Trouwambtenaar Marcouch roept Allah aan in gemeentehuis
“Bismillahierrahmanierrahiem. In naam van God de Barmhartige, de Genadevolle, Assalaamalaikoem.” Trouwambtenaar Ahmed Marcouch, voorzitter van het Amsterdamse stadsdeel Slotervaart, begon afgelopen donderdag (18 december) op een zeer bijzondere wijze zijn toespraak bij de sluiting van het burgerlijk huwelijk van Sharif Sahebdin en Nazima Shaikh.
Volgens het dagblad Trouw, dat uitgebreid verslag deed van de plechtigheid, stelde Marcouch een taboe aan de kaak. Zowel de bruid als de bruidegom was eerder getrouwd en vervolgens gescheiden. Binnen de islamitische cultuur in het algemeen en de Surinaams-Hindostaanse cultuur in het bijzonder zouden er grote bezwaren bestaan tegen scheiden en hertrouwen.
Of scheiden en hertrouwen echt zo moeilijk liggen voor moslims durf ik niet te beoordelen. Wat mij betreft doorbrak Marcouch iets geheel anders. Voor de zoveelste keer veegde de veelgeprezen PvdA-politicus de vloer aan met de scheiding van kerk en staat. De trouwzaal van een stadhuis is niet de plek om God de Barmhartige aan te roepen. Daarvoor hebben we kerken, moskeeën, synagogen en tempels.
Het aanroepen van Allah gebeurde overigens op verzoek van het bruidspaar. Naar aanleiding van diverse boze reacties op de Trouw-site verklaarde het liefdeskoppel dat het voor de plechtigheid een gesprek had gevoerd met Marcouch. De ‘islamitische en Bollywood elementen’ waren op aandringen van Sharif en Nazima toegevoegd aan de toespraak. Dat mag allemaal waar zijn, maar trouwambtenaar en politicus Marcouch had het bruidspaar vriendelijk maar dringend moeten vertellen dat hij als vertegenwoordiger van de overheid niet aan een dergelijk verzoek kon en mocht voldoen. De Nederlandse wet heeft niet voor niets een scheiding aangebracht tussen burgerlijk en kerkelijk huwelijk.
Hopelijk roept de politiek Marcouch eindelijk eens tot de orde. Stelt zoals gebruikelijk alleen de PVV van Geert Wilders vragen over deze zaak? Of beseffen zogenaamde links-liberalen als Alexander Pechtold en Femke Halsema eindelijk eens een keer dat ook zij een taak hebben als een bestuurder de grenzen van zijn ambt vergaand overschrijdt?
Lokaal ligt er een schone taak voor Jan Engel, Clyde Moerlie en Pieter Beste, de drie onafhankelijke raadsleden in Slotervaart, die de PvdA hebben verlaten uit protest tegen de voortdurende islamiseringspogingen van Marcouch. Engel roept herhaaldelijk dat de stadsdeelvoorzitter te veel bezig is met de islam en te weinig rekening houdt met de grote meerderheid van niet-moslims in Slotervaart.
Hij krijgt bijval van Elsevier-redacteur Syp Wyna in een commentaar over een andere Marcouch-affaire - diens mislukte pogingen in 2005 om de met haatzaaiende fatwa’s strooiende schriftgeleerde Youssef el Qaradawi als ‘bruggenbouwer’ naar Nederland te halen. Wynia: “Je zult maar inwoner zijn van Slotervaart. Dat stadsdeel heeft 44.000 inwoners, waarvan een kwart te boek staat als moslim en 7.000 als Marokkaan. Hoe zit het eigenlijk met de andere 37.000 Slotervaarters? Voelen die zich ook vertegenwoordigd door Marcouch? Vinden die het ook zo’n goed idee dat hun stadsdeel een broedplaats is voor de introductie van de gemeentelijke islam - in de wetenschap dat hun burgervader Youssef el Qaradawi als rolmodel ziet?”
Wynia eindigt met enkele vragen aan de PvdA-aanhang: “En hoe zit het eigenlijk met PvdA-leden en PvdA-stemmers? Zijn die net zo blij met Marcouch als Wouter Bos is? De stilte regeert, en daarmee de zelfislamisering.”
Helemaal stil is het overigens niet. Partijleider Bos mag dan geen enkel bezwaar hebben tegen koranlessen in het openbaar onderwijs, aan de vrijzinnige rand van de PvdA zijn leden als Marcel Duyvestijn helemaal klaar met Marcouch. Helaas is het groepje ‘liefdevolle leden’ rond Duyvestijn en cineast Eddy Terstall te klein om de stilte echt te doorbreken.
Carel Brendel
Carel Brendel is auteur van Het verraad van links (Uitg. Aspekt)
Eddy, Carel , Marcel en Engel zouden niet genoeg zijn om de stilte te doorbreken ?
BeantwoordenVerwijderenVoor de goede verstaanders is de kwestie al lang glashelder.
De partij heeft blijkbaar behoefte aan doofpotten, waarom is me een gruwelijk raadsel. Je zit met je neus bovenop een vernietiging van de rede, en roept bij elke aanval kwakzalverige teksten over de rechten van de ander.
