De overbrugbaarheid van de kloof tussen de Islam en het Westen

De overbrugbaarheid van de kloof tussen de Islam en het Westen
UTRECHT LEZING 2008
‘Islam’ is de naam van een godsdienst, en ‘het Westen’ is de naam van een gebied. Op het eerste gezicht is het daarom raar, zo niet onmogelijk, om te spreken over het overbruggen van de tegenstellingen tussen de islam en het Westen. Je zou de islam niet met het Westen maar met het christendom moeten vergelijken, dat zijn tenminste allebei godsdiensten. Het Westen moet dan maar met het Midden-Oosten vergeleken worden, want dat zijn allebei regio’s. Alleen, wie dat doet, gaat pas echt in de fout. De islam heeft zich over een veel breder gebied verspreid dan het Midden-Oosten, de islam strekt zich tegenwoordig uit van Pakistan tot het Kanaleneiland. En het Westen is niet echt christelijk meer, het wordt grotendeels door moderne ongelovigen bewoond. Toch is het tegenover elkaar stellen van de islam en het westen een vorm van steno die begrepen wordt door een ieder die van goede wil is.

Het gaat bij de tegenstelling ‘islam versus het westen’ om twee culturen, de een gedomineerd door de islam, en vroeger allereerst gelokaliseerd in het Midden-Oosten, de ander vooral aanwezig in Europa en Amerika, en vroeger gedomineerd door het christendom. Die Europees-Amerikaanse cultuur is uiteraard niet uniform. Je kunt beslist niet alle westerlingen over één kam scheren. Maar die veelvormige Westerse cultuur is het voorlopige eindproduct van de ontwikkeling van Amerika, Europa, de kerken en het christendom.

Het is een cultuur die dan ook op ontelbare manieren verbonden is met de expliciete en impliciete opvattingen van het christendom over mens, maatschappij en wereld. De vele moderne ongelovigen binnen dit cultuurgebied geloven bijvoorbeeld niet zo maar niet in God, nee, ze geloven niet in de God van het christendom. Hun idee over wat God, als hij wél bestond, wel niet allemaal zou moeten zijn en doen, is gedicteerd door de opvattingen van het christendom. De moslims hebben uiteraard op precies dezelfde manier evenmin een uniforme cultuur, maar binnen het islamitische cultuurgebied is iedereen er, bijvoorbeeld, wel vast van overtuigd dat geen cultuur dichter bij de ware islam staat dan de zijne. Ook wil elke moslim er graag aan bijdragen dat zijn lokale islamitische cultuur zich zo ontwikkelt dat de afstand tot de ware islam kleiner wordt.

Schrijven en praten is fouten maken, daarom wordt er in sommige faculteiten zo vreselijk weinig gepubliceerd. Maar na deze inleiding tot de stenografie van de vergelijkingskunde durf ik ‘de Islam’ en ‘het Westen’ wel tegenover elkaar te zetten. Het gaat hier om een tweetal dat nogal eens met elkaar in oorlog verwikkeld is geweest. In ieders geheugen is blijven hangen dat in 1683 Wenen ontzet wordt. Ook de slag bij Poitiers, in midden Frankrijk, in 732, waar Karel Martel een Arabisch invasieleger heeft verslagen, is niet vergeten. Maar er is natuurlijk nog veel meer. Er was toch ook iets met Kruistochten, de Reconquista van Spanje, en de islamitische Jihad? Eigenlijk zouden al die onderwerpen in detail aan de orde moeten komen, maar dan zitten we hier enkele jaren in plaats van een paar uur. We moeten ons tot een paar centrale kernpunten beperken. Wel, een van de kernpunten is dat het Westen geen goede gezaghebbende algemeen gedeelde theorie over de islam heeft. Omgekeerd is het anders. De islam heeft wel een vrij algemeen gedeelde theorie over het westen en het christendom. Laten we die islamitische theorie eens bekijken.

De klassieke islamitische theorie verdeelt de wereld in twee zones. De ene zone heet ‘het Huis van de Islam’, de andere zone ‘het Huis van de Oorlog’. Dit basisidee is diep geworteld in de geschiedenis van de islam en de islamitische expansie. Het is trouwens niet de koran zelf die deze onderscheiding al maakt. Wel stelt de koran, zoals u weet volgens de islam het letterlijke woord van God, dat moslims het aan de islam verschuldigd zijn om aan de oorlog deel te nemen1. In Soera 9, vers 39 lezen we bijvoorbeeld: ‘Indien gij niet uitrukt – zal Hij u straffen met pijnlijke bestraffing’, illaa tanfiruu, yu.

