Je beste vrienden zitten bij de VARA
Je beste vrienden zitten bij de VARA
De dag begon altijd met een strijdlied. Morgenrood. Of: So-sie-ja-lis-ten sluit de rij-jen, het ro-de vaan-del vol-gen wij! In de avonduren luisterde je naar De Familie Doorsnee. Later kwamen de niet te missen tv-programma’s. Zo is het toevallig ook nog eens keer, met het grensverleggende item ‘Beeldreligie’, dat gekwetste christenen hoog in de gordijnen joeg.
Op zaterdagavond had je Eén van de Acht, gepresenteerd door Mies Bouwman, met de lopende band vol mooie prijzen als spannend slot van de spelshow. Het jonge talent Sonja Barend presenteerde frisse jongerenprogramma’s. Ombudsman Marcel van Dam klaagde misstanden aan zoals de ‘spontaan ontploffende’ flessen van Exota.
Op zaterdagmiddag luisterden we naar In de Rooie Haan, het agitprop-radioprogramma van Nieuw-Linkser Jan Nagel, waar politici langs kwamen voor spraakmakende onthullingen. Allemaal uitzendingen van de VARA, de voormalige Vereniging Arbeiders Radio Amateurs, de ‘omroep van de zich emanciperende arbeidersbeweging, de omroep van het vrije woord, van de geestelijke en zedelijke verheffing van de arbeidende bevolking, en van het nuttig en aangenaam bezig houden’. Ik citeer hier de eigen geschiedschrijving van de VARA, de omroep waar je beste vrienden zaten.
In de vrolijke jaren ’60 van de vorige eeuw diende zich een nieuwe publieke omroep aan, die programma’s wilde maken ‘vanuit de belevingswereld van Nederlandse christenen’. Deze Evangelische Omroep kon wel wat ‘hand- en spandiensten’ gebruiken bij de ledenwerving. Genoeg aanleiding dus voor de VARA om zo’n ‘veelbelovende initiatief’ te hulp te schieten?
Nee, natuurlijk kreeg de Evangelische Omroep (EO) geen steun van de VARA. De beste vijanden van de EO zaten juist bij de VARA en de VPRO. De evangelische club is nog altijd een dankbaar object voor hoon en spot, cabaret en satire. Heerlijk. Artistiek hoogtepunt was het lied Onze God is de beste van het zangduo De Positivo’s, een creatie van Kees van Kooten en Wim de Bie.
Binnenkort begint een campagne voor een nieuwe omroep met de naam ‘Zenit’, die programma’s wil maken ‘vanuit de belevingswereld van Nederlandse moslims’. De VARA ondersteunt de eerste publieke moslimomroep ‘met hand- en spandiensten bij de ledenwerving’. VARA-directeur Vera Keur spreekt van een ‘veelbelovend initiatief’.
Fijn om te weten dat je beste vrienden nog altijd bij de VARA zitten. En maar afwachten of de ontluikende moslimomroep met zich laat spotten.
Zenit-initiatiefnemer Radi Suudi was trouwens hoofd van de jury, die de eerste prijs van een essaywedstrijd van de Wiardi Beckman Stichting, het wetenschappelijk bureau van de PvdA, toekende aan ene Faizel Enait. Het is heel erg kort door de bocht, ik geef het toe, want volgens Suudi behoren zowel seculiere als religieuze moslims tot de doelgroep, maar opeens schiet me een nieuw VARA-strijdlied te binnen: Fun-da-men-ta-listen sluit de rij-jen. Het groe-ne vaan-del vol-gen wij!
Carel Brendel
Carel Brendel is auteur van Het verraad van links (Uitg. Aspekt)
Terug van weggeweest: cultuurverschil
Terug van weggeweest: cultuurverschil
Als je drie maanden bent weggeweest, zie je duidelijk wat er veranderd is in Amsterdam. Vorig jaar was het aantal bakfietsen in Bos en Lommer schrikbarend gestegen. Ooit hét statussymbool van de yup met kinderen, nu schering en inslag in de pauper- eh probleemwijk Bos en Lommer. Dit jaar kun je niet meer om de scooter heen. Op wat ooit het favoriete speleding van makelaars en Katja Schuurman was, rijdt tegenwoordig de eerste de beste uitkeringstrekker en zwartwerkende Pool.
Gelukkig zijn er minder triviale zaken waardoor je zeker weet weer thuis te zijn in de stad die Amsterdam tot Amsterdam maakt. Wie ligt er nog wakker van het ‘nieuws’ dat panden in de Amsterdamse binnenstad verzakken als gevolg van het bouwen aan de Noord Zuid-lijn? Anders dan degenen die er toevallig wonen? Vanuit het stadhuis klinkt een gepast zwijgen - niets nieuws toch? Als over tien jaar een of andere commissie na langdurig onderzoek zal concluderen dat de begroting wederom met drie miljard is overschreden, meer winkeliers failliet zijn gegaan dan begroot en dat die zes haltes te duur zijn uitgevallen om ooit rendabel te worden, zal iedereen ‘I told you so!’ roepen. Tot die tijd spreekt het Amsterdamse college met aan het hoofd Job Cohen glashard van tegenvallers die opgelost zullen worden. In datzelfde rapport zal staan dat Job Cohen niet eindverantwoordelijk is voor het werk dat aannemers doen in zijn stad, onder zijn auspiciën en in zijn opdracht. Want hij is slechts burgemeester, en in die hoedanigheid zat hij trouwens in de zomer van 2008 in Bejing te lobbyen voor de Olympische Spelen. Godzijdank zat Cohen in Bejing; een capabel persoon had die Spelen zo naar Nederland gelobbyd!
