[Alle namen en plaatsaanduidingen in deze tekst zijn fictief.]
We treffen elkaar bij de parkeerstrook langs Klein Renzinck, een wandelgebied rond een van de Achterhoekse kastelen. Het is zondagmiddag eind januari 2022 en we zijn er aan toe.
Op Telegram, dat verondersteld wordt een veiliger elektronische praatgroep te zijn dan de door de meeste mensen en zelfs gemeentes gebruikte commerciele concurrent Whatsapp, hadden Geliefde en ik gelezen dat er in vrijwel het hele land spontaan verbindingsgroepen gevormd werden. Bijna een vanzelfsprekendheid na het rampjaar 2021 waarin een minderheid verbijsterd toe moest kijken hoe in hun ogen vrienden, collega’s en familieleden hun menselijke waardigheid, gezond verstand en moraal in de uitverkoop deden en hun lichaam vrijwillig en dikwijls met opgestroopte mouw triomfantelijk prijsgaven aan Big Pharma.
Te bizar, te duister. Geliefde en ik begrepen er niets van. “What’s the hurry?” dachten wij. Waarom een experimenteel mRNA-goedje injecteren voor een virus met een sterftecijfer, dat bleek al vrij snel, van 0,15 procent? En die filmpjes uit China van mensen die plotsklaps op straat dood neervielen? Die bleken volslagen fake.
Heftig maar er kwam in 2021 veel meer aan het licht en daarom staan we daar nu naast ons autootje. Hongerig! Niet naar huidcontact maar naar gelijkgestemden in het echt te ontmoeten. “Connection is immers protection” en “Sharing is caring” roept podfather Adam Curry twee keer per week vanuit Texas in ‘No Agenda’, de podcast waarin hij samen met de onvolprezen en in Californie woonachtige John C. Dvorak kritisch en op vermakelijke wijze het met de dag dystopischer wordende nieuws analyseert en tot de bodem afbreekt.
Hear hear. Adam Curry, wie had dat gedacht? Of Robert Jensen? Ik niet. Maar daar waren ze, terwijl de heersende globalistische elite brutaal en open en bloot haar ware gezicht liet zien, hielden Curry en Jensen hun rug recht omdat ze zagen dat het niet klopte en, wat meer is, de moed hadden te spreken. Ze waren niet de enigen, o nee, dwars door alle bevolkingslagen en -groepen stonden mensen op. Voor mij tot dan toe vaak onbekende mensen die voor waarheid gingen. Alsof, terwijl om hen heen de duisternis was ingetreden, ze zelf in het licht waren komen te staan. Prachtig.
We kijken nieuwsgierig naar de luttele automobilisten die op dezelfde parkeerstrook stoppen. Is het een wakkere zoals mensen die de scam doorzagen elkaar zijn gaan noemen of zijn het zondagse wandelaars die hun hond komen uitlaten en die zonder ons aan te kijken of te groeten heel toevallig op ruime afstand langs ons heen lopen, hun door zwakzinnigen opgelegde zogenaamde Nieuwe Normaal?
Dan stapt er een stel uit een auto dat direct oogcontact met ons maakt en dan weten we dat het raak is. Lachend lopen we op elkaar toe en stellen ons voor, elkaar nadrukkelijk de hand schuddend omdat we lak hebben aan dat Nieuwe Normaal en om te laten zien dat we niet meer bang zijn voor een verkoudheidsvirus al heb ik er een bloedhekel aan om verkouden te zijn want vijftig procent kans dat ik dan weken niets meer proef of ruik. Een flinke griep is ook geen pretje maar ja, je bent wakker of je bent het niet.
