Waar blijven onze helden?

Waar blijven onze helden?

Dat je ze niet hoort, daar begrijp ik niks van. Je zou juist verwachten dat ze dagelijks op de teevee verschijnen (en elke dag weer anderen want keuze zat) of in welke mainstream media dan ook: de overlevenden van deze verschrikkelijke pandemie der pandemieën! Onze helden! Zij vochten en kwamen weer boven. Zij kunnen het navertellen!

Ach, een opbeurend woord, een positief verhaal, het had zo’n welkome geruststelling kunnen zijn voor ons, de verplicht opgehokte brave bange tot de bank veroordeelde burger. 

Het mag niet zo zijn. 

We krijgen onze helden niet te zien.

Aan ‘t onderwerp kan ‘t niet liggen want in de groot-geld media-kanalen gaat ‘t de godganse dag nergens anders over. Al meer dan een jaar. Alleen zijn ‘t steevast de uitzonderingen die we krijgen voorgeschoteld, de pechvogels zodat je gerust van angstporno kunt spreken waarnaar je dag in dag uit zit te kijken. Verslavend wellicht maar ik zie toch liever het echte nieuws.

Om hoeveel overlevenden moet ‘t wel niet gaan? Duizenden, honderdduizenden, alleen al in Nederland. Mensen, heel veel jonge maar ook ouder en oud, met en zonder onderliggende aandoeningen, maar wel mooi volledig genezen van corona, covid-19, of moet ik zeggen een mogelijk zware griep?

En zit ‘m daar de kneep? Genezen van een zware griep is geen echt nieuws. Nooit geweest ook. Er aan overlijden evenmin.

Ik begrijp ‘t niet meer.

Dat begon al in september vorig jaar toen de dertigjarige zoon van m’n beste vriend zich liet testen omdat hij van die typische verkoudheidsverschijnselen kreeg. Waarom meedoen aan de mallemolen van het testen met testen die zonder verder klinisch onderzoek weinig vaststellen, durfde ik niet eens te opperen. Die zoon had, met z’n lichte griepverschijnselen waarmee hij gewoon door had kunnen werken, ook thuis kunnen blijven en wachten tot hij zich weer beter voelde, toch? (Of slechter en dan alsnog naar de dokter.)

Het viel mee en dus had mijn vriend met wie ik natuurlijk meevoelde, voor niks in spanning geleefd. Maar iets met deze positieve ervaring en geruststelling doen, ‘t wereldkundig maken, een hart onder de riem, zeg maar, dat zat er niet in. Nee, het was geen nieuws volgens mijn vriend want “jonge mensen krijgen nauwelijks klachten van dit virus, dat is bekend!”

Waarom dan toch die angst?

Daarna stroomden de berichten binnen van bekenden, neven en nichten die eveneens getroffen waren door corona. Allemaal tussen de 25 en 45 jaar. De een had er wat langer last van gehad, de ander een paar dagen, vrijwel allemaal hadden ze thuis door kunnen werken en waren ze volledig hersteld. Als ik contact met ze had, hadden ze ‘t er niet eens over, zoals ik ‘t ook niet te horen zou hebben gekregen als ze de griep hadden gehad, hoe vervelend ook, daar heb je ‘t niet over. 

Terwijl ik nu zo graag wil weten wat volgens de overlevenden ‘t verschil is met de griep en wat ze ervan vinden dat de maatschappij naar de klote wordt geholpen.

Helaas krijg ik hier geen antwoorden op, het lijkt wel alsof er een taboe heerst op positief corona-nieuws.

Heel merkwaardig. Zeg maar gerust verontrustend.

Ook ben ik benieuwd naar hoeveel depressieve mensen Nederland er inmiddels bij heeft gekregen. 

Wordt dat bijgehouden?

Mijn geliefde ontving onlangs van zijn werkgever een bloemetje. 

In een mooi langwerpig plat pakje dat, zodra de bescheiden kleine tulpen het transport hebben overleefd, zo door de brievenbus kan. De bijgevoegde tekst luidde ongeveer: ‘we werken nu 1 jaar thuis. Bedankt en zet ’m zo door!’

Helaas paste het coronaproof-pakketje toch niet door onze wat kleine brievenbus en heeft ‘t enige dagen in de regen voor onze voordeur gelegen.

Want wij zijn al lang gevlogen. 

Elk nadeel heeft zijn voordeel maar ik wens iedereen sterkte en wijsheid, vooral veel wijsheid.

Annelies van der Veer

11 april 2021