Ook de berichtgeving over het gedrag van Marokkanen valt onder de categorie ‘niets nieuws’. Nog steeds voelen ze zich achtergesteld, nog steeds houdt de PvdA van het volk dat Slotervaart onveilig maakt en nog steeds laten ze het niet na om ambulancepersoneel te bedreigen. Of je je nou drie maanden in een iglo verstopt of op een jacht om de wereld zeilt, als je terugkomt in Amsterdam is het nog steeds beter voor je gezondheid om een ambulance te vermijden. Dat Cohen opeens over Marokkanen spreekt die geweld vertonen tegen hulpverleners is niets meer dan een verspreking. Want Marcouch is niet te beroerd om uit te leggen hoe het ook alweer zit met die Marokkaanse klootzakken zónder manieren maar mét messen. Het is een cultuurverschil. Grappig. Cultuurverschil, exact dezelfde term die mijn moeder gebruikt wanneer we elkaar niet begrijpen. ‘Jij bent altijd welkom bij mij thuis Ebru, ik alleen als ik een afspraak met je maak.’ Heldere uitleg van cultuurverschil, hoewel de uitleg van Marcouch duidelijker is: ‘In Marokko bedreigen jongeren hulpverleners nou eenmaal.’
De zekerheid dat sommige dingen nooit zullen veranderen is erg rustgevend en maakt het thuiskomen tot een feest. Totdat verandering opeens achter mijn eigen voordeur blijken te hebben plaatsgevonden. Mijn werkster heeft de poetslap om haar hoofd gebonden. ‘Ik ben getrouwd,’ sprak de Marokkaanse. Ja en dus?! ‘Mijn man wil dat ik een hoofddoek draag. Dat hoort, zegt hij. Als ik weiger hebben we ruzie.’ Hoe zat het ook alweer? Vrouwen dragen die hoofddoek vrijwillig. Een ander woord voor ‘gedwongen’. Cultuurverschil.
Ebru Umar in Metro, 12.9.2008
'het verschil is wat centimeters stof'
Over de boerka
De Franse (moslim)minister van Stedelijke Zaken Fadela Amara:
"Het [de boerka] is niet een teken van religie, maar van een totalitaire politiek die de ongelijkheid van de seksen nastreeft en absoluut ondemocratisch is", zei minister Amara. Volgens Amara is overigens ook de hoofddoek een symbool van onderdrukking: 'Het verschil is wat centimeters stof.' "
Bron: De Pers, 17 juli 2008 (pagina 5)
Lees hierbij ook:
- halfslachtige meningen tegen de boerka
- twee duidelijke meningen over de boerka
- De sluier/hoofddoek opleggen aan een minderjarig meisje
Verdedig het Individu en daarmee het Westen
Verdedig het Individu en daarmee het Westen
De Verlichting is samen te vatten als een intellectuele houding die de westerse cultuur in de 17de en de 18de eeuw geheel heeft vernieuwd. Het zijn de denkers van de Verlichting geweest die ermee begonnen zijn zichzelf en de wereld meer via de rede te begrijpen dan via religie. Hun ideeën hebben geleid tot een ongekende vooruitgang in wetenschap, economie, handel, kunst en persoonlijke vrijheid. Deze ideeën zijn daardoor de basis van onze huidige welvaart en sociale vrijheden. Sinds 11 september wordt de islam nogal eens gezien als de belangrijkste bedreiging voor de erfenis van de Verlichting. Maar is er wellicht ook iets eigen aan de westerse intellectuele geschiedenis waardoor we toch kwetsbaar zijn voor de vijanden van de rede?
Het Westen heeft een ethos gecultiveerd van individualisme, rede en tolerantie. Een complex systeem waarin iedereen, van het individu tot aan de staat, conflicten oplost met woorden. Het hele systeem is gebaseerd op het idee van eigenbelang. Deze ethos verwerpt fanatisme. Het alpha-mannetje is, in onze maatschappij, gepacificeerd en heeft geleerd flink te studeren, een goede baan te vinden en zorgvuldig te plannen voor zijn pensioen. Lee Harris, auteur van The Suicide Of Reason, schrijft: „Terwijl wij in Amerika onze alpha-jongens drogeren met Ritalin, doen moslims alles wat ze kunnen om hun alpha-jongens hard, agressief en genadeloos te laten zijn.“
Door het onderdrukken van het menselijke instinct om op te komen voor de eigen maatschappij en de bijbehorende waarden, is het Westen bezig aan een langzame zelfmoord. Bij aanvallen op het westerse, is de reactie er menigmaal één van verzoening, én van verzachting van de eis tot respect voor het individu en voor het primaat van de rede in het openbare leven. Het kan zelfs verder gaan dan dat: een opschorting van de burgerlijke vrijheden en van de gebruikelijke juridische processen die bij uitstek de kern vormen van alle westerse culturele verworvenheden. De kennelijke afbraak van de westerse beschaving kan echter nooit gestopt worden door het ter discussie stellen van de traditie van de rede en het individualisme.
Ik ben niet in het Westen geboren. Ik ben opgegroeid met de wetten van de islam, en vanaf mijn geboorte ben ik geïndoctrineerd met een sterk tribale denkwijze. Maar ik ben toch veranderd: ik heb de waarden van de Verlichting omarmd en moet, als gevolg daarvan, leven met de verwerping door mijn eigen clan en meteen ook de gehele islamitische wereld. Waarom heb ik dit gedaan? Omdat het leven in een tribale maatschappij buitengewoon wreed is. En ik ben zeker niet de enige. Moslims migreren nu al decennia in drommen naar het Westen. Zij zoeken een beter leven. Niettemin zijn hun culturele en tribale beperkingen met hen meegereisd. Deze vinden perfect onderdak in het Westen dankzij het multiculturalisme en het moraalrelativisme dat het Westen in zijn greep heeft.
Vele westerse leiders zijn vreselijk in de war als het gaat om de islamitische wereld. Zij zijn slecht geïnformeerd en vaak onwillig om de tribale natuur van de islam onder ogen te zien. Het probleem, echter, is niet teveel rede, maar te weinig rede. De vijanden, in het Westen, van de rede zijn religie en de Romantische beweging. Zowel de Romantische beweging als de geïnstitutionaliseerde religie hebben veel bijgedragen aan de kunsten en aan de spiritualiteit van de westerse geest, maar zij delen een zekere vijandigheid tegenover de moderniteit.