Alweer een bijzondere ontdekking dankzij corona maar nu een aangename. Want het blijkt nog nooit zo makkelijk te zijn contact met wildvreemden te maken, een ervaring die snel went. Zo zou het altijd moeten gaan want het is zo veel menselijker. Anderhalf jaar later als we ons voor het eerst weer eens tussen de ‘niet-wakkeren’ (die we later wel ‘normies’ zijn gaan noemen) zouden begeven tijdens een groot buitenfestijn komen we met een onbestemd gevoel thuis. Hoe kon dat toch? Het was zeker aardig geweest maar het was anders dan we inmiddels gewend waren. We hadden er geen energie van gekregen zoals bij de wakkere groepsevenementen. Er was geen werkelijke aandacht of interesse voor elkaar.
Het stel waarmee we het eerst kennismaken heet Sander en Hanny. Vijftigers. Het is even wennen aan hun uitspraak. Je kunt het geen dialect noemen maar het klinkt toch lekker lokaal. We zullen er snel achter komen dat ze het in De Achterhoek (net als de beroemde voetballer Johan Cruijff) heel normaal vinden ‘hun’ als onderwerp in een zin te bezigen. Van ‘hun staan in de rij voor het vaccin’ of ‘hun noemen ons complotdenkers’ kijkt geen wakkere in De Achterhoek op. Later zal ik er wel grapjes over maken en in mijn hoofd ben ik al bezig met een taallesje maar de locals trekken zich er niets van aan. Zo spreken zij nu eenmaal. En al mis ik af en toe een woord we begrijpen elkaar maar al te goed.
Na de kennismaking volgen direct de persoonlijke verhalen waar de verontwaardiging van af spat. We zijn de verbazing nog lang niet te boven dat de goedgelovige schaapjes braaf voor de experimentele prikjes zijn gegaan, zonder informed consent. We worstelen ermee dat collega’s, vrienden, familieleden, buren, vrijwel iedereen eigenlijk die we kennen de voorgeschreven werkelijkheid kritiekloos aanvaarden. Nu ontmoeten we eindelijk medestanders die ons begrijpen.
Er stopt weer een autootje. De initiatiefneemster van de zondagse wandeling arriveert, omarmt Hanny en Sander op de wakkere manier en stelt zich aan ons voor want wij zijn de enigen die middag die nieuw zijn en ook nog eens import uit het westen. Harriet heet ze, een volslanke vijftiger.
Het is zachtjes gaan regenen als een jonge, wat verlegen lachende jongedame met tweelingjongetjes van een jaar of vijf zich bij ons aansluit. Ook zij is een bekende van de groep die oktober ‘21 voor het eerst in ‘t geniep al bij elkaar is gekomen. Ze heet Heleen.
Op het muurtje dat bij de ingang van het wandelgebied staat, zit een sportief geklede man met een enorme bos blonde krullen die zich langzaam en nonchalant naar ons toebeweegt. Hij blijkt er ook bij te horen en heet Freek. De enige die op de fiets is gekomen.
Niet iedereen komt uit Z., zoals de Verbindingsgroep heet. We hebben het hier over het platteland en Z. is een gehucht dus uit een straal van pakweg tien kilometer zijn de wakkeren naar Z. gekomen, net als wij en een vrouw van een jaar of veertig die Elly heet. Als laatste arriveren Fleur en David, gekleed in karakteristieke paardrijkleren, vooral Fleur die voortdurend lacht en straalt en David die zich half verontschuldigt voor zijn elektrische auto die hij een paar jaar geleden toch maar voor het klimaat had aangeschaft. Als hij had geweten, wat hij nu weet, was hij er nooit aan begonnen, voelt hij zich verplicht te zeggen.
We gaan aan de wandel. De jochies rennen vooruit, vrolijk pletsende laarsjes in de plassen tot het pad smaller wordt waardoor we gedwongen worden twee aan twee verder te lopen. Ik loop naast Hanny die over haar vriendengroepen uitwijdt. Hoe onhoudbaar het geworden is nu gebleken is dat Sander en zij de enigen zijn die niet geprikt zijn. Dat ze eigenlijk niet meer met hun vrienden kunnen praten. Dat argumenten er niet meer toe doen want die vrienden willen toch niet luisteren. Maar geheel zwijgen kunnen Sander en Hanny niet. Dus is het niet meer gezellig.
