wijnrestjesstress

Eten moeten weggooien, is naar maar wijn verspillen doet 'n beetje pijn. En dan heb ik 't niet eens over dure wijnen die je jaren en jaren moet bewaren voordat ze überhaupt drinkbaar zijn - je kunt wel dood zijn tegen die tijd - maar gewone lekkere slurpwijnen voor nu en morgen.

Om me heen zie ik wijndrinkers achteloos een half glas vol witte of rode wijn laten
verzuurstoffen. Blijkbaar is 't ineens genoeg. Alsof ik in een Amerikaanse film terecht ben gekomen waar voortdurend ingeschonken drankjes onaangeraakt blijven en met eten wordt gesmeten. Ik kan dat niet (hebben). Vind 't zonde. Maar goed het is hún glas, niet 't mijne. 

Maar nu dit. Ik ben thuis. Ik heb zin in wijn. De vijf zit in de klok, zoals Peter van Straaten (1935-2016) wel zei, dus er 'mag' gedronken worden. Ooit vertrouwde een Rus mij toe dat hij dat maar een rare gewoonte vond van die Hollanders: niet drinken wanneer je zin hebt maar volgens de klok! Als hij in 't weekend om zeg 13.00 uur zin kreeg in een alcoholisch drankje dan ging-ie echt niet wachten tot het avond was. Diezelfde Rus was dan weer wel vol lof over 'onze' manier van afspraken nakomen. "Als jullie zeggen: morgen om 18.00 uur. Dan zijn jullie er ook". De ene cultuur is de andere niet maar dat wisten we al.

Ik heb dus zin in een glas wijn en wel in een witte en wel in een pinot blanc. Dat is het mooie van 'n ietsepietsje wijnkennis (veel proeven!), je weet beter waar je zin in hebt. Vandaag geen sauvignon blanc met z'n stuivende groene (gras)geuren maar een eenvoudige, meer bij 'het weder (weer) van alle mensen' (alweer zo'n goede schrijver (1923-2006)) passende maar desalniettemin bijzonder plezierige pinot blanc. Niet uit de beruchte Elzas maar uit Duitsland. (Veel proeven! Dan merk je het verschil!)

Bij Loetje, zo'n restaurant met iets te grote porties om chique te zijn, hoorde ik de serveerster eens aan 't nog weer wat oudere stel naast ons vragen welke witte wijn de vrouw beliefde. Veel keuze was er niet op de kaart maar de vrouw had geen flauw idee, behalve dat ze geen zoete wilde. Nederlanders weten weinig van wijn, alleen of ze 'm lekker vinden en dan is 't vaak te laat. Een wijn die je niet lekker vindt of die wegvalt door wat er op je bord ligt, kun je niet terugsturen....

Ik maak dus een pinot blanc van Dr. Loosen open. Ik blijk gek te zijn op alles wat der Ernst Loosen perst uit z'n blonde druiven die op de steilste hellingen groeien die de beruchte Duitse Moezel te bieden heeft: rieslings trocken (droog) met geheimzinnige bodemnamen als Blauschiefer, Ürziger Würzgarten of Graacher Himmelreich. Die laatste, tot in de hemel!, wil ik nog eens proeven, misschien op mijn verjaardag (hint!) want goedkoop zijn de wijnen van de dokter niet. Wijnzaak De Gouden Ton verkoopt ze helaas niet meer maar good old Gall & Gall wél. 

Vroeger, toen ik nog niet zoveel 'geproefd' had, dacht ik dat zo'n dure wijn wel héél speciaal moest smaken en goddelijk buitenaards lekker want anders zou-ie niet zo duur zijn. Wist ik veel dat die idioot hoog geprijsde fles wijn van dezelfde druiven was gemaakt als z'n veel goedkopere broertje maar dat 't voornaamste verschil in het stukje grond zit waarop de wijnstokken staan en dat hoe kleiner en voor druiven gunstiger het stukje grond is, des te meer euro's je moet ophoesten om die wijn te kunnen proeven. Want schaarser. Logisch wel. Maar of je die bijzondere grond, ja daar komt het hoge Franse wijnwoord eruit, of je dat TERROIR er altijd uit haalt? Ik ben daar wel eens danig in teleurgesteld. Veel proeven waarschijnlijk...