Het is niet de rede die ruimte biedt aan, laat staan een aanmoediging vormt voor de voortdurende segregatie en tribalisme van islamitische immigranten in het Westen. Het is het Romanticisme en de afstammelingen daarvan. Multiculturalisme en het moraalrelativisme bevorderen een idealisering van het tribale leven, en blijken ongevoelig te zijn voor empirische kritiek. Ik zie de Westerse leiders van vandaag een grote en essentiële kans verspelen om met de radicale islam een geestelijke strijd aan te gaan om de moslims, met name binnen de eigen landsgrenzen, te winnen voor het Westen. Maar om dat te doen, moeten zij de rede laten prevaleren boven het sentiment.
Het argument gebruiken dat kinderen (die geboren en getogen zijn in bijgelovige culturen die waarde hechten aan fanatisme) gedoemd zijn te leven onder de wet van de jungle is hetzelfde als het negeren van de lessen uit het eigen verleden van het Westen. Er zijn periodes geweest waarin het Westen minder nobel was, toen het zich bezig hield met kruistochten, inquisitie, heksverbrandingen en genocide. Vele westerlingen die in het buitenland zijn opgegroeid onder de wet van de jungle, met zijn alpha-mannetjes en onderdanige vrouwtjes, zijn in aanraking gekomen met de cultuur van de rede en hebben deze overgenomen. Zij zijn zelfs bereid om er voor te sterven, misschien wel met hetzelfde fanatisme waarmee jihadisten bereid zijn om te sterven voor hun stam. Terwijl het conflict tussen Islam en het Westen onbetwistbaar een dodelijke strijd is tussen culturen, zijn het de individuen die de uitkomst zullen bepalen.
Ayaan Hirsi Ali
Bron/originele tekst: Defend the Individual and So the West
Vertaling: Cornelis de Deugd (HB)
Rita en Ed
pasten samen niet in één TON. Ik schreef er al vaker over.
Gisteren spuwde Ed Sinke gal bij NOVA. Kijk - zo u dat nog niet heeft gedaan - en oordeel zelf.
Waar ik erg om moet lachen is het eeuwige gebedel van Rita Verdonk. Ze loopt multinationals af, gaat met de pet rond op feestjes van bobo's en andere welgestelden. Hoe en waar zij hun fortuin mee verdiend hebben doet er niet toe.
Het is bekend dat Nina Brink ook een duit in het zakje heeft gedaan.
Maar die heeft sinds kort een andere bron van uitgaven. Seks met een breekijzer heeft mijns inziens veel weg van SM. Maar dit even terzijde.
TON is een lachertje. Helaas stinken er veel kiezers in.
Wanneer ik de site bekijk valt mij maar één ding op: bedelarij. In de ruimste zin van het woord.
Het belangrijkste is natuurlijk geld. Liefst veel.
Maar daarnaast vraagt men om
- registratie
- antwoorden op vraagstukken waar Rita zelf nog geen oplossing voor heeft verzonnen
- het kopen van reclamerotzooi
- fondsenwervers
- evenementplanners
en ga zo maar door.
Er wordt wat afgeronseld bij TON.
Het grote geld komt blijkbaar niet meer binnen, dus nu gaat Verdonk voor de kleintjes.
Heeft u nog gummetjes, paperclips, nietjes, prullebakken, lijm, plakband, scharen, viltstiften en andere kantoorprullaria?? Rita zit erom te springen.
Pijnlijk dat gegraai.
Of is het een stunt van haar "goeroe" Kay van der Linden, die dit toch ook niet pro deo doet.
Zo van: wij zijn ook hulpbehoevend - laat TON de beweging zijn (want het is nog steeds geen partij) waar u de bouwstenen voor hebt geleverd.
Valse sentimenten oproepen.
Over sentimenten gesproken. "Jan Huygen in de ton".
Zing even mee.
Hoor Rita en haar TON
Met een plakbandje erom
Hard juichen, hard juichen
Maar haar TON die valt in duigen.
Ellen ten Bruggencate
Job Cohen krijgt stank voor dank
Job Cohen krijgt stank voor dank
Herinnert u zich de campagne ‘Hoe leuk zijn Marokkanen'? Het communicatiebureau Attacom, ondersteund door het ministerie van Justitie, wilde in het najaar van 2002, wat doen aan ‘positieve beeldvorming van Marokkanen’. In Haagse trams kwamen posters te hangen met Marokkanen en teksten als ‘Ik houd ook van boerenkool, maar dan met lamsvlees’.
Attacom benaderde 42 gemeenten, maar de interesse was gering. Zelfs met prikkelende stunts, met posters en discussieavonden, viel de leukheid van de Marokkanen niet aan de man te brengen, concludeerde De Volkskrant. Begin 2005 werd de campagne ten grave gedragen, kort nadat cineast/columnist Theo van Gogh was vermoord door een bijzonder leuke Marokkaan.
Dezer dagen kon Nederland weer volop kennismaken met de leukheid van een zeer irritante groep Marokkanen. In Amsterdam-West bedreigden jonge omstanders het ambulancepersoneel, dat was opgetrommeld om een neergestoken Marokkaan te redden. Het was allemaal niet zo erg, riepen de schoffies achteraf, daarin bijgevallen door hun buurtburgemeester, de PvdA’er Robin de Bood.
In de wijk Veldhuizen in Ede heeft burgemeester Cees van der Knaap (CDA) een samenscholingsverbod afgekondigd vanwege de overlast die leuke vooral Marokkaanse jongeren daar veroorzaken. In deze leuke buurt werden auto’s in brand gestoken en moesten buurtvaders op de stadsbussen meerijden om de chauffeurs te beschermen tegen leuke Marokkanen. Eerder vierden leuke Marokkanen in Ede - geïnspireerd door de Palestijnen in de Gazastrook - een leuk feestje vanwege de aanslagen van 11 september.
