Bijna in Nederland maar stukken billiger

Zaterdag was ik even in Duitsland, nog geen kilometer over de grens bij X, waar geliefde en ik in ’n gehucht een tafel gingen ophalen. Een oerlelijke maar precies wat we nodig hebben en voor een paar tientjes. Via Marktplaats natuurlijk.

Dan maak je nog es wat mee.
En dat is ook wat waard.

We dienden ons te melden in de Dorfstrasse nummer 23, terwijl de originele tafel bij nummer 19 op ons stond te wachten maar de man van 23, Kees, een Nederlander, zou wel even met ons meelopen naar nummer 19 waar een Duitser woonde voor wie hij de afspraak geregeld had. Zo geschiedde.

Zodra je de ‘grens’ over bent, en dan maakt ’t niet uit of ’t Duitsland of België is, is de verandering van atmosfeer bijna tastbaar. Het vertrouwde, ’t kneuterig gezellige Nederland maakt plaats voor ….
het buitenland. Iedereen weet dat maar ’t verrast telkens weer. En direct vraag ik me af: zou ik hier kunnen wonen? Want, en ook dat is algemeen bekend, Duitsland heeft zo z’n voordelen. De huizen zijn er bijvoorbeeld goedkoper. Véél billiger. De helft van de 1500 inwoners van ’t dorpje bestaat uit Nederlanders, las ik nog even snel op Wikipedia, dus zo gek was mijn gedachtevraag niet.

M’n dagdroom werd extra gevoed door Kees die spontaan vertelde dat hij al acht jaar in gehucht W. woonde en voor hoeveel, lees: hoe weinig hij z’n Duitse huis had gekocht. Zeg maar gerust villa want ik had net gezien hoe groot dat vrijstaande huis was en wat voor lap grond erbij hoorde. Ook wilde hij nog kwijt dat Nederland op 750 meter van zijn huis lag. Blijkbaar was dat belangrijk voor hem, dat Nederland zoo dichtbij was. Een geruststelling bijna.

De Duitser bleek een 76-jarige ex-timmerman die Duits en Nederlands door elkaar sprak, zodat buurman Kees al snel kon vertrekken. Niet alleen zijn unieke tafel stond te koop maar zijn vrijstaande huis eveneens, met allerlei bijgebouwen en een enorm buitenperceel dat, via een romantisch doorkijkje, uitzicht bood op een kale akker. “Dat is nichts,” vond hij.

Wij hadden wel even tijd voor een rondleidinkje over Duits grondgebied. We verlieten het overkapte terras waar een opvallend groot beeldscherm hing waaruit de hele tijd Schlagers klonken. Niet ordinair hard maar meer als eeuwig voortkabbelende muzak. De Duitser had ’t zich echt gezellig gemaakt! Dat bleek wel toen we over de immense, keurig gemaaide grasmat naar het eerste grote buitengebouw liepen dat er pontificaal in het midden op was gebouwd. Hier geen tv-scherm maar luidsprekers waaruit dezelfde vrijetijdsvitaminen ons tegemoet kwamen. De gordijnen van deze vierkante kubus waren gesloten, het bijgebouw was al enkele jaren in onbruik maar wij mochten even naar binnen piepen. Het bleek een heuse feestruimte met bar, opgestapelde caféstoelen en elektrische kacheltjes om het gebouwtje vorstvrij te houden. “Ik heb das zelf gebaut,” lichtte de Duitser toe, “für die familiefeesten en vrienden.. Ohne dass die buren last hebben”. Hij liet een korte pauze vallen en vervolgde “maar damals waren we jong, nu brauchen we het nicht meer.”

We verlieten het voormalige feestzaaltje en betraden wederom het grasveld dat inmiddels 'veel Arbeid was en hoe oud dacht ik dat hij was?' Nou had buurman Kees dat al verklapt maar de Duitser zag er met z’n blozende wangen en vrijwel rimpelloze gezicht een stuk jonger dan 76 uit. Het was te zien dat hij voornamelijk buiten had geleefd, wel hijgde hij iets meer dan gezond overkwam en desgevraagd bleek dat hij en z’n vrouw, die we alleen als een schim over het grasveld snel richting huis hadden zien lopen, naar een flat zeven kilometer verderop verhuisden “zodat we alles dichtbij hebben, de dokter, het ziekenhuis…”.

We kwamen bij een ronde overkapping die nog het meest weg had van een gigantische houten boom. Eronder stonden op ’n ronde houten bar “om je bierglas op te zetten als het regende” nu zelfgemaakte vogelkastjes van klein tot het formaat van een poppenhuis met als belangrijkste detail dat ze allemaal een stenen dak hadden. Erg lelijk maar “gaat niemals kaput,” verzekerde hij. En ze waren te koop! Wij lachten bescheiden en beleefd en ik begon een beetje te vrezen voor het hoofdgebouw, zijn huis. Maar zover kwam ’t gelukkig niet.

Na het vogelkastjeseilandje kregen we nog de garage te zien die geheel voorzien was van een spiegel. Zodat hij zijn vrouw niet zou overrijden als hij met de quad inclusief aanhanger de hort op ging, legde hij beeldend uit.

Maar nu moest alles verkocht worden want al had hij dan veertig jaar in dit huis gewoond, nu ging dat echt niet meer. Als we geïnteresseerd waren dan konden we de rest ook zien. Dan moesten we later maar terugkomen. De vraagprijs was inderdaad een schijntje maar hoewel er voor de Duitser ontegenzeggelijk een andere levensfase was aangebroken, wij hielden ’t toch maar bij die ene afzichtelijke doch solide tafel waar we hopelijk nog lang plezier van zouden hebben en reden terug naar Nederland.

Een beetje weemoediger dan we waren aangekomen, dat wel.