Het racisme van Germaine Greer
Enkele weken terug plaatste dagblad The Australian een opvallende aanval op Germaine Greer op de opiniepagina’s. De al jarenlang in Londen woonachtige Greer, Australisch feministe van het eerste uur, beweert in haar recente essay ‘On rage’ (‘over woede’) dat de woede van een groot deel van de mannelijke Aboriginal bevolking - die zich vaak uit in dronkenschap en geweld, vooral gericht tegen hun vrouwen en kinderen - direct terug te voeren zou zijn op de vernederingen diezelfde gemeenschappen aangedaan door de Australische kolonisatie, genocide en landonteigening. Met deze samenvatting ga ik met olifantspoten door het essay van Greer, maar dit is wel de essentie die in alle besprekingen terugkomt. (Ik teken hierbij eerlijk aan dat ik het essay niet gelezen heb omdat ik weiger ook maar een cent voor dit boek uit te geven). Greer staat in haar visie bepaald niet alleen; het is een gedachtegang die regelmatig de kop opduikt in ‘weldenkende’ Australische kringen.
Naar aanleiding van deze bewering kreeg Greer in The Australian het predikaat ‘racistisch’ opgeprikt door Marcia Langton, als universitair medewerker Aboriginal Affairs van de Universiteit van Melbourne een autoriteit op het gebied van Aboriginal kwesties. Natuurlijk, de term ‘racisme’ is de afgelopen decennia zo vaak onterecht aangewend dat het begrip is uitgehold en veel van zijn kracht heeft verloren. Maar dit geval is interessant, niet alleen omdat Langton het mijns inziens terecht hanteert, maar ook omdat Greer, met de zelfingenomenheid vele linkse kerkgangers eigen, zich hoog verheven voelt boven ‘racisten.’ Niet opmerkelijk dus dat Greer, die zich altijd als eerste heeft ingezet voor het lot van vrouwen in de westerse wereld, niet thuis geeft als het om vrouwen uit andere culturen gaat. Zo beweerde ze eerder dat ze niets wilde zeggen over de positie van vrouwen in moslimgemeenschappen omdat ze het niet de taak van westerse vrouwen vindt te bepalen hoe moslimvrouwen moeten leven.
Langton valt Greer aan op het feit dat ze onderscheid maakt tussen Australische vrouwen in het algemeen en vrouwen afkomstig uit de Aboriginal communities. Blijkbaar gelden voor de laatste groep andere normen, zo stelt Langton. Waar Greer altijd op de eerste rang heeft gezeten om te vechten voor verbetering van de positie van vrouwen in de Westerse wereld, daar moeten Aboriginal vrouwen zich het geweld blijkbaar laten welgevallen omdat de mannen er uiteindelijk niets aan kunnen doen.
Deze discussie komt voort uit de zogenaamde ‘Northern Intervention’ van de regering Howard. Nadat het programma 'Lateline' (de Australische variant op Nova) de misstanden in Aboriginal gemeenschappen in de Northern Territory had aangekaart, stelde Howard dat het genoeg was geweest. Genoeg misbruik, genoeg geweld en vooral genoeg (kinder)verkrachtingen - 'Lateline' haalde zelfs voorbeelden aan van verkrachte babies. Howard verweet de (Labor) State Government van de Northern Territories niet werkelijk iets aan de misstanden te willen doen en stuurde na een uitermate controversiële beslissing het leger naar de ‘communities’ in de NT waar de meeste misstanden waren geregistreerd. De ‘Northern Intervention’ is trouwens door de regering Rudd zonder al te veel ruchtbaarheid gewoon voortgezet.
Uiteraard was de kritiek niet van de lucht. Vanuit linkse kring werd Howard opportunisme verweten; de ware reden voor de actie zou liggen in de wens de autonomie van de Aboriginal communities in de NT te verminderen of zelfs geheel weg te nemen. Opvallend is dat veel linkse elementen hier prominente vertegenwoordigers van de Aboriginal gemeenschap zelf voorbijstreefden, want Marcia Langton stond bepaald niet alleen in haar steun aan de ‘Intervention’. Zo vond ze onder andere vooraanstaande Aboriginal-vertegenwoordigers Noel Pearson en Hannah McGlade aan haar zijde.
In een uitstekend essay in het periodiek 'Griffin Review' zet Langton haar visie op de ‘Intervention’ uiteen. Ze schrijft dat ‘de meeste Aboriginal vrouwen die slachtoffer zijn geweest van de anarchie en het geweld dat zo verankerd zit in sommige sectoren van de Aboriginal gemeenschap de interventie verwelkomden. […] Er zijn Aboriginal mannen die me publiekelijk hebben aangevallen, maar geen van hen woont in de Northern Territory en allen hebben gevestigde belangen in de oude orde die geweld tegen vrouwen en kinderen toestond zonder enige werkelijke tussenkomst van politie, de rechtbank en andere organisaties.’