Bezoekers van de websites van Telegraaf en AD konden gisteren genieten van een filmpje van twee leuke Marokkaantjes (11 en 14 jaar), die in Den Haag een jongen in elkaar sloegen en van zijn brommer beroofden.
Het is om gek van te worden. Dat geldt zeker voor al die goedwillende en hardwerkende Marokkanen, die met dit gedoe helemaal niets te maken hebben. Zij moeten driedubbel hun best doen als gevolg van de imagoschade, die wordt veroorzaakt door het tuig.
Toch helpt maar één ding: benoemen en hard aanpakken. Op sommige momenten lijkt dat besef ook door te breken bij de Amsterdamse burgemeester Job Cohen. Geconfronteerd met een dreigende staking van ambulancepersoneel zei Cohen vorige week dat veel bedreigingen komen van ‘onze Marokkaanse medeburgers, Marokkaanse jochies’. “Ik constateer dat als een feit.”
Cohen zei het al eerder, in een veel mildere setting, in februari 2003 tijdens het congres ‘Stigma: Marokkaan’ van het interactieteam jeugd. (De speech is door de gemeentelijke website gedateerd op 29 oktober 2007, maar het congres was in werkelijkheid op 14 februari 2003 in De Balie). Cohen 5,5 jaar geleden: “Dagelijks worden we, ook in Amsterdam geconfronteerd met een groep jonge Marokkaanse Nederlanders die de boel verzieken. Zij komen disproportioneel vaak in aanraking met de politie. De omvang van de door deze jongens gepleegde zichtbare criminaliteit en de mate van overlast die zij veroorzaken baart mij ernstige zorgen. Afgelopen week nog in de bioscoop, bij Pathé op de Munt. Daar verzieken ze het, zo hebben wij weer gezien, ook voor de anderen.”
Cohen verderop: “In Amsterdam zet de Driehoek (van burgemeester, hoofdcommissaris van politie en hoofdofficier van justitie, CB) fors in op preventie en bestrijding van deze overlast en criminaliteit. De normen worden weer duidelijk geëxpliciteerd, consequent gehandhaafd, en in samenwerking óók met vele Marokkaanse Nederlanders proberen wij tot een trendbreuk te komen.Deze jongeren worden voortdurend op hun huid gezeten. Op straat, op school, maar ook bijvoorbeeld in internaten en opvanghuizen om probleemgedrag te verminderen.”
Overigens hield Cohen daar een in alle opzichten genuanceerde speech. Hij noemde ook positieve ontwikkelingen en deed zijn uiterste best om stigmatisering van de gehele bevolkingsgroep te voorkomen. Als iemand de afgelopen jaren zijn best heeft gedaan om Marokkanen niet over één kam te scheren, dan is het wel Job Cohen. De burgemeester probeerde bruggen te bouwen, de boel bij elkaar te houden, op zich een loffelijk streven.
Men kan hem misschien verwijten dat hij te lang is doorgegaan met theedrinken en te lang heeft gemikt op een softe aanpak. Men kan hem voor de voeten werpen dat hij ondanks zijn mooie woorden niet echt werk heeft gemaakt van het consequent aanpakken van de straatterreur. Maar van het stigmatiseren van bevolkingsgroepen kun je Cohen absoluut niet beschuldigen.
Helaas lopen er niet alleen leuke Marokkaanse crimineeltjes rond in onze probleemwijken, maar zitten er ook leuke Marokkanen in allerlei belangenorganisaties. Het Samenwerkingsverband van Marokkanen in Nederland (SMN) komt met een persbericht, waarin de reactie van Cohen ‘stigmatiserend en generaliserend’ wordt genoemd.
Zoiets noemen we ‘stank voor dank’
Carel Brendel
Carel Brendel is auteur van Het verraad van links (Uitg. Aspekt)
"Sinterklaas, Sinterklaas en natuurlijk Zwarte Piet"
“Sinterklaas, Sinterklaas en natuurlijk Zwarte Piet”(een zakje met zout)
Terwijl ik met twee zusjes en m'n moeder bij de overburen Sinterklaasliedjes aan het zingen ben omdat de goede Sint daar zijn verjaardag viert - ergens begin jaren zeventig - moet mijn vader zich uit de naad hebben gewerkt om cadeautjes en al het denkbare Sinterklaassnoepgoed op de eettafel uit te stallen. In drie gelijke bergjes, zodat we bij thuiskomst nogmaals verrast worden. En hoe!
Nooit zal ik de aanblik van die tafel vergeten - al helpt het wel dat ik er een foto van heb – echt, een gullere Sinterklaas kun je je niet voorstellen. Op onze ovaalvormige, mahonie- of kersenhouten eettafel waar voor de gelegenheid een smetteloos wit laken overheen is gelegd, is nauwelijks ruimte voor alle spelletjes, boeken en lekkernijen waartussen ook nog wel wat noodzakelijke cadeaus zijn verstopt zoals nieuwerwetse zwarte of felblauwe meisjesgympakjes. Het is schandalig royaal wat de goede Sint ons toebedeelt en dat jaar in jaar uit. Wij kinderen stellen dan ook geen lastige vragen over hoe het mogelijk is dat de goedheiligman tijd heeft kunnen vinden ongemerkt eerst nog ons adres aan te doen. Want dat is het verhaal dat m'n vader ons vertelt als wij stomverbaasd, met nog rode wangen van de zojuist aan de overkant beleefde opwinding, de huiskamer binnenlopen. We slikken het voor zoete koek en we vinden het allemaal even spannend.
