Niet verzuren
Omdat de Nederlandse Spoorwegen in het weekend werk te verrichten hadden aan een van hun stations bereikte ik zaterdag via een omweg het centraal station in Amsterdam. De bus bracht mij naar het Amsterdamse Amstelstation en daar kon ik kiezen tussen de metro of de trein. De metro arriveerde eerder dus nam ik die. Erg dol ben ik niet op dit ondergrondse vervoermiddel maar de reis verliep snel en probleemloos en ik kreeg mooi de gelegenheid te bekijken wat voor types er zoal op een gezellige, zonnige zaterdagmiddag naar het centrum van Amsterdam trekken. In welk een bont en gevarieerd gezelschap bevond ik mij! Nog bonter leek het wel, dan de laatste keer - een jaar geleden - dat ik per ondergrondse reisde.
Ik was nog geen vijf meter bovengronds of ik kreeg twee dubbelgevouwen papiertjes, ook wel flyers genoemd, in mijn handen gedrukt. Tegen mijn gewoonte in nam ik ze aan, misschien waren het wel uitnodigingen voor hippe, wilde party's en dan was ik er weer eens van op de hoogte hoe de Amsterdamse jeugd tegenwoordig feest. Deze ijdele gedachte werd meteen afgestraft want de folderaar - het was een bleke, bebrilde jongeman die zijn magere lichaam niet echt in hippe kleren had gestoken, bemerkte ik te laat - had een geheel andere Boodschap voor mij. Hij had beter een 'jezusjurk' aan kunnen trekken, dan maak je tenminste een statement want toen ik zag wat ik had aangenomen, vloekte ik binnensmonds. Nee, niet weer! Wordt er niet meer gefeest in Amsterdam of hoe zit dat? Is het einde al zo nabij?
In mijn hand hield ik een bebloede en in gerafelde kleren gehulde jezusfiguur, die een enorm houten kruis op zijn rug meesleepte. Zo'n beetje als in die jezusfilm van Mel Gibson: zeer onsmakelijk en de teksten logen er evenmin om: “The Ten Commandments: Can I go to heaven if I follow them?” “Als u verloren bent... moet u gered worden.... van de TOORN Gods." “Hoort Hem!”, “Deze is Mijn geliefde Zoon, in Denwelken Ik Mijn welbehagen heb...”
Het zal je vader maar wezen. Maar goed, ik was de jezus-aanbidder al gepasseerd en riep nog iets volslagen onzinnigs als “God bestaat niet!” waarop hij mij nariep dat God wel bestond. Natuurlijk. Slechts vanwege milieu-technische redenen gooide ik de bedrukte papiertjes niet op de grond maar ik wilde die troep het liefst zo snel mogelijk kwijt, alleen zag ik geen prullenbak bij de open bouwput van het C.S.
De ingepakte vrouwen lieten zich geen oor aannaaien. Eén van hen bekeek de flyers vluchtig maar weigerde ze aan te nemen: “Nee, dank u wel!” sprak zij resoluut.
Helaas, mijn eerste, impulsieve zendingswerk was mislukt maar het was niet onopgemerkt gebleven. Schuin achter mij hoorde ik hoe een man in de lach schoot. Deze man, die volgens de statistieken vast tot de categorie 'allochtoon' wordt gerekend, had het blijkbaar allemaal gezien en gehoord, en hij had mijn krankzinnige actie die een grap was, begrepen. Hij lachte zich rot!
En dáár gaat het maar om want het kan natuurlijk niet de bedoeling zijn dat we verzuren, we moeten wel blijven lachen.
Annelies van der Veer
Geen opmerkingen:
Een reactie posten