Terecht zegt Langton in haar essay dat zij die zich schuldig maken aan geweld en mishandeling verantwoording zullen moeten afleggen voor hun gedrag. ‘We zijn niet in de stemming voor mislukte linkse excuses voor de toename in moord, zelfmoord en geweld tegen vrouwen. ‘
Voor Greer valt de mannen uit de Aboriginal communities tot in lengte der dagen niets te verwijten. Aldus ontneemt ze de Aboriginals de mogelijkheid zelf verandering aan te brengen in hun ellendige situatie; in haar visie blijven ze verstoken van enig verantwoordelijkheidsbesef. Meer dan in welk element ook toont ze daarmee haar ware racisme.
Kees Bakhuyzen
Germaine Greer aangevallen door (de inmiddels overleden) Pamela Bone (van wie ik twee jaar terug een stuk vertaalde voor HoeiBoei): Moslimzusters hebben onze hulp nodig +
reacties
Deze eenzijdige zelfgenoegzame westerse zelfhaat van die Greer is racisme tot op het bot. Heel erg en erg hooghartig. Het is ook op het idee gestoeld dat het westen altijd de schuld heeft, en dat de niet-westerling een soort nobele wilde is die geen eigen verantwoordelijkheid heeft. Kortom betuttelend racisme. Dat daarmee het individu schaamteloos in de steek wordt gelaten en principes worden verkwanseld, schijnt er niet toe te doen. Maar walgelijk is het wel.
BeantwoordenVerwijderen"Moslimzusters hebben onze hulp nodig."
BeantwoordenVerwijderenJe verstand staat gewoon elke dag weer stil over de vanzelfsprekendheid waarmee de Westerse wereld de na honderden jaren verworven grondrechten laat vertrappen door barbaren die zich beroepen op onze vrijheid van godsdienst en hun "cultuur". Feministes als Aletta Jacobs moeten zich wel in hun graf omdraaien.
Ik vraag me soms af wat er zou gebeuren als er een of andere Papoea-stam zich op de godsdienstvrijheid zou beroepen om in Nederland het kannibalisme in te voeren. Zouden we dan uit respect voor hun bruine velletje en hun "koeltoer" een kookpot op het Binnenhof zetten? Eerlijk gezegd zou het me niet eens meer verbazen.
Ìk zou het essay eerst maar eens wél lezen. je kunt het lenen je hoeft het niet te kopen ! Binnen de context van On rage hoeft ze natuurlijk niet nader in te gaan op de details.
BeantwoordenVerwijderenWat betreft dit artikel, de vooringenomenheid druipt ervan af en bouwt langzaam met valse argumentatie verscholen in reacties van derden het standpunt van racisme uit.
Waar geweigerd wordt iets te doen, in dit geval, principieel zelfs, stelling nemen kan niet het bewijs van iets laakbaars gedaan te hebben opleveren. Voor haar pleit dat zij in andere soortgelijke gevallen consequent evenmin een uitspraak heeft willen doen. Het voert onbehoorlijk ver zelfingenomenheid van vele linkse kerkgangers aan te wenden om racisme te staven. Een baude bewering dat volgens Greer de mannen uit de Aboriginal communities niets te verwijten valt wil ik wel eens met feiten gestaafd zien. Kortom een van inzicht gespeend artikel dat enkel een (valse) toon wil zetten dat prominenten zich horen uit te spreken naar een geldende moraal.
@ dhyan,
BeantwoordenVerwijderenIk denk dat het essay heel goed is samengevat door Kees Bakhuyzen, dus ik hoef het niet te lezen. De kern van de kritiek blijft voor mij nog steeds dat ze tolerant is voor de intolerantie en dat blijf ik verwerpelijk vinden.
Stuitend geweld tegen vrouwen is altijd een onderdeel van de Aboriginal-cultuur geweest. Het was bijvoorbeeld heel normaal om een vrouw te vermoorden als twee mannen ruzie om haar kregen: dan werd de mannelijke solidariteit die noodzakelijk is in patrilineale samenlevingen tenminste niet verstoord. De gewelddadigheid die inherent is aan de Aboriginal-maatschappij heeft dus weinig te maken met door het kolonialisme veroorzaakte frustraties en veel met eeuwenlange vrouwenverachting.
BeantwoordenVerwijderendat de church of England wel es waar protestant noemt, maar in werkelijkheid nog steeds Katholiek is en door de koning als hoofd wordt bestuurd.Overal waar de koning heerst wordt de Chrurch of England met geweld ingevoerd.Zo als het de koning befeelt.
BeantwoordenVerwijderenHeel anders bij ons; wij gaan uitsluitend de bijbel i de practijk brenengen zo als dat Jesus Christus heeft bevolen.Daar om is onze vermenging van onze geloof alleen met terughouding te genieten.
De nobele wilden over wie de slechte blanken het verderf hebben gebracht, zodat vervolgens de schuld voor het wangedrag van die bedorven nobele wilden bij de blanken kan worden gelegd die ze bedorven hebben. Het schema is bekend.
