Ik had me te slapen gelegd met mijn hoofd op een steen langs de kant van één van de Inca paden. Een gevaarlijke pose want zo zijn hier eeuwenlang mensen geofferd. Waarschijnlijk door de hoogte maar zeker door de al wekenlang aanhoudende diaree. Ik moest even liggen. Maar misschien was ik gewoon tijdelijk verdoofd door de feeërieke geweldigheid van de Machu Pichu.
De zonsopgang. In één klap zette de zon de verborgen stad in een gouden gloed. Alsof ‘El Dorado’, na jarenlange vergeefse zoektochten en ontberingen, ineens voor het grijpen lag.
Ik kwam bij en zag een man zwaaiend met een vlindernet. Een donkerharige vrouw boog zich bezorgd over mij heen. Het bleken Italianen te zijn -‘farfalle extra ordinario’- riep hij maar.. daar liep hij dan voor in de Andes, op 2500 meter hoogte.
Onze gids Erwin had ook hier al een meisje zitten. Dat brengt het aantal indiaantjes voor hem op twaalf. Tis wel een figuur hoor en Haak is behoorlijk jaloers. Haak heeft er nu ook één, of eigenlijk een halve. Maar dat vertel ik je later wel.
Het was een reis met schitterende hoogtepunten daarvoor ben ik je ook dankbaar voor het initiatief.
De oase in de zandvlakte bij Pica en het zandsurfen. Het indianendorp in het Titacaca meer. De mysterieuze tekeningen van lang uitgestorven dieren uitgehakt in de monoliet bij Tiahuanaco.
Het vliegen boven de Nazca lijnen met de grondtekeningen voor de goden.
De enorme bouwwerken van Sacsayhuamán met de 70 tons stenen. Alles naadloos in elkaar gepast.
Die Inca’s konden er wat van al is daar nu weinig meer van te merken.
Uiteindelijk hebben we de vlucht van de condor- Vultur Gryphus- nog gezien. Dat was mooier dan de gortdroge mummies in die desolate woestijn.
De groep bestond uit allemaal individuen die gevlucht waren voor de kerstdagen. Allemaal mensen met een verhaal en de nodige sores. Dat was wel zwaar soms. 28 dagen was ook wel lang. Misschien ook door het slechte eten. De hardnekkige buikloop die iedereen, behalve Haak, heeft geveld.
Haak bleef fit door trouw te blijven sporten. Zelfs in de woestijn en op grote hoogte in La Paz.
Sinds Cortez hadden ze zo’n figuur hier niet meer gezien.
Deze daad dwong de anderen om bij elkaar in één tent te slapen. Er waren maar twee tenten moet je weten. ’s Nachts is er onder leiding van Tom nog over vergaderd. Ze konden geen kant op want die berggids was natuurlijk de enige die de weg wist.
Uiteindelijk kwam het de laatste dag tot een kort handgemeen. Hannalore (de verbetene) viel Rebecca aan. Volgens Haak zijn ze rollend en bijtend over de berg gescheerd. Zijn verhalen zijn meestal nogal overdreven. Terug in het dorp heeft het hele stelletje nog één nacht met elkaar in één tent geslapen. De afkoelperiode. Toen ik het hoorde heb ik ze even bezocht. Één verkeerd woord en ze hadden elkaar afgemaakt. We hebben een goede beslissing genomen door dat zooitje even links te laten liggen.
Met jou erbij was het zeker ‘moord in de Andes’ geworden.
Terug in Cuzco na een verschrikkelijke treinrit waarbij de trein soms uren stilstond vanwege rotsblokken op het spoor.
Je kent me, geen drank geen drugs, het pond coca bladeren dat ik hier wegkauw daargelaten.
De laatste avond is echter als in een vreemde roes voorbij getrokken.
Het begon al in het cavia restaurant.
Haak, Erwin hebben mij meegevraagd en ook Christine (de blijmoedige) was hier nog bij.
Het was een diepe donkere zaal. De kleurige kleding van de Inca’s trok fluorescerende strepen in het duister. Bolhoedjes van de indianen aan de muur. Lange tafels aaneengesloten met bunkerende mensen.
De reeds geroosterde knaagdieren waren op een macabere wijze op gekruiste latjes opgehangen.
Eindelijk iets typisch katholieks zou je denken. Paarsgewijs hingen er tientallen tegen de wand.
Verderop werd dat crapuul geroosterd op hoog oplaaiende vuren.
Haak vrat er vier achter elkaar op. Zelfs Christine at mee en vertelde onderwijl ronduit over haar tragische huwelijk.
Na het eten zijn we naar een café gegaan. Christine was al naar het hotel want ik denk dat die marmot al direct ging opspelen.
Ik moest aan de ‘Farolito’ uit ‘Under the Vulcano’ denken. Ken je dat boek? Het is ook verfilmd.
Aan de brede toog stonden allerlei hoeren uitgedost als karikaturen van de prostitutie zoals je dat wel eens in westerns ziet. Een dansvloer met dansende paren en eenlingen. Ik dronk thee getrokken uit verse coca bladeren. Naast mij zat een man die de vrouwen in een vreemde taal aansprak. Bij navraag bleek dat runasimi te zijn. Een indianentaal.
Ineens legde hij twee dikke lijnen cocaïne neer voor de enorme neus van Haak. Die snoof ze in één keer op.
Er schoof een dwerg tussen ons in. Het gekke was dat ze op haar kleine lichaam een geweldig mooie kop had. Sprekend Penelope Cruz met van die volle karmozijnrode lippen. Heel vreemd. Alsof een Peruviaanse Gepetto in zijn werkplaats de oude er af had geschroefd en daar zijn mooiste hoofd, een meesterwerk, voor in de plaats had gezet.
Het werkte tantaliserend op Haak . Binnen de kortste keren was hij met Penelope achterin de pijpenla verdwenen.
Hij heeft me later alles tot in detail verteld. Ik zal het je besparen. Onder meer een ijzeren band in het matras om zijn dwerg-cabocla aan vast te leggen. Anders had hij ze als een stuiterbal door de kamer laten schieten. Dat soort praat. Je kent hem.
Ok man, tot zover de laatste dagen. Binnenkort de foto’s en nog heel lang nagenieten!
O,o,o Michel. de gruwel van groepsreizen. Geweldig humoristisch in beeld gebracht. Maar je hebt me wel op een idee gebracht om de uitpuilende cavia populaties in de dierenopvang te reduceren.
BeantwoordenVerwijderenIs dat lekker eigenlijk, gefrituurde marmot ?