Lopende zaken (5)

Lopende zaken (5)

Kevin Rudd wil Iran aanklagen

De in november 2007 aangetreden Australische premier Kevin Rudd blijft trouw aan zijn voor de verkiezingen gedane belofte Iran aan te klagen bij het Internationale Grechtshof wegens het aanzetten tot genocide en het ontkennen van de Holocaust. Dagblad The Australian publiceerde op 14 mei een artikel waarin vermeld wordt dat de regering Rudd een aanklacht in voorbereiding heeft en daarmee is Australie het eerste land dat stappen onderneemt tegen de racistische uitlatingen van Ahmadinejad.

In een commentaar onder de titel Nobele actie gedoemd tot mislukken zegt The Australian-columnist en Azie-specialist Greg Sheridan mijns inziens zeer terecht dat de motie weing kans van slagen heeft - alleen al China zal Iran verdedigen, laat staan de overige landen van de 'Internationale gemeenschap' - , maar dat het desondanks beter is dan niets doen. Het aanklagen van Iran geeft internationaal een duidelijk signaal dat dergelijke uitlatingen absoluut onaanvaardbaar zijn en alleen daarom is het al een goede zet. Ik vind het dan ook uitermate vreemd dat de Liberals van oppositieleider Brendan Nelson Rudd aanvallen op de onhaalbaarheid van zijn actie en op de daaropvolgende gevaren voor de diplomatieke positie van Australië - dit alles volgens mij puur uit strategische motieven. Waarom Rudd niet gewoon steunen en als een land achter deze actie gaan staan?

Rudd geeft een signaal en onderstreept tevens de steun van Australië aan Israel, een niet onbelangrijk feit in deze tijd waarin anti-Israel gevoelens met de dag nog altijd lijken te groeien. Voor de goede orde: iedereen heeft het recht kritiek uit te oefenen op Israel, maar gezien de morbide methodes van de tegenpartij, nog los van de weerzinwekkende ideologie die achter dit alles steekt - is de balans wat betreft de internationale kritiek al lang ver te zoeken. Greg Sheridan ondertreept tevens dat er alles aan gedaan moet worden om Iran ervan te weerhouden kernwapens te ontwikkelen. Algemeen wordt aangenomen dat het bewind van Ahmadinejad nog 18 maanden nodig heeft tot het zover is.

Het artikel verscheen op dezelfde dag waarop het Australische opinieweblog On Line Opinion een artikel publiceerde van de hand van Anthony Loewenstein en Michael Shaik. Anthony Loewenstein is een representant van de Australische versie van Een ander Joods geluid en Michael Shaik - wiens afkomst mij verder onbekend is - is van Australians for Peace and Justice in Palestine. Loewenstein is al langer een bekende naam, Schaik kwam ik vandaag voor het eerst tegen.

Het is prima dat Loewenstein zijn visie kenbaar maakt, maar wat me evenals bij Een ander Joods geluid stoort is zijn volledige blindheid voor de perfide methodes van de tegenpartij en de macabere idelogie die daarachter schuilt. Nooit een kwaad woord, Israel is de schuld van alles.

Ik heb er verder eigenlijk niet al te veel over te zeggen. Ik vind het Israelisch-Palestijnse probleem een uitermate gecompliceerd vraagstuk waar ik me veel meer in zou willen verdiepen. Lees alle stukken zou ik zo zeggen en bepaal je eigen mening. Maar in een tijd waarin - gematigd geformuleerde - anti-Israel (en daarmee niet zelden anti-Joodse) gevoelens bon ton lijken te worden (ik baseer me op alledaagse reacties die ik zoal om me heen hoor) is de eeuwige eenzijdige benadering uitermate dubieus. Ik ben uitermate cynisch tegenover alles wat naar politiek zweemt en ik ben me er terdege van bewust dat alle acties een mate van opportunisme in zich dragen, al is het altijd de vraag hoe de balans opportunisme-integriteit uitvalt. Maar het is goed te zien dat principes het soms nog kunnen winnen van politieke en economische belangen. Het is daarom prima dat Rudd in deze ambiance een tegengeluid laat horen, al is de actie tot mislukken gedoemd.

Kees Bakhuyzen