In memorian Cees Veerman (1943-2014) en Scott Asheton (1949-2014)

Hun muzikale werelden lagen mijlenver uiteen. Als er al enige overeenkomst is tussen Cees Veerman en Scott Asheton, dan is het wel dat hun muzikale hoogtijdagen zo eind jaren ’60, begin jaren ’70 lagen. De een was zanger/gitarist bij The Cats uit Volendam, de ander drummer bij The Stooges uit Ann Arbor, een universiteitsstad in Michigan in de VS. Beiden overleden de afgelopen week.


In de begindagen van The Cats was Cees Veerman het belangrijkste bandlid. Hij was de leadzanger op de eerste hits als ‘Sure he’s a cat’ and ‘What’s the world coming to’, beiden geschreven door componistenduo Greenaway and Cook. Cees Veerman was de eerste die eigen nummers ging schrijven voor The Cats maar hij werd al snel overvleugeld door bassist Arnold Mühren die de evergreens ‘Lea’ en ‘Marian’ schreef. Piet Veerman nam zijn plaats over als leadzanger en was ook nog eens componist van een andere nummer 1 hit ‘Where have I been wrong’. De rol van Cees Veerman werd minder belangrijk, al had hij zeker nog een belangrijke bijdrage in het geluid van de band. En dan was er natuurlijk dat eeuwige donkere brilletje dat hem in ieder geval de coolste onder The Cats maakte. Dat hij als componist verantwoordelijk was voor de afscheidssingle ‘The End of the Show’ uit 1980 zal een schrale troost zijn geweest.

Iggy Pop maakte maandag de dood van Stooges-drummer Scott Asheton bekend. The Stooges maakten vanaf eind jaren ’60 furore met compleet vernieuwende ongekend rauwe muziek. Herrie volgens de een, geniaal volgens de ander. In 2003 maakte Iggy Pop na tientallen jaren weer enkele nummers met Scott en broer Ron (gitaar) Asheton voor een soloplaat. Die samenwerking liep uit op een ware Stooges reϋnie, en op het moment van zijn dood was Asheton nog steeds lid van de band, die eerder broer Ron verloor toen deze overleed in 2009. “I have never heard anyone play the drums with more meaning than Scott Asheton,” aldus Iggy Pop in zijn Facebook bericht. Luister naar het nummer ‘Loose’ van de geweldige tweede Stooges-plaat ‘Fun House’ en je begrijpt wat hij bedoelt.

In de jaren ’90 gaf ik eindelijk toe aan mijn al jaren sluimerende bewondering voor The Cats, met een cassette met hun grootste hits die een vriendin mij gaf als grote katalysator. The Stooges was ik op het spoor gekomen in de nasleep van ‘Lust for Life’ van Iggy Pop. Die hit en het aura dat sinds de hoogtijdagen van de punk om de band zweemde als een soort oervaders leidde mij naar het Waterlooplein, waar ik ‘Fun House’ vond met die prachtige dubbele hoes, inmiddels een collector’s item.

Misschien is het mijn brede smaak, misschien is het een gevolg van het eclecticisme dat sinds de jaren ’90 zo in zwang is, maar zowel The Cats als The Stooges zijn nog altijd met enige regelmaat in mijn cd-speler terug te vinden. De berichten omtrent het heengaan van de twee brachten dan ook een vooral door weemoed gekleurde treurnis teweeg. Zo verdwijnt er weer een stukje van onze muzikale jeugd. 

Kees Bakhuijzen