Terug van weggeweest: cultuurverschil

Ebru3fu

Terug van weggeweest: cultuurverschil

Als je drie maanden bent weggeweest, zie je duidelijk wat er veranderd is in Amsterdam. Vorig jaar was het aantal bakfietsen in Bos en Lommer schrikbarend gestegen. Ooit hét statussymbool van de yup met kinderen, nu schering en inslag in de pauper- eh probleemwijk Bos en Lommer. Dit jaar kun je niet meer om de scooter heen. Op wat ooit het favoriete speleding van makelaars en Katja Schuurman was, rijdt tegenwoordig de eerste de beste uitkeringstrekker en zwartwerkende Pool.

Gelukkig zijn er minder triviale zaken waardoor je zeker weet weer thuis te zijn in de stad die Amsterdam tot Amsterdam maakt. Wie ligt er nog wakker van het ‘nieuws’ dat panden in de Amsterdamse binnenstad verzakken als gevolg van het bouwen aan de Noord Zuid-lijn? Anders dan degenen die er toevallig wonen? Vanuit het stadhuis klinkt een gepast zwijgen - niets nieuws toch? Als over tien jaar een of andere commissie na langdurig onderzoek zal concluderen dat de begroting wederom met drie miljard is overschreden, meer winkeliers failliet zijn gegaan dan begroot en dat die zes haltes te duur zijn uitgevallen om ooit rendabel te worden, zal iedereen ‘I told you so!’ roepen. Tot die tijd spreekt het Amsterdamse college met aan het hoofd Job Cohen glashard van tegenvallers die opgelost zullen worden. In datzelfde rapport zal staan dat Job Cohen niet eindverantwoordelijk is voor het werk dat aannemers doen in zijn stad, onder zijn auspiciën en in zijn opdracht. Want hij is slechts burgemeester, en in die hoedanigheid zat hij trouwens in de zomer van 2008 in Bejing te lobbyen voor de Olympische Spelen. Godzijdank zat Cohen in Bejing; een capabel persoon had die Spelen zo naar Nederland gelobbyd!

Ook de berichtgeving over het gedrag van Marokkanen valt onder de categorie ‘niets nieuws’. Nog steeds voelen ze zich achtergesteld, nog steeds houdt de PvdA van het volk dat Slotervaart onveilig maakt en nog steeds laten ze het niet na om ambulancepersoneel te bedreigen. Of je je nou drie maanden in een iglo verstopt of op een jacht om de wereld zeilt, als je terugkomt in Amsterdam is het nog steeds beter voor je gezondheid om een ambulance te vermijden. Dat Cohen opeens over Marokkanen spreekt die geweld vertonen tegen hulpverleners is niets meer dan een verspreking. Want Marcouch is niet te beroerd om uit te leggen hoe het ook alweer zit met die Marokkaanse klootzakken zónder manieren maar mét messen. Het is een cultuurverschil. Grappig. Cultuurverschil, exact dezelfde term die mijn moeder gebruikt wanneer we elkaar niet begrijpen. ‘Jij bent altijd welkom bij mij thuis Ebru, ik alleen als ik een afspraak met je maak.’ Heldere uitleg van cultuurverschil, hoewel de uitleg van Marcouch duidelijker is: ‘In Marokko bedreigen jongeren hulpverleners nou eenmaal.’

De zekerheid dat sommige dingen nooit zullen veranderen is erg rustgevend en maakt het thuiskomen tot een feest. Totdat verandering opeens achter mijn eigen voordeur blijken te hebben plaatsgevonden. Mijn werkster heeft de poetslap om haar hoofd gebonden. ‘Ik ben getrouwd,’ sprak de Marokkaanse. Ja en dus?! ‘Mijn man wil dat ik een hoofddoek draag. Dat hoort, zegt hij. Als ik weiger hebben we ruzie.’ Hoe zat het ook alweer? Vrouwen dragen die hoofddoek vrijwillig. Een ander woord voor ‘gedwongen’. Cultuurverschil.

Ebru Umar
in Metro, 12.9.2008

3 opmerkingen:

  1. Ebru weet het in 2 zinnetjes heel treffend neer te zetten. De hoofddoek, of de verkacht-maar-iemand-anders-doek, is vooral een zaak voor bezitterige hypocriete mannetjes. Geen srpake van een echte keuze.

