Bloed van hun bloed

Bloed van hun bloed

[Noot vooraf vertaler: Het onderstaande artikel is een vertaling van ‘Blood of their Blood’, dat op 16 augustus werd gepubliceerd in o.a. dagblad ‘The Australian.’ Ondanks het feit dat syntaxis en vocabulaire mij soms voor de nodige problemen plaatsten, heb ik ervoor gekozen de tekst in zijn geheel te vertalen. Waar ik dat nodig vond heb ik mij gewend tot een vrije vertaling. Het origineel is hier te vinden.]

Er zijn momenteel zo veel belangrijkere kwesties in de wereld dan de Palestijnse kwestie dat ik me afvraag waarom ik er zo door word geobsedeerd. Goed, mijn obsessie betreft natuurlijk Israel, en het is een persoonlijke obsessie die verband houdt met de catastrofe die mijn volk trof op een manier waarop geen enkele catastrofe ooit eerder een volk had getroffen. Dit feit alleen al brengt het lot van de Joden in het bewustzijn en geweten van anderen.

Het provoceert ook op demonische wijze de wens voor een einde van het aanhoudende Joodse probleem, zelfs als dat het einde van de Joodse staat betekent, een doel waarop wordt gehoopt door bepaald geen kleine schare Arabieren en hun symphatisanten.

Ook al is het niet in aantallen, toch is de genocide in Darfur van dezelfde morele orde als de Shoah. Het zal ons achtervolgen op de dag des oordeels, ongeacht de vorm die deze zal aannemen, en het zal ons blijven achtervolgen als beschaafde en geciviliseerde mensen uiteindelijk enige gerechtvaardigde orde zullen aanbrengen in de wereld, inclusief het moment waarop een hof recht zal spreken in deze kwestie. Ik geloof dat Richard Just’s troosteloze essay. ‘De waarheid zal je niet bevrijden’, een voorbeeldige en zeldzame getuige zal zijn. [1]

Bosnië was van dezelfde orde, en ik ben er op sombere wijze trots op dat ‘The New Republic’ als tijdschrift genoeg geest toonde om een kalm en waardige literair postscriptum bij deze ramp te schrijven in wat de Fransen onze ‘getuigenis’ zouden noemen: ‘Het Zwartboek van Bosnië: De gevolgen van verzoeningspolitiek.’ [2]

Ik ben bang dat Cambodia alleen bleef spelen voor diegenen die de gruwelen echt niet konden loslaten. Het was gemakkelijk genoeg om - onterecht - de schuld op Kissinger te schuiven voor wat onze (en zijn) vijanden uitvoerden, en voor Noam Chomsky om zich hiervan te zuiveren en desondanks een held te blijven in veel studentenkringen. [3]

Darfur laat zien dat de rampen die Afrikaanse volkeren overkomen vaak samenvallen met het toch al grimmige karakter van hun leven op zich. Zo was het met de Tutsis van Rwanda, waar Kofi Annan een oneerlijke scheidsrechter was over leven en dood in een holocaust die 100 dagen duurde. Het was hetzelfde in de Centraal Afrikaanse Republiek en Tsjaad en op andere plaatsen. Was Biafra de eerste in de rij? Ik kan het me nauwelijks herinneren, en dat terwijl mijn dissertatie mede over Afrikaans nationalisme ging. Ik moet me schamen.

Daarom zeg ik ronduit dat al het onrecht dat de Israeli’s de Palestijnen mogelijk hebben aangedaan in het niet vallen binnen de context van de geschiedenis en de realiteit van vandaag de dag. Niet dat het onrecht daardoor vergoelijkt wordt. Maar toch, geplaatst tegen de achtergrond van het verleden, en mede gezien de omstandigheden van de regio in deze en de vorige eeuw, zijn de ruzies tussen Jood en Arabier uiteindelijk van minder belang. Dat wil zeggen; als de Arabieren te kennen zouden geven dat ze tot een overeenstemming willen komen. Maar voor hen is elk verlies (een olijfboom, een boomgaard, een onbewoonde heuvel) een aantasting van de heilige orde der dingen. In dat opzicht is de Arabische Moslimwereld onveranderlijk en onaantastbaar. Maar niets is onveranderlijk en onaantastbaar, inclusief het Palestijnse gebied. Feit is natuurlijk dat de andere Arabieren geen ene moer om de Palestijnen geven, helemaal niets. Zelfs met hun overdadige weelde dankzij de oliedollars zijn de Arabieren nog niet geneigd de door henzelf vastgestelde belasting aan de Palestijnen te betalen.

De Verenigde Arabische Emiraten, misschien het grootste uitzendbureau voor buitenlandse arbeid waar ook ter wereld, huurt relatief weinig Palestijnen in, ze hebben liever Maleiers en Pakistani’s en, als ze dan toch Arabieren nodig hebben, Yemeni’s en Egyptenaren. De sultans zijn niet op hun achterhoofd gevallen: ze zagen hoe de Palestijnen zich gedroegen toen Irak Koeweit binnenviel.