Ik weet er alles van. Drie keer heb ik met mijn beste vriendin Alies, die ik sinds de middelbare school ken, tijdens het begin van de pandemie een afschuwelijke confrontatie meegemaakt. Aanvankelijk ging het nog wel. Toen konden we ons samen verbazen over de idiotie van de maatregelen zoals het vroeger laten sluiten van de supermarkten. Iedereen kon toch bedenken dat je dan juist meer mensen tegelijk in de supermarkt zou krijgen. En als er zoals beweerd werd door de boven-ons-gestelden werkelijk zo’n gevaarlijk virus rondwaarde dan is zo’n maatregel onlogisch om niet te zeggen krankzinnig. Ja, daar waren we het over eens maar Alies zei al snel niet te begrijpen waarom ze zo nodig op De Dam moesten demonstreren en het leek wel alsof ze niet doorhad wat haar woorden betekenden toen ze eruit flapte dat ze ergens hoopte dat de overheid het amateurtoneel zou verbieden want dan hoefde ze er geen ruzie meer met haar man over te maken die er nog steeds en graag naartoe ging. De zenuwen kreeg ze ervan.
Ik had het kunnen weten. Alies vertrouwde de overheid, het systeem. Het was voor haar ondenkbaar dat dat anders kon zijn. Ze lachte me uit. Ze verklaarde me voor gek. “Build Back Better,” lachte ze, “is alleen maar een andere manier om de wereld eerlijker te maken!”
Vergeten leek de kritiek die ze, net als ik, wel degelijk op het multiculbeleid en het open grenzenbeleid van de overheid had gehad. Nu deed ze, zoals de meeste mensen, braaf mee met de aanbevolen maatregelen, dus nog voor ze veplicht werden. Ik kon blijven herhalen dat de maatregelen erger waren dan het virus, het was tegen dovemansoren gezegd. En ik hoefde haar geen podcast meer te sturen van die ordinaire Jensen of shitcafe Weltschmerz! We stonden als kemphanen tegenover elkaar. We waren er toch ingetrapt. Precies zoals de bedoeling was maar op dat moment kon ik niet anders. Ik moest voor de waarheid gaan en toen spatte onze vriendschap uit elkaar. Na al die jaren. Wat zegt dat? Ik kan het nog niet bevatten.
Het doet me goed dat allemaal eens te kunnen uiten tegen Hanny, die me niet kent maar ‘t wel begrijpt.
Het smalle pad verbreedt zich weer en David komt naast me lopen. Er ontwikkelt zich een geheel ander gesprek. We hebben het over het World Economic Forum (het WEF), Bill Gates en diens snode plannen en ook over Karel van Wolferen met zijn Gezond Verstand tijdschrift waar wij natuurlijk ook een abonnement op hebben. Of ik Catherine Austin Fitts ken. Ja die ken ik. Het lijkt wel of ik getest word op hoe wakker ik ben. David is scherp, zeer rationeel en goed op de hoogte wat mij op zich aanspreekt en als hij hoort dat ik in het verleden columnist ben geweest nodigt hij mij en Geliefde uit om naar een groepsverbindingsbijeenkomst bij Fleur en hem thuis te komen. “Maar,” zegt hij “we willen niet iedereen in huis hebben, dus..”.
We zijn weer bij het vertrekpunt aangekomen. Nog even staan we met z’n allen in een kring te praten dan wordt er omarmd en gaat ieder zijn eigen weg. Geliefde en ik rijden voldaan richting ons huisje. De eerste kennismaking met gelijkgestemden in onze leefomgeving is een voldongen feit en we kunnen er weer even tegen aan. “Connection is protection!”
[Wordt in januari vervolgd.]