    BeantwoordenVerwijderen
  2. 'Ik maak je dood' is Marokkaans
    Ahmed Marcouch, 13-09-2008 08:34


    Het gedrag van Amsterdams tuig heeft wel degelijk Marokkaanse wortels.


    Burgemeester Job Cohen heeft er bij de Marokkaanse gemeenschap op aangedrongen de agressiviteit in te dammen van de Marokkaanse jongens die ik eerder tuig noemde. Ik wil graag dat Cohen daarmee doorgaat.

    De Marokkaanse gemeenschap moet dit voortdurend ter sprake brengen, overal waar Marokkanen bij elkaar komen. Deze kwelgeesten roepen niet alleen 'Ik maak je dood' tegen ambulancebroeders, ze gooien ook stenen, versperren de weg en roven zelfs ambulances leeg, terwijl de broeders zich ontfermen over de gewonde of dode.

    Deze jongens zijn vaak dezelfden als die mensen beroven en in auto's inbreken. Ze stigmatiseren de Marokkaanse gemeenschap.

    Juist de Marokkaanse gemeenschap kan helpen met een oproep tot een beschavingsoffensief.

    Cultuur

    Bij de oplossing is de cultuur wel degelijk relevant.
    Wij maakten een eind aan de opgestoken middelvingers: 250 euro boete!
    Het gedrag van de kwelgeesten heeft Marokkaanse wortels. Hier botst een overlevingsmentaliteit uit Marokkaanse berggebieden op een cultuur van hulpvaardigheid uit de lage landen. Een gedrag gedreven door angst, achterdocht, slachtofferschap en gekrenkte trots botst op de mores van dienen en zorgen volgens keurige protocollen.

    De Nederlandse gezagsdragers en hulpverleners hebben geen antwoord op deze agressie.

    Incasseren, zei de rechter enkele jaren geleden tegen een politieagente die door tuig was uitgescholden voor kuthoer, terwijl ze haar het bonnenboekje uit de handen trokken: 'u werkt in Amsterdam dus u moet daar maar tegen kunnen'.

    Die incasseringsgewoonte, daar moeten wij vanaf. Dat kan ook, ik heb zelf meegemaakt dat wij als agenten in Amsterdam-Oost een einde maakten aan de opgestoken middelvinger waarop wij voortdurend getrakteerd werden. Hoe? Simpel: 250 gulden boete. Daar keek men in het begin vreemd van op, maar na enkele maanden werd de middelvinger een zeldzaam verschijnsel. Straffen helpt.

    Opvoeden

    Opvoeden helpt ook. Het klopt wat Sabra Dahhan zegt: 'In Marokko komen ambulances pas als je ze contant betaalt'. Of hard schreeuwt. Er geldt nogal eens het recht van de sterkste. Als gezagsdragers en hulpverleners netjes bejegend worden, is dat niet uit respect, maar vaak uit angst. Zo voeden sommige Marokkaanse ouders hun kinderen ook op, die zeggen dagelijks: 'Niet doen, anders maak ik je dood'. Dat is een retorische zin als 'krijg de kanker'.

    Toch introduceert die zin angst als de emotie die gedrag in toom houdt.

    Dus wat gebeurt er als deze disciplinerende angst weg is? In Nederland hoeft namelijk niemand bang te zijn. Hier zijn beschaafde kanalen waar mensen hun gram kunnen halen.

    Beschaving

    En daarom zeg ik dat een beschavingsoffensief nodig is, niet alleen op school en in de inburgeringscursus – het moet met man en macht gebeuren, met hulp van de hele gemeenschap en zeker van de Marokkaanse.

    Dus Samenwerkende Marokkanen Nederland (SMN), ik begrijp jullie verdriet, ik lijd mee, maar laten we het onder ogen zien en dit tekort aan beschaving onder een overzienbare groep met kracht tegengaan, er burgerschap tegenover stellen.

    Zodat wij trots kunnen zijn als Marokkaanse Nederlander en ons niet hoeven laten troosten door overheidsdienaren die goedwillend roepen dat onze oorsprong niet erg is omdat wij uiteindelijk toch allen Nederlander zijn.


    Ahmed Marcouch is stadsdeelvoorzitter van Amsterdam Slotervaart.

    Bron:

    http://extra.volkskrant.nl/opinie/artikel/show/id/1417/%27Ik_maak_je_dood%27_is_Marokkaans

    BeantwoordenVerwijderen