De islamitische teksten die na de Koran komen, de zogenoemde Tradities over Mohammed, vertellen dat Mohammed kort voor zijn dood in 632 brieven gezonden heeft aan de heersers van de rijken die aan het staatloze Arabische schiereiland grensden, te weten de Keizer van het Romeinse rijk, de Koning van Perzië, de Negus van Ethiopië en de Gouverneur van Egypte. De oudste versie van die brieven die bewaard is gebleven, is pas opgeschreven rond het jaar 750, en telt drie regels. We vinden de brief ook terug in de canonieke verzameling van Tradities van de hand van Al-Bukhari, die van ongeveer een eeuw later dateert. Maar dan telt de brief inmiddels acht regels. Een moderne onderzoeker kan daar alleen maar uit concluderen dat de verhalen over deze brief geleidelijk aan ontstaan zijn2. Hoe het ook zij, in deze brief bedreigt Mohammed zijn buren. De brief bevat de onvergetelijke maar dubbelzinnige regel aslim taslam, ‘als je je overgeeft, word je niet gedood’, maar ook te vertalen als ‘indien je moslim wordt, blijf je behouden’.

Dat is natuurlijk oude koek, die brieven, maar het Iraanse staatshoofd Ahmedinajad heeft in mei 2006 een dergelijke brief aan President Bush geschreven3, en Osama ben Laden heeft een handvol van zulke brieven verstuurd, zowel naar Amerika als naar Europa4. Hoe het ook zij, als de oude verhalen over die brieven van Mohammed een historische basis hebben, dan blijkt uit de tekst van die brieven dat ook Mohammed zelf de wereld al in tweeën gedeeld heeft, een Huis van Oorlog en een Huis van de Islam.

Het feit dat de islam de wereld in tweeën deelt, een huis van oorlog en een huis van de Islam, heeft een eigenaardige algemene bekendheid gekregen. Het idee bezit kennelijk een macabere charme. Eigenlijk iedereen in Oost of West heeft er wel eens van gehoord. Bovendien is het overduidelijk dat het bij deze verdeling niet gaat om een excentrieke leerstelling van de islamitische fundamentalisten. Het is de algemene islamitische visie. In wat later tijd hebben de theologen van de Islam deze tweedeling verfijnd, en een derde ‘huis’ ontworpen: het huis van het verdrag, een term die de juristen gingen gebruiken voor gebieden die tegen schatting of op grond van een overeenkomst voor een beperkte periode, meestal ten hoogste tien jaar, niet beoorloogd hoefden te worden.

Moderne ongelovigen in het Westen kennen deze theorie maar ze maken zich er geen zorgen over. Dit heeft minstens twee oorzaken. De publieke opinie in het Westen is al weer een beetje vergeten wat oorlog ook weer was. Oorlog, mag ik u er aan herinneren, is beroven, doden, verkrachten en tot dwangarbeider of slaaf maken. Ten tweede, moderne Westerse ongelovigen beschouwen alle religieuze opvattingen, dus ook deze, als onschadelijke waanideeën. Ook de westerse academische wereld is er van overtuigd dat de islam een vreedzame godsdienst is, en dat deze tweedeling in Huis van oorlog en Huis van islam niets te betekenen heeft. Wie die tweedeling serieus neemt, hoort aan de universiteit niet thuis. Zelfs dat de islam het nadrukkelijk heeft verboden om tegenover ongelovigen de antieke, uit het Midden-Oosten afkomstige begroetingsformule ‘Vrede zij met u’ te gebruiken, heeft de academische geleerdheid niet op andere gedachten kunnen brengen.

Het is daarom helemaal niet zo raar dat de meeste westerlingen vergeten hebben wat zo’n tweedeling met zich mee zou kunnen brengen. Als we op tijd aan die tweedeling gedacht hadden, zouden we wellicht ingezien hebben dat de islamitische daden van agressie tegen het Westen die de afgelopen decennia hebben plaats gehad, geen geïsoleerde incidenten geweest zijn, maar het resultaat van een consistente theorie die even oud is als de islam zelf. Er is niets radicaals aan de aanvallen op het Westen van de laatste tijd. Het is simpelweg de toepassing van een oude theorie, zij het onder veranderde, nieuwe omstandigheden.

