Come to Europe

In zijn/haar reactie op de blog van Boris van de Ham over de PVV verwees een anonieme auteur naar het sprookje De kleren van de keizer. Hij of zij ging daarbij uit van een gedeeld referentiekader. Wie kent het sprookje van Andersen niet? Zo zijn er nog tal van andere iconen die we tot het ‘cultureel DNA’ van Europa zouden kunnen rekenen. Ik weet het: de verdeeldheid in Europa is onmiskenbaar. Maar er is ook veel wat ons bindt. Verhalen, beelden, personen, muziek, vormgeving mode, die iedereen, van Dublin tot Lesbos en van St. Petersburg tot Lissabon, iets zegt. Uit heden en verleden. Behorend tot high of low culture. Bach, Beethoven, en de Beatles. Van Gogh en Picasso. Maar ook Ikea en het totaalvoetbal. Don Quichot en James Bond. Kuifje en Harry Potter. IK weet het: er komt niets goeds uit Europa; we zouden meer moeten putten uit de nationale cultuur en nationale tradities. Toch kennen we van Oslo tot Athene en van Brest tot Warschau de figuur van Don Juan, de lelijke eend van Citroën, het zwaard van koning Arthur. We weten wat lego is, maar ook waar de Matthäus-Passion voor staat. We zijn bekend met de luxe-accessoires van Prada en Gucci, maar ook met de Mona Lisa en De Scheve Toren van Pisa. Met de Franse Revolutie en Auschwitz. Met de minirok en de kathedraal van Chartres. Er is heel wat moois dat grensoverschrijdend is, genoeg cultuurgoed waarop alle Europeanen trots (of juist niet) zouden kunnen zijn. Pieter Steinz geeft in zijn net verschenen Made in Europe een fraai overzicht daarvan. Interessant leesvoer voor allen die naar Straatsburg gaan.

Wat delen we in Europa? Politieke onmacht, een banksysteem, open grenzen, onintegreerbare

De Godwin van het jaar 2014

 

In Nederland lijkt niets interessanter dan een provocerende uitspraak van Geert Wilders. De afgelopen week was zijn vraag aan zijn achterban of ze meer of minder Marokkanen wilden het sein voor een nationaal debat. Ingeklemd tussen de gemeenteraadsverkiezingen en de nucleaire top in Den Haag kreeg het een media-exposure die de indruk wekte dat ontwakende nationaal-socialistische gevoelens weer bestreden moesten worden alsof het een besmettelijk virus was. ‘Goede vaderlanders’, waaronder veel Marokkanen haastten zich naar het dichtstbijzijnde politiebureau om aangifte te doen als bewijs van goed gedrag.

Heilige kruiswoorden

Door wie en waarom Els Borst in februari vermoord is, weten we nog steeds niet, wél inmiddels wie er meer van af moet weten:

Lees verder in METRO of op de METRO-site hierrr

Laat me raden: Geert Wilders!!

GNOE

JE ZOU MAAR EEN INTEGERE PVV-ER ZIJN

Door Boris van der Ham

Wilders heeft weer eens wat gezegd, en iedereen is in rep en roer. Ik heb medelijden. Met PVV-ers en vooral met hun kiezers.

(Blog geschreven op 20 maart, update 21 maart onderaan, ook een update n.a.v. Wilders' persconferentie op 22 maart)

Wilders verzette zich vorige week tegen het teveel aan Marokkanen die in Den Haag zouden wonen. Die opmerkingen zorgde meteen voor ophef. Want wat bedoelde Wilders nou precies?

Hij had het niet over criminele Marokkanen waarvan hij er minder wilde, maar dus over alle Marokkanen? De ophef vanwege deze uitspraak was terecht. Wilders had een belangrijke grens overschreden.Toen hij erop aangesproken werd, schopte hij verbaal weer fel van zich af.

