westerse waarden “een aanzet tot haat”?

Groot-Brittannië was zojuist getuige van het spektakel van het feit dat een democratisch gekozen parlementariër van een ander EU-land, Geert Wilders uit Nederland, toegang tot het land werd ontzegd, omdat hij een “bedreiging voor de openbare orde” zou vormen. Wilders, nadat hij korte tijd was vastgehouden op het Londense vliegveld Heathrow, werd naar Nederland teruggestuurd — waar hij ook nog problemen met justitie heeft. Drie weken geleden, heeft het gerechtshof in Nederland de vervolging van Wilders gelast wegens “aanzetten tot haat en discriminatie” en “belediging van moslims” door zijn uitlatingen in het publiek en zijn film, Fitna, uit 2008. De opdracht om tot strafrechtelijke vervolging over te gaan is vanwege de druk die door de Organisatie van Islamitische Landen (OIC) op de Europese landen en op de Raad van de Mensenrechten van de VN wordt uitgeoefend. Het doel van de OIC is om elke vermeende uiting van islamofobie te bestraffen en te onderdrukken in de wereld, maar vooral in Europa, en zij heeft een leidende rol in het scheppen van voorwaarden die het mogelijk maakten om Wilders de toegang tot het Verenigd Koninkrijk te ontzeggen.

De OIC is één van de grootste intergouvernementele organisaties in de wereld. Zij bestaat uit 56 islamitische landen plus de Palestijnse Autoriteit. Verdeeld over vier werelddelen, beweert ze in naam van de ummah (de wereldwijde gemeenschap van moslims) te spreken, een gemeenschap die uit 1.3 miljard personen bestaat. De missie van OIC is om alle moslims wereldwijd te verenigen door hen te binden aan de Koran en de Sunnah — de kern van de traditionele islamitische beschaving en het stelsel van normen en waarden. Zij heeft tot doel om de solidariteit en de samenwerking tussen al haar leden te versterken om de belangen van de moslims overal te beschermen en om de ummah in een verenigd lichaam om te smeden.

De OIC is een organisatie waarvan er geen tweede is — er is geen vergelijkbare organisatie op de wereld. Zij verenigt de religieuze, economische, militaire en politieke kracht van 56 landen. Ter vergelijking, de Europese Unie heeft slecht half zo veel leden en is slechts een seculier orgaan, en het Vaticaan — dat namens ‘s werelds 1.1 miljard katholieken spreekt — heeft geen enkele politieke macht. Veel moslims in het Westen zijn tegen de bevoogding door de OIC en verzetten zich tegen haar pogingen om de westerse wetgeving door de sharia te vervangen. Maar de middelen waarvoor de OIC beschikt zijn enorm.

De organisatie heeft een flink aantal met haar verbonden instellingen die op het hoogste niveau met internationale organisatie samenwerken om haar politieke doelen wereldwijd te verwezenlijken. Haar belangrijkste instellingen zijn de Islamitische Organisatie voor Onderwijs, Wetenschap en Cultuur (ISESCO), die probeert om het Westen haar interpretatie van de geschiedenis en beschaving op te leggen; het Centrum tegen Islamofobie (Observatory of Islamophobia), en de onlangs opgezette internationale Islamitische Rechtbank (Islamic International Court of Justice), die westerse regeringen en internationale organen onder druk zet om wetten aan te nemen die “Islamofobie” en godslastering bestraffen. Zoals bepaald in haar Verklaring inzake de Mensenrechten in de Islam uit 1990 in Cairo is de OIC strikt gehouden aan de uitgangspunten als bedoeld in de Koran, de Sunnah, en de sharia. Om kort te zijn de OIC streeft naar de wederopstanding van het Kalifaat.

