Prijsbeleid is wijs en goed

Er was eens een koninkrijk aan de Nijl, waar de regering bijzonder menslievend was. De broodprijs zou nooit meer verhoogd worden. Dat kon je de armen niet aandoen. De armen waren daar erg blij mee. Ze jubelden voor hun goede en wijze vorst. Ze dansten door de straten en over het Tahrir-plein, en zongen mooie liederen voor hun geliefde koning.


De bakkers kon het in het begin niet veel schelen. Maar ze kwamen langzaam in de problemen. De prijzen van meel, en energie om de oven te stoken, waren namelijk niet bij decreet vastgelegd. Daar had de koning geen zeggenschap over, want meel en energie kwamen uit het buitenland. Dus moest het brood op den duur toch weer iets in prijs omhoog.

De koning ontbrandde in toorn over de brutale poging tot winstneming en speculatie van de bakkers. Hij liet de broodbakkers arresteren wegens kapitalisme, en hij legde hen strenge straffen op wanneer ze brood boven de door hem vastgestelde prijs verkochten.

Daarop vonden de bakkers twee trucs: ze maakten de broden kleiner, dat mocht van de regering want dan had de vorst zijn gezicht gered. De bevolking was niet enthousiast, maar dansen en zingen op straat en over het Tahrir-plein was inmiddels verplicht gesteld.

De tweede truc maakte de bevolking pas echt boos: het meel was te duur om er brood van te bakken, dus bakten de bakkers gebak. De prijs van taart was immers vrij. Dat werkte niet lang, want de bevolking vond die taart te duur, en had liever brood. Zodoende stond de taart (eigenlijk was het meer een soort cake) oud te worden in bakkerswinkels waar geen brood te koop was. Franse prinsesjes zijn zoals bekend bereid taart eten als er geen brood meer is maar helaas is niet iedereen zo meegaand.

De bevolking hield op met dansen en zingen, en begon te demonstreren. De goede en wijze koning nam een goed en wijs besluit. Hij zou wel zorgen dat de bakkers tegen de door hem vastgestelde prijzen meel en energie kregen. Iedereen weer gelukkig. De onderdanen jubelden voor hun goede en wijze vorst. Ze dansten door de straten en over het Tahrir-plein, en zongen mooie liederen voor hem. 

Hoe kon de koning nu aan meel en energie komen? En dat tegen vaste prijzen aan de bakkers doorleveren? Hij probeerde via belastingheffing aan geld te komen om in het buitenland meel te kopen, maar er kwamen niet zo erg veel belastingpenningen binnen. Het moest dus anders.

Nu was de koning een charmante man, en zijn land was gunstig gelegen. Hij flirtte wat met de ene grootmacht, en zeurde wat bij de andere grootmacht, en floep, daar had hij de grootmachten zo ver dat ze hem gratis meel leverden, omdat de bevolking anders zou ophouden met dansen en zingen op de straten en over het Tahrir-plein.

Misschien zou de bevolking, als de honger toesloeg, in plaats van te dansen en te zingen, van ergernis wel de joden in het land gaan doodslaan, maar dat kon niet, want de joden waren al op. Die waren elders een eigen landje begonnen, en beschikten over een serieus leger dat goed bij machte was zich te verweren. De grootmachten wilden liever niet dat het leger van de goede en wijze koning met de joden aan het rollebollen ging. Je weet maar nooit waar gerollebol toe leidt.

Onder deze zegenrijke omstandigheden groeide en groeide de bevolking. Als kool. Meel en energie waren geen probleem meer, er was altijd brood op de plank. Er was geen enkele reden om een plan te maken om zelf aan meel en energie te komen. Ondertussen begonnen de mensen die op straat en op het Tahrir-plein aan het dansen en zingen waren, de gulle gevers van al dat meel steeds intenser te haten. 

Want wie dachten de gulle gevers wel dat ze waren. Die meelschenkers waren materialisten die meer om geld en het aardse slijk gaven dan de zangers en dansers in de straten en op het Tahrir-plein die zuiver van geest en puur van hart waren, dit in tegenstelling tot de viezeriken die alsmaar met geld bezig waren en de hele dag aan dollars dachten. Bovendien gaven ze al dat meel niet uit liefde maar omdat ze diep in hun hart eigenlijk voor de joden of misschien zelfs wel voor de christenen waren, en liever geen gerollebol zagen.

In de gebedshuizen verkondigden de predikanten dat God de broodeters lief heeft, en de schenkers van meel haat. Dat God een goede reden had om de een te laten geven en de ander te laten ontvangen: God liet de schenkers uitsluitend meel schenken om hen te straffen voor hun zonden en hun ongeloof, voor hun gehechtheid aan geld en macht. De predikanten hadden nog meer goede berichten: de broodeters hadden een door God gegeven recht om brood van de gevers te ontvangen want de hele wereld was van God en zijn gelovigen. Dat hoorden de broodeters graag, ze zongen en dansten in de straten en over het Tahrir-plein.

Toch betrok de lucht, want bij brood alleen kan je niet leven. Vrouwen kregen steeds minder kinderen, omdat ze bang waren voor honger. De kinderen die wel geboren werden, kregen natuurlijk wel brood, maar geen baan als ze groot waren. De baanlozen verhongerden niet, maar verdienden niet genoeg om een gezin te stichten. Dat vonden ze vervelend.

De predikanten grepen nu in: de broederschap van gebedshuispredikanten nam de macht over, en joeg de koning weg. De broodgevers kregen vanaf de kansel klip en klaar te horen dat ze gehaat werden. De joden waren zo sluw geweest zich lang voor deze uitbarsting uit de voeten te maken. Eigenlijk waren ze gewoon weggejaagd, maar de broodeters vonden het leuker om elkaar te vertellen hoe sluw en gemeen die joden wel niet waren, want dat verklaarde waarom de joden rijk waren en zij arm.

Geen joden meer, jammer, maar er waren nog genoeg christenen om te beroven, en ach, de opbrengst van plunder en roof gaf weer even wat uitstel. Bovendien gingen die christenen niet naar de staatsbedehuizen van de broodeters maar hadden ze hun eigen gebedshuizen die, jasses bah, van binnen gebrekkig verlicht waren en die raar roken, Maar, erger nog, de broodgévers – dat waren ook al christenen! Vandaar dus.

Hoe het sprookje afloopt, zal u laat op de avond op de Nederrijnse staatstelevisie verteld worden door de voorleesmoeders Monique en Petra, tijdens een afwisselend variété-programma waarin de dames af en toe ook een klein buikdansje voor u doen.

De rest van het variété-programma zal gewijd zijn aan een speelse maar degelijke uitleg waarom de machthebbers in een koninkrijk aan de Rijn er zo goed aan doen de prijzen van arbeid, wonen en ziektekosten precies even strak vast te leggen, en precies even goed in de hand te houden, als ze langs de Nijl de broodprijs bewaakten. Prijsbeleid is immers wijs en goed.