Gisteravond leek hij aanvankelijk gas terug te nemen en toch weer te spreken over 'criminele' Marokkanen. Maar een paar minuten later liet hij zijn publiek scanderen: 'Minder, minder, minder!' nadat hij opnieuw tot 'minder Marokkanen' had opgeroepen. Hij voegde er aan toe dat hij dit nu zou ‘gaan regelen’

Nu is iedereen weer in rep en roer.

Ik vind de discussie over Wilders altijd wat vermoeiend. Waarom zoveel tijd besteden aan iemand die rond dit thema alleen maar wil sarren. Meestal vind ik zijn opmerkingen over integratie eigenlijk ongevaarlijk. Het is bij hem zo duidelijk dat die opmerkingen bedoeld zijn om te tergen en tarten dat ik ze niet meer zo serieus neem.

Lees hierr verder

De PVV in ons democratisch bestel

Toppunt van treurigheid op de avond van de verkiezingsuitslagen was de drietrapsraket van Wilders. Driemaal zweepte de leider zonder partij het zaaltje aanhangers op “minder” te scanderen. Zijn uitsmijter “dat gaan we dan regelen” maakte de act tot een ronduit discriminerend optreden. Iedereen viel vervolgens over de geblondeerde politicus heen, tot en met De Telegraaf en Leefbaar Rotterdam. Nu pas. Gevolg was ook: nogal wat raadsleden, kamerleden, statenleden en een europarlementariër ‘minder’ voor de partij die geen partij is. Er zullen nog wel meer dissidenten volgen. Ze kunnen zich voegen bij het vijftal spijtoptanten, dat zich in het maartnummer van HP De Tijd uiterst negatief uitliet over hun voormalige leider. Ze bestempelen daarin de partij, die ze verlieten, als sektarisch, dictatoriaal en seksistisch. Strijd om een plek op de lijst voor Europa zal de sfeer verder verzieken en de onderlinge twisten aanwakkeren. “Dat gaan we dan regelen”. De PVV heeft langs democratische weg nog nooit iets geregeld, nog nooit voor oplossingen gezorgd, en zal dat ook nooit doen. De PVV is niet eens een partij in democratische zin, en hoort alleen daarom al niet thuis in een tijd waarin door sommigen gezocht wordt naar veranderingen in en aanvullingen op het uit eind achttiende eeuw stammende partijenstelsel. David van Reijbrouck ontving de afgelopen week de Roland Holst Prijs voor zijn manifest Tegen verkiezingen (zie Het lot bepaalt – ook in de parlementaire democratie?) en op 16 maart j.l droeg een stuk van Ariejan Korteweg in de VK de titel Partijen, dat is zó jaren vijftig.

De gemeenteraadsverkiezingen lieten meer dan ooit zien: het aantal stemmers daalt, kiezers hiphoppen

In memorian Cees Veerman (1943-2014) en Scott Asheton (1949-2014)

Hun muzikale werelden lagen mijlenver uiteen. Als er al enige overeenkomst is tussen Cees Veerman en Scott Asheton, dan is het wel dat hun muzikale hoogtijdagen zo eind jaren ’60, begin jaren ’70 lagen. De een was zanger/gitarist bij The Cats uit Volendam, de ander drummer bij The Stooges uit Ann Arbor, een universiteitsstad in Michigan in de VS. Beiden overleden de afgelopen week.