Verjaardagen waren leuk en oudejaarsavond was een hoogtepunt maar 'Sinterklaas' was het aller-allerleukste kinderfeest uit mijn jeugd dat ver voor vijf december begon. De intocht van Sinterklaas per stoomboot vormde daarbij meteen al een hoogtepunt. Daar was de goede Sint weer, met de stoomboot helemaal uit Spanje! Verwachtingsvol zaten wij kindertjes aan de zwart-wit-buis gekluisterd. Ook nu ik geen kind meer ben, blijf ik bij wijze van spreken voor de Sinterklaasintocht thuis. Het 'Sinterklaasgevoel' komt op zo'n zaterdagmiddag, halverwege november, dan vanzelf opzetten. Ik geloof niet dat dat ooit helemaal zal verdwijnen. De intocht van Sinterklaas markeert het begin van de winter met z'n korte, donkere maar desalniettemin knusse dagen.
Op de lagere school las de juf Sinterklaasverhalen voor en we tekenden ons suf voor Sinterklaas en natuurlijk Zwarte Piet. Als we dan na flink zeuren thuis eindelijk voor de eerste keer onze schoen mochten zetten, plaatsen we er die tekeningen in samen met een wortel voor het goede paard van Sinterklaas, want wij geloofden alles, en de volgende dag, hoe was het mogelijk, lag er zomaar een in glinsterend gifgroen zilverpapier verpakte chocoladekikker met mierzoete vulling in, of een klein suikerbeest. Sint begon altijd klein om op vijf december pas echt uit te pakken.
Mijn een paar jaar oudere broertje trof tenminste één keer een 'zakje zout' in zijn schoen aan omdat Sint meende, zo legden mijn ouders uit, dat hij helemaal zijn best niet deed op school. Wij meisjes deden dat wel en ja, we hadden wel een klein beetje met hem te doen maar we vonden het toch voornamelijk zeer rechtvaardig van Sinterklaas dat hij dit onderscheid maakte. Humor had die Sint in ieder geval!
We hadden ontzag voor hem maar ook wij, meisjes, waren een beetje bang voor Sinterklaas met zijn donkere, plechtige stem en zijn lange witte baard zodat je eigenlijk alleen zijn ogen kon zien. Gelukkig hoefde ik toen, tijdens dat Sinterklaasfeest bij de overburen, niet bij hem op schoot te zitten, maar alleen een cadeautje in ontvangst te nemen want anders zou ik het misschien ook wat benauwd hebben gekregen.
Zeker, er zijn altijd kindertjes die beginnen te krijsen of die het ter plekke in hun broek doen als er keihard op de deur wordt gebonsd en er een gehandschoende vuist om de hoek verschijnt maar als die hand zich opent en er een pepernotenregen over de hoofdjes neerdaalt, kan de blijdschap en opluchting niet groter zijn. Daar zijn de Zwarte Pieten! De lieve Zwarte Pieten die het Sinterklaasfeest compleet maken. Alleen de allerstoutste kindjes hebben misschien iets te vrezen maar er gaat toch eigenlijk nooit iemand in de zak mee naar Spanje? Zelfs mijn broertje niet, die een paar jaar later weliswaar van school werd gestuurd maar het evengoed tot een succesvol zelfstandig ondernemer heeft gebracht.
Het is al leuk te zien hoe neefjes en nichtjes door het dolle heen geraken als de goedheiligman met zijn sympathieke knechten Nederland aan doet, en hoewel ik zelf zeer gewenst kinderloos ben, kan ik me zo goed voorstellen dat ouders het plezier dat dit unieke Nederlandse kinderfeest geeft, aan hun eigen kinderen willen doorgeven en opnieuw met hen willen beleven. Ik had het in ieder geval voor geen goud willen missen.
Annelies van der Veer
Aankondiging: Constandse Lezing 2008
(ingezonden) AankondigingANTON CONSTANDSE LEZING en HULDIGING VRIJDENKER van het jaar 2008
Paul Cliteur zal op 13 september de jaarlijkse Anton Constandse lezing houden. In de lezing zal hij vooruitlopen op de publicatie van zijn boek The Secular Outlook. Daarin behandelt Cliteur wat hij noemt het "Seculier Perspectief". Dit omvat vier tradities: atheïsme (non-theïsme), vrijdenken, moreel secularisme en politiek secularisme. Atheïsme ziet hij als een persoonlijke overtuiging van iemand die meent dat het bestaan van God niet op goede gronden kan worden verdedigd. Het Seculier Perspectief heeft publieke pretenties. Een vrije samenleving is niet goed denkbaar zonder dat vrijdenken daarin een plaats heeft: kritiek op de intolerante kanten van godsdiensten en een voorkeur voor vrijheid van geweten en vrijheid van meningsuiting. Het gaat nog verder: moraal hoort een niet-godsdienstige grondslag te hebben (moreel secularisme), en staat en religie dienen zo veel mogelijk gescheiden te worden (politiek secularisme). In een tijd van toenemend religieus fundamentalisme en zelfs terrorisme zijn volgens Cliteur vooral de drie laatste onderdelen van het Seculier Perspectief van toenemend belang.
Paul Cliteur is hoogleraar encyclopedie van de rechtswetenschap aan de universiteit van Leiden en maker van een serie audio-colleges over humanisme (uitgever: Home Academy). Zijn meest recente boek heet Moreel Esperanto uit 2007. Lees hier: De multiculturele samenleving alleen mogelijk in combinatie met laïcité.
Als Vrijdenker van het jaar 2008 is gekozen: Max Pam. De prijs wordt hem uitgereikt door Lex Hagenaars, voorzitter De Vrije Gedachte. Max Pam (Amsterdam, 1946) is een Nederlands journalist, schaker, schrijver, radio- en televisiemaker. Max Pam is een goed voorbeeld van rationeel en kritisch denken over mens en maatschappij- wat hij al jarenlang op uitzonderlijke en vooral integere wijze doet in columns en publicaties in landelijke bladen. Max Pam is regelmatig gastcolumnist bij Theodor Holmans OBA live, waar hij ons vrijdenkers direct opviel door zijn vrolijke, vaak godslasterlijke invallen.
Locatie: Waalse Kerk, Begijnhof 30 te Haarlem. Kaarten à € 5,= verkrijgbaar aan de zaal.
