Aboriginals

Wie niet in staat is waar te nemen dat hij door onheil bedreigd wordt, krijgt vroeg of laat problemen die zijn voortbestaan in gevaar brengen.

De blogger Spengler (=David P. Goldman) schrijft iets dergelijks naar aanleiding van de blindheid van de Maori’s in Nieuw-Zeeland, die niet in staat waren te zien hoe de komst van de Europese ontdekkingsreizigers een bedreiging zou gaan vormen voor het voortbestaan van de Maori-cultuur. Het geldt ook voor de Inca’s die te laat door hadden wat Cortes en Pizarro met die paar honderd Spaanse ruiters in Zuid-Amerika kwamen doen.

Het is mogelijk ook van toepassing op het moderne Westen waar al bijna een halve eeuw dagelijks migranten uit islamitische landen binnenkomen. De islam roept bij de omstanders een vaag gevoel van onbehagen op, maar wat er nu precies zo onbehagelijk is, is niet zo makkelijk helder voor de geest te krijgen.

Vreemde godsdiensten roepen immers altijd enig onbehagen op, dat is normaal, dat is geen rassisme, dat is geen reden tot zorg. Maar bij de islam is er iets meer aan de hand dan het gewone onbehagen uit
de categorie ‘onbekend maakt onbemind’.

Het probleem is niet dat de theorie van de islam voorschriften geeft waarvan er een aantal in westerse ogen nogal onsmakelijk is, bijvoorbeeld steniging. Een detailvoorschrift zou nog altijd kunnen worden aangepast, of niet toegepast. Het is niet waarschijnlijk dat zulke aanpassingen er komen, en als ze er komen, zal dat veel moeite kosten, maar het is tenminste denkbaar. Nee, er is iets ernstigers aan de hand.

In het Westen willen wet en gewoonte dat alleen de overheid wettig geweld mag gebruiken. In de theorie van de islam is dat anders geregeld. Dat is een punt waarover niet goed een compromis of een middenpositie denkbaar is. De overheid heeft wel of niet het monopolie op het gebruik van wettig geweld.

De theologie en de wetten van de islam gaan niet uit van het westerse idee van een geweldsmonopolie van de overheid. Dat hangt samen met de islamitische opvattingen over de staat en over de scheiding tussen godsdienst en politiek. Die opvattingen wijken af van de westerse opvattingen.

De sharia verleent dan ook in allerlei situaties aan moslims het recht om wettig geweld te gebruiken, buiten de staat of de overheid om. Als voorbeelden kunnen eerwraak of de bestraffing van geloofsafval genoemd worden, en er is meer. Niet alleen de overheid, maar ook een familiehoofd of een huisvader mag geweld (laten) gebruiken. Zelfs een ambteloos burger die een overtreder van een van de geboden van de sharia met geweld wil corrigeren en straffen, mag dat doen indien hij daartoe in staat is.

Controle uitoefenen op de manier waarop de overheid geweld gebruikt, is zelfs in een open maatschappij lastig en gecompliceerd, en vaak ondoenlijk. Hoe veel te meer komt het tot problemen wanneer ook anderen dan de overheid wettig geweld kunnen gebruiken.

Na een eeuwenlange ontwikkeling is het in het Westen de norm geworden dat alleen de overheid wettig geweld gebruikt. Zelfs het gebruik van geweld ter zelfverdediging is discutabel maar wordt vaak wel gedoogd of toegestaan. Wanneer de huidige heersende elite onder invloed van de sharia niet langer zou willen vasthouden aan het geweldsmonopolie van de overheid, dan dreigt er een belangrijke westerse verworvenheid haast ongemerkt verloren te gaan.

Niet voor niets noemt de moslimadvocaat en zit-activist Mr. Mohammed Enait in zijn publieke optredens de Nederlandse bevolking ‘aboriginals’. Dat is de gebruikelijke benaming voor de inheemse oorspronkelijke bevolking van Australië van voor de komst van de ontdekkingsreizigers. Die aboriginals waren niet in staat te zien wat het Westen voor hun wereld zou gaan betekenen.

Enait hoeft er inderdaad niet voor op te staan: zelfs zittend in zijn stoel is hij goed in staat te zien wat de aboriginals niet zien.