Inmiddels staat er een glas pinot blanc voor me. Niet ingeschonken in zo'n waanzinnig duur maar o zo fijn bij de druif passend Riedelglas dat je pas na een kwart jaar voor 't eerst in de vaatwasser durft te doen (hint 2. #verjaardag) maar wel uit de losse pols vakkundig tot aan het volumezwaartepunt van het glas (veel oefenen). Wijnetikettes waar je om kunt lachen maar die evengoed wel in het voordeel van de wijn werken en daar gaat het om, nietwaar? 

Die pinot blanc van dr. Loosen heeft 'n piepklein prikje - pétillant weten wijnkenners - maar dat mag van die wijnkenners en het mag van mij. Ondanks dat uiterst lichte bruisje is 't toch een stille wijn zoals alle gewone wijnen worden genoemd, uit welk land of werelddeel ook afkomstig. (Ik denk zelfs dat ze in Australië, waar toch geen Frans wordt gesproken, eveneens van pétillant spreken - al dan niet met een accent - als ze het over dit fenomeen hebben. De Franse taal is nu eenmaal dominant in de wijnwereld aanwezig en zo hoort het ook.) Nee, het is beslist geen champagne of ander mousserend spul die je kortstondig in hogere sferen brengt maar die na één glas meestal verveelt en je uitgeblust achterlaat bovendien, terwijl het feest nog moet beginnen. De pinot blanc van de dokter blaast niet zo hoog van de toren en toch stelt elk nipje, elk slokje je gerust: verdomd zo eenvoudig lekker smaakt een goede pinot blanc! Vooral op zo'n het weder van alle mensen dag.

Nu ben ik (helaas) niet zo'n wijndrinker als Geliefde die bedachtzaam minuscule slokjes slurpt en daar intens van geniet, al probeer ik het elke keer weer... Je ziet eigenlijk niet dat zijn glas leger wordt maar na één, vooruit twee, perfect ingeschonken glas(zen)wit, wil ik graag nog wat rood drinken, toch m'n favoriete wijnkleur, en anders word ik dronken en dronken zijn is boring. Je moet wel eens keuzes maken in het leven anders wordt het een zooitje en dus gaat de kurk er op. Zo'n vacuumdopje dan, waardoor de wijn hopelijk niet te snel het loodje legt, en hop in het zijvak van de koelkast (melk en karnemelk zijn al verbannen naar de groentela) naast de halfvolle fles sauvignon blanc van eregisteren waar ik vandaag geen zin in had, dus als die straks nog maar goed is... Vreselijk! En nu staat er ook nog een heerlijke pinot noir open die, hoewel afkomstig uit Chili (Valdivieso Pinot Noir Single Valley Lot, 2014, €14,99 bij Gall en Gall maar een enkele keer in de aanbieding voor 9! Het moet (nu) wel 2014 zijn!) ook niet het eeuwige leven heeft. Ik word er zenuwachtig van maar ik wil niet doen als bekende R. die tegen de verspilling steevast de volgende dag de wijnrestjes opdrinkt van de vorige dag. Voor je het weet drink je dan elke dag en dat wil ik niet, ik bedoel dat wil ik wel maar dat trek ik niet. En Geliefde evenmin gelukkig. Dus die restjes blijven me achtervolgen. Er komen steeds nieuwe bij! Kunnen ze die flessen niet kleiner maken, in plaats van 0,75 cl bijvoorbeeld 0,50 cl? Nee, dat meen ik niet echt. Zoals een wijnfles nu is, is-ie mooi, helemaal af. Is cultuur! Wat me wel handig lijkt in het bestrijden van de wijnrestjes, is een kookboek. Een kookboek over koken met wijnrestjes. Zoiets moet toch wel bestaan? Maar wat ik ook googel ik kan het niet vinden en hoe lekker ook, boeuf bourguigon en coq au vin gaan op den duur toch wat vervelen en recepten met één glaasje wijn sla ik over, daar heb ik niets aan, niet als er, zoals nu, drie halfvolle flessen wijn in de koelkast staan. Ja, het rode restje pinot noir, het woord zegt het al, staat netjes naast de pinot blanc. Dat kan, dan blijft ook rood langer goed, las ik ergens bij de wijnschrijvers die ervoor 'gestudeerd', lees: veel geproefd hebben. Wél bijtijds eruit halen natuurlijk. Morgen, nee overmorgen zien we wel verder. In welk restje ik zin heb en of dat dan nog te drinken is. 0h, die wijnrestjesstress en ik wil nog zo veel proeven!