Vanuit politiek correct oogpunt moeten er nu drie bezwaren worden gemaakt. De eerste is dat slechts een gering percentage van alle moslims heeft deelgenomen aan deze aanvallen op het Westen. ‘De meerderheid van de moslims heeft er niets mee te maken, en kan niets verweten worden’. Letterlijk genomen is dat natuurlijk waar. Maar mag ik u herinneren aan de Duitse inval in Nederland van 1940? We zeggen meestal dat op 10 mei ‘de Duitsers’ Nederland binnen vielen, maar dat was natuurlijk niet zo. De meeste Duitsers zaten op die ochtend gewoon thuis aan het ontbijt, of mogelijk ook deden ze de afwas. Het promillage Duitsers dat aan deze inval meedeed was miniem. Op dezelfde manier heeft ook maar een promillage van alle Moslims meegedaan aan de aanvallen van 11 september, van 7 juli, of die in Bali, of die op mijn vriend Theo van Gogh. Hoewel, volgens sommige internetbronnen gaat het om meer dan 12000 grote en kleine terror attacks sinds 9/115.

Maar dat er slechts een gering percentage van alle Duitsers, of van alle Moslims, aan die oorlogshandelingen hebben deelgenomen betekent niet dat Duitsland, of de Islam, geen verantwoordelijkheid draagt voor deze oorlogshandelingen. Er kan geen vrede of normalisatie tot stand komen als deze verantwoordelijkheid niet erkend, of zelfs ontkend, wordt. Iedereen weet hoe vaak Duitsland na 1945 zijn verantwoordelijkheid voor de Duitse oorlogshandelingen erkend en genomen heeft. U weet ook hoe vaak de islam zijn verantwoordelijkheid voor wat dan ook erkend heeft. Wel, ik heb slecht nieuws voor u. Het ontkennen van de geschiedenis en doen alsof er niets gebeurd is, leidt op termijn tot rampen.

De tweede tegenwerping klinkt ongewoon modern. ‘In deze wereld van globalisering kunnen we toch niet aan zo’n tweedeling vasthouden. Alles en iedereen is met elkaar verbonden. In zijn klassieke vorm is die oude islamitische tweedeling in een Huis van Oorlog en een huis van de Islam toch echt verleden tijd. Die tweedeling is gewoon niet meer geldig.’ De meeste westerlingen en veel Moslims zullen het daar mee eens zijn. Maar er zijn uitzonderingen. De prominente moslimse denker Sayyid Qutb is geëxecuteerd in Cairo in 1966. Zijn boeken zijn in elke moslimse boekhandel aanwezig. Hij heeft betoogd dat in de moderne tijd islam en niet-islam inderdaad met elkaar verknoopt zijn geraakt. Vroeger waren islam en niet-islam zowel in plaats als in tijd door duidelijke grenzen van elkaar gescheiden. Maar vandaag de dag bestaan ze naast elkaar en door elkaar heen. Islam en wat Sayyid Qutb de Jaahiliyya noemt zijn gedwongen te coëxisteren. Maar, stelt Sayyid Qutb, dat kan nooit om een vreedzame coëxistentie gaan.

Moslims zijn normaal gesproken vertrouwd met de term Jaahiliyya. In het geloofssysteem van de Islam is Jaahiliyya het woord voor de periode van heidendom en ongereguleerde gewelddadigheid die aan de islam voorafging. Mohammed, de profeet van de islam, heeft de strijd aangebonden met de Jaahiliyya, en hij heeft getriomfeerd. Sayyid Qutb nu wil dat alle moslims het voorbeeld van Mohammed volgen, en ook de strijd met de Jaahiliyya aanbinden door strijd te leveren tegen de onislamitische wereld die tegenwoordig hen omringt, en die hun steden en dorpen, soms zelfs hun huizen en families is binnengedrongen. Mohammed is in 632 gestorven. Sayyid Qutb noemt de periode vanaf Mohammed tot aan de 17de/18de eeuw ‘de eerste ronde’ van de islamitische strijd tegen de Jaahiliyya. Die eerste ronde, al-gawla al-uulaa6, kwam ten einde bij het ontzet van Wenen in 1683, toen het Poolse leger het Turkse leger tot een smadelijke aftocht wist te dwingen.