BeantwoordenVerwijderenIk heb ook wel in ernst horen beweren (door zo iemand die schrijfsters van het type Germaine Greer graag serieus neemt) dat het Apartheidsregime minstens medeveroorzaakt of bevorderd heeft dat nog tot op de huidige dag zoveel zwarte mannelijke Zuid-Afrikanen zich aan verkrachtingen schuldig maken.
Op zichzelf is het natuurlijk mogelijk dat wanneer een volk of stam in een armzalige kansarme positie terecht komt, tengevolge van ontwikkelingen die dat volk niet zelf in de hand had, dit op het moreel peil van zo'n volk geen gunstige invloed heeft. Fatsoenlijke omgangsvormen zullen in een welvarende maatschappij meer kansen hebben om te gedijen dan onder groepen die er verhoudingsgewijs miserabel aan toe zijn. Erst das Fressen, dann die Moral. Stelen zal in armere landen waarschijnlijk vaker voorkomen dan in rijkere. Ook zal mogelijk het aantal drankverslaafden toenemen bij stijgende werkloosheid. Dat alles valt te begrijpen.
Serieuze hypothesen over de oorzaak van het feit dat sommige groepen zich meer dan andere groepen aan bepaalde typen criminaliteit bezondigen, of er hoogst ongezonde gewoonten op na houden, zijn op zichzelf welkom. Meer te weten komen over de oorzaak van een ongewenst geachte toestand kan immers helpen om in die toestand verandering te brengen. Alleen, voor die hypothese van Germaine Greer over de Aboriginals is de evidentie, eufemistisch uitgedrukt, niet sterk. En uiteraard brengt Germaine Greer natuurlijk helemaal niet haar mening bij wijze van serieuze hypothese, laat staan als bijdrage tot waarheidsvinding naar voren. Het is gewoon een ideologisch bevlogen stookster, type Anja Meulenbelt. Merkwaardig toch, die feministische kopstukken van weleer.
E.e.a. brengt bij ook de herinnering aan de jaren zestig boven, toen ik voor het eerst van het bestaan van het vak criminologie hoorde: de wetenschappelijke studie van de misdaad! Hoogst interessant leek me dat, als middelbare scholier zijnde. Ik herinner me een zekere Nagel, die ook wel onder het pseudonym Charles schreef (of was het omgekeerd?) en aan de VU een zekere Bianchi. Of het nou alleen uit de populariserende verhalen was waarmee deze hoogst wetenschappelijke onderzoekers in kranten en tijdschriften aan de weg timmerden, of dat dit ook hun boodschap voor hun vlijtige studenten was, in elk geval begreep ik er globaal dit van:
De misdadiger werd gemaakt door de maatschappij en de schuld voor de misdaad lag dus eigenlijk niet zozeer bij de misdadiger zelf als wel in onze bijzonder onrechtvaardige maatschappij. Wanneer bepaalde groeperingen oververtegenwoordigd waren in de misdaadstatistieken dan kwam dat omdat die groeperingen achtergesteld waren (vanaf de jaren '70 kwam de term "gedepriveerd" er in). Straf, zo werd betoogd, was in het algemeen geen goede zaak, want het feit dat iemand tot misdaad vervallen was stempelde hem tot slachtoffer van de maatschappij, en met straf was hij nog eens dubbel slachtoffer. Waar het om ging was de sociale achterstanden wegwerken die er de oorzaak van waren dat die sneue mensen die door onze onrechtvaardige maatschappij in een achterstandspositie werden gehouden ook nog eens zo onevenredig vaak tot allerlei vormen van wangedrag en misdadigheid overgingen, zodat ze -ook al weer zo sneu- met justitie in aanraking kwamen, waar ze -driedubbel sneu- in het algemeen ook niet beter van werden.
Sindsdien zijn er generaties afgestudeerd in criminologie van dergelijke snit en kun je Germaine Greer-achtige redenaties ook wel vernemen van gedoctoreerden in de criminologie. Eindpunt van dit soort redenaties is steevast dat een dader eigenlijk vooral slachtoffer is en dat het onbillijk zou zijn de dader zijn daden te zeer aan te rekenen, aangezien de werkelijke daders, dat zijn de machtigen die onrecht begaan waardoor slachtoffers worden gemaakt die het vervolgens niet kunnen helpen dat ze daders worden. Steken Slotervaartse Marokkanen auto's in de fik? Daaruit blijkt dat wij ze discrimineren en kansarm houden. Probeert een Marokkaan op het politiebureau iedereen overhoop te steken? Nu, dat was een schizofreen, maar we dienen te bedenken dat we door kansarm houden en discrimineren van een hele groep veroorzaken dat in die groep schizofrenie vaker voorkomt of ernstiger vormen kan aannemen. Dat en nog veel meer wordt allemaal ernstig in kwaliteitskranten beweerd, door mensen die er voor dóórgeleerd hebben, en lezers nemen het instemmend knikkend tot zich.
Ik ben het helemaal met julie eens; dus kies Wilders hij is de enige die hier tegen wat wil gaan doen.
BeantwoordenVerwijderen