Woestijn persuasie

Dat ik tijdens een fietstochtje over de Nederlandse heide zandfiguren tegenkom, u weet wel van die ingepakte zwarte vrouwspersonen met een woestijn persuasie, daar valt nooit aan te wennen maar ik weet dat deze achteruitgang niet te stoppen is. Dat we daar als het ware eerst met z’n allen aan moeten geloven alvorens wederom verlichting zal schijnen op de mensheid en vrouwen in Nederland in het bijzonder. Wie weet dat uw kinderen die verlichting weer mee mogen maken en ondertussen maar 't beste er van hopen meneer, mevrouw.

Vandaag echter maakte ik iets van een geheel andere orde mee en toch weer niet. Want wat zag ik toen ik een scherpe bocht rondde, daar op die grote stille heide? Zo’n halve kilometer verder lag een
fiets dwars over het fietspad en als mijn ogen me niet bedrogen, lag daar wel degelijk een mens onder. Het was een stil tafereeltje, er zat totaal geen beweging in, dus zette ik een tandje bij en racede ik erop af.

Ja hoor, er lag een man onder de fiets, niet normaal, en hij verroerde zich nog steeds niet, dus begon ik wat paniekerig tegen hem te praten terwijl ik de fiets voorzichtig van hem afhaalde en op de hei legde. Of ik 112 moest bellen? Wat er was gebeurd? Of hij een dokter nodig had? Of hij Nederlands sprak….? Ik weet gelukkig amper een Marokkaan, Turk, Irakees of Iranees van elkaar te onderscheiden maar dat ik hier met een ochtoon te maken had was mij wel duidelijk. De man die ik om en nabij de zestig schatte, opende eindelijk z’n ogen, keek verdwaasd om zich heen maar antwoordde niet. Ik herhaalde mijn vragen in willekeurige volgorde met allerlei woordvariaties, steeds eenvoudiger maar er klonk geen boe of bah.

Ondertussen waren er twee fietsers gestopt aan wie ik uitlegde wat er aan de hand was. Niet veel dus eigenlijk. “Hij zegt niets,” zei ik volstrekt overbodig. “Tja, het is een buitenlander, die zeggen niets, dat weten we toch?” vatte de ene fietser het tafereeltje kort samen om vervolgens z’n weg te hervatten.

Nou zeg, da’s nou onaardig van die man maar ik kon 'm ook niet geheel ongelijk geven. Tot in de verste uithoeken van ons landje verrijzen Vluchtelingencentra, er kan geen landgoed, gevangenis, kasteel of zomaar een gebouw van enige omvang eventjes functioneel leeg staan of er zal (na wel of geen pro forma info- of inspraakbijeenkomst) een vluchtelingencentrum worden gecreëerd (er valt namelijk goed geld te verdienen!), dus het zou zo maar kunnen dat ’t hier een AZC-bewoner betrof die op klein avontuur was gegaan.

Net toen ik besloot toch maar ’t alarmnummer te bellen, gebeurde er een wonder. De gevallen ochtoonse man stond op, keek ons even met z’n bolle verbaasde ogen aan, klopte het zand niet van zijn kleren, pakte wél z’n fiets, draaide zich om en ging er vandoor, nog snel ook. Alsof er niets was gebeurd, alsof hij niet even van de wereld was geweest en niet op onze heide van zijn fiets was gevallen. Merkwaardig.

Nog goed dat ik hem niet aangeraakt heb, dacht ik. Dat komt voor hoor, dat zo’n man nog liever als martelaar sterft dan dat-ie door een vreemde vrouw wordt aangeraakt (of gered). Van de zotte. Maar aan wie kan ik die informatie tegenwoordig nog kwijt zonder voor racist of erger te worden uitgemaakt?

Nee, het was zo al erg genoeg. Ik had bij het oppakken van de fiets er instinctief voor gezorgd dat ik de man niet aanraakte. Niet uit smetvrees, niet uit angst hem mogelijke (extra) te verwonden maar rekening houdend met een eventuele zelfopgelegde religieuze handicap, u weet wel, ingegeven door een woestijn persuasie.

Krankzinnig!

“Misschien heeft hij een epileptische aanval gehad,”  opperde de achtergebleven fietser, waarmee hij me weer met beide benen op de grond bracht. Inderdaad, een epileptisch aanval, dat zou ’t wel ’ns geweest kunnen zijn! ’t Schijnt trouwens dat de profeet Mohammed daar ook last van had en die heeft het toch nog ver geschopt, dus met deze man zal ’t vast ook wel goed komen. Hij leeft gelukkig nog en daar gaat het maar om.