De OIC onderstreept regelmatig haar verplichtingen om de politieke, historische en religieuze rechten en mensenrechten van moslims in niet OIC landen te beschermen, vooral van moslims die een meerderheid in bepaalde gebieden in niet-islamitische landen vormen — zoals het Zuiden van de Filippijnen, Zuid-Thailand en West-Thracië in Griekenland — maar ook van moslims in gebieden zoals de Balkan, de Kaukasus, Myanmar, India, en China. De OIC ondersteunt Hamas en de Palestijnen in hun strijd voor de vernietiging van Israël maar ook de strijd van moslims voor “legitieme zelfverdediging” in “het door India bezette Jammu en Kashmir.” Zij heeft de “voortdurende agressie door Armenië tegen Azerbeidzjan” veroordeeld en zij betuigt haar volledige solidariteit met “de juiste zaak van de Turkse moslims op Cyprus” en met de Soedaneze President Omar Hassan Al-Bashir, die door velen verantwoordelijk wordt gehouden voor het aanmoedigen van de massaslachtingen in Darfoer. De OIC zetelt in Jeddah, maar de organisatie ziet deze plaats als tijdelijk: het hoofdkantoor zal naar al-Kods (geïslamiseerd Jeruzalem) worden verplaatst wanneer die stad zal zijn “bevrijd” van het Israëlische gezag.

Bij haar pogingen om het “ware gezicht” van de Islam te verdedigen en de belastering van de Islam te bestrijden, heeft de organisatie de VN en de westerse landen verzocht om “islamofobie” en godslastering te bestraffen. Onder de uitingen van islamofobie, zoals de OIC die ziet, vallen ook de Europese tegenstand tegen illegale immigratie, de anti-terrorisme-maatregelen, kritiek op het multiculturalisme, en inderdaad elke poging om de westerse culturele en nationale identiteit te beschermen. De OIC beschikt over enorme financiële middelen uit de olieopbrengsten die ze royaal spendeert in de westerse media en universiteiten en aan de ontelbare “dialogen.” Zij beïnvloedt westerse beleidsvorming, wetgeving en zelfs tekstboeken door de druk die wordt uitgeoefend door moslim-immigranten en door de linkse partijen in de westerse landen. Vandaar dat wij Kristallnacht-achtige aanzetten tot haat en moord jegens Europese Joden en Israel in de Europese steden hebben gezien die onbestraft zijn gebleven — in steden waar men zou mogen veronderstellen dat de eerbiediging van de mensenrechten één van de hoogste waarden zou zijn.

Geert Wilders is het recentste slachtoffer van deze wereldwijde opererende machinatie. Zijn misdaad is zijn stelling dat de beschaving van Europa is geworteld in de waarden van Jeruzalem, Athene, Rome, en de Verlichting — en niet in Mekka, Baghdad, Andalusië, en al-Kods. Hij vecht voor de Europese onafhankelijkheid van het Kalifaat en voor haar bedreigde vrijheden. Hij heeft ernstige doodsbedreigingen ontvangen, zelfs vóór het uitkomen van de film Fitna.

Vele moslims in het Westen ondersteunen hem. Geert Wilders’ belangrijkste wapens zijn zijn moed en zijn wil om zelfs zijn eigen regering te weerstaan, een regering die geleidelijk steeds meer toegeeft aan de druk van de OIC. Wilders’ vijanden beweren dat hij een onbelangrijke persoon is die zich alleen “provocerend” uitlaat om aandacht te krijgen. Als hij door eigenbelang zou worden gedreven dan zou hij er eigenlijk veel beter aan doen om naar de gunsten van de OIC te dingen — zoals zo veel Europeanen doen, bewust of onbewust — dan zijn vrijheid en ook zijn leven op het spel te zetten.

Bat Yeor

— Bat Yeor is de auteur van studies over de omstandigheden van Joden en Christenen onder invloed van de ideologie van de jihad en de sharia-wetgeving. Recente boeken zijn: Islam and Dhimmitude: Where Civilizations Collide en Eurabia: The Euro-Arab Axis, beide van Fairleigh Dickinson University Press. Eurabia is tevens in Nederlandse vertaling. EURABIË - Bat Ye’or, Amsterdam (Meulenhoff)


Lees hier:
VOORWOORD’, tot: Bat Ye’or, EURABIË door Arabist Hans Jansen.