Datum en tijdstip: 13 september van 15.00 tot 17.00 uur. Zaal open: 14.30 uur.
Aanmelden via: publiciteit@devrijegedachte.nl of per telefoon: 010-4768986.
Lees hier de Constandselezing van 2006 door arabist Hans Jansen:
Zelfislamisering versus Verlichtingsfundamentalisme.
Website Max Pam
Allah in de Arena
Allah in de Arena
Omdat ik van nature ongelovig ben, heb ik een hard hoofd in de - van boven opgelegde - zogeheten 'culturele integratie' van minderheidsgroeperingen. Als mij dus verteld wordt dat het nieuwste slag opstandigen van Voltaire gezocht moet worden in Marokkaanse kring - en wel onder de meisjes - glijdt een skeptische glimlach over mijn lippen.
Het verhaal is aldus: "Je moet ongelofelijke bewondering hebben voor de moed waarmee sommige Marokkaanse meisjes zich los maken van hun omgeving. Ze weigeren te doen wat hun broers of vaders bevelen, ze hebben de euvele moed door te willen leren, ze raken van God los soms. Voor die meisjes kan het erg alleen zijn in Amsterdam."
Stel dat spreker gelijk heeft; ik applaudisseer met hem mee. Mijn grootste zorg geldt de Nederlandse autoriteiten, die altijd weer bereid blijken mee te heulen met imams, Turkse politici en ander geteisem uit Allah's riolen. Laatst liep met toestemming van de gemeente Amsterdam de Arena vol met islamitische fundamentalisten die in Duitsland op de zwarte lijst staan wegens het aanwakkeren van haat tegen en het terroriseren van andersdenkenden. Een meneer van de Welvaartspartij - de club die er in het vroeger zo wereldse Istanbul voor zorgt dat vrouwen niet meer met mannen samen de bus in mogen en alleen gesluierd over straat - kwam met grote muil de zegeningen van het ware geloof prediken, de superioriteit van de Koran en de Profeet.
Wordt 't niet 'ns tijd dat de gemeente een geluidsinstallatie financiert die om het uur de grootste moskee van Amsterdam bestookt met in het Turks, Marokkaans en Iranees gejengeld de boodschap dat 't een mensenrecht is ongelovig te zijn?
Waarom zou 't niets waard wezen onze tolerante samenleving van tegengif te voorzien?
Het treurige is dat de gemeente zich op de borst slaat voor zoiets deerniswekkends als de Gay-games, plechtig Anne Frank herdenkt, solidair was met kindermoordenares Winnie Mandela en ontroerd toezag hoe de penoze van Amsterdam zich verzamelde bij het Homo-monument om dealer'tje Manfred Langer uit te zwaaien bij diens laatste tocht. 't Is allemaal goedkoop, bombastisch, tot niets verplichtend en vooral verdraagzaam jegens fanatici die U en mij over de kling willen jagen. Of 't nu de fanclub van die rotte vis van Nazareth betreft dan wel de geitenneukers van Allah, zij dienen door de boven-ons-gestelden met het grootst mogelijke wantrouwen te worden bezien.
Hun recht van vergadering mag niet worden aangetast, hun vrijheid van meningsuiting evenmin. Maar 't ware te wensen dat de gemeente Amsterdam wat vaker en fanatieker de Openbare Orde in het geding bracht als fundamentalisten van welk slag ook gebruik willen maken van gemeenschapsvoorzieningen. 't Zou een zegen zijn als Amsterdam even enthousiast de Turkse griep bestreed als - laat ons zeggen - Janmaat en de zijnen. Zulks gaf mij als autochtone onderdaan het gevoel dat het bevoegd gezag niet àltijd met twee maten meet.
Maar 't vergt natuurlijk minder van een progressieve Pvda'er om de Goeree'tjes aan te pakken dan een halve bevolkingsgroep bij wie het licht in de bovenkamer allang geleden is uitgegaan. De laarzen marcheren weer, maar dit keer gaan ze gehuld in kaftans en blijven verborgen onder baarden. Miljoenen islamieten over de hele wereld haten de Westerse gelijkheid van man en vrouw, het Westerse recht om flikker te zijn, het Westerse recht om af te wijken van de norm. Een enkel Marokkaans meisje weet misschien beter. Maar verder? Ken Uw vijand.
Theo van Gogh
27.6.1998
Uit: De gezonde roker - Theo van Gogh
pag. 111/112
Uitgeverij De Prom
ISBN 90 6801 650 4
Amsterdam/Antwerpen
"Niet elke bedreiging letterlijk nemen"
(ingezonden) Uitgelicht: uitspraak van Robin de Bood, stadsdeelvoorzitter van Geuzenveld-Slotermeer
Veel bijval voor burgemeester Job Cohen voor zijn stevige uitspraken over de rol van Marokkaanse jongeren bij de bedreiging van ambulancepersoneel, zelfs van Hero Brinkman, PVV-kamerlid. Alleen Robin de Bood, stadsdeelvoorzitter van Geuzenveld-Slotermeer is minder blij met de woorden van Cohen die hij alsvolgt relativeert:
"Ook de 'asociale Nederlander' maakt zich schuldig aan agressie, zegt hij. ''Er is hier veel Marokkaanse jeugd, dus het is niet zo raar. Bij de straatcultuur schijnt een harde opstelling te horen''. Overheidspersoneel moet zich daartegen 'wapenen' en niet elke bedreiging letterlijk nemen, aldus De Bood." [cursivering/vetmarkering HB]
Lees Ebru Umars column "Ik beloof" nog eens over Robin de Bood, en Stadsdeelvoorzitter op 'snoepreisje' Marokko.
Heeft u ook voorbeelden van Jip-en-Janneke-verslaggeving/berichten/uitspraken/foto's gehoord/gezien op radio, televisie of andere media? Stuur deze, met bronvermelding, dan naar hoeiboei@gmail.com .
