Integreren

Lukt het een beetje met de integratie mensen?

Jawel, ik heb het tegen u, autochtone bewoner van ’t land dat Nederland heet. Voor zover er nog iets autochtoons aan u over is dan, en dáár zou ik ’t ’ns met u over willen hebben.

Vertel! Hoe gewoon is ’t inmiddels voor u, oorspronkelijke bewoner van dit minuscule landje, de lippen stijf op elkaar te houden, te slikken en door te slikken, daar waar u in een recent verleden moord en brand schreeuwde, of juist kalmpjes beschaafd, al dan niet met zelfspot, humor zelfs, uw kritische zegje deed?

Ik noem es iets.

U, verpleegster, werkt al weer enkele jaren met collega’s van wie u de namen amper kunt uitspreken
maar daar valt u niet over natuurlijk, wél over de extra werkdruk die door hun komst op uw schouders terecht is gekomen. Uw nieuwe collega’s zijn het Nederlands namelijk lang niet altijd zo machtig als u, en moeten op menig gebied bijgestuurd worden. Van hogerhand krijgt u geen enkele steun of begrip voor deze multiculturele werksituatie, u dient ’t maar te slikken, met als gevolg dat u zich steeds vaker ziek meldt, en de jaren telt die u nog moet. Want de problemen benoemen, kan u zomaar het etiket ‘racist’ opleveren en dat zou u wel eens duur kunnen komen te staan.

Dus ‘integreert’ u liever lijdzaam mee? Vertel!

In de klas van uw zoontje van acht, komen van de een op de andere dag twee vluchtelingenkindertjes meedoen. Dat vergt nogal wat van de meester (en de klassen zijn al zo groot!), wat weer ten koste gaat van het onderwijs aan uw kind hoe keihard z’n best de meester ook doet. Natuurlijk heeft u niets tegen die (getraumatiseerde) kinderen maar waarom zou uw kind daar vertraging of achterstand door moeten oplopen? Maar u, autochtone ouder, durft er niets van te zeggen want het is u niet ontgaan dat u te allen tijde multicultureel begrip dient te hebben.

Dus laat u uw zoontje maar mee-integreren? Vertel!

Nooit heeft u er iets van gezegd want u wilde niet opvallen en u wilde al helemaal niet voor racist worden uitgemaakt want dat bent u niet, maar diep in uw hart heeft u ’t altijd geweten, er zit een naar luchtje aan die islamitische hoofddoek die u veertig jaar geleden sporadisch maar nu onvermijdelijk nergens meer níet tegenkomt. Een gevaarlijk luchtje zelfs want u weet dat er hier en daar al sprake van is dat ’t niet geheel risicoloos is om als meisje of vrouw onbedekt door het leven te gaan. Bepaalde mannelijke niet-autochtonen kunnen daar niet tegen…

Dus laat u uw dochter van dertien niet meer in vrolijke, zomerse jurkjes en rokjes naar school gaan? Vertel!

U, veertigjarige moeder van drie kinderen, loopt tussen de bedrijven door toch zeker een paar keer per week hard in het bos nabij uw huis. Nu u heeft vernomen dat er drieduizend vluchtelingen in ‘uw’ bos worden ondergebracht, besluit u daar niet meer te gaan hardlopen. Voor de zekerheid toch maar niet.

U laat zich die vrijheid ontnemen? U integreert mee? Vertel!

“De nieuwkomers moeten zo snel mogelijk integreren in Nederland!” Dat horen we de elite en de politici ter geruststelling eindeloos beweren en herhalen, jaar in jaar uit, decennia in decennia uit, bij elk vervelend incident met slachtoffers aan autochtone zijde, iets luider maar wie houden ze daar nog mee voor de gek? Wie vertrouwt hen nog? Want wat zij werkelijk bedoelen en waar u zich bewust of onbewust bij neerlegt, zo blijkt uit een paar achteloos verzamelde voorbeeldjes, is dat u en u en u en ik ons moeten aanpassen aan, dat wij moeten integreren met intolerante religieregeltjes, en dus inleveren. Met het mes op de keel, want verdommen we het al te nadrukkelijk, dan zijn wij niet de sigaar maar de racist, wat dan weer op hetzelfde neerkomt.

Dus vertel mij, wat is er van uw autochtoon-zijn overgebleven? Waar is de woede? Waar is de trots, lijdzaam tot dimmi verworden autochtone Nederlanders?