Geen homo-T-shirt achter loket / Bart De Wever opent debat

Betreft: Geen homo-T-shirt achter loket / Bart De Wever opent debat De Standaard:

Met de regenboog bepleit De Wever ‘godsvrede’, er is hoop. Gen 9: 13,14,15

Met stijgende verbazing volg ik het schouwspel naar aanleiding van de stellingname door Antwerps burgemeester De Wever dat loketbeambten bij de stad Antwerpen geen T-shirt mogen dragen waarmee ze duidelijk maken dat ze homoseksueel zijn. Dat hij daarbij iemands seksuele geaardheid als een
‘obediëntie’ benoemt maakt het blijkbaar nog erger voor de massa plotsklaps ‘verlichte’ reageerders. Het roze huis Antwerpen, toch een niet onbelangrijke woordvoerder van deze ‘gediscrimineerde’ groep benadrukt dat het verbod op het dragen van regenboog-T-shirts niet stigmatiserend is. Zij erkennen Bart De Wever als bevoegd en hopen dat het debat breder wordt gevoerd. Daar wil ik graag op in gaan want de hardst roepende kritikasters van De Wever hebben flink wat boter op het hoofd in deze casus.

Dat homoseksualiteit geen ‘obediëntie’ is weet De Wever zonder twijfel gezien zijn inteligentie én de
talrijke holebi’s die in zijn partij op alle echelons actief zijn. Hij is hier de ongelukkige erfgenaam van de perfide retoriek die door de myope vaandeldragers van de multiculturalistische ideologie zélf werd gehanteerd. De ontelbare oekazes waarbij de radicale voorhoede van de islamitische obediëntie zich geroepen voelde om met stuitende halsstarrigheid de moeizaam tot stand gekomen ‘godsvrede’ als racisme, islamofoob, secularistisch of constitutionalistisch fundamentalisme voor te stellen zijn blijkbaar met deze ééne uitspraak van Bart De Wever uit het collectieve geheugen gewist. De politieke waterdragers van deze voorhoede wentelen zich in een ongepast leedvermaak n.a.v. de hachelijke atmosfeer waarin De Wever zich mede door hun toedoen bevindt. De vertolker van elk redelijk pleidooi met gedegen argumenten om de neutraliteit inzake overheid t.a.v. dé echte obediënties te handhaven, werden steevast door de ‘verontwaardigden’ van vandaag met de meest denigrerende zinledigheid van antwoord gediend. En of zij dan Vermeersch, Cliteur, Barnard, Van Istendaal, Van Rooy, Demir, Vandertaelen of Calluy heten, allen werden zij met een ongeziene gedrevenheid door de politieke tenoren van toen als schijnheilige vertolkers van het ranzige 70 puntenplan-racisme weggezet.

De waan van de dag stapelde ondertussen de misconcepties op over het belang van een neutrale overheid in het hoofd van de individuele en weinig geïnformeerde burger. De geïnstitutionaliseerde gedachtepolitie keek tegelijkertijd in opdracht van deze politieke fatsoensrakkers vooral nièt naar degenen die in naam van hun superieur geachte ‘obediëntie’ tegen deze broze constuctie bleven én blijven stampen maar vooral wèl in de richting van hen die deze obediëntie bekritiseerden op basis van zijn bronnen en de talrijke theologisch geïnspireerde oekazes allerhande. Het zijn zij die vandaag de ‘collateral damage’ moeten opmeten die hun eigen beleid en opportunisme heeft veroorzaakt. De tolerantie van de intolerantie, de jarenlange verloochening van de oorspronkelijke inhoud van ‘de neutraliteit van het ambt’, allemaal deed het niet ter zake tot vandaag.

Kan het grotesker wanneer uitgerekend vandaag Bruno Tobback de lineaire maatregel van de Antwerpse burgemeester ‘grotesk’ noemt tijdens De Zevende Dag op VRT? Het ging immers voor de zoveelste maal over ‘de hoofddoek’ aan de loketten, een symbool van wel degelijk een echte ‘obediëntie’. De bedenkelijke uitlatingen uit het verleden in dit verziekte neutraliteitsdebat van diegenen die nu het hardste protesteren zijn talrijk en relevant om de actoren in dit schouwspel in het juiste perspectief te plaatsen.

