Ontwikkelingshulp en massa-immigratie: Cui bono?

‘Illegale immigranten zijn zielig, en het is onchristelijk om de allerarmsten in Afrika, Zuid-Amerika en Azië in de steek te laten. Het is alleen maar menselijk om hulp naar de Derde Wereld te sturen. Bovendien, elke immigrant die eenmaal ontsnapt is aan de ellende van zijn herkomstland, die moet eigenlijk toegelaten worden. Hoe kan je het over je hart verkrijgen om te weigeren die arme mensen een verblijfsvergunning te geven terwijl wij het toch al zo goed hebben. Geen mens is illegaal.’

De normale rechtse argumenten tegen deze twee vormen van geldverspilling luiden dat ontwikkelingshulp, om een aantal goed onderzochte redenen, niet helpt, en dat de frisse en beschaafde jongens en meisjes die in deze sector werkzaam zijn, er een wel erg leuke boterham aan overhouden. Dat laatste is mooi, want gewoon geld verdienen (‘winst maken’, ‘profiteren van het kapitalistiese
systeem’) staat bij onze linkse goedmenselijke landgenoten in een kwade reuk.

Toch willen ook goedmensen wel over flinke inkomens en villa’s beschikken, maar zonder hun handen te hoeven vuil maken aan kapitalistiese uitbuiting. Nu, dat kan. In de ontwikkelingssamenwerking zijn goedbetaalde betrekkingen te krijgen waar zelfs uitgeschakelde politici van gaan watertanden. De hulp aan illegalen is daarentegen minder lucratief maar blijft voor advocaten en de vele andere hulpverleners toch ook niet onbeloond. Dat is goed, want waar elders op de arbeidsmarkt zouden al deze mensen terecht moeten.

Wie heeft dus baat bij hulp aan illegalen en bij ontwikkelingshulp? Het antwoord, lijkt het, kan iedereen zelf haast wel bedenken, en het is inderdaad beter dat de salarissen en honoraria van de weldoeners drukken op de wat meer idealistische posten van de rijksbegroting dan dat we wachtgeld, bijstand of arbeidsongeschiktheidsuitkeringen voor deze groepen van goedbedoelende mensenvrienden moeten opbrengen.

Maar door illegalen toe te laten en door geld uit te kruien naar regeringen van ontwikkelingslanden – daardoor benadelen we de machteloze onderdanen van tirannieke regeringen. Die regeringen zijn stuk voor stuk gezworen vijanden van vrijheid. Miljoenen achterblijvers leiden een leven van armoede, vernedering en onvrijheid omdat wij, in onze christelijke goedmenselijkheid, kwaadaardige regimes elders in staat stellen te overleven door gratis geld toe te sturen en door opstandige elementen dan maar hier naar toe te lokken.

Elke impuls om in ‘arme landen’ iets te willen verbeteren valt weg omdat twee dingen de druk van de ketel halen: geld uit het westen en het uitzicht op verblijf als gesubsidieerd asielzoeker. Dat is extra immoreel omdat er maar één ding nodig zou zijn om de ‘arme landen’ rijk te maken: de onderdanen niet door hun eigen regering laten beroven, maar ieder in de gelegenheid stellen ongestoord te genieten van de opbrengst van zijn eigen arbeid.

Hulp aan asielzoekers en illegalen, ontwikkelingshulp, wie baat het? De traditionele vraag, in het Latijn gesteld, luidt: Cui bono? In de eerste plaats de moordenaars en dieven die de ‘arme landen’ in hun greep hebben. Om enkelingen te helpen, storten we ver weg miljoenen mensen in het ongeluk, en dwingen hen te leven en te sterven onder barbaarse regiems die mede dankzij onze vriendelijkheid geen enkele reden hebben om te hervormen – en die zelfs des te royaler geholpen en beloond worden naar mate ze een grotere puinhoop aanrichten.

Door aan enkelingen hulp te geven, beletten we dat het mogelijk wordt dat miljoenen medemensen de mogelijkheid krijgen om op eigen kracht aan de dingen toe te komen die het leven de moeite waard maken. Voor de echte zieligheid sluiten de helpers de ogen.