Dr. Kader Abdolala

Dr Kader Abdolala

Gepubliceerd in: Liber, Ledenkrant van de VVD, 3,7 (7 november 2008), p. 9.

Iemand rechtuit aanvallen op de inhoud van zijn woorden, dat kan eigenlijk niet in Nederland. Politici weten dat, en daarom gooien ze het op vormfouten: hun tegenstander heeft voor zijn beurt gesproken, hij was niet gemachtigd te spreken namens diegenen in wier naam hij sprak, deze kwestie staat niet voor nu maar voor Sint Juttemis op de agenda, enzovoort. Om de sympathie van de kijker niet te verliezen, kan het moeilijk anders.

Toch lopen er mensen rond die hoognodig direct op hun woorden moeten worden aangevallen. De imams die in de naam van God oproepen tot haat jegens Nederland horen daarbij, om eens een categorie te noemen. Maar er zijn er meer. Ook de schrijver Kader Abdolala heeft recht op tegenspraak. Niet dat hij zo heet, hij heet Hoessein Q., maar zijn werkelijke achternaam is voor Nederlanders moeilijk uitspreekbaar. Abdolala dus.

Op een bijeenkomst met studenten geschiedenis in Groningen heeft Abdolala het woord gevoerd. Samen met mij, dat dan weer wel. Abdolala was van mening dat de democratie natuurlijk wel hele mooie kanten had. Dat de manier waarop Nederland georganiseerd is uiteraard voortreffelijk was. Dat de Westerse vrijheden zonder meer begerenswaardig waren. Dat werd allemaal zo uitgesproken dat de toehoorder bleef wachten op de nazin, die gezien de intonatie noodzakelijkerwijs met ‘maar’ moest beginnen, en die zou uitleggen hoe fout democratie en vrijheden zijn. De nazin kwam steeds niet.

Abdolala is namelijk wel bij zijn verstand, en begrijpt dat onverhulde anti-democratische propaganda uit zijn mond niet kan. Dus doet hij het verhuld. Maar heel effectief, haast zonder dat de toehoorder merkt wat voor gif hij binnenkrijgt. Leuk, zo’n nieuwe medelander. Hij trekt volle zalen.

De koran, liet Abdolala weten, is de zon. ‘Daar moet je dus van uit de buurt blijven, anders brand je je vingers’, merkte iemand naast mij op. Abdolala zag dat anders: Wanneer iemand er op wijst dat de Koran een boek is waar de haat vanaf spat (‘doodt hen waar ge ze maar kunt vinden’) dan is zo iemand geen boodschapper die een belangrijk maar slecht bericht brengt. Zo iemand is een haatzaaier. Zijn hart is vol haat.

Net als de imams en ayatollahs draait Abdolala het dus om. Slim, maar misleidend en gevaarlijk. Het publiek lijkt het allemaal prachtig te vinden, en klapt zo nu en dan. Abdolala speelt met verve de mysterieuze Oosterling die regelmatig met God zit te e-mailen. Hij past naadloos in de Nederlandse traditie die destijds Krishnamurti aan de borst drukte – tot Krishnamurti liet weten dat hij niet van plan was de ‘wereldleraar’ te worden die het menopauzerend volksdeel in hem zag.

‘Alles wat u wilt, is mogelijk. Dat geef ik u als cadeautje mee, zodat u deze middag nooit vergeet’, galmt de besnorde duisterling de zaal in. Dat komt goed uit, want ik wil ook wat. Ik wil dat Abdolala het Nederlands even fatsoenlijk gaat leren uitspreken als bijvoorbeeld Prins Bernard. Voor zijn boeken heeft hij kennelijk al een goede corrector die er Nederlands van maakt, nu zijn toespraken nog.

Hans Jansen