Het menselijke geheugen is kort en een opfrissing is hier op zijn plaats. 19 september 2009, de ‘hoofddoekencrisis’ in het GO. In een interview van De Morgen met mevrouw Gennez verkondigde deze toentertijd voorzitster van de sp.a, ik citeer: “Als het over allochtonen of vreemdelingen gaat, staat er blijkbaar geen rem meer op de hysterie. Laat me duidelijk zijn: ik ben tegen een algemeen hoofddoekenverbod. Verschillen zijn toch een rijkdom? Jij bent groot, ik klein. Jij zwart, ik wit. Jij hebt iets op je hoofd, ik niet...”.
Of wat gedacht van BOEH die op 24 november 2008 via Indymedia.be (huidige Dewereldmorgen.be) liet weten dat zij er op zich geen probleem mee hadden dat het stadsbestuur zijn personeel aanmoedigde om op 1december een HIV-speldje te dragen (...) 
Mààr toch kloeg BOEH wèl de inconsequentie van het stadsbestuur aan, dat zijn dresscode, ingevoerde omwille van het neutraliteitsprincipe en het een jaar later al overtreedt. In feite vraagt het stadsbestuur nu aan zijn personeel om op 1 december even niet neutraal (volgens de in de dresscode vooropgestelde visie) te zijn! Daar stoorden de BOEH-vrouwen zich behoorlijk aan besloten deze hoofddoekfetischistes toentertijd. Het stadsbestuur had het inderdaad nodig gevonden om in de dienstnota D2007046, de fameuze dresscode voor personeelsleden in loketfuncties, ook het HIV-lintje op te nemen. Dat was deze dames in hun ‘emancipatorische’ ijver niet ontgaan. Geen eeuwige islamsymboliek in het openbare ambt? Dan besluit BOEH om HIV, kanker of andere sensibiliseringscampagnes i.v.m. ziekten die alle burgers kunnen treffen te dwarsbomen als repressaille alhoewel elk rationeel mens toch inziet dat dergelijke bewustmakings-en solidariteitscampagnes terecht door de overheid, in casu de ambtenaar, voor één dag worden uitgedragen. Het totale gebrek aan wederkerigheid t.a.v. het algemeen belang en door het lot getroffen medemensen werd hier wel heel duidelijk gemaakt door deze ferventste voorvechtsters van het principe ‘eigen god eerst, overal en altijd desnoods ten koste van alles’.

BOEH woordvoerster mevrouw Azabar was zelfs niet te beroerd om op 2 april 2010 tegenover VRT nieuwsanker Kathleen Cools formeel te weigeren Fouad Belkacem (Sharia4Belgium) als extremist te benoemen. Meer nog, zij eiste dat ‘we’ (wie?) éérst professor Etienne Vermeersch en schrijver Benno Barnard als extremisten zouden aanduiden, alvorens ze zou willen overwegen dergelijke stellingname t.a.v. deze islamitische ‘hells angel’ uit te spreken.

Belkacem die in dezelfde week op de VRT holebi’s in naam van de hoofddoekdragende obediëntie holebi’s collectief naar de slachtbank had verwezen en de democratische rechtsstaat als een wanstaltige constructie in de ogen van allah had geduid op basis van letterlijke koran-en hadithteksten. De ‘usual suspects’ struikelden over mekaar in de media om te verkondigen dat deze sacrale teksten “niéts met de islam te maken hadden”. Toch ook een behoorlijk geschifte uitlating me dunkt. En Dewereldmorgen.be, Kifkif en tuttiquanti , de mediakanalen die vandaag alles uit de kast halen om de NV-A voor te stellen als een nieuw fijnzinnig verpakt Vlaams fascisme, vonden toentertijd dat mevrouw Azabar overschot van gelijk had, jawel zelfs onfatsoenlijk werd toegesproken door mevrouw Cools die zichtbaar haar eigen oren niet geloofde. Zouden de ‘verontwaardigde gebelgden’ van vandaag ten volle beseffen dat het net door hun enthousiaste steunbetuigingen voor de eisen van dergelijke reactionaire figuren is dat vandaag Bart De Wever ‘voor de vorm‘ en de lieve vrede alleen al de holebi’s en transgenders symbolisch térúg in de kast moet sturen als ze ambtenaar zijn. Het simultaan constante ‘afzeiken’ van elke pleitbezorger van een redelijke neutraliteit was immers ‘bon ton’ bij deze gedecimeerde politiek correcte obediënties en daar ontsnapt niemand aan, burgemeester of niet. Ik hoop dat de publieke opinie, de seculiere moslims in het bijzonder dit wél ten volle beseffen om de intellectuele oneerlijkheid van dit schouwspel te vatten.

