Ook de olifant in de roze kamer was ooit een baby olifantje

Maarten Boudry, de jonge doctor in de wetenschaps- en moraalfilosofie (U-Gent), slaat spijkers met koppen in een opiniestuk op De Standaard.be: 'De olifant in de roze kamer. Wie religie en homofobie loskoppelt is ziende blind.' Hij haalt o.a. recente studies van socioloog Mark Elchardus en andere internationale studies aan om zijn punt te maken. Zijn punt is in deze dat religie wel degelijk een voedingsbodem is voor o.a. homofobie in al zijn vormen. Hij besluit dan ook dat ‘het lang verwachte actieplan om de strijd aan te gaan met homofobie, met geen woord over een overleg met de geloofsgemeenschappen rept’ een duidelijk voorbeeld van struisvogelpolitiek is. Er staat blijkbaar een olifant in de kamer, maar niemand wil hem zien zegt Boudry. Vertel mij wat jongeman.

Als er iemand heeft vastgesteld hoe al die ‘actieplannenmakers’ en beleidsverantwoordelijken met van
angst verkrampte gezichten en dichtgeknepen billen reageren wanneer nabijheidswerkers proactief, zeg maar preventief, met de nodige bewijzen dit signaal geven dan ben ik het wel. Dus wanneer ik dergelijke opinies lees van zeer ver doorgestudeerde mensen als Boudry of Elchardus die zelfs een strafklacht ‘aan zijn toga’ had omdat hij vastgesteld had dat Jodenhaat bij moslimse jongeren ‘theologisch gefundeerd’ bleek, dan is dat elke keer een bevestiging dat de woorden pro actief en preventief uit hoofde van het beleid totaal zinledige begrippen zijn als het islamradicalisering betreft.

Het is dan ook niet verwonderlijk dat ‘de academische wereld’, nu de babyolifantjes volwassen zijn, de nefaste gevolgen van een en ander vaststelt. De helden der multiculturalistische ideologie hebben immers degenen die vanuit hun functie in ‘de onderbuik’ van de samenleving deze fenomenen in hun ‘embryonale’ vorm konden waarnemen het zwijgen opgelegd en in gemeenteraden, zelfs tot in het parlementair halfrond, deze ‘signaalgevers’ publiekelijk uitgespuwd. Na mijn ultieme poging in 2008, na de vele pogingen in de coulissen, om dankzij Knack  een gemotiveerde ontvanger voor mijn signaal op het hoogste politieke niveau te vinden, waren de verwijten van de geachte parlementairen en excellenties niet van de poes. Ik was een onnozelaar die alles op een hoop gooide en dat ook nog eens in Knack  met een ‘bric a brac’ relaas mocht ventileren. Schande! De usual suspects beweerden toen ook al in koor: ‘religie heeft hier ‘niets mee te maken'. Of men dat nu, a posteriori ook nog unaniem roept? Natuurlijk wel. Deze keer heeft doctor Boudry het gehoord. Hoeveel keer hebben we bijvoorbeeld moeten horen dat Sharia4Belgium en de uitlatingen van hun opperhoofd Fouad Belkacem niets, maar dan ook niets met de islam te maken hadden. Yamila Idrissi (sp.a) beweerde dat nog in 2011 op knack.be. Op 29/02/2012  sprak de ‘sp.a-islamtheoloog’ en parlementair de heer Roegiers zelfs de volgende ‘fatwa’ uit in De Standaard:  ‘Allochtone jongeren beroepen zich graag op de koran. Ze zeggen dat de koran homoseksualiteit verwerpt. Laat de imams nu eens duidelijk zeggen dat dat er niet in staat.”  Het is niet omdat de heer Roegiers en de myope machtswellustelingen daar in Brussel graag zouden hebben dat het er niet instaat, dat dat ook zo is. Dan is het véél eenvoudiger de ‘signaalgever’ verbaal te vermorzelen in naam van het politiek fatsoen. De koran en de hadith herschrijven is immers niet mogelijk. Allah verbiedt het en de heer Roegiers is bij Allah totaal irrelevant. Zo besluit Al Mawada voorzitter en MTRO hoofdredacteur Said El Kouakibi in Gazet van Antwerpen dat de  Saudische imam en tv-figuur Mohamed Al-Arifi, socioloog en islamdeskundige een heel gematigde spreker is en vindt hem tevens liberaal en feministisch.” Een overheid die zijn zendtijd uitleent aan het salafisme? Benieuwd wat Boudry daarover denkt moraalfilosofisch gezien. Wanneer een wakkere politicus dan toch eens vraagt of dergelijke spreker geen nefaste gevolgen genereert antwoord de minister van dienst steevast: ‘Met Al Mawada heeft de politie nog nooit problemen gehad.” Tja.

Ik ben echter geen academicus en nog altijd ‘persona non grata’ en dus werkloze quantité négligeable.. Een parlementaire karaktermoord leidt immers linea recta naar de armoede. Burgerschap en beroepsernst tegen de zin van de politieke elite is immers voor een ‘jan met de pet’ maatschappelijke zelfmoord. Gelukkig zijn er nog wetenschapsfilosofen zoals Maarten Boudry die de volwassen olifanten ten gronde kunnen analyseren nadat ze werden vetgemest door de NV België, voeders voor exotische explosieve zwaargewichten.

Peter Calluy

Auteur kroniek van een aangekondigd onheil / ASP..

Met een voorwoord van Wim van Rooy en Johan Braeckman