De Bergkrans

Petar II Petrovic Njegos (1813-1851) 

De Bergkrans

Bisschop Danilo (tegen zichzelf) 

Zie de duivel, met zeven purperen mantels,
met twee zwaarden, gekroond met twee kronen,
de nazaat van de Turk met Koran!
Gevolgd wordt hij door zijn vervloekt gebroed,
dat de wereld totaal ten grond richt
als een sprinkhaan die de velden verwoest!
Ware daar niet de Franse kust geweest,
dan had de Arabische zee alles verzwolgen!
Een helse droom kroonde het hoofd van Osman,

schonk hem als rijksappel de halvemaan.
Kwade bezoeker van Europa, Orhan!
Van Byzantium rest thans niet veel meer
dan een bruidsgift van de jonge Theodora;
daarboven schijnt de ster van donker onheil!
Palaeologos deed Murat het verzoek
Grieken en Serviërs te begraven.
Dat wilden ook Brankoviç en Gertuka.
Terecht, Mehmet, strafte jij Gertuka!
Buiten Azië, waar zijn nest is gelegen,
verslindt de duivelse stam de volkeren -
per dag een volk, zoals de uil een vogel:
Murat Servië, en Bayezit Bosnië,
Murat Epirus en Mehmet Griekenland,
en twee Selims Cyprus en Afrika.
Iedereen iets, niets lieten ze over;
hoe gruwelijk dit te moeten horen!
Te klein is de wereld: ‘s duivels kaken,
nooit voldaan, laat staan oververzadigd!
Janko wilde Vadislav beschermen;
waarom, als hij hem toch niet redden kon?
Skenderbegs hart was as Obiliç,
maar hij stierf in treurige ballingschap.
Wat kan ik doen? Tot wie mij te wenden?
Weinig handen, en te gering mijn kracht,
een grashalm slechts, in de woestijn stormwind,
‘n treurig weeskind, zonder iets of iemand...
En mijn volk slaapt – het is de slaap des doods,
mijn traan vloeit zonder ouderlijke troost,
boven mij is de hemel gesloten
voor mijn klachten en voor mijn gebeden;
de wereld is mij tot hel geworden,
en de mensen: allen helse geesten.
O, zwarte dag, gruwelijk zwart noodlot!
O, Servendom, triest en deerniswekkend,
van jouw treurnis heb ik veel overleefd,
maar tegen het ergste wil ik strijden!
Wordt het hoofd van het lichaam gescheiden:
in helse pijn gaan lijf en leden heen ...
Pest der mensheid, moge God je treffen!
Had je niet genoeg aan half de wereld,
die je zo boosaardig hebt vergiftigd,
en heb je nu jouw duivels zielsvenijn
ook over deze stenen uitgespuwd?
Is het te klein: heel Servië, geofferd!
van de Donau tot aan de blauwe zee?
Onrechtmatig op de troon gezeten,
pronk je met je bloedbevlekte scepter;
God lasterend op het heilig altaar,
een minaret staat op het gebroken kruis!
Maar waarom vergiftig je zijn schaduw
die de mensen op hun vlucht meenamen
naar de bergen, tot eeuwige troost,
herinnerd aan een groot, heldhaftig volk?
Oneindig vaak werd het in bloed gedrenkt:
honderdmaal van jou en honderdmaal van ons!
Zie het werk van de vileine heerser,
hoor de duivel, hoe hij hem onderricht:
‘Montenegro kan ik niet bedwingen
en nooit zal het land het mijne worden;
luister hoe men met hen moet handelen...’
En zie, de demonische Messias
verlokte hen met het valse geloof.
God vervloekt jullie, heidenvolken,
het Turks geloof –
wat moet dat onder ons?
Wat wilt gij met de eed der voorouders?
Waarmee wilt ge voor Milos verschijnen
en voor de andere Servische helden,
die voortleven, zolang als de zon schijnt?
Als ik denk aan onze samenkomst hier,
ontbrandt in mij een vuur van verschrikking:
hoe broeders elkaar af zullen maken -
hoe moordenaars, sterk, zonder geweten,
het zaad in de moederschoot verdelgen.
O gruwelijke dag, moge God je treffen,
omdat jij mij ter wereld liet komen!
Honderd maal zal ik het uur vervloeken
waarop de Turken mij niet afmaakten,
zodat ik geen vertrouwen zou beschamen.

1847 – Joegoslavië

Petar II Petrovic Njegos (1813-1851)