Bron:
National Review Online Vertaling: Rudolf

Scheidslijn

Rushdie

De derde maart 1989 was een belangrijke dag in mijn leven, een van die dagen die zorgde voor een waterscheiding. Op die dag was ik via het nieuws getuige van de anti-Rushdie demonstratie in Den Haag. Ik zag voor de camera een met slechts drie woorden Nederlands behepte waanzinnige schreeuwen ‘man moet dood!’ Met stijgende verbazing en onsteltenis keek ik verder naar het nieuwsbericht. Tot die dag was ik een aanhanger geweest van wat ik later – in navolging van velen - de ‘multikul’ zou gaan noemen en had het me alleen maar gestoord, al dat gezeur over de groeiende aantallen immigranten. Waar maakte men zich in godsnaam druk over? De omslag in mijn denken zou pas in de loop der jaren zijn volle bestendigheid krijgen, maar de kiem werd absoluut gevormd door die beelden uit Den Haag, toen ik me langzaamaan begon te beseffen dat Nederland met zijn immigratiebeleid een enorm paard van Troje had binnengehaald.

Op 14 februari 1989 sprak ayatollah Khomeini de fatwa uit over Salman Rushdie en eenieder die meehielp aan de verspreiding en distributie van De Duivelsverzen. We zijn twintig jaar verder. Als normaal – dat wil zeggen logisch en rationeel denkend - mens zou je verwachten dat de fatwa en alles wat daarop volgde de ogen zou hebben geopend van iedereen die pal staat voor de in decennia, zo niet eeuwen opgebouwde westerse waarden betreffende persoonlijke vrijheid en vrijheid van meningsuiting. Je zou graag zien dat deze periode werd afgesloten met een overtuigende daad die een definitief einde maakt aan de waanzin die twintig jaar geleden begon. Niets is minder waar. We worden deze dagen in Nederland geconfronteerd met de aanklacht tegen Geert Wilders en met de weigering van de Britse autoriteiten hem toe te laten in Groot-Brittannië. En dat is bepaald niet het enige. Terugkijkend op de afgelopen twintig jaar kan ik alleen maar constateren dat het steeds erger is geworden. Opera’s en toneelstukken die niet mogen worden opgevoerd, een toenemend aantal schrijvers en politici dat wordt bedreigd. Wie destijds had aangekondigd dat sharia-wetgeving voet aan de grond had gekregen in Europa zou waarschijnlijk voor gek zijn versleten. Helaas, de waarheid is ernstiger dan we ooit hadden kunnen vermoeden.

Een van de ernstigste facetten van die waarheid is dat we duidelijk hebben moeten inboeten op het gebied van de vrijheid van meningsuiting. Wie zou er in godsnaam een tweede Rushdie willen worden? Natuurlijk, godzijdank (men vergeve mij mijn woordgebruik) zijn er nog steeds genoeg mensen die hun nek uitsteken, maar over de breedte genomen kun je toch niet anders dan vaststellen dat de zelfcensuur langzaamaan om zich heen heeft gegrepen, misschien niet altijd even manifest, maar zeker aanwezig. Daarbij wordt kritiek op de islam alleen maar moeilijker nu vanuit de islamistische wereld steeds meer wordt aangedrongen op strengere maatregelen tegen zogenaamde uitingen van dat uitermate vage en tegelijkertijd vreselijke begrip ‘islamofobie’, waarbij westerse regeringen – met Nederland uiteraard in de voorste gelederen – maar al te bereid blijken in te gaan op de eisen en water bij de wijn te doen. Dat dat zonder enige tegenzet gepaard gaat zal niemand verbazen.

Het voorbeeld is al vaak aangehaald; in 1979 verscheen de Monthy Pyhton film The life of Brian, gebaseerd op het leven van Jezus. Geen mens die er werkelijk wakker van lag. Een minder aangehaald maar even treffend voorbeeld is de roman Het Evangelie volgens Jezus Christus van de Portugese schrijver José Saramago, verschenen in 1991, dus drie jaar na De Duivelsverzen. Ik ga hier niet in op de persoon en vooral de vaak dubieuze denkbeelden van Saramago. Ik probeer zijn schrijven daar – voorzover mogelijk – los van te zien en volgens mij heeft hij naast een aantal teleurstellende ook enkele zeer goede en interessante boeken geschreven, waarvan dit er een is. In Het Evangelie volgens Jezus Christus geeft Saramago zijn eigen draai aan het verhaal van Jezus dat we uit de Bijbel kennen. Jezus wordt een mens van vlees en bloed, met twijfels en zwakheden en met Maria Magdalena als zijn geliefde. Een interessante invalshoek, goed geschreven en helaas door de laffe Portugese autoriteiten teruggetrokken als kandidaat voor een belangrijke Europese literatuurprijs omdat het kwetsend zou zijn voor de katholieken. Maar daar bleef het bij. Saramago heeft zich altijd vrij en blij kunnen bewegen en hij heeft nooit bang hoeven te zijn dat zijn kop eraf zou gaan, noch heeft enige boekverkoper ooit hoeven vrezen voor zijn zaak als hij het boek in de etalage uitstalde.