Gelukkig is er geen sacrale gedragscode, annex juridische codex ‘a la sharia’ van ‘de homogod’ en zijn profeet ‘Jan-Net’ die deze perverse gevolgen wreekt met verschrikkelijke straffen die op straat worden voltrokken door élke ‘rechtgeaarde homo’. Het is ronduit stuitend om vast te stellen dat de ‘originele’ neutraliteit die enkel levensbeschouwelijke en politieke symbolen betrof dermate is vermolmd door jarenlange onverschilligheid en net daardoor vandaag de noodzakelijke strikte maatregel van De Wever behoeft om ze opnieuw te wapenen tegen de volgende vlaag intelectualistisch soft-jihadisme. Inderdaad, zo zeer is het secularisatiedebat gefnuikt en bezwaard door valse argumenten, random beschuldigingen en tergende regelneverij wat het kritische vrije woord t.o.v. de multiculturalistische obediëntie betreft. De houding van politici en zelfbenoemde woordvoerders van de islamitische landgenoten hebben gemaakt dat de heer De Wever àl zijn krediet en geloofwaardigheid in de weegschaal moet leggen om ‘de godsvrede’ nog enigzins een kans te geven. Het is net deze geloofwaardigheid en krediet dat de roepers van vandaag niet meer hebben, de verkiezingsuitslagen zijn daar het bewijs voor.

Bart De Wever daarentegen schreef al in 2007 dat diegenen die het bekrompen vinden dat iemand zich kan storen aan bediening door iemand met een hoofddoek, zich maar eens moet voorstellen hoe hij zou reageren als de loketbediende voor hem zou staan met een Vlaams leeuwenschildje op de revers. Toch het volledig neutrale symbool van onze hele gemeenschap besloot hij. De Wever schreef toentertijd dat men niet zomaar voorbij kan gaan aan wat een hoofddoek betekent, los van iedere individuele context of dat een moslima die de hoofddoek draagt omdat ze daar zelf voor kiest én dat motiveert met een feministisch discours. De hoofddoek beperkt haar seksualiteit verklaarde de NV-A voorzitter toen. Hij stelde ook prompt dat de sociale norm gelukkig niet meer deze is die bepaalt dat vrouwen zich moeten verstoppen, maar dat mannen zich moeten beheersen. Femme de la rue heeft ons echter getoond dat deze norm hoe langer hoe minder geldig is voor alle vrouwen en op alle plaatsen. De getalenteerde jonge en moedige documentairemaakster werd bijna publiekelijk psychisch gewurgd om de door haar geschoten beelden zelf te ‘herinterpreteren’ of te ‘nuanceren’ omdat de figuranten in grote mate mannen van dezelfde obediëntie bleken te zijn die deze normatieve zelfbeheersing niet hélémaal onder de knie hadden.

De meest hilarische uitspraak die mij in het recente verleden onder ogen kwam is zonder twijfel die van de Mechelse OCMW-voorzitter Koen Anciaux (Open Vld) in het vorige bestuur. In Gazet van Antwerpen van 15 december 2010 verklaarde hij i.v.m. de voorstelling van het nieuwe OCMW uniform (met bijhorende opties), ik citeer: "De uniforme hoofddoeken, die enkel de haren bedekken, moeten vermijden dat er te veel verschillen in hoofddeksels opduiken." Anciaux besluit: "....vermijden we dat de ene een lange hoofddoek tot op de hals draagt en de andere een kortere. Onze werknemers moeten zich neutraal opstellen". De 'neutrale hoofddoek' was een feit en werd uitgevonden door iemand die zich tot de liberale obediëntie rekent maar neutraliteit van het openbare ambt verwart met uniformiteit. In hetzelfde artikel wordt verder het dragen van een hoofdbedeking n.a.v. chemotherapie ook nog eens op één lijn geplaatst met een islamitische hijab. De armoede van het steeds gevoerde discours bij de felste protesteerders van vandaag kan moeilijk duidelijker geschetst worden.