De Russische ziel

Ze beschrijven de absurditeit van het leven in Rusland. De armoede, de krakkemikkigheid. Niets functioneert er. Alles is doordrenkt van de alcohol en de corruptie. Toch keren ze er steeds weer terug en houden ze van het land. Nederlandse correspondenten in Rusland als Pieter Waterdrinker, Jelle Brandt Corstius en Michel Krielaars. In het Boekenweekessay schrijft Brandt Corstius over zijn liefde voor Rusland en zijn reis over de Witte Zee. Krielaars reist in zijn net gepubliceerde boek meer dan 100 jaar later de schrijver Tsjechov door dat onmetelijk grote land achterna, en vergelijkt het Rusland van toen met het Rusland van nu. Eigenlijk is er niet zo heel veel veranderd, vindt hij. Er was de tsaar. Toen heerste de secretaris-generaal. En nu is het de president die het volk eronder houdt. Karel van het Reve schreef in zijn Siberisch Dagboek al over de twee werkelijkheden in dat grote rijk. Uiterlijk vertoon en armoede daaronder. Een enorme façade, daarachter absurde chaos. We zagen het in Sjotsi. Het klatergoud der Spelen dankzij de zweep van Poetin over de ruggen van uitgebuite gastarbeiders. Kosten: Vijftig miljard waarvan er zeker twintig in de zakken van functionarissen belandden. Om daarvoor plaats te maken werden hele bevolkingsgroepen uit hun huizen gezet. We zagen het in Kiev, waar een in weelde badende en op Rusland georiënteerde Janoekowitsj op het volk liet schieten. We zien het op De Krim. Het Russische leger maakt zich op voor – al of niet met behulp van een referendum - inlijving van het schiereiland en Poetin doceert wijdbeens zittend voor de camera’s dat zij, Russen, anders zijn. In Het brilletje van Tsjechov Reizen door Rusland laat Michel Krielaars zien wat die Russische ziel is. Werkelijke diepte of alleen maar toneelspel? Zuivere melancholie of louter een excuus om geen poot te hoeven uitsteken?

Dubbele nationaliteiten

 

Geachte Mevrouw, 

Naar aanleiding van het artikel dat u heeft geschreven over het afstand doen van de Marokkaanse nationaliteit, heb ik een e-mail naar de Rijksoverheid gestuurd en daarin gevraagd of zij de informatie kunnen aan passen. ik heb daarop de volgende mails teruggekregen. Men is dus wel op de hoogte van artikel 19 van de Code de la Nationalité Marocaine, maar daar doet men dus niets mee.
Ik vind het nog steeds raar dat Marokkaanse Nederlanders in overheidsdienst geen afstand doen van hun tweede nationaliteit en heb een bloemlezing toegevoegd van voorbeelden waarin de tweede nationaliteit van Turken en Marokkanen in het geding is. Ik hoop dat u hier wat aan heeft.

M.v.g.

Chris Houthuijsen
--------------------------------

Dancing days

Tv-programmamaker Ingeborg Beugel is een vrouw voor wie het een sport is mannen te veroveren en veroverd te worden. Dan pas komt ze tot bloei. Zonder de spanning van het veroveringsspel is ze niet zichzelf. Mannen van dit slag zijn er ook. Die worden wel 'womanizers' genoemd, vrouwenverslinders dus. Hartstikke fijn allemaal, of om de Amerikaanse filmregisseur Woody Allen te citeren 'Whatever works'! Zolang er maar genoeg mannen en vrouwen met deze behoeftes zijn, zou ik zeggen. Kunnen ze elkaar lekker bezig houden. Met veroveren en veroverd te worden.

Maar, wist de Nederlandse schrijver Gerard Reve dan weer, 'als je dancing days over zijn, moet je je daarbij neerleggen'. Je kunt, als tijd en zwaartekracht uiteindelijk hun werk hebben gedaan, wel

lees verder in METRO of op de METRO-site hier

Tommy Wieringa schrijft subliem boekenweekgeschenk

Het boekenweekgeschenk heeft geen geweldige reputatie. Soms betreft het hooguit een aardig werk, vaak is het nog minder. Met Een mooie jonge vrouw, het boekenweekgeschenk van dit jaar, brengt Tommy Wieringa in één klap een einde aan deze dubieuze reputatie. Dit is niet alleen het beste boekenweekgeschenk dat ik ooit heb gelezen, het is ook een van de beste boeken die ik de laatste tijd onder ogen heb gekregen. Ik onthoud mij meestal van superlatieven, maar met ‘Een mooie jonge vrouw’ heeft Tommy Wieringa een graad van perfectie bereikt die je niet zo heel vaak tegenkomt in de literatuur.