Sayyid Qutb en zijn vele volgelingen7 zijn er van overtuigd dat de moderne wereld de Islam een nieuwe kans geeft om het Westen te verslaan. Jihad wordt nu niet meer door moslimse staten tegen westerse staten gevoerd, dat zou voor islamitische staten te gevaarlijk zijn, denk aan het lot van Afghanistan of Iraq, of de resultaten van de oorlogen die Israël met Arabische landen gevoerd heeft. Voor de staten in de plaats zijn sinds de jaren negentig particulieren als Osama ben Laden en NGO’s als Al-Qaeda, Hizbollah en Hamas gekomen, die de strijd tegen het Westen op vele fronten en met alle denkbare methoden hebben hervat. Dit maal ziet het er in veler ogen naar uit dat de Moslims een goede kans hebben te winnen en er geen derde ronde meer nodig is.

De derde tegenwerping tegen de tweedeling van de wereld die de Islam van huis uit maakt, klinkt een beetje kinderachtig, maar hij wordt desalniettemin vaak naar voren gebracht. De tegenwerping luidt ongeveer als volgt: ‘OK, de Islam verdeelt de wereld in een oorlogszone en een islamitische zone. De islam heeft zelfs een speciaal woord voor de strijd tussen die twee zones: Jihad. Maar hebben de christenen niet de kruistochten? Islam en christendom zijn beide even bloeddorstig en oorlogszuchtig’. De morele en religieuze gelijkstelling van de Jihad met de kruistochten is, zoals u weet, een essentieel leerstuk van de multiculturele ideologie.
Desalniettemin, hoe vaak het ook herhaald wordt, het is en blijft onzin. Waarom? Jihad bestond al bijna vijf eeuwen voor de christenen voor het eerst op het idee kwamen om zelf eens een kruistocht te houden8. Verder waren de kruistochten gericht op een beperkt stukje van de wereld, nl. het Heilige Land. Jihad daarentegen richt zich op heel Europa, Azië en Afrika, en sinds enige eeuwen ook op Amerika. Dat zijn grote verschillen. De kruistochten als het equivalent van de Jihad voor te stellen, zoals de multiculturalisten doen, is een valse voorstelling van zaken, een absurde verdraaiing van de geschiedenis. Het is als de gelijkstelling van verkoudheid met aids. Beide virusziekten waar geen goede geneesmiddelen voor zijn.

Daar komt nog iets bij. Wanneer de kruistochten verkeerd waren, en wanneer er steeds weer voor de kruistochten excuus moet worden aangeboden, dan wel vergeving gevraagd, hoeveel verkeerder is dan niet de vele malen omvangrijker islamitische Jihad, waar ik nog nooit enige verontschuldiging voor gehoord heb?

Maar het is niet alleen de geschiedenis die door de multiculturalisten en hun islamitische vrienden vals wordt voorgesteld. Ook de tekst van de bijbel en de koran zijn het slachtoffer geworden van grove multiculturele verdraaiingen. De multiculturalisten en hun bondgenoten vertellen u dat bijbel en koran beide bloeddorstig zijn en verhalen vol wreedheden bevatten. Dat klopt. Dat is een overeenkomst. Maar de verschillen zijn groter. De bijbel beschrijft specifieke wreedheden, verheugt zich daar soms ook over, en hoopt dat God de vijanden van Israël flink op hun donder zal willen blijven slaan. Maar dat is iets heel anders dan de Koran.

De Koran bevat niet zoals de bijbel verhaal op verhaal, maar de koran bevat naast enkele verhalen (die vaak aan de bijbel ontleend zijn) tientallen oproepen, vaak zeer algemeen van aard, om dodelijk geweld te gebruiken. De bekendste is wel ‘Doodt hen waar ge ze maar vinden kunt’.9 Dit wordt binnen de korantekst drie maal herhaald: het is duidelijk geen verspreking. Is het nu unfair dit te vergelijken met Ezechiel 33:11, waar de profeet zich voorstelt dat God zegt ‘Ik heb geen behagen in de dood van de goddeloze, nolo mortem impii, maar veeleer daarin dat de goddeloze zich bekeert van zijn weg, en leeft’. Het verschil met de profeet van de Islam die zich voorstelt dat God kill them, kill them roept, kon niet groter zijn.