Joods Loofhuttenfeest mogelijk nationale feestdag
Staatssecretaris Huizinga: Soekot (Loofhuttenfeest) mogelijk nationale feestdag. 4 september 2008 Staatssecretaris Tineke Huizinga (ChristenUnie, Verkeer) zei in het TV programma Knevel & Van den Brink zich te kunnen voorstellen dat de laatste dag van het joodse Soekot (Loofhuttenfeest), dat zeven dagen duurt, een extra nationale feestdag wordt.Als het joodse feest een nationale feestdag wordt, moeten joden wel een grotere groep vormen in Nederland vindt de staatssecretaris omdat Nederland nu nog een overwegend christelijke cultuur kent. Bij een eventuele invoering van het Loofhuttenfeest als feestdag moet dat volgens Huizinga wel een extra vrije dag zijn. Zij voelt er niets voor om daar bijvoorbeeld tweede pinksterdag voor in te leveren. Inspiratie: Nieuw Religieus Peil | Staatssecretaris Huizinga: Suikerfeest mogelijk nationale feestdag. Staatssecretaris Tineke Huizinga (ChristenUnie, Verkeer) zei in het TV programma Knevel & Van den Brink zich te kunnen voorstellen dat het einde van de ramadan, de dag dat moslims het suikerfeest vieren, een extra nationale feestdag wordt. Als het islamitische feest een nationale feestdag wordt, moeten moslims wel een grotere groep vormen in Nederland vindt de staatssecretaris omdat Nederland nu nog een overwegend christelijke cultuur kent. Bij een eventuele invoering van het Suikerfeest als feestdag moet dat volgens Huizinga wel een extra vrije dag zijn. Ze voelt er niets voor om daar bijvoorbeeld tweede pinksterdag voor in te leveren. Bron: Nieuw Religieus Peil |
Bloed van hun bloed
Bloed van hun bloed
[Noot vooraf vertaler: Het onderstaande artikel is een vertaling van ‘Blood of their Blood’, dat op 16 augustus werd gepubliceerd in o.a. dagblad ‘The Australian.’ Ondanks het feit dat syntaxis en vocabulaire mij soms voor de nodige problemen plaatsten, heb ik ervoor gekozen de tekst in zijn geheel te vertalen. Waar ik dat nodig vond heb ik mij gewend tot een vrije vertaling. Het origineel is hier te vinden.]
Er zijn momenteel zo veel belangrijkere kwesties in de wereld dan de Palestijnse kwestie dat ik me afvraag waarom ik er zo door word geobsedeerd. Goed, mijn obsessie betreft natuurlijk Israel, en het is een persoonlijke obsessie die verband houdt met de catastrofe die mijn volk trof op een manier waarop geen enkele catastrofe ooit eerder een volk had getroffen. Dit feit alleen al brengt het lot van de Joden in het bewustzijn en geweten van anderen.
Het provoceert ook op demonische wijze de wens voor een einde van het aanhoudende Joodse probleem, zelfs als dat het einde van de Joodse staat betekent, een doel waarop wordt gehoopt door bepaald geen kleine schare Arabieren en hun symphatisanten.
Ook al is het niet in aantallen, toch is de genocide in Darfur van dezelfde morele orde als de Shoah. Het zal ons achtervolgen op de dag des oordeels, ongeacht de vorm die deze zal aannemen, en het zal ons blijven achtervolgen als beschaafde en geciviliseerde mensen uiteindelijk enige gerechtvaardigde orde zullen aanbrengen in de wereld, inclusief het moment waarop een hof recht zal spreken in deze kwestie. Ik geloof dat Richard Just’s troosteloze essay. ‘De waarheid zal je niet bevrijden’, een voorbeeldige en zeldzame getuige zal zijn. [1]
Bosnië was van dezelfde orde, en ik ben er op sombere wijze trots op dat ‘The New Republic’ als tijdschrift genoeg geest toonde om een kalm en waardige literair postscriptum bij deze ramp te schrijven in wat de Fransen onze ‘getuigenis’ zouden noemen: ‘Het Zwartboek van Bosnië: De gevolgen van verzoeningspolitiek.’ [2]
Ik ben bang dat Cambodia alleen bleef spelen voor diegenen die de gruwelen echt niet konden loslaten. Het was gemakkelijk genoeg om - onterecht - de schuld op Kissinger te schuiven voor wat onze (en zijn) vijanden uitvoerden, en voor Noam Chomsky om zich hiervan te zuiveren en desondanks een held te blijven in veel studentenkringen. [3]
Darfur laat zien dat de rampen die Afrikaanse volkeren overkomen vaak samenvallen met het toch al grimmige karakter van hun leven op zich. Zo was het met de Tutsis van Rwanda, waar Kofi Annan een oneerlijke scheidsrechter was over leven en dood in een holocaust die 100 dagen duurde. Het was hetzelfde in de Centraal Afrikaanse Republiek en Tsjaad en op andere plaatsen. Was Biafra de eerste in de rij? Ik kan het me nauwelijks herinneren, en dat terwijl mijn dissertatie mede over Afrikaans nationalisme ging. Ik moet me schamen.
Daarom zeg ik ronduit dat al het onrecht dat de Israeli’s de Palestijnen mogelijk hebben aangedaan in het niet vallen binnen de context van de geschiedenis en de realiteit van vandaag de dag. Niet dat het onrecht daardoor vergoelijkt wordt. Maar toch, geplaatst tegen de achtergrond van het verleden, en mede gezien de omstandigheden van de regio in deze en de vorige eeuw, zijn de ruzies tussen Jood en Arabier uiteindelijk van minder belang. Dat wil zeggen; als de Arabieren te kennen zouden geven dat ze tot een overeenstemming willen komen. Maar voor hen is elk verlies (een olijfboom, een boomgaard, een onbewoonde heuvel) een aantasting van de heilige orde der dingen. In dat opzicht is de Arabische Moslimwereld onveranderlijk en onaantastbaar. Maar niets is onveranderlijk en onaantastbaar, inclusief het Palestijnse gebied. Feit is natuurlijk dat de andere Arabieren geen ene moer om de Palestijnen geven, helemaal niets. Zelfs met hun overdadige weelde dankzij de oliedollars zijn de Arabieren nog niet geneigd de door henzelf vastgestelde belasting aan de Palestijnen te betalen.
