De ene religie is de andere niet

Dus dan kijkt de wereld in 2001 stomverbaasd toe hoe zich wat vliegtuigen, bestuurd door zwaar religieuze maar heus wel hoog opgeleide mannen, in prominente gebouwen op Amerikaanse bodem boren en zo'n drieduizend mensen de dood invoeren, inclusief de kapers. Die hebben gedaan wat hun god bevolen had.

Enkele gelovigen, nee veel zijn het er niet maar toch, enkele gelovigen van de miljoenen meekijkers vallen van hun geloof, van datzelfde geloof dus als van die kansrijke kapers. Patsboem! Geheel ontnuchterd willen zij niet langer bij zoveel haat horen. Ze hebben het lef daar openlijk voor uit te komen, tevens waarschuwen ze voor het geloof. Hun leven zijn ze vanaf dan niet meer zeker.

Andere gelovigen, niet de meerderheid maar toch een substantieel deel, staan te juichen bij de beelden van de ineenstortende 417 meter hoge Twin Towers en de onschuldige mensjes die hun dood tegemoet springen. Van datzelfde geloof dus als van die vliegtuigkapers met de juiste opleiding. Zij zouden zoiets
zelf niet doen, maar ze voelen sympathie voor de daders, ze hebben begrip voor de aanslag, o jawel.

De grote meerderheid van de gelovigen, die van datzelfde geloof als van de zelfmoordkapers dus, die zwijgt… of weet, desgevraagd, vlotjes te melden dat de daad niets met dat ene geloof te maken heeft. Die kapers, weten zij beslist, hebben dat ene geloof misbruikt want in wezen staat die en dus hun religie voor vrede. Dat is de les die overal klinkt. Moet klinken. Steeds harder, steeds luider. In Nederland, in de media, in de politiek, op scholen en daarna worden deze gelovigen - door iedereen gematigd genoemd - extra in de watten gelegd. Hun specifieke religieuze regeltjes wordt geen millimeter in de weg gelegd. Want vrede. Willen de mannen liever niet met de vrouwen samen zwemmen, sporten, of andersom, dan kan daar een mouw aan worden gepast. Want vrede. Hun geloofsvlag, de discriminerende hoofddoek, wordt niet zachtjes ontmoedigd maar met huiveringwekkende verve gepromoot, tot bij de overheid, tot in de politiek en beyond. Want vrede. De boerka mag in NL niet radicaal genoemd worden. Stel je voor! Wie dat toch beweert is ziek in zijn hoofd en wordt een fobie voor die ene specifieke religie aangepraat. Het tolerante Nederland buigt dat het kraakt voor deze specifieke gelovigen en hun specifieke regeltjes, het past z'n toon aan, want zolang het vrede blijft is het al goed.

Dus dan vermoordt een zwaar religieuze man tien jaar geleden een filmmaker slash columnist in een Amsterdamse straat omdat de columnist zijn profeet zou hebben beledigd. Deze slachtpartij leidt niet tot openlijke opzeggingen van dat fijne geloof, maar de elite weet deze rituele afslachting snel te downplayen. De daad heeft niets te maken met die specifieke religie. En die boodschap blijft ongewijzigd ondanks dat sommige gelovigen, en niet eens een gering aantal, het niet bijzonder spijtig vinden dat het "ongelovige varken" is geslacht. Kinderen nemen trots het portret van de dader mee naar school. Nee hoor, kalm maar, zelf zouden hun ouders nooit een ongelovige afslachten, zelf zijn ze gematigd. Prominente Nederlandse gelovigen weten het zeker, de moord was een typisch gevalletje misbruik van hun religie. De religie die in wezen vrede predikt. Natuurlijk hoeven gematigden zich niet openlijk te distantiëren van de moordenaar die immers niet in hun naam gehandeld heeft. Zij zijn allen goedwillend, zij willen vrede, zij zijn gelukkig met hun religie. Wij hoeven alleen hun regels maar te respecteren. En Nederland zet vaart met het buigen voor deze religie, steeds breder, steeds sneller, steeds dieper, iets waar die vermoorde filmmaker nu juist zo voor waarschuwde… 

Waar eindigt dit?

Nee, laten we het daar niet over hebben, daar gaat het niet om. Maar had het ook anders kunnen gaan? 

Ik dacht 't wel.

We weten, en we rekenen erop, dat christenen al heel lang niet meer barbaars moorden, maar stel nu dat het christenen waren geweest die de Twin Towers hadden neergehaald en Theo van Gogh vermoord. Om gelijksoortige redenen. Zou er dan op dezelfde laffe, verzachtende, toegevende en wegkijkende manier zijn gereageerd? Door de overheid. Door de media? Door de elite? Door columnisten, door politici? Zouden christenen vervolgens geen strobreed in de weg zijn gelegd en zouden ze in ongeveer al hun religieuze wensen vervolgens hun zin hebben gekregen? De vraag stellen is haar beantwoorden. 

Heel Nederland zou eensluidend zijn in z'n veroordeling van de daders, hun motieven, de handlangers en hun ideologie. Onze democratie en wetten zouden ongeschonden deze ramp te boven komen. De overheid zou er niet over piekeren om de wet op vrijheid van meningsuiting te beperken. Hoezo polarisatie? Hoezo de toon matigen? Integendeel, gewoon man en paard benoemen. Afrekenen met de schuldigen, de handlangers en de ideologie reformeren en ontdoen van extreme elementen. Kortom, er zou geen monster in eigen huis zijn gecreëerd maar er had een afrekening plaatsgevonden. 

Uit vrees voor zuur en cynisch te worden uitgemaakt, houden columnisten en andere stukjesschrijvers het liever luchtig, vrolijk en, hoe moeilijk met de werkelijkheid soms ook te rijmen, eindigen ze steevast optimistisch. Terecht natuurlijk. Daarom wil ik graag eindigen door de gunstige hoop uit te spreken dat het mee moge vallen met de slachtoffers die er nog gaan vallen vanwege de Nederlandse schijntolerantie jegens barbaren, hun handlangers en hun ideologie. Namelijk dat in ieder geval uw familie en alle mensen die u lief hebt, die u dierbaar zijn, gespaard mogen blijven.