Anders dan de bijbel, bevat de koran een groot aantal algemeen gestelde oproepen tot moord en doodslag. Er zijn moslims die zulke passages als een license to kill beschouwen, ik hoef u het lot van Theo van Gogh niet in herinnering te brengen. Op het Internet circuleert er een lijst met 164 oorlogspassages in de koran. Voor zo’n kort boek is 164 ongelooflijk veel. Er bestaat geen dergelijke lijst met bijbelpassages. Geloof me, als het mogelijk was zo’n lijst samen te stellen, zou het allang gebeurd zijn. En dan is de Internetlijst nog niet eens compleet. Koran 9:30 wordt bijvoorbeeld weggelaten. Aan het einde van dat vers wordt een ieder vervloekt die gelooft dat Christus de zoon van God is. De vloek spreekt de wens uit dat dezulken door God in de strijd gedood zullen worden, qaatalahumullaah. Ik hoef u er niet op te wijzen hoeveel miljoenen mensen, voor het merendeel nette godvrezende lieden die zich van niets bewust zijn, door dit koranvers met moord en doodslag bedreigd worden.

Op dit punt aangekomen, wil de beschuldiging wel eens klinken dat ik haat zaai. Het spijt me wanneer iemand dat mocht denken. Ik wijs u er op dat in de koran de haat van de bladzijden afspat. Ik breng u slecht nieuws. Maar te stellen dat ik de haatzaaier ben, dat is de dingen omdraaien. Lag het probleem maar bij mij, dan was het snel op te lossen.

Een goede discussieleider moet nu eigenlijk het debat verbreden en er op wijzen dat we het steeds over de koran hebben gehad, en dat moslims toch geen automaten zijn die als robots uitvoeren wat de koran opdraagt. Dat is een geldig punt. De protestantse slogan sola scriptura, ‘bij de Schrift alleen’, heeft buiten het protestantisme geen of weinig betekenis. Het gezag van de bijbel tegenover christenen functioneert anders dan het gezag van de koran tegenover moslims. We moeten inderdaad niet naar de koran kijken, maar naar de handboeken van de sharia, waarin het ideale gedrag van een goede moslim beschreven wordt. Wat hebben die handboeken te zeggen? Wat is, volgens die wijdverspreide handboeken, het ideale gedrag van een goede moslim in zijn contacten met niet-moslims?

Het is vervelend, maar het nieuws is weer niet goed. De gezaghebbende handboeken mogen op kleine details van elkaar verschillen, maar over een hoofdpunt zijn ze het volslagen eens. Het is de plicht van een goede moslim om te strijden voor wat Moslims als de waarheid zien, dat wil zeggen: de Islam. De experts en de handboeken suggereren en schrijven dat iemand die in welk detail ook de regels van de sharia zoals die in de handboeken zijn vastgesteld, afwijst, door dat te doen de halsmisdaad van afval van de Islam gepleegd heeft. Dit heeft twee vreselijke gevolgen. Elke moslimse heerser die de sharia niet volledig toepast maar ook zijn eigen wetten uitvaardigt, levert daarmee impliciete kritiek op de sharia, en heeft daarom volgens de experts de halsmisdaad van afval van de islam gepleegd. Het is deze eenvoudige redenering die de achtergrond heeft gevormd van de moord op President Sadat in oktober 1982.

Maar er is nog een implicatie. Iemand die een debat aangaat over welk punt van de sharia ook, loopt grote kans beschuldigd te worden van afval van de islam, met weer alle gevolgen van dien. Mannen of vrouwen die door die beschuldiging getroffen zijn, zijn vaak vreselijk achtervolgd. Dit draagt allemaal bij aan een atmosfeer van intellectuele stagnatie. Religieuze hervormingen zijn onder zo’n regime zo goed als onmogelijk.

Tegelijkertijd zijn de regels van de sharia vernederend voor niet-moslims en voor vrouwen. Geen enkele Westerse regering zou het in zijn hoofd halen moslimse minderheden te behandelen volgens de regels die de sharia geeft voor de behandeling van niet-moslims. En terecht. De sharia is een voortzetting van de Jihad, maar met andere middelen.

Wie geen moslim is, denkt misschien dat het toch duidelijk moet zijn dat de sharia mensenwerk is, het resultaat van eeuwenlange onderlinge discussies van de islamitische wet- en schriftgeleerden. Inderdaad zijn er islamitische denkers geweest die dit naar voren hebben gebracht, bijvoorbeeld Shukri Mustafa, die in 1978 in Cairo is opgehangen. Maar de algemene heersende opvatting onder moslims is anders.