Het geeft precies weer waar de scheidslijn ligt. In de westerse wereld, maar eigenlijk in de wereld als geheel. Er zijn landen en culturen die de vrijheid van meningsuiting willen inperken en er zijn landen waar die vrijheid – terecht – als een fundamenteel en onvervreemdbaar recht wordt gezien. En het is van het grootste belang dat iedereen die wil dat er op geen enkele wijze aan dat recht wordt getornd dat duidelijk laat zien, opdat we niet in de gaten krijgen dat we iets voorgoed kwijt zijn als het al te laat is. En het wordt ook een keer tijd dat iedereen die wil vechten voor dat recht het predikaat ‘progressief’ of ‘vooruitstrevend’ terugvordert op de zelfbenoemde ‘weldenkende’ elite, die uit naam van een heilig geloof in het multiculturalisme maar vooral in een daar direct uit voortvloeiend cultuurrelativisme toestaat dat er voortdurend iets van dit recht wordt afgenomen en die daarom wel de laatsten zijn die we dit predikaat kunnen geven.

Kees Bakhuyzen

Freedom go to hell

Welcome?!

Ebru3fu

Waarom zou je ergens naartoe willen waar je niet welkom bent? Al maanden leef ik mee met een Nederlandse vriendin die hemel en aarde beweegt om haar Marokkaanse vriend te importeren. Zij is hoogopgeleid, vermogend met een druk internationaal sociaal leven. Hij heeft zijn basisschool niet afgemaakt en werkt in de seizoensgebonden toeristenbranche. Zij hoorde tot de
onzichtbare hogere klasse van Nederland die neerkijkt op alles wat niet tot OSM behoort. Hij hoort tot de arbeiders die waarde hechten aan familie en fatsoen, werkt in de toeristenbranche en spreekt vloeiend Frans en Engels. Mijn vriendin is inmiddels een paria, verstoten door familie maar vastberaden om de man van haar leven naar Nederland te halen en met hem te trouwen. Haar vriendinnen genieten van haar ambtelijke bureaucratie drama verhalen; het leidt zo lekker af van buitenechtelijke affaires van hun blauwbloed echtgenoten en de houdgreep van de kredietcrisis.

Waarom zou je ergens naartoe willen waar je niet welkom bent? Wat denk je er beter van te worden? Kijkend naar Wilders vastberadenheid kreeg ik bijna medelijden. Wát een verkeerde timing, zonder verkiezingen in het vooruitzicht. Natuurlijk, vanavond zal de wekelijkse peiling barometer wel weer uitslaan richting de PVV. So what? Alleen een slechte politicus hecht daar waarde aan, en Wilders behoort daar niet toe. Zijn dagje uit levert mooie headlines op, en blijvend archiefmateriaal. Niets meer niets minder. Ongetwijfeld zit hij straks in alle babbelprogramma’s. En zo niet, wordt er wel over hem gebabbeld. Is dat de reden waarom je ergens naartoe wilt waar je niet welkom bent? Kijkend hoe Wilders zwaaiend met ticket en paspoort voet zette op Britse bodem, moest ik aan mijn vriendin denken. En wist ik opeens pre- cies waarom je ergens naartoe zou willen waar je niet welkom bent. Omdat het kan. Als je tenminste een Nederlands paspoort hebt. Godzijdank is mijn vriendin minstens net zo vastberaden als Wilders. Inmiddels weet ze alles en meer nog dan haar lief is van de importhuwelijks-route. Als Wilders écht slim is, neemt hij mijn vriendin in dienst. Die
Marokkaanse man, die komt de grens probleemloos over. Hij wel.

Ebru Umar