Terug van weggeweest: cultuurverschil

Terug van weggeweest: cultuurverschil

Als je drie maanden bent weggeweest, zie je duidelijk wat er veranderd is in Amsterdam. Vorig jaar was het aantal bakfietsen in Bos en Lommer schrikbarend gestegen. Ooit hét statussymbool van de yup met kinderen, nu schering en inslag in de pauper- eh probleemwijk Bos en Lommer. Dit jaar kun je niet meer om de scooter heen. Op wat ooit het favoriete speleding van makelaars en Katja Schuurman was, rijdt tegenwoordig de eerste de beste uitkeringstrekker en zwartwerkende Pool.

Gelukkig zijn er minder triviale zaken waardoor je zeker weet weer thuis te zijn in de stad die Amsterdam tot Amsterdam maakt. Wie ligt er nog wakker van het ‘nieuws’ dat panden in de Amsterdamse binnenstad verzakken als gevolg van het bouwen aan de Noord Zuid-lijn? Anders dan degenen die er toevallig wonen? Vanuit het stadhuis klinkt een gepast zwijgen - niets nieuws toch? Als over tien jaar een of andere commissie na langdurig onderzoek zal concluderen dat de begroting wederom met drie miljard is overschreden, meer winkeliers failliet zijn gegaan dan begroot en dat die zes haltes te duur zijn uitgevallen om ooit rendabel te worden, zal iedereen ‘I told you so!’ roepen. Tot die tijd spreekt het Amsterdamse college met aan het hoofd Job Cohen glashard van tegenvallers die opgelost zullen worden. In datzelfde rapport zal staan dat Job Cohen niet eindverantwoordelijk is voor het werk dat aannemers doen in zijn stad, onder zijn auspiciën en in zijn opdracht. Want hij is slechts burgemeester, en in die hoedanigheid zat hij trouwens in de zomer van 2008 in Bejing te lobbyen voor de Olympische Spelen. Godzijdank zat Cohen in Bejing; een capabel persoon had die Spelen zo naar Nederland gelobbyd!

Ook de berichtgeving over het gedrag van Marokkanen valt onder de categorie ‘niets nieuws’. Nog steeds voelen ze zich achtergesteld, nog steeds houdt de PvdA van het volk dat Slotervaart onveilig maakt en nog steeds laten ze het niet na om ambulancepersoneel te bedreigen. Of je je nou drie maanden in een iglo verstopt of op een jacht om de wereld zeilt, als je terugkomt in Amsterdam is het nog steeds beter voor je gezondheid om een ambulance te vermijden. Dat Cohen opeens over Marokkanen spreekt die geweld vertonen tegen hulpverleners is niets meer dan een verspreking. Want Marcouch is niet te beroerd om uit te leggen hoe het ook alweer zit met die Marokkaanse klootzakken zónder manieren maar mét messen. Het is een cultuurverschil. Grappig. Cultuurverschil, exact dezelfde term die mijn moeder gebruikt wanneer we elkaar niet begrijpen. ‘Jij bent altijd welkom bij mij thuis Ebru, ik alleen als ik een afspraak met je maak.’ Heldere uitleg van cultuurverschil, hoewel de uitleg van Marcouch duidelijker is: ‘In Marokko bedreigen jongeren hulpverleners nou eenmaal.’

De zekerheid dat sommige dingen nooit zullen veranderen is erg rustgevend en maakt het thuiskomen tot een feest. Totdat verandering opeens achter mijn eigen voordeur blijken te hebben plaatsgevonden. Mijn werkster heeft de poetslap om haar hoofd gebonden. ‘Ik ben getrouwd,’ sprak de Marokkaanse. Ja en dus?! ‘Mijn man wil dat ik een hoofddoek draag. Dat hoort, zegt hij. Als ik weiger hebben we ruzie.’ Hoe zat het ook alweer? Vrouwen dragen die hoofddoek vrijwillig. Een ander woord voor ‘gedwongen’. Cultuurverschil.

Ebru Umar in Metro, 12.9.2008