Het gegeven is simpel. Al wat oudere man, de viroloog Edward Landauer, 42 jaar oud, valt op de

Het p-woord

In de zeventiger jaren werden er nog scripties geschreven met titels als Het boek als waar of Het literaire werk als economisch product. Het waren studies met een veelal zogenaamde marxistische insteek. Veertig jaar later kijkt niemand er meer van op, dat literatuur handelswaar is geworden, die de schrijver geacht wordt zelf aan te prijzen in tv programma’s. Sommigen van hen verzetten zich daartegen, anderen gaan er vol voor. Het e-book is in opmars, zelfs een boeken-Spotify schijnt in aantocht te zijn, een streamingdienst waarbij abonnees onbeperkt e-boeken zouden kunnen lezen, al is het de vraag of schrijvers daarbij financieel baat hebben. Nu houden ze van een papieren boek van 19.95 euro zelf 1,88 euro over. Een digitaal boek, al of niet via een streamingsdienst aangeboden, levert hen minder op, zeker als e-boeken illegaal gedownload worden, zoals nu massaal gebeurt. De schrijvers René Appel en Nelleke Noordervliet schreven er in de NRC van 7 maart j.l. een open brief over aan de minister van Justitie onder de titel Opstelten help ons, we worden bestolen. In de boekenbranche heeft de pure handelsgeest duidelijk schipbreuk geleden in het concept van boekhandelketen Polare. Pim Fortuyn vroeg al aandacht voor de menselijke maat. Die is niet alleen wenselijk in zorg en onderwijs maar ook in de boekhandel, zoals Max Pam onlangs betoogde in een column in de VK, waarin hij de heren commissarissen van Polare te kijk zette als – althans wat het boek betreft – liefdeloze berekenende managers. Ze hebben geen gevoel voor het boek. Geen liefde voor het vak. Dat hebben wel de verkopers op de werkvloer, die hun voormalige boekhandel – al of niet met crowdfunding – nieuw leven inblazen. Zo kun je in Nijmegen weer naar de oude vertrouwde Dekker & Van de Vegt (na één week al anderhalve ton aan crowdfunding). In Amsterdam zijn er trouwens nog genoeg goede, mooie en bijzondere zelfstandige boekhandels te vinden, al of niet met extra activiteiten. Niet op toplocaties, met vooral bestsellers, kalenders, speelgoed en games. Nee, goedgesorteerde boekhandels in de buurt, waar je rustig een tijdje kunt rondhangen om dat ene perfecte boek aan te schaffen. In één daarvan kocht ik op de eerste dag van de Boekenweek, een typisch Nederlands verschijnsel, een paar boeken, waarvan de boekverkoper zei –om Pam te parafraseren: dat zijn mooie boeken, die moet je lezen. En ik kreeg een prachtig verhaal van Tommy Wieringa als boekenweekgeschenk cadeau.

Yasmina Reza, schrijfster en actrice in Frankrijk, dochter van een Joods-Iraanse ingenieur en een

Leo Vroman (10 april 1915 – 22 februari 2014)

In december wijdden Theodor Holman en Aron Grunberg op dezelfde dag een lovende column (in respectievelijk Het Parool en De Volkskrant) aan de film La grande Belezza van Paolo Sorrentino (Oscar 2014). Een prachtige film over de schoonheid van het leven, aan het eind waarvan ironie en melancholie resteren, met Toni Servillo in de rol van de decadente schrijver. Maandag 24 februari jl. ging beider column over de gestorven dichter Leo Vroman. Het verschil was groot. Holman roemt Vroman als de grootste dichter van Nederland. Hij was voor hem een rolmodel, omdat hij – evenals Holmans ouders - Indië kende en in Japanse krijgsgevangenschap had gezeten. Het gedicht De twee gedachten met de strijdende Ploot en Fluit, dat zijn broer voor school uit het hoofd leerde, is hem zijn hele leven bijgebleven. Grunberg toont zich een cynicus die liefde verstikkend vindt – en de ‘symbiotische’ van Leo en Tineke ondraaglijk, zoals hij merkte bij zijn bezoek aan het echtpaar in de jaren negentig.