De Verenigde Arabische Emiraten, misschien het grootste uitzendbureau voor buitenlandse arbeid waar ook ter wereld, huurt relatief weinig Palestijnen in, ze hebben liever Maleiers en Pakistani’s en, als ze dan toch Arabieren nodig hebben, Yemeni’s en Egyptenaren. De sultans zijn niet op hun achterhoofd gevallen: ze zagen hoe de Palestijnen zich gedroegen toen Irak Koeweit binnenviel.
Wat betreft de mate waarin deze Arabische landen het lot van deze ‘vluchtelingen’ in stand hebben gehouden – dat is een andere zaak, waarvan we het eindoordeel beter aan een andere tijd over kunnen laten. Maar het valt niet te ontkennen dat die wond ook in de vierde generatie nog allerminst geheeld is. Het is ook bepaald geen geringe prestatie van de VN, om de Palestijnse kwestie tot hun belangrijkste speerpunt te maken, een fixatie die doordringt in praktisch alle VN organen. Het heeft geen enkele Palestijn een beter leven bezorgd.
Hoe moet ik dit zeggen? De Palestijnse nationale beweging is bedriegerij.
Onderlinge moordpartijen hebben veel meer Arabische levens gekost dan gewapend treffen met de Israeli’s, maar juist de slachtoffers van dit treffen worden met veel uiterlijk vertoon gepresenteerd. Je kunt de Palestijnse realiteit aflezen aan de reizen die haar leiders maken. Yasser Arafat ging overal naartoe. De PLO had overal ambassades, misschien wel meer dan Israel. De Palestijnse Autoriteit wordt vertegenwoordigd in god weet hoeveel hoofdsteden. En nu is het Mahmoud Abbas die airmiles zou kunnen verzamelen als hij niet de illusie had dat hij de president van een staat was.
Vorige week waren Palestijnse functionarissen op bezoek bij de president van Yemen, waar ze elkaar nietszeggende complimenten toespeelden. De officiële vertegenwoordigers gaven breeduit op over het belang van Yemen.
Wat zou het belang van Yemen kunnen zijn? Het land is verdeeld in een veelvoud aan stammen die op hun beurt weer zijn onderverdeeld. De helft van de bevolking is jonger dan 15 en een van de belangrijkste produkten is qat, herkauwd tot je in vergetelheid raakt. Het is bijna gelijk verdeeld over Shia en Sunni. Een van de laatste juridische hervormingen was het opheffen van de huwelijksgrens van 15 jaar voor meisjes. Dit is een grap. Waarover hebben de Yemenis en de Palestijnen werkelijk gesproken? Was het bezoek de brandstof waard?
Salam Fayyad, de Minister-President van de Palestijnse Autoriteit, is een serieuze econoom en een serieus man. Op hem valt de dagelijkse last van het echte leven in de West Bank. (Gaza lijkt te ademen op een delirium, en heeft hier geen plaats).
Politiek is hooguit een afleiding voor hem en dus wordt zijn aandacht afgeleid door een ander soort politiek. Fayyad wil een Palestijnse regering die niet bestaat uit professionele revolutionairen maar uit partijloze professionelen. Het is een droom, maar zoals veel goedbedoelde dromen is het een droom die niet uit zal komen. Niet dat er geen Palestijnen zouden zijn die dezelfde wens koesteren.
Tenslotte moeten er veel mannen, vrouwen en ook kinderen zijn die een gewoon leven willen, die zelfs dromen van een gewoon, alledaags leven. Het is niet alleen Israel dat hun dit leven onthoudt door grensposten en andere vernederende routines. Het is het zeer perfide karakter van de Palestijnse gemeenschap die fantasie laat prevaleren boven de realiteit. Zelfs de dood van een dichter leidt tot een waanzinnige menigte. Dus de wens van Fayyad zal niet uitkomen. Zijn land wordt gedreven door fanatici die hun volk tegen elkaar opzet.
Hoe kunnen de Arabieren zoveel verontwaardiging voorwenden betreffende de onfortuinlijke Palestijnen terwijl ze zich zo kalm houden betreffende het grimmige lot van de Darfuri’s in gevechten die soms worden toegeschreven aan schaarste veroorzaakt door klimaatverandering. Het is het bloed van hun bloed die hier genocide bedrijven.
Het zijn hun diplomaten die de moordenaars beschermen, die het allemaal afdoen alsof het niets voorstelt, terwijl het de ernstigste vorm van bloedvergieten is in de afgelopen tien jaar. Sudan is het breukvlak van de Moslimwereld, het rassenbreukvlak.
Wat ook de positie als trouwe volgelingen van Allah mag zijn van de Afrikaanse Moslims van Darfur, voor de Arabische volgelingen is dit totaal onbelangrijk. Blijkbaar bezorgt dit het geweten van de Islam geen problemen. Ze zijn tenslotte veel te druk bezig met het hyperdrama van de Palestijnen.
Martin Peretz
Martin Peretz is sinds 1974 hoofdredacteur van het links-liberale tijdschrift ‘The New Republic’. Hij is tevens lid van de adviescommissie van het ‘Washington Institute for Near East Policy’. Hij is een aanhanger van de Democratische Partij en al lang goed bevriend met Al Gore. [Info: Wikipedia]
[1] Voor het essay van Richard Lust: Link:
[2] Dit is de Nederlandse vertaling van het word ‘appeasement’, maar zeker vanwege de connotaties verkies ik eigenlijk het origineel.
[3] Ik ben verder niet op de hoogte van Chomsky’s ideeën omtrent Cambodja.
Vertaling: Kees Bakhuyzen (HB)
Abonneren op:
Posts (Atom)