De geïslamiseerde politie van Nederland

Donderdagmiddag, 3 Juni bel ik de politie. Op het nummer ‘geen haast, wel politie’. Om aan te kondigen dat ik de volgende dag naast het Politiebureau Slotervaart wat opnamen ga maken van de moskee en de moslims. Die twee zijn buren. Leek me een veilig idee. Mevrouw de agent die ik aan de lijn krijg vraagt meteen of ik wel toestemming heb voor het filmen van de moskee en de moslims. Ik leg haar uit dat ik geen toestemming nodig heb omdat ik op straat film. Zij vindt dat heel raar, dat je zonder toestemming zou mogen filmen op straat in Slotervaart rond de moskee en met moslims in beeld. Ik vraag haar of de politie misschien een oogje in het zeil kan houden. Ik heb slechte ervaringen met filmen tussen de moslims. Daarom wil ik ook naast het bureau gaan filmen. Nou, met veel tegenzin lijkt ze bereid te zijn een bericht aan het bureau door te geven. Lijkt, ik weet niet of ze ook echt wat ondernomen heeft. Gezien het verdere verloop van de filmopnamen en de rol van de politie daarin, vermoed ik dat ze niet met haar collega’s heeft gebeld, maar met de imam.

Vrijdag aan het eind van de ochtend begin ik met de opnames. Binnen vijf minuten word ik aangevallen. Door een moslim die op mij toeloopt, allemaal in beeld. De man zet zijn vuist in de lens en


probeert de camera uit mijn handen te trekken. Hij zegt nu ook wat. Hij zegt: “Heb jij toestemming?” Het is niet zo’n grote man. Ik til de camera boven mijn hoofd. Hij kan er niet meer bij. Hij loopt weg, terug naar de moskee. Ik sta op een meter of dertig afstand van de moskee op de openbare weg. Die openbare weg ligt deels bedekt met bidkleedjes. Kennelijk mag men in Slotervaart op straat bidden. Ik bevind mij overigens, voor de kritische lezers, op flinke afstand van die bidkleedjes. Dat niemand kan zeggen dat ik de religieuze eer heb gekrenkt.

Ik ga door met het maken van wat beelden.

Onverhoeds, word ik van achteren aangevallen. Ik heb niet meteen helemaal in de gaten wat er gebeurt. Er zijn namelijk een stuk of vijf moslims om mij heen verschenen. En zij grijpen keer op keer naar mijn camera om deze uit mijn handen te trekken. Ze proberen werkelijk de camera op de stenen kapot te smijten maar ik laat niet los. Ik verbaas me erover wat een vechtjassen het zijn, terwijl het toch om middelbare mannen gaat. Mijn collega’s waarschuwen de politie. Die komt met twee forse agenten mij ontzetten. De hoofddader kan ik aanwijzen. Hij probeerde er tussen uit te knijpen, maar ik liep steeds met mijn camera achter hem aan waarop hij op zijn beurt de verleiding niet kon weerstaan achter mij aan te gaan. Zo kon ik hem weer terug lokken in de richting van het bureau. Het blijkt de voorzitter van de moskee te zijn. Just my luck. Dat blijkt later veel te hoog gegrepen. Maar dat weet ik op dat moment nog niet.

De opnamen van de tweede aanval zijn niet compleet. De moslims hebben meteen mijn externe recorder gemold. Ik heb dat pas na een paar minuten in de gaten en schakel dan de interne recorder in. Het heetst van de strijd staat er dus niet op. Dat is erg jammer.

Ik wijs aan de twee agenten degene aan die ik als hoofddader zie. We gaan allemaal naar het bureau. Dat wil zeggen mijn twee collega’s en ik en de hoofdverdachte. Enig honend geroep krijgen we mee van de achterblijvende moslims.