Wat betreft de mate waarin deze Arabische landen het lot van deze ‘vluchtelingen’ in stand hebben gehouden – dat is een andere zaak, waarvan we het eindoordeel beter aan een andere tijd over kunnen laten. Maar het valt niet te ontkennen dat die wond ook in de vierde generatie nog allerminst geheeld is. Het is ook bepaald geen geringe prestatie van de VN, om de Palestijnse kwestie tot hun belangrijkste speerpunt te maken, een fixatie die doordringt in praktisch alle VN organen. Het heeft geen enkele Palestijn een beter leven bezorgd.

Hoe moet ik dit zeggen? De Palestijnse nationale beweging is bedriegerij.

Onderlinge moordpartijen hebben veel meer Arabische levens gekost dan gewapend treffen met de Israeli’s, maar juist de slachtoffers van dit treffen worden met veel uiterlijk vertoon gepresenteerd. Je kunt de Palestijnse realiteit aflezen aan de reizen die haar leiders maken. Yasser Arafat ging overal naartoe. De PLO had overal ambassades, misschien wel meer dan Israel. De Palestijnse Autoriteit wordt vertegenwoordigd in god weet hoeveel hoofdsteden. En nu is het Mahmoud Abbas die airmiles zou kunnen verzamelen als hij niet de illusie had dat hij de president van een staat was.

Vorige week waren Palestijnse functionarissen op bezoek bij de president van Yemen, waar ze elkaar nietszeggende complimenten toespeelden. De officiële vertegenwoordigers gaven breeduit op over het belang van Yemen.
Wat zou het belang van Yemen kunnen zijn? Het land is verdeeld in een veelvoud aan stammen die op hun beurt weer zijn onderverdeeld. De helft van de bevolking is jonger dan 15 en een van de belangrijkste produkten is qat, herkauwd tot je in vergetelheid raakt. Het is bijna gelijk verdeeld over Shia en Sunni. Een van de laatste juridische hervormingen was het opheffen van de huwelijksgrens van 15 jaar voor meisjes. Dit is een grap. Waarover hebben de Yemenis en de Palestijnen werkelijk gesproken? Was het bezoek de brandstof waard?

Salam Fayyad, de Minister-President van de Palestijnse Autoriteit, is een serieuze econoom en een serieus man. Op hem valt de dagelijkse last van het echte leven in de West Bank. (Gaza lijkt te ademen op een delirium, en heeft hier geen plaats).

Politiek is hooguit een afleiding voor hem en dus wordt zijn aandacht afgeleid door een ander soort politiek. Fayyad wil een Palestijnse regering die niet bestaat uit professionele revolutionairen maar uit partijloze professionelen. Het is een droom, maar zoals veel goedbedoelde dromen is het een droom die niet uit zal komen. Niet dat er geen Palestijnen zouden zijn die dezelfde wens koesteren.

Tenslotte moeten er veel mannen, vrouwen en ook kinderen zijn die een gewoon leven willen, die zelfs dromen van een gewoon, alledaags leven. Het is niet alleen Israel dat hun dit leven onthoudt door grensposten en andere vernederende routines. Het is het zeer perfide karakter van de Palestijnse gemeenschap die fantasie laat prevaleren boven de realiteit. Zelfs de dood van een dichter leidt tot een waanzinnige menigte. Dus de wens van Fayyad zal niet uitkomen. Zijn land wordt gedreven door fanatici die hun volk tegen elkaar opzet.

Hoe kunnen de Arabieren zoveel verontwaardiging voorwenden betreffende de onfortuinlijke Palestijnen terwijl ze zich zo kalm houden betreffende het grimmige lot van de Darfuri’s in gevechten die soms worden toegeschreven aan schaarste veroorzaakt door klimaatverandering. Het is het bloed van hun bloed die hier genocide bedrijven.

Het zijn hun diplomaten die de moordenaars beschermen, die het allemaal afdoen alsof het niets voorstelt, terwijl het de ernstigste vorm van bloedvergieten is in de afgelopen tien jaar. Sudan is het breukvlak van de Moslimwereld, het rassenbreukvlak.

Wat ook de positie als trouwe volgelingen van Allah mag zijn van de Afrikaanse Moslims van Darfur, voor de Arabische volgelingen is dit totaal onbelangrijk. Blijkbaar bezorgt dit het geweten van de Islam geen problemen. Ze zijn tenslotte veel te druk bezig met het hyperdrama van de Palestijnen.

Martin Peretz

Martin Peretz is sinds 1974 hoofdredacteur van het links-liberale tijdschrift ‘The New Republic’. Hij is tevens lid van de adviescommissie van het ‘Washington Institute for Near East Policy’. Hij is een aanhanger van de Democratische Partij en al lang goed bevriend met Al Gore. [Info: Wikipedia]

[1] Voor het essay van Richard Lust: Link:
[2] Dit is de Nederlandse vertaling van het word ‘appeasement’, maar zeker vanwege de connotaties verkies ik eigenlijk het origineel.
[3] Ik ben verder niet op de hoogte van Chomsky’s ideeën omtrent Cambodja.

Vertaling: Kees Bakhuyzen (HB)