De islam schrijft aan Mohammed de uitspraak toe dat zijn gemeente niet overeen zal stemmen in een dwaling. Het zou immers van wreedheid getuigen wanneer God het toeliet dat zijn uitverkorenen eenstemmig de verkeerde weg in zouden slaan. Deze redenering leidt er toe dat een regel of een voorschrift waar overeenstemming over tot stand is gekomen, algemeen wordt beschouwd als van God gegeven. Hiermee is de sharia meer geworden dan mensenwerk. Hierdoor is de sharia zo goed als sacrosanct, heilig en onaantastbaar geworden. Door mensen gemaakte wetten kunnen in de ogen van het brede moslimse publiek nooit concurreren met zoiets geweldigs als de sharia.

Het is precies hier op dit punt dat er een belangrijke kloof tussen de westerse en de islamitische ideologie zichtbaar wordt. In een westerse maatschappij worden via allerlei democratische processen de wetten gemaakt en min of meer constant aangepast aan veranderende omstandigheden. Wetten komen, in het westen, van beneden. In het islamitische systeem waar de sharia uit voortkomt, komen wetten niet van beneden maar van boven, en eenmaal door de bevoegde religieuze experts geaccepteerd zijn ze onveranderlijk. Deze twee visies op de wet zijn niet te harmoniseren. De wetten zijn door mensen gemaakt, en dus veranderbaar en bekritiseerbaar, of ze zijn dat niet. Na meer dan twee millennia van door mensen gemaakte wetten zou het geen goed idee zijn als het Westen zelfs maar gedeeltelijk zich zou onderwerpen aan een islamitisch systeem van wetten die verondersteld worden van goddelijke oorsprong te zijn.

Er is nog een onoverbrugbaar verschil in opvatting tussen de Islam en het Westen. Het christendom kijkt naar de wereld met een zekere metafysische naïviteit. De wereld bestaat gewoon, de waarneembare wereld is bijvoorbeeld niet een sluier waarachter de ware werkelijkheid zich verbergt zoals in veel Aziatische godsdiensten. Het westen beschouwt de wereld als door de mens veranderbaar. Mensen kunnen de wereld zelfs verbeteren. Dit zijn geen bewijsbare, controleerbare stellingen. Het zijn axiomatische geloofspunten. De moderne wetenschap heeft ons er immers van overtuigd dat de combinaties van moleculen en atomen zoals die door het blote oog worden waargenomen, eerder uit leegte en schillen bestaan dan uit massiviteit. Het is sterk de vraag of de wereld inderdaad gewoon bestaat, en ‘echt’ is. Maar we doen dag in dag uit alsof het wel zo is.

Wat is de officiële positie van de islam over deze kwestie? De islamitische theologen onderwijzen dat God niet alleen de wereld geschapen heeft maar dat Hij ook de wereld permanent herschept. In dit constante proces van herschepping is God niet gebonden, zo leert de Islam, aan enige beperking of regel, ook niet bijvoorbeeld de noodzaak rechtvaardig of voorspelbaar te zijn. God is ‘vrijmachtig in het scheppen’, en ook in het herscheppen.

Dit lijkt een rare onpraktische kwestie zonder veel belang voor de praktijk, maar dit onderscheid tussen het Westen en de Islam betekent dat er in het Westen een religieuze basis aanwezig was om wetenschap en techniek te ontwikkelen. De wereld was immers echt, en bestond gewoon, ook morgen nog. Islamitische denkers moesten daarentegen in theorie rekening houden met de mogelijkheid dat de wereld morgen er wel eens heel anders uit zou kunnen zien dan vandaag. Voor wie zich met techniek en wetenschap bezig houdt, is dat ontmoedigend10.

Het Westen gelooft niet in onveranderlijke wetten die op de samenleving van toepassing zijn, maar wel in onveranderlijke natuurwetten. De Islam gelooft daarentegen dat wetten waar de samenleving onder valt onveranderlijk zijn maar is wat betreft de wetten der natuur daar niet zo zeker van. Het is verleidelijk om een samenhang te zien met de distributie van Nobelprijzen. Nobelprijzen voor techniek en wetenschap zijn nog nooit in de islamitische wereld terecht gekomen. Dat ziet er uit als een bevestiging van onze vermoedens over de overbrugbaarheid. Met de overbrugbaarheid is het slecht gesteld.

