Maak kennis met de respectbrigade, een georganiseerde campagne om islamcritici het zwijgen op te leggen.

Asra Q. Nomani

Maak kennis met de respectbrigade, een georganiseerde campagne om islamcritici het zwijgen op te leggen. 

Door Asra Q. Nomani, voormalig journalist Wall Street Journal, auteur van "Standing Alone: An American Woman's Struggle for the Soul of Islam"

"Je hebt de gemeenschap te schande gemaakt," zei een medemoslim in 2004 tegen mij, toen we in een broodjeszaak in Morgantown, West Virginia, zaten. "Stop met schrijven."


Ik was toen 38, had net een essay geschreven voor The Washington Post waarin ik betoogde dat vrouwen ook in de hoofdruimtes van de moskeeën mogen bidden, tezamen met de mannen, in plaats van in afgescheiden zaaltjes. Ik ben een Amerikaanse moslima geboren in India en groeide op in een tolerante maar conservatieve familie. In de moskee van mijn woonplaats had ik de regels overtreden en in de mannenruimte gebeden, ongeveer 6 meter achter de mannen, bijeen voor het ramadangebed.

Later probeerde een tribunaal (van louter mannen) me te verbannen. Een man suggereerde dat de mannen in de moskee mij zouden omringen, zodat ik zou worden "afgeschrikt." En nu dan die man tegenover mij in de broodjeszaak, die zegt dat ik moet zwijgen.

"Ik zal niet stoppen met schrijven," zei ik.

Het was de eerste keer dat een medemoslim druk op me uitoefende om me te onthouden van kritiek op de islam. In de afgelopen tien jaar zijn zulke pogingen tot censuur steeds gewoner geworden. Dit is grotendeels te wijten aan de toenemende macht en invloed van de "ghairat brigade", een respectbrigade die het debat over een extremistische ideologie probeert het zwijgen op te leggen om zo het beeld van de islam te beschermen. Het reageert zelfs op gezonde kritieken met afzichtelijke, buitenproportionele reacties.

De campagne begon, althans in zijn moderne vorm, 10 jaar geleden in Mekka, Saudi-Arabië. Het OIC (Organization of Islamic Cooperation, een mini-VN bestaande uit 56 landen met een grote moslimbevolking, plus de Palestijnse Autoriteit) belastte de toenmalige secretaris-generaal Ekmeleddin Ihsanoglu met de bestrijding van islamofobie en het projecteren van de "werkelijke waarden van de islam". In de afgelopen tien jaar is er een los verband van de respectbrigade opgekomen, deels gefinancierd en ondersteund door het OIC via jaarlijkse conferenties, rapporten en communiqués. Het is samengesteld uit politici, diplomaten, schrijvers, academici, bloggers en activisten.

Als onderdeel van deze strategie, lanceerde het OIC in 2007 de Islamophobia Observatory , een waakhond gevestigd in Jedda, Saoedi-Arabië, met als doel het documenteren van beledigingen jegens de islam. Haar eerste rapport, in 2008 uitgebracht, betoogde dat de kunstenaars en uitgevers van de omstreden Deense spotprenten van de profeet Mohammed de "heilige symbolen van de islam bezoedelden. . . op een beledigende, kwetsende en minachtende manier. "De respectbrigade begon te schrijven over academici, schrijvers en anderen, waaronder de voormalige New York politiecommissaris Ray Kelly en de bestuurders van een katholieke school in Groot-Brittannië, die een moeder wegstuurden omdat ze haar hoofddoek niet af wilde doen.