Dat soort masochisme en wellustige zelfdestructie moet dagelijks breed uitgemeten en gefileerd worden. Dat doet Kassander gelukkig met grote regelmaat, zijn lange adem kan ik niet opbrengen, maar ik heb groot respect voor hem en de voornoemde dwarsliggers, die zich geen rad voor de ogen laten draaien.
Dit is het zoveelste bewijs van de onbetrouwbaarheid van Marcouch.
BeantwoordenVerwijderenHij heeft lak aan de scheiding van kerk en Staat. Hij is een orthodoxe moslim in hart en nieren. Dit zal nooit veranderen.
Doordat Marcouch is heiligverklaard door mensen in de PvdA, kan hij doen wat hij wil. Nooit wordt hij tot de orde geroepen. Voor dit vergrijp zou hij uit de "seculiere" PvdA gegooid moeten worden.
Maar deze partij is al zo geïslamiseerd, dat deze schending van kerk en Staat van Marcouch, niet eens meer opvalt.
De PvdA is verworden tot een religieuze partij. Maar de Nederlanders interesseert dat niet. De partij stijgt weer in de peiling.
Met gemak wordt Marcouch dan ook, of-te-wel burgemeester van Amsterdam of minister van justitie.
Met dank aan de PvdA en haar wezenloze aanhang.
Het is helemaal niet zo moeilijk om een moslim-huwlijk te ontbinden.
BeantwoordenVerwijderenOver het algemeen zijn er 2 overeenkomsten om de zakelijke kant, het vererven en het bezit, te regelen. Dat is in Nederland de burgelijke stand. In moslimlanden komt er meestal op de laatste trouwdag een ambtenaar thuis op het feest en worden de overeenkomsten in een zucht en een scheet ondertekend.
En de spirituele kant is gewoonterecht. Alleen is scheiden voor de man makkelijker dan voor de vrouw (zij heeft altijd getuigen nodig, met als enige uitzondering als er tegen haar wil anale sex van haar verwacht wordt). Dit gebeurt ook voor de gewone rechter.
In de koran wordt niet verwacht dat een ontwricht huwlijk (bijv als er niet aan de sexuele of financiele verplichtingen voldaan wordt)voortgezet wordt. Vrouwlief gaat gewoon terug naar de ouders. Meestal met de kinderen onder de 7.
Alleen het bezit veroorzaakt veel problemen. En als de burgelijk rechter het waagt de man allimentatie op te leggen. Als de vrouw geen 'machtige' familie heeft, gaat ze meestal met lege handjes terug, alle overeenkomsten ten spijt.
Volgens de koran heeft de zoon recht op 2 delen tegen de dochter op 1 deel, van de erfenis. Dat is voor zover ik weet overal burgerlijk overgenomen.
Een belangrijke reden waarom bijv marrocanen hun dubbele nationaliteit niet op willen geven, is, omdat bepaalde erfrechten vervallen als men geen marrocaan is. Ook het opgebouwde bezit in oorsprongland komt dan in gevaar. In sommige landen kan een 'buitenlander' maar voor 49% bezitten, de andere 51% moet in inlandse handen zijn. In de praktijk betekent dat verlies van het bezit.
Bezit en aanzien zijn zeer bepalende factoren in moslim-gemeenschappen. Hoewel er veel mogelijk is als het achter de schermen, uit het zicht, gehouden wordt.
Een roddel die niet waar is kan schadelijker zijn dan de waarheid die niet benoemd wordt.
En zo rekt Marcouch de zaken steeds weer een stukje op. Geen verrassing voor diegenen die hem al een tijd volgen.
BeantwoordenVerwijderenIs het volgens de islamitische cultuur zo moeilijk om te scheiden en te hertrouwen ? In de koran staat zelfs dat de man maar drie keer hoeft te zeggen "ik verstoot je" o.i.d. Laatst nog in het nieuws dat dat in Maleisie nu ook officieel per SMS kan. Verder staat in de koran de echtscheidingsperiode voor een vrouw. Een maand en drie maanden voor vrouwen die niet meer ongesteld raken en drie maanden voor vrouwen die nog niet ongesteld zijn geraakt (handboek voor pedofielen dus).
BeantwoordenVerwijderenEen heel goed boek om inzicht te krijgen in het oorspronkelijke denken en de leefwijze van Marokkaanse Nederlanders is -Van soek naar arbeidsmarkt- van Hassan Bel Ghazi, ISBN 90293 06386.
BeantwoordenVerwijderenHet is van 1986, maar zeer uptodate.
Veel mechanismen en tradities worden uitgelegd. Over de geheimen die wel als motieven meespelen, maar die niet uitgesproken worden. Herkenbaar nu als 'verdedigings'-mechanismen en in de discussies juist zorgvuldig verbloemd.
De positie van de vrouw en de structuur dat zij haar man zo goed mogelijk kan gehoorzamen, de hiërarchie in gezin en groep, onderwijs, kunst, arbeid, rituele gebruiken. Enzovoort!
En de cultuurclash, zowel vanuit gezinsperspectief , als de opbouw van de nieuwe gemeenschap.
De verwijzingen in het boek zijn talrijk, voornamelijk naar Marokkaanse en Franse schrijvers/onderzoekers 1952-1983.