Er zit weinig anders op dan toe te geven dat sinds 9/11 de islam en het Westen met elkaar in oorlog zijn. Wie gaat het winnen? De islam heeft het voordeel dat het weet wat er aan het gebeuren is. Het gaat in islamitische ogen om de oude strijd tussen het huis van de islam en het huis van de oorlog. Het westen heeft het nadeel dat het zijn ogen niet kan geloven, en er moeite mee heeft toe te geven dat er iets aan de hand is. Het Westen gaat er vanuit dat wie aangevallen wordt, niet vriendelijke genoeg geweest is tegen degene die hem aanvalt. Er moet een reden zijn waarom de aangevallene wordt aangevallen. Why do they hate America. Dat een aanvaller zijn eigen redenen kan hebben om tot de aanval over te gaan, redenen waar de aangevallenen geheel buiten staat, komt bij de gemiddelde westerling niet op.

Er is nog een factor die het Westen verblindt: Links heeft de vrije, kapitalistische maatschappijen in het Westen niet fundamenteel weten te veranderen. De islam wil de maatschappij ook veranderen. Links denkt nu de maatschappij met hulp van de islam eindelijk met succes te kunnen veranderen. Het is de vraag of dat een realistische verwachting is. De islam is wel gericht op maatschappelijke hervormingen, maar de islam heeft een heel ander maatschappij-ideaal dan Europees of Amerikaans links. Toen Khomeini aan de macht kwam, heeft hij, zoals u zich misschien herinnert, zijn dolenthousiaste linkse bondgenoten binnen enkele maanden geliquideerd.

De islamitische strategie is er op gericht eerst Europa in te nemen, en strategisch is dat ongetwijfeld juist. Als Europa gevallen is, kan Israël niet zo veel moeite meer kosten, en daar komt Amerika heus achteraan. Om Europa te veroveren is bovendien waarschijnlijk opmerkelijk weinig geweld nodig. De demografie doet wat zij doet, en de incidentele sluipmoord op een cartoonist, schrijver of politicus die te hard te keer gaat, doet de rest. De Europese multiculturele elites buigen zich ver achterover om de islam ter wille te zijn, en zijn beslist niet van zins op de hoogte te raken van de geschiedenis van de expansie van de islam. Zelfs bij het CDA en de ChristenUnie bestaat er een wonderlijke tegenzin om zich eens te verdiepen in de geschiedenis van de ondergang van het christendom onder de islam. Er kan nog geen stagiaire op het partijbureau voor worden vrij gemaakt.

Tegelijkertijd stelt de heersende elite zich keihard op tegen islamcritici, die worden zo nodig, denk aan Gregorius Nekschot, door een peloton van de mobiele eenheid van hun bed gelicht, maar diezelfde mobiele eenheid wordt niet ingezet bij wangedrag door moslims, want dan geldt dat alles moet worden gedaan ‘om erger te voorkomen’11. De leiders van de islamitische gemeenschappen hoeven zich verder niets te wensen. Onder zulke omstandigheden is het voldoende dat de tand des tijds zijn nuttige werk doet, en binnen enkele decennia is iedereen vergeten waarom je ook weer maar geen moslim moest worden.

Verdient een van de beide partijen het om de oorlog te winnen of te verliezen? Is de westerse cultuur superieur aan de islamitische, of omgekeerd? De universiteit steekt er ongetelde manuren in om te voorkomen dat studenten die vraag willen gaan beantwoorden. Vanuit het perspectief van een onderzoeker zijn alle culturen gelijk. Maar die vraag naar de superioriteit van de Islam of het Westen moet niet beantwoord worden vanuit het perspectief van een academische onderzoeker die al dan niet zijn ei mag komen leggen bij NOVA of Pauw en Witteman. Die vraag moet beantwoord worden vanuit het perspectief van de Westerse belastingbetaler. Die betaalt zijn belastingen aan een overheid die in ruil daarvoor beloofd heeft hem waar nodig tegen geweld te beschermen. Het is wenselijk dat hier beide partijen hun verplichtingen nakomen.