"Het OIC is de uitvinder van de anti-islamofobie beweging”, zegt Zuhdi Jasser, president van het Amerikaanse Islamitische Forum voor Democratie en een frequent doelwit van de respectbrigade. "Het OIC denkt dat ze eigenaar is van de moslimgemeenschap en alle interpretaties van de islam". Naast het officiële kanaal van de respectbrigade begon een gemeenschap van zelfbenoemde 
godslastering-agenten, bestaande uit anonieme blogs zoals LoonWatch.com en Ikhras.com en een grote en uiteenlopende groep van socialmedia-activisten, te proberen het debat over de islam te controleren. Dit bredere korps plakt het label van "islamofoob" op experts, journalisten en anderen die durven te praten over de extremistische ideologie in de religie. Hun doelwitten zijn zo groot als de Israëlische premier Benjamin Netanyahu en zo klein als ik.

De officiële en niet-officiële kanalen fungeren als een tandem, intimideren, bedreigen en bestrijden overal nadenkende moslims en niet-moslims. Ze drijven op een belangrijke waarheid: de islam, zoals die gepraktiseerd wordt van Maleisië tot Marokko, is een op schaamte gebaseerde, patriarchale cultuur die waarden koestert zoals eer en het voorkomen van gezichtverlies van de familie tegenover de buitenwereld. Dat is de reden waardoor pesten vaak werkt om islamcritici te laten zwijgen.
"Respectbrigades zijn ‘wonden’-verzamelaars. Ze zijn couch-jihadisten", zegt Joe Navarro, voormalig speciaal FBI agent van de eenheid gedragsanalyse. "Ze verzamelen de wonden en het onrecht dat hen wordt aangedaan en gebruiken die om te rechtvaardigen wat ze aan het doen zijn. Tragedie verenigt voor het moment, maar haat verenigt voor langer”. In een e-mail uitwisseling ontkent de OIC ambassadeur bij de Verenigde Naties dat de organisatie de discussie over problemen in de moslimgemeenschappen probeert te smoren.

De aanvallen zijn overal. Al snel nadat het Islamophobia Observatory vorm kreeg, klaagde sjeik Sabah Ahmed al-Sabah, de emir van Koeweit, over "lasterlijk karikaturen van onze meester en profeet Mohammed" en over films die de islam besmeuren, volgens het eerste islamofobie-verslag van het OIC.

Het OIC heeft bijgedragen aan het in het leven roepen van een cultuur van slachtofferschap. In toespraken, blogs, artikelen en interviews, op grote schaal verspreid in de islamitische pers, heeft de respectbrigade haar pijlen gericht op experts, politici en schrijvers, van tv-presentator Bill Maher tot atheïst auteur Richard Dawkins, voor het beledigen van de islam. Schrijver Glenn Greenwald heeft de campagne gesteund door schrijvers en denkers, zoals de neurowetenschapper en atheïst Sam Harris te brandmerken voor het hebben van een "anti-moslim animus", alleen omdat ze de islam bekritiseren.

"Deze fellow travellers hebben het steeds onaangenamer gemaakt, en zelfs gevaarlijk, om het verband tussen moslimgeweld en specifieke religieuze ideeën te bespreken, zoals de jihad, martelaarschap en godslastering," vertelt Harris me. Een Amerikaanse diplomaat in Istanbul die in december 2007 het begin van deze trend opmerkte, stuurde een ambtsbericht aan de Nationale Veiligheidsraad, de CIA, de Defense Intelligence Agency en diverse staatsdepartementen. Het bericht vermeldde dat de baas van het OIC de voorstanders van de Deense mohammed-cartoons bestempelde als "extremisten van de vrijheid van meningsuiting" en gelijk stelde met
 al-Qaeda.

Het grootste deel van de kritiek vindt online plaats, met anonieme bloggers die veronderstelde islamofoben aanvallen. Niet lang na het ambstbericht lanceerde een netwerk van bloggers LoonWatch, een site waarop christenen, joden, hindoes, atheïsten en andere moslims achtervolgd worden. De bloggers bestempelden 
Ayaan Hirsi Ali, een geboren moslima maar nu een atheïstische tegenstander van islamitische radicalisme, als een "anti-islamitische kruisvaarder". Robert Spencer, een criticus van de radicale islam, is een "verdorven haatprediker" en een "internet sociopaat". De beledigingen zijn enigszins vergelijkbaar met die van de zogenaamde internettrollen en de venijnige opmerkingen die je kunt vinden onder een blog of bij een nieuwssite. Maar ze zijn meer gecoördineerd, beangstigend en hardnekkig.

