Een historische dag

In de net uitgekomen vermakelijke debuutroman De belofte van Pisa van de 22-jarige Mano Bouzamour vraagt de hoofdpersoon Sam, een voorbeeld-Marokkaan, op pagina 67 aan de advocaat van zijn voor een roofoverval veroordeelde broer: “Waarom Wilders?” Waarop deze repliceert: “Waarom niet? “ Ik zou daaraan willen toevoegen: Waarom, Wilders? Waarom toch die parodoxale wens? Waarom een Europese samenwerking van nationalistische partijen? Waar is dat goed voor? Op de persconferentie naar aanleiding van het bliksembezoek van de met een zuurstokrose handtas gewapende Marine Le Pen sprak Wilders over het ‘monster van Brussel’. “Le monstre de Bruxelles”, hoorde de Front National voorzitster enkele tellen later in vertaling door haar koptelefoon. Er verscheen een grote glimlach op haar gezicht. Dat is wat deze twee geblondeerde leiders en al die andere voormannen van nationalistische partijen verbindt . Tegen Europa. Tegen. Maar zijn de verschillen tussen deze partijen niet veel groter? En wat willen ze in positivo? Alleen maar terug naar hun nationale hok en munt? Wilders sprak van een ‘historische dag’. Weer verscheen – na enkele tellen - die glimlach op het gelaat van de vrouw uit Parijs. “Un jour historique”. En toen? Welke grote omwenteling was hiermee in gang gezet?

De dag na de ‘historische dag’ haakte één potentiële Europese bondgenoot al af. Dat schiet natuurlijk niet op. De Deense Volkspartij (DF) liet weten, dat zij niets ziet in samenwerking met het Front
National. Volgens DF-woordvoerder Sören Söndergaard heeft het Front National een anti-semitische achtergrond. DF werkt nauw samen met de rechtse Zweden-Democraten (SD), maar sinds Marine Le Pen is gaan overleggen met SD-leider Jimmie Ǻkesson over de vorming van een gezamenlijke fractie in het Europese Parlement, is de eensgezindheid tussen beide Scandinavische populistische partijen verdwenen. DF voelt trouwens ook niets voor samenwerking met de Oostenrijkse FPŐ en het Vlaams Belang. Nigel Farage van de Britse UK Independance Party (UKIP) had (evenals Bernd Lucke van de Alternative für Deutschland) al eerder te kennen gegeven niets te moeten hebben van het Front National: “Antisemitisme zit diep in de kern van die partij.” Ook merkte hij fijntjes op, dat hij de leider is van een niet-racistische partij. Wilders vindt hij te eenzijdig anti-Islam. Afkeer van het homohuwelijk heeft hij wel gemeen met Marine Le Pen, terwijl dit voor Wilders geen issue is. Marine Le Pen doet er alles aan om uitingen van antisemitisme (al sinds de zaak Dreyfus eind negentiende eeuw diep geworteld in de Franse maatschappij) de kop in te drukken. Terwijl haar vader sprak over de Holocaust als een detail in de geschiedenis, laat de nieuwe leider van het FN zich ostentatief fotograferen met de Israëlische ambassadeur van de Verenigde Naties. Uitingen van racisme, bijvoorbeeld ten aanzien van Christiane Taubira, de Franse minister van Justitie, laten zich moeilijker bedwingen. Een lid van het FN, kandidate voor het burgermeesterschap in een plaatsje in de Ardennen, plaatste op haar faceboekpagina een foto van een aap en daarnaast een portret van genoemde minister. Op tv verklaarde ze dat Taubira in een boom thuishoort. Dat kan nu dus niet meer in het FN. Maar wel in de Italiaanse Lega Nord. De uitspraken binnen deze partij over Cécile Kyenge, minister van Integratie, liegen er niet om: “Laat haar lekker minister in haar eigen Congo worden”, “Ze doet me denken aan een chimpansee.” Na zijn bezoek aan Roberto Maroni, de leider van deze LN, twitterde Wilders vrolijk over een vruchtbaar gesprek. De meeste PVV-leden wisten trouwens alleen via deze twitters, dat er een Europese samenwerking zat aan te komen. Samenwerking in Europa? Natuurlijk. Maar samenwerking met de eigen PVV kamerleden ligt minder voor de hand. Voor Paul ter Linden, het jonge PVV gemeenteraadslid in Den Haag, was al dat geflirt met deze populistische partijen aanleiding om de partij te verlaten. In een open brief schreef hij ten aanzien van Wilders’ toenadering tot Dewinter van het Vlaams Belang: “De PVV is een samenwerking aangegaan met een notoire homohater, racist en anti-semiet. Ik weiger om aan de voordeur principes te verkondigen, als die bij de achterdeur worden verhandeld.” En dan laat hij groeperingen als de extreme Jobbikpartij in Hongarije en het neonazistische Griekse Gouden Dageraad buiten beschouwing. Partijen overigens waarmee Le Pen en Wilders niet willen samenwerken.

Ook Finland, Litouwen, Polen en Slowakije hebben nationalistische partijen. Oostenrijk herbergt behalve de FPŐ van Heinz-Christian Strache ook nog de Bündnis Zukunft Ősterreich. In de peilingen doen deze partijen het goed, en ze zouden bij de Europese Verkiezingen in mei 2014 zomaar een kwart van de stemmen kunnen krijgen. De bedoeling van hun leiders is, dat de Europese Unie dan zo snel mogelijk in elkaar stort. Marine le Pen hoopt dat deze net zo op zijn bek zal gaan als de Sovjet-Unie. En dan? Terug naar achter de grenzen? Terug naar de eigen munt? De PVV laat het Britse onderzoeksbureau Capital Economics van de conservatieve econoom Roger Bootle onderzoeken wat de economische gevolgen voor Nederland zijn als het uit de EU treedt, en hoopt het definitieve rapport begin volgend jaar (kosten 270.000 euro – te betalen uit de subsidiepot voor de Kamerfracties) te publiceren. Overigens heeft dit onderzoeksbureau al aangegeven, dat aan een uittreding grote risico’s verbonden zijn. Een ‘netto voordeel’ kan alleen behaald worden, als de Nederlandse regering de uittreding ‘fatsoenlijk weet te managen.’ Je ziet het al voor je. Nederland treedt uit de EU en een PVV regering moet die stap fatsoenlijk managen. De PVV als manager van een ingewikkeld ontmantelingsproces, een partij die tot nu toe geen regeringsverantwoordelijkheid heeft durven nemen. In Den Haag staat ze tamelijk alleen. Dus zoekt ze het maar hogerop in Strassbourg, waar nu vier PVV’ers zitten. Maar die blijven dus niet langer alleen. Ze gaan samenwerken en een rechts-populistisch blok van nationalistische partijen moet dan de gehate Unie ten val brengen. Maar zal het zover komen? Het is niet de eerste keer, dat deze partijen pogingen ondernemen om de handen ineen te slaan. Dat dit nog niet zo eenvoudig is, bleek toen de politieke groepering Identiteit, Traditie en Soevereiniteit uit elkaar viel, nadat Europarlementariër Alessandra Mussolini (de kleindochter van) Roemenen ‘routineuze wetsovertreders’ had genoemd. De Roemenen in de groep accepteerden dit niet en ze stonden niet alleen. Het verbond viel uiteen en weg was de samenwerking. Ja, zo komt die ‘historische dag’ waar het deze partijen uiteindelijk om gaat er natuurlijk helemaal nooit.

Dick Gilsing