De eerste agent die ik spreek is erg vijandig. Tegen mij. ‘Had u wel toestemming om te filmen?’, vraagt hij op een toon die mij duidelijk maakt dat hij vindt dat ik een ontzettende lul ben. Ik ben nog aardig verhit van de strijd, maar weet toch op kalme toon uit te leggen dat meneer de agent het verkeerd ziet en dat zulke toestemming niet vereist is. Iets met vrije pers en nieuwsgaring. Nu wordt hij echt boos. Agent zegt mij dat hij mij arrogant en uit de hoogte vindt. Dat vindt hij misschien omdat ik mijn camera bij het binnengaan van het bureau heb laten lopen, want je weet maar nooit wat je op het geluid mee kan nemen van zo’n akkefietje. Dat vond agent heel erg. Stiekem opnamen maken in het Bureau! Nadat je bent aangevallen. Hoe durf je. Dat is een ernstige schending van de privacy. Ik spreek ook nog eens beschaafd Nederlands. Ik heb geen accent, zelfs geen Amsterdams en dat is natuurlijk vragen om problemen. Daar zal ook dat verwijt van arrogantie mede vandaan komen. Dat ik de wet beter kende dan agent was natuurlijk ook wel erg wijsneuzig.

Goed, we gaan aangifte doen. Het is een hele heisa. Ik zeg dat ik liever later aangifte wil doen, dan kan ik nu verder met filmen. Mij wordt gezegd dat dit niet kan. Als ik later aangifte wil doen dan zal de zaak niet doorgaan. Zo zit dat juridisch, zegt men mij. Ik twijfel er nu aan of deze bewering waar is. Ik denk nu dat men wilde voorkomen dat ik weer ging filmen. Ik kom dus in een kamertje terecht met een agent die mijn aangifte gaat opnemen.

Ik denk in alle eerlijkheid dat deze agent mij goed gezind is. Ik ben tenslotte slachtoffer en hij is agent geworden om mensen zoals ik te helpen. Na enige tijd van ‘wat is uw naam?’ en ‘hoe schrijf je dat?’ gaat mijn mobiel. Ik ben een free-lancer en ik kan mij geen gebrekkige dienstverlening veroorloven. Ik zie op de display van mijn telefoon dat mijn beste klant aan de lijn is. Ik neem op en leg uit dat het nu niet zo goed uitkomt. Of het later kan. Dat kan en binnen dertig seconden heb ik weer opgehangen. Agent is woedend. Hou durft u de telefoon op te nemen? Ik zit hier voor u te werken en u gaat gewoon een beetje zitten bellen. Als het zo moet hou ik er mee op en kunt u een paar uur wachten tot er een collega beschikbaar is. Ik leg aan agent uit dat het mijn beste klant was enzovoorts. Hij komt met een opmerking die mij uit het veld slaat. Hij zegt, echt waar, ik verzin het niet, de agent zegt: “Al is het de koningin die u belt, het kan mij niet schelen, u mag niet opnemen.” Ik staar de agent enkele seconden aan, ik zie dat hij mij helemaal niet goed gezind is, maar, integendeel, mij intens haat. Ik ben een tere natuur en die aanval zit mij nog in mijn zenuwen en dan zo’n maffe opmerking over de koningin. Dus ik zeg ‘ik hou dit niet meer vol.’ Agent vertrekt.

De volgende agent dient zich gelukkig snel aan. Het dreigement van de paar uur wachten wordt niet waar gemaakt. Deze agent begint met mij te verzekeren dat het wel een paar uur zal duren eer dit allemaal op papier staat. Ik toon mijn verbazing. Maar, zegt hij, het kan niet anders. Achteraf begrijp ik dat het er gewoon om ging tijd te rekken. Eerst moesten al die moslims weg zijn. Anders zou ik misschien weer gaan filmen. En dat moest voorkomen worden. Het werd inderdaad een eindeloze zit. Opmerkelijk is dat met alle oog voor zelfs het geringste detail men mij niet vraagt naar mijn opnamen. Zou dat toeval zijn? Op het moment zelf dacht ik: ik hou die opnamen op zak want als ze hier in beslag worden genomen zie ik ze nooit meer terug. Ik ben ergens best een vlotte leerling.

Ik moet voor de volledigheid ook nog even laten weten dat na lang aandringen en veel overleg het mogelijk blijkt op dit bureau anoniem aangifte te doen. Weliswaar zal men niet kunnen vermijden dat de advocaat van de verdachte tzt mijn naam te zien krijgt
maar het ligt allemaal niet meteen op straat. We zullen zien hoe dat verder gaat.
Een agente legt nog even omstandig uit dat de mensen te weinig van de islam weten. En daarom zijn zij er ten onrechte bang voor. Onbekend maakt onbemind. Zo weet zij bijvoorbeeld dat in de Koran de Tien Geboden staan. Dat heeft zij geleerd op een speciale politiecursus. Ik neem waar dat je de Amsterdamse politie alles kunt wijs maken als je maar islamiet bent. Dan verdampt ieder kritisch vermogen. Ik vermoed dat het ook een voorwaarde is voor een ongestoorde carrière binnen deze club.

