Herman Brusselmans rookt weer!

Herman Brusselmans rookt weer!
“Links en toch een hersentumor, dat zou niet mogen.”

Het blijft jammer dat Herman Brussemans zich rond z'n vijftigste verjaardag bij Pauw en Witteman liet verleiden 't fabeltje op te rakelen dat Theo van Gogh alle moslims geitenneukers had genoemd, iets wat híj natuurlijk nooit zou hebben gedaan, etc.. maar na het wat tegenvallende 'De perfekte koppijn' (2007) dat toen net was verschenen, heeft de schrijver op z'n minst twee prachtboeken geschreven: Toos (2008) en Een dag in Gent (2008). Ik kan er niet omheen, Brusselmans is en blijft een van de beste en leukste thans levende Nederlandstalige schrijvers. Nee, ik ga z'n smakeloze opmerking bij P & W niet goedpraten maar misschien had de schrijver in 2007 wel een enorme dip: stoppen met roken en ook nog eens vijftig worden en er achter komen dat je 'etalagebenen' hebt, het is niet niks.

Maar gelukkig rookt Herman Brusselmans weer - althans in z'n boeken - en valt er dáárom weer zo veel te lachen. Wie weet is hij wel nooit gestopt met roken, wat maakt het uit maar als de lezer zijn boeken niet kent en eens een echte 'Brusselmans' wil proberen dan raad ik aan te beginnen met het magistrale De kus in de nacht uit 2002. Dan zit je goed want in dat werk is de Gentenaar op z'n best en ouwehoert hij non stop superieur over werkelijk van alles en nog wat. Dat lijkt misschien makkelijk, gewoon maar wat ouwehoeren maar dan zeg ik, dit is ouwehoeren op eenzame hoogte, en in De kus in de nacht doet hij dat dus 613 pagina's (!) achter elkaar. Verslavend is het werk van Brusselmans; voor je het weet heb je weer een boek uit en verlang je naar meer.

Nu is er dus al een tijdje Een dag in Gent waarin de schrijver, de titel zegt het al, een doordeweekse dag beschrijft in z'n favoriete woonplaats Gent. Ja, het gaat weer over z'n favoriete levensvrouw en andere meisjes, z'n favoriete motor en andere motoren, z'n favoriete (inmiddels overleden) hond Woody, het gaat weer over roken, ziektes, ouwe wijven, andere ongemakken, politiek, feminisme, damestennis, krankzinnigheden en andere dagelijkse actualiteiten.

Om een indruk te geven van Brusselmans' schrijfkunst volgt hier een kort fragment uit Een dag in Gent:

(pag. 59/60) (…)
Ik voelde me verplicht om verder te praten over de tumor van Sven Blanco. Die jongen zat daar toch maar mooi mee. 'er zijn veel mensen,' zei ik, 'die zo'n hersentumor kwijtraken alsof het niets is. Sterker nog, die hersentumor gaat vanzelf weg.'

'Toch ben ik er niet gerust op,' zei Sven, 'temeer omdat ik de laatste tijd meer koppijn heb dan vroeger.'

'Zou dat door de stress komen?'

'Nee, door die tumor, denk ik.' Hij zou gelijk kunnen hebben. De kwestie was dat we geen van beiden medisch geschoold waren en in wezen in de ijlte zaten te zwetsen. Wat wisten een lapsteelgitarist en een romancier van hersentumoren? Niet meer dan een normaal mens. 'Die buurman met die snor,' zei Sven, 'is die gestorven aan z'n hersentumor?'

'Ja, maar hij had net zo goed aan iets anders gestorven kunnen zijn. Hij was niet erg gezond.'

'Hoe oud was hij toen hij stierf?'

'Een jaar of vijftig.'

'Dan heb ik zeker nog twintig jaar te gaan.'

'Je zou zelfs niet zeggen dat je dertig bent. Je lijkt wel een eeuwige puber.'

'Dat zegt m'n stiefmoeder ook.'

'Hoe gaat het met haar?'

'Niet zo best. Stress. Daar heeft ze continu koppijn van.' Ik stak een sigaret op, zo erg was ik aan een dosis tabak toe. We konden moeilijk over Svens hersentumor, Svens stiefmoeder, Svens lapsteel en Svens wie weet wat nog allemaal blijven praten. Soms moet een mens van onderwerp veranderen. Zo'n ander onderwerp, dat vind je niet zo gauw. Ik moest hard nadenken voor ik er een vond. Ik zei: 'Zou jij een neger willen zijn?'

'Waarom zou ik in godsnaam een neger willen zijn?' vroeg Sven.

'Omdat je dan veel succes zou hebben bij blanke vrouwen.'

'Ik heb nu ook succes bij blanke vrouwen.'

Met die gast was het moeilijk praten. 'Nóg meer succes,' zei ik.

'Dus jij beweert dat negers veel succes hebben bij blanke vrouwen?'

'Ja, godverdomme, dat beweer ik. Ik heb de cijfers om dat te staven niet bij me, maar ieder kind weet dat. Het is dat westerse vrouwen niet willen toegeven dat ze op negers vallen. Laten we maar ophouden over negers. Voor je het weet sleep je er andere allochtonen bij en begin je op Marokkanen of Turken te kakken.'

'Ik kak nooit op Marokkanen of Turken. Ik ben verdraagzaam. Ik ben antiracistisch. Ik ben links.' Links en toch een hersentumor, dat zou niet mogen. 'Ik ook,' zei ik. 'Ik kak ook nooit op Marokkanen, Turken, negers of om het even welke allochtonen. Of op andere bevolkinsgroepen waarmee je uit moet kijken. Ik houd er m'n handen van af. Van mij mogen ze co-existeren zoveel ze willen. En hun eigen cultuur? Die mogen ze houden tot ze een ons wegen.'

'M'n koppijn wordt nu al te erg,' zei Sven. 'Ik denk dat ik naar huis ga.' (…)

Uit: Een dag in Gent - Herman Brusselmans
197 pagina's
Uitgever: Prometheus
Amsterdam
2008
17 euro 95