A posteriori is niet erg nuttig om een pro-actief beleid te voeren

Boom 3 december 2012

Betreft:
Een door De Standaard niet publiceerwaardig geachte opinie i.v.m.
het opiniestuk ‘Goed dat Sharia4Belgium niet verboden werd’ in
De Standaard van maandag 03 december 2012. Auteur: Patrick Loobuyck-moraalfilosoof.
http://www.standaard.be/artikel/detail.aspx?artikelid=DMF20121202_00388997 

A posteriori is niet erg nuttig om een pro-actief beleid te voeren

Zonder afbreuk te doen aan de expertise en verwezenlijkingen van de heer Loobuyck stel ik nogmaals vast dat de academische wereld vaak achter de feiten aanloopt wanneer het over onderwerpen gaat die verband houden met de integratie van allochtonen met een islamitische
achtergrond. Zo verklaarde professor Coolsaet, wiens ‘research interests’ volgens de website van de U-Gent ‘International politics; foreign policy of Belgium; security politics; terrorism’ zijn, dat het zéér moeilijk is om ‘rekruteringsfilialen’ voor jihadstrijders te vinden in België. Vreemd, want ze zijn genoegzaam bekend bij ex-moslims die bij hun vertrek uit de islam in één beweging heuse flyers en affiches meenamen uit de moskee. Deze flyers benaderen de advertenties van landsverdediging en recruteren nogal openlijk voor ‘de heilige oorlog’ elders in de wereld. Het is dan ook niet verwonderlijk dat een Vlaams columnist Coolsaet als een ‘specialist in het voorspellen van de geschiedenis’ beschreef.

De moraalfilosoof en godsdienstwetenschapper professor Loobuyck, pleitbezorger om de levensbeschouwelijke vakken te vervangen door één vak filosofie waarbij leerlingen duiding krijgen over alle levensbeschouwingen, stelt in De Standaard van 3 december 2012: “De politieke en maatschappelijke paniek die uitbrak na het zogenaamde nikab-incident in Sint-Jans-Molenbeek, is niet geheel onterecht. Er staat immers veel op het spel. Groeperingen die de democratie de wacht aanzeggen en geweld blijken goed te keuren nopen er ons toe te herhalen dat de democratische rechtstaat het recht en zelfs de plicht heeft om zich te beschermen tegen diegenen die de democratie bedreigen. Een open en vrije samenleving mag niet zo open zijn dat ze handelingen toelaat die openheid en vrijheid onmogelijk maken”. Hij oordeelt verder dat het terecht is dat de meeste experts negatief oordeelden over de demarche van de politici en het rondje steekvlampolitiek. Allemaal zeer terechte opmerkingen die ik onderschrijf.

Blijkbaar moet men een academische titel dragen om ‘aux sérieuse’ genomen te worden wanneer men dergelijke analyses maakt. Of die dan voor of na het betreffende onheil worden verkondigd is minder relevant. Op 28 maart 2012 schreef ik in een opinie op ‘hoeiboei.blogspot.be’ onder de titel ‘Sharia4whatever als ijkpunt voor de gematigden?’ het volgende: “Acht jaar nà de éérste melding dat een booswicht als Fouad Belkacem  erg ‘aparte’ ideeën heeft wat betreft verantwoord jeugdwerk,  burgerschap en gemeenschapsvorming, is het blijkbaar tijd om aan ‘steekvlampolitiek’ te doen. Niet gehinderd door enig inzicht in wat ik de ‘rechtsfilosofie’ zal noemen, en zich  dus ook niet bewust van de draagwijdte  van hun voorgestelde maatregelen, is er een opbod begonnen tussen de partijen.” Ik benadrukte dat de vrije meningsuiting die, door het Europees Hof Voor De Rechten van de Mens in het in 1976 gevelde‘Handiside arrest’ als volgt  wordt omschreven, ik citeer: ‘de vrije meningsuiting niet alleen van toepassing is op ‘informatie’ of ‘ideeën’ die gunstig worden ontvangen of niet als aanstootgevend worden beschouwd dan wel met onverschilligheid worden bezien, maar ook op die uitingen die de staat of enig deel van de bevolking beledigen, choqueren of verontrusten’. Het Hof voegt er nog fijntjes aan toe: ‘Dat zijn eisen van pluralisme, tolerantie en ruimheid van geest zonder welke er gèèn democratische samenleving kan bestaan.’ Mijn besluit in het ‘a priori’ opiniestukje in de betekenis van ‘vóóraf’ was al even duidelijk, ik schreef: ‘Als we de eigenlijke doelstellingen van sharia4whatever eventjes aandachtig bekijken, dan is dat in de eerste plaats de rechtstaat afbreken, ontmantelen en ondermijnen. Zij doen dit met provocerende retoriek en acties. De voorstellen van de verschillende politieke fracties zullen het bereiken van deze doelstellingen eerder faciliteren dan verhinderen.’

Het proces van Fouad Belkacem heeft met ruime persbelangstelling ondertussen zijn beslag gehad. Géén getalm, er stond immers ook volgens Loobuyck veel op het spel. Nu nog het proces van de ‘steekvlampolitici’ die Fouad Belkacem als adolescent lieten begaan terwijl ze drommels goed wisten welk ‘vlees men in de kuip had’ denk ik dan géén moraalfilosoof zijnde. Zij hebben jaren de andere kant opgekeken, de boodschapper in de aanloop naar dit alles onterecht beschimpt tot in hun pluchen halfrond. Met volharding zijn erg genuanceerde waarschuwingen genegeerd of geridiculiseerd. Er is gebroodrooft bij een arbeider en laaggeschoolde die vooral zijn competenties in een en ander niet mocht verzilveren. Zou het kunnen dat de boodschapper die de bescheiden ‘titel’ van arbeider/ambtenaar droeg hier het verschil heeft gemaakt voor wat de ‘ontvankelijkheid’ betrof bij de super socialen en liberalen van het politieke halfrond? Of is die vraag onterecht en is het alleen voor hoge ambtenaren erg om hun droomjob te verliezen op dergelijke wijze? De professor, en hij niet alleen, treden mijn analyses immers geheel of ten dele bij.  

Het stukje op Hoeiboei van 28 maart 2012 besloot ik dan ook als volgt: “Het kan er op lijken dat ik hier op een manier Abu Imran verdedig maar dat is niet zo. Ik verdedig de fundamentele principes van de democratische rechtstaat. Ik deed dat in 2004 toen ik de eerste maal het beleid informeerde over hem, ik doe dat nu omdat ik de perverse gevolgen voor de rechtstaat inschat van de zinledige en ondoordachte nep oplossingen die politici nu voorstellen om hun langdurig wegkijken te compenseren. Dit falen compenseren door de rechten van alle burgers te verengen in de richting die Abu Imran ook voorstelt is lichtzinnig, gevaarlijk en onwenselijk”. 

Dat is een feit zowel vóór, maar inderdaad ook nà het onheil zoals professor Loobuyck ons in de ‘kwaliteitskrant  De Standaard komt te melden.

Peter Calluy – arbeider.

Auteur: KRONIEK VAN EEN AANGEKONDIGD ONHEIL

Radicale islam in Vlaanderen
Met een voorwoord van Wim van Rooy en Johan Braeckman