Een prominent doelwit van de aanvallen van de respectbrigade was Charlie Hebdo, de Franse krant waar onlangs 12 mensen werden gedood door islamitische terroristen. Volgens sommige verslagen riepen de moordenaars terwijl ze de cartoonisten afslachtten: "We hebben de profeet Mohammed gewroken."

Het OIC hekelde de moorden maar in een rapport van 2012, veroordeelde het ook de "islamofobe satire" van het tijdschrift. De toenmalige secretaris-generaal, Ihsanoglu, zei dat de geschiedenis van het blad ‘’om moslimgevoelens te kwetsen" "een schandelijke daad van opruiing en haat was en misbruik van de vrijheid van meningsuiting". Charlie Hebdo is niet het enige bewijs dat voor zelfbenoemde verdedigers van het geloof, een oproep om de boodschap te doden heel gemakkelijk kan omslaan in een plan om de boodschapper te doden. In januari 2011 werd Salman Taseer, gouverneur van de provincie Punjab in Pakistan, vermoord door zijn beveiliger nadat Taseer een christelijke vrouw had verdedigd die werd beschuldigd van godslastering. In de rechtbank legden supporters bloemen op de schouders van de moordenaar ter goedkeuring.

Moordenaars zoals hij zouden veel moeilijker te radicaliseren zijn in een klimaat dat het debat over de islam verwelkomt in plaats van op zoek te zijn naar wraak op critici. Maar in veel moslimgemeenschappen wint de vrees voor gezichtsverlies het van het kritisch denken en het vertellen van de waarheid. Dit is de reden waarom de hervorming binnen de islam zo moeilijk is. Mijn ervaring is dat wanneer je de gemeenschap verantwoordelijk houdt, je meer kans hebt om gepest en geïntimideerd te worden dan dat je serieus genomen wordt.

Toen Rupert Murdoch onlangs tweette, "Misschien zijn de meeste moslims vreedzaam, maar totdat ze hun groeiende jihadistische kanker erkennen en vernietigen moeten zij verantwoordelijk worden gehouden," hij werd bekritiseerd voor de botte bewering dat alle moslims verantwoordelijk waren voor de daden van een paar. Maar ik geloof dat we een collectieve verantwoordelijkheid dragen voor de problemen in onze gemeenschappen.

Na mijn bedreigende ontmoeting in de broodjeszaak bleef ik pleiten voor de rechten van vrouwen in de moskee en in de slaapkamer. Onder andere betoogde ik dat moslima's het recht hebben op een orgasme, een intimiteit die te vaak ontkend wordt in samenlevingen met een traditie van vrouwelijke genitale verminking.

Toen kwamen de doodsbedreigingen. In het najaar van 2004 haalden mijn ouders en mijn zoon me op nadat ik op een conferentie had gesproken. "Iemand wil je vermoorden," zei mijn vader vanachter het stuur van onze gouden Dodge Caravan, zijn stem trilde. De doodsbedreiging werd geplaatst op Muslim WakeUp!, een inmiddels ter ziele progressieve website. De dader vertelde de FBI dat hij zou stoppen mij te intimideren en dat deed hij. Meer prozaïsche scheldwoorden die in het afgelopen decennium werden geuit waren oa "zionistische mediahoer" of "Huismoslim" en vele andere niet printbare beledigingen.

Twee jaar geleden was Zainab Al-Suwaij, directeur van het American Islamic Congress, zo gehavend door online aanvallen die bedoeld waren haar het zwijgen op te leggen, dat ze hierdoor een fysieke reactie op stress en angst ontwikkelde en bij de eerste hulp belandde. Toen ik haar ontmoette in haar kantoor in de buurt van het Witte Huis, trok ze haar mouwen op om mij de sporen te laten zien van IV injecties die het ziekenhuispersoneel had toegediend om haar de noodzakelijke vloeistoffen toe te dienen. "De aanvallen doden me gewoon", zei Al-Suwaij, vermoeid.

