De modieuze maar loze kletspraatjes van Tofik Dibi

Lees hierbij ook: Weg Met Doemscenario hierr.

Aan de vooravond van het GroenLinks-congres is de kletsmajoor van Nederland terug in beeld. Kamerlid Tofik Dibi heeft met een aantal gelijkgezinden een oproep in de Volkskrant geschreven onder de titel ‘Weg met het doemdenken’. We moeten ophouden met zeuren over satellietschotels, handjesschudden en een liedje van Kinderen voor Kinderen, want er doemen prachtige vergezichten op in onze multiculturele samenleving.

Bij Dibi hebben de lekkere hapjes en kleurige gewaden plaatsgemaakt voor de moderne clichés van de multiculturele vooruitgang: “Een hoofddoek op stiletto’s. Sproeten met kroeshaar. Geen dubbele, maar een driedubbele nationaliteit. Eenmaal in het vizier weerleggen wij overtuigend de clichés uit het integratiedebat, maar dan moet de schijnwerper wel van moskee naar club en collegezaal. Van gevangeniscel naar voetbalveld. Van statistiek naar karakteristiek.”

“Het integratiedebat is niet één en al ellende”, betogen Dibi c.s. En dan volgt de sleutelpassage van hun betoog: “De mooiste ontdekking van het integratiedebat is de (her)ontdekking van het dna van Nederland: vrijheid van meningsuiting, recht op zelfbeschikking, non-discriminatie, gelijkheid van man en vrouw en scheiding van kerk en staat. Wij dragen de erfelijke informatie in dit dna vol trots.”

Laat ik nu altijd hebben gedacht dat het islamdebat zo fel wordt gevoerd omdat juist deze essentiële onderdelen van dit dna op de tocht staan. De vrolijk integrerende en succesvolle allochtonen zien we dagelijks om ons heen. Maar het kan geen kwaad om de schijnwerper af en toe te zetten op de bedreigingen voor dat dna. Maar dat vinden Dibi and friends juist zo vervelend. Op dus naar de volgende fase van het integratiedebat. Uitstekend, zolang het door Dibi zo geprezen ‘dna van Nederland’ niet wordt verkwanseld.

Dibi kan deze nieuwe fase in het integratiedebat alleen maar tot een succes maken ‘als iedereen meedoet‘. “De tijd is aangebroken om de politiek wakker te schudden… Wie doet er mee?”

Nou, bij GroenLinks doet René Danen straks mee. De man die in 2002 een hoofdrol speelde in de campagne tegen Pim Fortuyn, staat kandidaat voor twee functies in het partijbestuur. Danen is voorzitter van Nederland Bekent Kleur, een van de gangmakers van het komende proces tegen Geert Wilders. Misschien kan Dibi zaterdag (28 november) op het partijcongres van GroenLinks verklaren dat het juridisch monddood maken van politieke tegenstanders strijdig is met de vrijheid van meningsuiting. (Even ten overvloede: het verbieden en verscheuren van boeken is eveneens zeer strijdig met het dna van Nederland.)

Wellicht klimt Dibi op het spreekgestoelte om te verklaren dat een verklaard bestrijder van de vrijheid van meningsuiting als René Danen eigenlijk niet thuishoort in het partijbestuur van GroenLinks. Het gaat immers om het dna van Nederland, niet waar?

Recht op zelfbeschikking, ook zo’n mooi stukje dna. Dat recht wordt dagelijks geschonden voor miljoenen vrouwen in de islamitische wereld. In Iran en Afghanistan wagen vrouwen hun leven voor de vrijheid om geen boerka of chador te moeten dragen. Wellicht kan Dibi bijdragen aan hun strijd door aan andere zaken voorrang te geven dan het recht om in Nederland onder alle omstandigheden een boerka te dragen. De vraag is trouwens in veel gevallen of het hier om een recht gaat of om een door de echtgenoot opgelegde plicht.

De ‘essentie van GroenLinks’, noemde hij dat recht ooit op de salafistische website Al-Yaqeen. Misschien hoort het meer tot de essentie van GroenLinks om harder dan tot nu toe de stem te verheffen tegen de onderdrukkers in Iran, de stenigers in Somalië en de sharia-invoerders in Maleisië en Atjeh. “Hun strijd, onze strijd, internationale solidariteit“, dat riepen immers de voorlopers van GroenLinks toen het nog ging om de onderdrukking in Vietnam, Argentinië en Zuid-Afrika.

Non-discriminatie, gelijkheid van man en vrouw en scheiding van kerk en staat, nog meer dna van Nederland. Dat worden zaterdag leuke onderonsjes met partijgenoot Rik Grashoff - de Rotterdamse wethouder die de homofobe praatjes van ’bruggenbouwer’ Tariq Ramadan witwaste. Dibi moet hem toch kunnen uitleggen dat zijn vriendendienst aan Ramadan neerkwam op steun aan de discriminatie van homo’s.

Ander gespreksonderwerp met Grashoff: de gescheiden vakken voor mannen en vrouwen in een Rotterdams theater op verzoek van een fundamentalistische artiest. Een vorm van seksuele apartheid, die lijnrecht ingaat tegen de gelijkheid van man en vrouw - nog zo’n onmisbaar stukje dna van Nederland. Gelukkig trokken de theaterbezoekers zich niets aan van deze maatregel.

Het leukste wordt het gesprek dat Dibi met zichzelf gaat voeren. In zijn opiniebijdrage noemt hij het ‘handjesschudden’ een futiliteit. Het gaat in deze kwestie om het optreden van ambtenaren tegen de helft van onze bevolking. Discriminerend gedrag van vertegenwoordigers van de staat, die op grond van hun religie de elementaire beleefdheid tegen vrouwen niet in acht nemen.

Niemand zou het accepteren als ambtenaren vanwege hun heilige principes geen hand zouden geven aan homo’s, zwarten of Marokkanen. In het geval van vrouwen mag het kennelijk wel van Tofik Dibi van de seculiere partij GroenLinks.

Non-discriminatie, gelijkheid van man en vrouw en scheiding van kerk en staat, drie stukjes dna in één kwestie. “Wie doet er mee?” vraagt Dibi. Maar zelf doet hij dus helemaal niet mee aan zijn ontdekkingstocht naar het dna van Nederland. Dat maakt de oproep van Dibi en zijn vrienden tot een leeg en voos verhaal.

Carel Brendel