We mogen het bureau weer verlaten. Het is een lange zit geweest. De politie heeft héél veel tijd besteed. Maar waaraan? Niet aan de misdaad in elk geval. Niet aan wat mij is aangedaan en ook niet aan andere criminaliteit. Mijn auto heeft de politie inmiddels in de garage onder het bureau gezet want je weet maar nooit wie er zijn woede op zou willen koelen. Meneer de baas/commissaris zegt daarover dat zulks overal in Amsterdam zo is. Niet alleen in Slotervaart na een incident met de voorzitter van de moskee. Ik raak van dat soort praat in de war maar de man zegt het allemaal glimlachend en vol overtuiging. Hij lijkt me een zeer bekwaam statisticus die iedere uitslag kan presenteren in politiek correcte termen. Zo’n man maakt van een roofoverval een misverstand over vermogensbeheer. Respect.

Schade aan de camera valt mee: 800 euro.

Zes weken later krijg ik een brief van de politie. Ik blijk nu verdachte te zijn. De voorzitter van het moskeebestuur beschuldigt mij ervan dat ik opzettelijk zijn bril heb vernield. Ik moet naar het bureau komen. “Als u niet op genoemd tijdstip verschijnt, houdt u er dan rekening mee dat u op enig moment zult worden aangehouden.” Mij bekruipt, qua rechtszekerheid, een Midden-Oosten-gevoel. Gelukkig is de afspraak op een avond gepland en hoef ik er geen werk voor af te zeggen. In de brief staat ook nog deze zinsnede: “Tijdens het verhoor kunt u zich niet laten bijstaan door een raadsman.” Interessante ontwikkelingen in onze rechtsstaat.

Mij schiet een lage gedachte door het hoofd. Er wordt veel gesproken over inburgering en hoe moeilijk dat is voor “vreemdelingen” en vooral voor moslims. Maar als het erop aankomt een valse aangifte in elkaar te draaien is men zomaar, huppekee, een-twee-drie hartstikke ingeburgerd. Hoe zou dat komen? Omdat ik een optimistische natuur heb denk ik dat een goed gesprek met de agent die mij verhoort zal leiden tot het vervolgen van de voorzitter wegens het doen van valse aangifte. Het gaat allemaal heel anders. Het Midden-Oosten is hier, ik zei het al. Ik heb een lang gesprek en het wordt mij volkomen duidelijk –eindelijk dan- hoe het werkt bij de politie van Amsterdam.

Het verhoor begint, de agent schetst de situatie als volgt: ‘De rechter zal waarschijnlijk beide partijen veroordelen tot een boete van een paar honderd euro. Maar als u nu van uw aangifte afziet dan denk ik dat de zaak gewoon afgedaan zal zijn’. Ik gooi al mijn overtuigingskracht in de strijd om de agent ervan te overtuigen dat het hier nu gaat om een ernstig misdrijf namelijk het doen van valse aangifte. Een misdrijf dat toch echt de bijl zet aan de wortels van de rechtsstaat. Ik vind geen steun, maar wel immer oplopende ergernis. Wat doe ik toch verkeerd? Ik moet mij eens gaan aanpassen aan Midden-Oosten-normen.

‘Weet u wel dat u heel irritant bent?’, vraagt agent. ‘Begrijpt u wel dat uw manier van doen mensen er toe kan brengen u aan te vallen? Dat u dat effect kunt hebben op mensen?’ Deze verwijten moet ik even op mij in laten werken. U, lezer, kent mij niet, maar ik ben juist altijd bij het belachelijke af vriendelijk. Altijd ‘goede morgen’ en ‘dank u wel’. Ik ben in de omgang een heel beschaafd en prettig iemand

‘Mijn collega’s van het bureau vonden u ook allemaal verschrikkelijk irritant’, krijg ik nu te horen. ‘Eerst stiekem filmen, daarna arrogant optreden tegen de agent aan de balie[dat moet dat gesprek zijn geweest over “toestemming” om te filmen] dan telefoneren tijdens de aangifte. Want als het over geld gaat staat u natuurlijk altijd meteen gereed, ik ken uw type. Voor geld moet alles wijken.’