Is de islamitische cultuur superieur aan de westerse? Het is haast ongelooflijk dat samenlevingen die niet bij machte zijn hun burgers een werkend systeem van rioolwaterafvoer te verschaffen, gezien kunnen worden als gelijk aan of superieur aan het Westen. Alleen al de prestaties van de tandheelkunde zouden buitenstaanders er van hebben moeten overtuigen dat het Westen verreweg superieur is.12 En dan is er nog de rest van de medische wetenschap, en de techniek. Maar, zoals de bijbel ergens zegt: ‘Niet altijd wint de snelste de wedloop’(Eccl. 9:11).
Dames en Heren! Het einde nadert. De islamitische traditie levert over dat Mohammed gezegd heeft man Zafirtum bihi min rijaal al-yahuud, fa-qtuluuh, ‘Doodt elke jodenman die in uw handen valt’. Een cultuur of een godsdienst die van zulke bloeddorstige uitspraken geen afstand neemt, mag uitsluitend nog hopen te incasseren wat zij zelf anderen toewenst. Wie gaat de strijd winnen? Het ziet er goed uit voor de islam, maar het is nog een beetje te vroeg om aan het voorspellen te gaan.

Denk straks bij het heffen van uw glas ook even aan twee afwezige vrienden, Pim Fortuyn en Theo van Gogh. Dat zij beiden, ondanks al hun getiktheden, met de martelaren en de heiligen mogen schuilen onder de troon van de Allerhoogste.


[Hans Jansen]

1. Koran 9:38-58 en 9:87.

2. Hans Jansen, De historische Mohammed: de verhalen uit Medina, Amsterdam 2007, 257-58.

3. Zie Henryk M. Broder, Hurra, wir kapitulieren! Von der Lust am Einknicken, Berlijn 2006, pp. 71-90 over de internationaal-politieke context van deze brief, en de Europese reacties erop.

4. Zie Bruce Lawrence, Messages to the World: The Statements of Osama Bin Laden, London/New York 2005.

5. www.thereligionofpeace.com.

6. Sayyid Qutb, Zilaal, iii, 1560, in het commentaar op sura 8.

7. Zoals bv. de invloedrijke Dr Yusuf al-Qaradawi, die in een interview van 9 januari 1998 het weer heeft over het Huis van de Oorlog, enzvoort. Dr Al-Qaradawi is voorzitter van de ‘mainstream’ European Council of fatwa and Research.

8. De eerste kruistocht heeft plaats gehad van 1096-1099. De kruistochten eindigen met de val van Akko in 1291. Jihad begon in de jaren 620-630 en gaat nog steeds door.

9. Koran 2:191 (twee keer) en 4:89.

10. Zie bv. het standaardwerk, goedgekeurd door de voor Soennieten gezaghebbende Azhar universiteit, van de hand van N.H.M. Keller, ed. & transl., Reliance of the Traveller, p. 598: Hij die gelooft that things in themselves or by their own nature have any causal influence independent of the will of Allah heeft afval van de islam gepleegd.

11. Een niet helemaal gelijk geval dat evenzeer vragen over de positie en de onafhankelijkheid van de politie oproept is het volgende incident: Medio oktober 2008 weigerde de Amsterdamse politie de aangifte op te nemen van een joodse jongeman die 15 oktober op het Stadionplein in Amsterdam daadwerkelijk door Marokkanen mishandeld was. Pas na tussenkomst van het CIDI gebeurde er iets. Begin 2008 stelde de politie daarentegen alles in het werk het publiek over te halen aangifte te komen doen tegen de mogelijk islamkritische film Fitna en haar maker, en dit terwijl de film nog niet was verschenen en de inhoud van de film alleen nog aan de maker bekend was, en zelfs dat misschien niet. Er zouden zelfs voorgedrukte aangifteformulieren speciaal voor fitna-gekwetsten hebben klaar gelegen, maar dat kan een gerucht geweest zijn, want zulk formulieren zijn (nog?) niet in de openbaarheid gekomen.

12. Moslims weten desalniettemin in dit debat vooral er de moed in te houden door hardnekkig de praktijk van de niet-islamitische wereld te vergelijken met de idealen van de islamitische wereld, vele voorbeelden in bv. Hans Jansen & Abdul-Jabbar van de Ven, Bombrieven, Amsterdam 2008; en www.thereligionofpeace.com, en op deze website dan vooral de rubriek Games Muslims Play. Het enige juiste is natuurlijk de praktijk met de praktijk te vergelijken, en de idealen met de idealen.