Wijntijger

(kijken, ruiken, walsen, nog eens snuiven en dan slurpen) 

Na de eerste bijeenkomst begon het al. In alles wat ik dronk, stak ik spontaan m’n grote neus, snoof luidruchtig het aroma op terwijl ik in mijn hoofd een proefnotitie maakte. Koffie, thee, zelfs bronwater besnuffelde ik alsof het voor mij nieuwe dranken waren waarvan alle geuren in kaart gebracht moesten worden.

Wat een gekte maar wat een leuke gekte!

Ja, ik heb een heuse wijncursus gevolgd. Terwijl de ontheemdiërs uit verre landen met hun vreemde vrouwonvriendelijke God van de blauwe knoop ons landje binnenstroomden op zoek naar veiligheid en wat niet allemaal meer, verdiepte ik me in de God van de Wijn.

Omdat


’t kan, omdat ik met m’n lippen smak telkens als ik een juweeltje van een wijn proef, zoo uitzinnig lekker kan wijn zijn en daarom wilde ik niet langer talmen en ’t liefst alles maar dan ook alles van deze drank weten. Nu, vandaag, heute, maintenant. Kan ik nóg gerichter inkopen en, op het gevaar af voor lichtzinnig en genotzuchtig te worden uitgemaakt, méér genieten.

Want wat is er heerlijker, zoals de beruchte wijnslurpboer Ilja Gort wel zegt, bekend van teevee en z’n drie-kleuren-tulp, wat is er verrukkelijker dan het slurpen van lekkere wijn? Ná dat ene dan en bij voorkeur met wat lekkers voor erbij in aangenaam gezelschap?

Ik zou het zo snel niet weten. Dus ging ik, vergezeld van een enthousiaste vriendin met wie ik nog in de schoolbanken heb gezeten, naar de Basis Wijncursus SDEN. Vijf lange maandagavonden die voorbij vlogen want naast de theoretische informatie over wijnlanden, de onvermijdelijke Verschrikkelijke Druifluis (Phylloxera), Oude Wereld versus klein beetje Nieuwe Wereld, edele rotting, stille wijnen, bruisende wijnen, tannines, Frans eikenhout hier, Amerikaans hout daar, en duizelingwekkend veel druivensoorten, was er ruimschoots aandacht voor de praktijk: wijn proeven! Toch zeker acht verschillende per avond, zo niet meer.

O, wat een feest en o wat een gedoe. Want op zo’n best wel prijzige wijncursus gaat het in eerste instantie niet meer over of een wijn lekker is en al helemaal niet of jíj die wijn lekker vindt maar over wat je ziet, ruikt en proeft. Men spreekt van afdronk, aroma, mondgevoel, men spreekt over evenwicht. Is de wijn in balans? Een geheel nieuwe aanpak voor mij. Ik wist bij wijze van spreken, wat zeg ik, létterlijk wist ik nog niet het verschil tussen cabernet sauvignon en sauvignon blanc! Ja, lach er maar om. Doe 'k nu ook.

Nee, van druiven wist ik niet veel, niet van de Grote Vijf (Cabernet Sauvignon, Pinot Noir, Merlot, Chardonnay en Sauvignon Blanc. Voilà!), laat staan het verschil tussen de druif Garnacha of Grenache (is er niet!), ik wist alleen of ik een wijn op dat ene specifieke moment dat ik ‘m dronk lekker vond of niet, én dat ik de laatste jaren een sterke voorkeur heb ontwikkeld voor wijnen uit Nieuw-Zeeland, Australië, Chili, Argentinië alsmede Californië, de zogeheten Nieuwe Wereldwijnlanden dus. De een nog lekkerder dan de ander. Bovendien was ik erachter gekomen dat een wijn van rond de zes euro best schappelijk kan zijn maar dat een wijn van een tientje of daaromtrent kans maakt verrukkelijk te zijn. Onbegrijpelijk voor mij dat mensen die geld hebben en geregeld wijn drinken, ik zal hier geen namen noemen, uit principe of zuinigheid bij het aanschaffen van wijn nooit hoger gaan dan zes euro (5 euro 99), liefst minder. Wat missen die veel! Mijn bezoekjes bijvoorbeeld, haha!

Maar hier, op de chique wijncursus onder leiding van de charmante vinologe Caroline C.. ging het om proefnotities maken. Kijken, neus in het glas, walsen, nog wat dieper het aroma opsnuiven en dan pas een slokje slurpen, je ogen ten hemel slaan en je afvragen: wat is dit nu weer?
Serious business! Minder makkelijker dan je denkt, zelfs met een ‘aroma-wijzer’ in de hand. Fruitig, floraal of boterballen? Oké, maar wélk fruit, welke bloemetjes? Voor je daar achter bent, ben je heel wat gesnuif, gesmak en gespuug verder. Gelukkig was daar dus Caroline die achter elke vermeend waargenomen geur stond. Wat je in je glas ook dacht waar te nemen, zij keurde ’t goed en moedigde aan. Rook jij viooltjes, dan mocht dat en als je buurvrouw daar een boeketje rozen bij meende aan te treffen, was dat gewoon mogelijk. Ik stond er wel een beetje van te kijken, ook dat wanneer ik een wijn lekker vond mijn buurman steevast een vieze zure mond trok terwijl de wijn wel degelijk in balans was!

De ene neus is de andere niet, daar komt het wel op neer. Met wijn net wat meer lijkt wel, en verder is het natuurlijk een kwestie van smaak en als je die smaak wilt ontdekken en begrijpen dan is zo’n wijncursus waarbij de mooiste en excentriekste wijnen de neus en lippen passeren zo gek nog niet. Een leuk begin. Wel uitspugen natuurlijk, op z’n minst die ‘vieze’ dan, want het leven is te vluchtig om niet volop te genieten.

Maar ooit van de hoed en de rand van wijn weten, is flauwekul, dat staat na zo’n korte introductiecursus meedogenloos vast. De wondere wereld van de wijn geeft z’n geheimen niet een twee drie prijs, en de ene fles die hetzelfde is als de andere fles is tóch de andere niet. Hoe dat kan, is voer voor de ware liefhebber, die kan er over blijven zeveren en misschien ga ik dat ook wel doen. 

Mijn nieuwsgierigheid is blijvend gewekt en de jacht op de graal, eh, de Lekkerste Wijn is definitief begonnen.

Annelies van der Veer