Ik heb blijkbaar in deze agent een diep bron van rancune aangeboord tegen arrogante geldhebbers. Nochtans kleed ik mij niet poenerig en heb ik een heel gewone auto. Ik werp tegen dat ik telefoneerde om mijn schade te beperken. Ik zat al met een kapotte camera en dan ook nog eens een klant mislopen, daar zag ik de noodzaak niet van in. Een slachtoffer mag toch zijn schade beperken? De agent herhaalde: dat was nou typisch voor mijn geldzucht, dat geen-klanten-willen-mislopen. Ik kreeg de indruk dat agent geen bewonderaar van de vrije ondernemer was.

Dat ging zo een poosje heen en weer. Ik begreep het pas toen agent mij per ongeluk aansprak met de grote en beroemde naam, waar mijn eigen naam enigszins op lijkt, hij noemde mij “meneer Wilders”. Dat was het. Hij dacht dat ik een Wilders-adept was. En deze agent liet blijken dat hij dat zeer verwerpelijk vond. Kijk eens aan: politieke politie.

Ik probeerde mij begrijpend in te leven in de agent en zei: ‘U en uw collega’s werken in een gebied waar het niet altijd allemaal even gemakkelijk toegaat. Nu is er een soort vrede bereikt en dan komt een of ander maffe filmer die vrede verstoren.’ Ik heb het uitstekend verwoord, zegt agent. ‘Precies. Wij hebben hier nu eindelijk de boel een beetje onder controle en dan kunnen we geen mensen gebruiken die dat verstoren.’

Ik zeg daarop niet wat ik denk. En dat is het volgende: ‘U meent de boel onder controle te hebben maar het is andersom, de boel heeft u onder controle.’

Het verhoor duurt lang. Ik denk dat ik daar twee uur de meest tenenkrommende onzin-analyses over onze maatschappij heb moeten aanhoren. Hier werd mij een aspect van de sociale-academisering van de politie duidelijk dat levensgevaarlijk is. Deze politieke politie legde mij de juiste houding tegenover de islam uit. Het angstaanjagende was dat hij nauwelijks de islam noemde, maar mij in algemene termen uitlegde dat irritant gedrag nooit goed was. Maar het ging er dus wel degelijk om dat ik een dhimmie-houding jegens de islam diende aan te leren.

Op een gegeven moment maak ik aanstalten om deze Orwelliaanse zitting af te breken en te vertrekken. Ik verdien het als oppassende burger natuurlijk om urenlang de levensles gelezen te worden door de politie. En ik mag blij zijn dat ik voor deze uitgebreide ideologische instructie niet hoef te betalen. Maar ik ben moe en ik laat merken dat ik het gesprek wil beëindigen. Maar agent heeft nog een diepere laag van absurdisme voor mij in petto. ‘Meneer’, zegt agent, ‘u denkt misschien dat u hier voor uw plezier bent, maar u bent hier als verdachte en ik bepaal of u kan gaan of niet. U bent op dit moment niet vrij om te gaan.’

Ik ga maar weer zitten. Goed luisteren. Zo moet ik weten van agent dat als ik bij een kerk zou gaan filmen ik ook zou worden aangevallen. ‘Dan zitten er ook een paar zware jongens gereed’, zei hij mij. Jaja, de katholieke zware jongens, een bekend verschijnsel. Ik raak gefascineerd door agent. Hij spreekt over de persoonlijkheid van de moskeevoorzitter. Dat is een eenvoudige en zeer oprechte man. Die vreselijk spijt heeft van wat er gebeurd is. Ik merk op dat het van waarachtige spijt zou getuigen als de voorzitter de schade aan mijn camera zou vergoeden. Oei, nu maak ik de agent weer boos. Praatjes worden niet op prijs gesteld.

En toen deed agent een uiting waaruit weer eens bleek dat die onderdanigheid jegens de islam van de politiek “correcte” gemeente eigenlijk een vorm is van wat Eddy Terstall “betuttelracisme” noemt. Ik moest, zei agent, juist begrijpen dat de moskeevoorzitter eigenlijk heel dom was en nergens toe in staat. Zo was er een verbouwing geweest in de moskee en dat was helemaal in het honderd gelopen. ‘Want, u begrijpt, mensen als wij, wij zouden dat overlaten aan een goede aannemer’, maar die onnozele moskeevoorzitter had het allemaal zelf willen doen en was daardoor overspannen geraakt. En had mij in zijn overspannen toestand aangevallen.