En dan wordt uitgerekend nu die drommelse ‘pain in the ass’ burgemeester van ’t stad. Hij wist toen al héél goed waar het in essentie over ging en kijk hij voegt nu de daad ‘diplomatisch’ bij het woord. En alles wat hij i.v.m. de symboliek van regenbogen en obediënties van seksuele geaardheden heeft gezegd wekt niet de minste consternatie, laat staan verbolgenheid of neigingen tot strafprocedures op bij de betrokken groep van Antwerpse Holebi’s en transgenders. Waarom? Omdat ze bij monde van voorzitter Leonie Nelissen zéér tevreden zijn met de aangekondigde acties van dit bestuur rond het holebi-thema en de voorgenomen beleidsbeslissingen om een antwoord te bieden op het verbale en fysieke geweld tegen hen zodat holebi’s en transgenders terug zichzelf kunnen zijn in ’t stad. Daarom!

Op 21 januari nog schreef Ico Maly (Kifkif) in een opinie over de NV-A op Knack.be i.v.m. het door hem geobserveerde NV-A-fetisjisme voor de Vlaamse vlag: “De vlag die aan het stadhuis wappert is niet zonder betekenis of triviaal, maar is een onderdeel van politieke strijd. Die vlag symboliseert de natie en bepaalt mee ons beeld op het land waarin we wonen. Dat symbolen niet meer dan symbolen zijn, is dan ook een illusie. Die symbolen zijn uitingen van dieperliggende veranderingen. Als de Belgische vlag niet meer wappert aan het stadhuis, dan wordt België ook meer en meer uit beeld geduwd. Daar is het N-VA om te doen: de Vlaamse Belgen moeten zich uitsluitend als Vlaming zien, meer nog als Vlaams nationalist.

Zullen we dezelfde denkoefening even doen met de hoofddoek die dan ‘als vlag van de islam’ achter een loket de scheiding van kerk en staat ‘meer en meer uit beeld duwt’ ten faveure van een politiek islamitische ideologie omdat de Vlaamse moslims zich uitsluitend als moslim moet zien?

En terwijl op deze zondag de woordvoerders van de holebi’s hun achterban oproepen om ‘de beklemmende positie’ van de Antwerpse burgemeester vanuit een wederkerig en verantwoord burgerschap met begrip en empathie te benaderen en zijn ‘wankele obediëntie uitlating’ met fundamentele vrolijkheid te interpreteren, stelt mevrouw Charkaoui als directrice van het minderhedenforum het hoofddoekenverbod in het openbare onderwijs voor als ‘het verkrampt verbannen van identiteiten’. Ze bedoelt waarschijnlijk obediënties die o.a. ‘geaardheden’ uit de publieke ruimte willen verbannen. Ook vandaag op De Standaard.be verklaart Wouter Van Bessien (Groen) dat Dyab Abou Jahjah wel een provocateur was, maar dat hij een politieke boodschap had. Men heeft hem onterecht gecriminaliseerd besluit hij. Inderdaad, hij had een politieke boodschap want hij hield een vurig pleidooi in het manifest van zijn Moslim Democratische Partij voor een ‘gediferentieerde rechtspraak i.v.m. familierecht’ volgens de wetten van de obediënties. Hoera voor Wouter, Dyab en alle vrouwen die 50% van hun volle rechten genieten. Dat zijn schendingen van mensenrechten en het gelijkheidsbeginsel, dat is erger dan ordinaire criminaliteit. De tolerantste enclave van’t stad is met ‘reuzepolitici’ van dit formaat ei zo na net geen ‘no go-zone’ voor ‘neutrale’ dames en mensen met regenboog T-shirts.

Het rustige pragmatisme van Bart De Wever en mevrouw Nelissen bij dit alles is bewonderenswaardig. Want deze nuances i.v.m. de criticasters van vandaag hadden ze ook zelf kunnen schrijven wat ze vooral niet deden. Zoiets heet bescheidenheid én vertrouwen op het gezonde verstand van de burgers. Het siert hen allebei.

Peter Calluy,

Auteur : Kroniek van een aangekondigd onheil. ASP

Boom 3 februari 2013