Zó intens pesten werkt echt. Oplettende leden van de kudde zijn cultureel geconditioneerd om het te schande maken van de islam te vermijden, dus ze openlijk aanwijzen voor die zonde heeft vaak het gewenste effect. Niet-moslims zijn inmiddels op hun hoede om als islamofoob te worden bestempeld. Zo resulteren aanvallen op beide groepen in vernietiging van het debat. Ze leiden ertoe dat overheden, schrijvers en deskundigen op eieren lopen en belangrijke discussies vermijden.

Ik bleef schrijven en een beroep doen op de Amerikaanse moslims het extremisme in onze gemeenschappen uit te roeien en betoogde dat bepaalde passages uit de koran te verouderd zijn. Zoals ik het zie, is het gebod om “op te komen voor rechtvaardigheid zelfs tegen. . . uw familie" ons goddelijk “zie je iets, zeg iets-mandaat". Maar al te vaak wordt deze passage misbruikt als een rechtvaardiging voor een aanval op ons zelf.

Terwijl we nog een lange weg te gaan hebben, heb ik vooruitgang gezien sinds ik voor de rechten van vrouwen in de moskee begon te vechten en het extremisme uitdaagde dat ik zag in de Amerikaanse moslimgemeenschappen. Onze moskee in Morgantown, een overwegend mannelijke congregatie, kozen de eerste vrouwelijke president van een paar jaar geleden en ze werd grotendeels aanvaard als een leider. Maar de meeste vrouwen schuifelen nog steeds via de achterdeur naar binnen en bidden in een aparte ruimte. Vier jaar geleden kondigde de Muslim Public Affairs Council programma’s aan om "taboe-onderwerpen", zoals homoseksualiteit, interreligieuze huwelijken en extremisme te bespreken. Onlangs zijn jonge moslimleiders in Noord-Virginia een initiatief gestart om moskeeën te creëren die assimilatie, interreligieuze harmonie en de rechten van vrouwen bevorderen. Later deze maand zal een nieuwe groep, de Women’s Mosque of America, een door vrouwen geleide gebedsdienst in Los Angeles houden, een zeldzame gebeurtenis in moslimgemeenschappen.

Volgende maand zal de Obama-regering een conferentie houden over het bestrijden van gewelddadig extremisme en president Obama riep vorig jaar de moslimgemeenschappen op om "expliciet, krachtig en consequent de ideologie van al-Qaeda en ISIL te verwerpen".

Maar zijn regering framed het extremisme niet als een probleem dat direct gekoppeld is aan de islam. Vorige maand daarentegen erkende de Egyptische president Abdel Fatah al-Sissi dat er een ideologie probleem in de islam is en zei: "We moeten onze religie hervormen ." Toen ik Sissi's woorden hoorde, dacht ik: Eindelijk.

Afgezien van deze verklaringen, desondanks, hebben we een nieuwe interpretatie van de islamitische wet nodig om de cultuur te veranderen. Dit zou een afwijzing vereisen van de acht scholen van het religieuze denken die de soennitische en sjiitische islamitische wereld domineren. Ik stel voor de nieuwe ijtihad te noemen, het concept van kritisch denken, een verheffend zelfonderzoek van het giftige op schaamte gebaseerde debat, van wetten en regels. Zo'n project zou de macht overnemen uit de handen van de gevestigde geestelijken, politici en deskundigen en vervangen door een progressieve interpretatie van het geloof die niet ingegeven is door het verdedigen van de eer, maar eervol handelen.

Asra Q. Nomani

asra@asranomani.com

Vertaling: Lia Goudsbloem


Bron: Meet the honor brigade, an organized campaign to silence debate on Islam