Het gesprek gaat alle kanten uit. Ik maak een opmerking over de bidkleedjes op straat. Dat als een ondernemende Nederlander het zou wagen om naast het politiebureau op de stoep een haringkar te exploiteren deze man onmiddellijk een fikse boete zou krijgen. Waarom worden die bidkleedjes anders behandeld dan een haringkar? ‘U waagt het een haringkar te vergelijken met biddende mensen?’ Agent wordt door verontwaardiging overmand. Speeksel over het bureau. Werkelijk gebeurd. Agent heeft klaarblijkelijk een zeer verheven opvatting over het Mohammedanisme. Ik laat al die woede maar over me komen.

Als ik dan eindelijk weg mag, moet ik eerst nog een tekst ondertekenen die een verslag heet te zijn van het gevoerde verhoor. Er staat haast niets in. Er staat wel een hele grote onwaarheid in. Daarom wil ik niet tekenen. Agent beeft nu van woede. Letterlijk. Hij staat tegenover me, zijn handen trillen, zijn spraak laat te wensen over. Ik dring aan op het verbeteren van het verslag. Ik wil dat in het verslag wordt opgenomen dat het mij verboden was een raadsman mee te nemen naar het verhoor. Agent weigert dit. En dus teken ik niet. “Is ook eigenlijk nergens voor nodig”, zegt agent. En als ik blijk geef van enige bekommernis om de staat van razernij waarin hij verkeert, voegt agent mij toe: “Ik ben diep teleurgesteld dat een op het oog redelijk mens zo vol haat kan zijn.”

Ik stuur een brief aan deze agent waarin ik hem verzoek mij met zijn meerdere in contact te brengen. Nooit meer iets van gehoord. Ik ontvang wel een andere brief. Half December, een paar dagen geleden. Deze brief deed mij deed besluiten dit hele relaas te publiceren.

Die brief ging over het bewijsmateriaal. Inmiddels had ik het initiatief genomen om mijn opnamen aan de politie te geven. Want de politie had daar niet zelf om gevraagd. Normaal is dat het eerste wat politie hoort op te eisen. Het bewijsmateriaal. Maar als het om moslims gaat, is er in dit land niks meer normaal. Men heeft enkele maanden nodig gehad om mijn opnamen te bestuderen. En men schrijft mij nu dat deze opnamen niet als ondersteunend bewijsmateriaal kunnen dienen omdat het niet de originelen zijn maar kopieën. Ik begrijp dat men het dus voor mogelijk houdt dat ik door een of ander krankzinnig talent of een formidabele technische voorsprong in staat zou zijn vervalste opnamen te leveren van het incident waarin ik nota bene niemand minder dan de moskeevoorzitter en zijn kornuiten heb kunnen laten figureren.

Mijn conclusie luidt bitter: de Amsterdamse politie is in handen van de imams. Zij zijn gehersenspoeld door hun eigen dienst onderwijs. Zij geloven alles als je islamiet bent en niets als je blank bent en niet plat praat. De politie durft niets te ondernemen dat de imams niet zint.

Die sociale academisering van de politie is dus inmiddels zover ontaard dat het een “linkse”, politieke politie is geworden, die in dienst staat van de islamisering.

Het is in wezen pure corrupte. Want men buigt voor geweld. Men weet dat handhaving van de wet tot grote problemen zal leiden. En daarom doet men maar niets dat de moslims tegen de haren in zou kunnen strijken. Natuurlijk zit men wel elk jaar aan bij de Iftar maaltijd. Dat is goed voor de wederzijdse relaties. Men weet dat men bovenop een vulkaan zit en men zegt tegen elkaar, ‘wat is hier toch vredig en wat is het hier toch goed.’

Het beeld van bedreigde Joden/joden en weggepeste homo’s wint aan levendigheid. Ik zie het nu allemaal voor me. De politie heeft zijn gezag overgedragen aan de religieuze voortreffelijkheid van de gewelddadige islam.

En wie daarover klaagt is een haatzaaier.

[Naam auteur is bekend bij redactie Hoeiboei.]