Marokko stuurt imams. Op advies van Khadija Arib?

Marokko stuurt imams. Op advies van Khadija Arib?

Humanist Floris van den Berg noemt de hoofddoek ‘het zichtbare gedeelte van het islamitische indoctrinatieproces’. Sociale druk en intimidatie zijn niet alleen bijverschijnselen van de hoofddoek, maar horen ook bij de ramadan, betoog ik hier Kledingsstukken, welke een uitdrukking zijn van een bepaald staatkundig streven. Opmerkelijk in dit verband is het nieuws, dat de Marokkaanse regering op verzoek van koning Mohammed VI tijdens de komende vastenmaand 176 imams naar Europa en Canada stuurt om geestelijke steun te geven aan de 2,6 miljoen Marokkanen in het buitenland. Die emigranten worden door het regime beschouwd als ‘de zeventiende regio’ van Marokko.

Officieel gaan de geestelijken aan de slag om ‘moslims te beschermen tegen het fanatisme van radicale imams’. Het is een vaker gebruikt argument om de islam in huis te halen. Zo krijgt Amsterdam-Slotervaart een gesubsidieerde poldermoskee om een mogelijke radicalisering onder jongeren tegen te gaan en wil PvdA-politicus Ahmed Marcouch islamlessen invoeren op openbare scholen om misstanden op koranschooltjes te bestrijden. Pak die radicale imams aan en bestrijd die misstanden, zou ik zeggen, maar zo schijnt het niet te werken.

Elsevier: “Tegelijkertijd zullen de predikers er voor waken dat de Marokkanen in den vreemde trouw blijven aan hun wortels en tradities.” Met andere woorden: Ze moeten er voor zorgen dat de ramadan van alle Marokkanen is en voorkomen dat afvallige en onverschillige moslims hun zogenaamde religieuze plichten verzaken. Voor de Europese regeringen lijkt me maar één antwoord mogelijk. Geen visum voor Marokkanen die hier aan Nederlandse staatsburgers komen vertellen hoe laat ze moeten eten en wat er op tafel komt, en ook op andere manieren de integratie komen tegenwerken. Hier geldt nog steeds de uitspraak van de oude anarchist en vrijdenker Anton Constandse: “(De regimes van Turkije en Marokko) willen controle behouden over hun onderdanen, met een beroep op hun ‘cultuur’. Het is in het belang van de emancipatie der gastarbeiders, hen los te maken van de politieke en godsdienstige leiders van hun vroegere vaderlanden.”

Ik ben trouwens benieuwd wat in deze kwestie de rol is van de groep van experts, die de koning adviseert over het beleid rond de Marokkaanse migranten. Volgens de website van de mensenrechtencommissie CCDH is het PvdA-Kamerlid Khadija Arib nog altijd lid van deze groep. Ze is overigens geen lid van de Raad voor de Marokkaanse Gemeenschap in het Buitenland, die eind 2007 werd ingesteld. Haar Nederlandse collega in de groep van experts, Abdou Menebhi, zit hier wel in onder de noemer ‘civil society activist’ - Menebhi organiseerde in 2004 samen met het de Arabisch-Europese Liga, het Komitee Marokkaanse Arbeiders in Nederland en de Internationale Socialisten een herdenking voor ‘de religieuze fascist’ Ahmed Yassin, oprichter van de terreurbeweging Hamas.

Nu de Marokkaanse regering zich openlijk bemoeit met het religieuze leven van Nederlandse onderdanen, blijkt weer eens hoe funest het is dat een lid van de Tweede Kamer een buitenlands regime adviseert. De kritiek van Geert Wilders op Aribs advieswerk voor de Marokkaanse koning blijkt ook achteraf volkomen terecht - ondanks de hooghartigheid en de verontwaardiging, waarmee CDA, PvdA en de andere linkse partijen destijds de ‘onacceptabele aanval op de integriteit van Khadija Arib’ van de hand wezen.

Carel Brendel

Carel Brendel is auteur van Het verraad van links (Uitg. Aspekt)