De terreur van de kromme vergelijkingen
Fatima Elatik twittert er op losEddy Terstall publiceerde gisteren (13 augustus) op de website van de PvdA een beschouwing over groepsdenken en mensdenken. Daarin keert hij zich tegen het groepsdenken, dat hij vooral meent te zien bij de PVV van Geert Wilders, de SP, maar ook bij de gestaalde oud-linkse kaders in de PvdA.
De PvdA moet zich daaraan ontworstelen, vindt Terstall. Daarbij rekent de cineast op Eberhard van der Laan, de nieuwe minister van prachtwijken. Terstall: “In Eberhard van der Laan hebben we weer een echte sociaal-democraat die het groepsdenken van Wilders en van de verstokte politiek correcte betuttelaars kan en wil confronteren. Een minister die mensen niet onderverdeelt op huidskleur of op welke religie hun ouders hebben. Maar ook iemand die religie wil krijgen waar het hoort: in het gebedshuis. Een minister die niet wil dat religie de seculiere werkelijkheid wil veranderen.”
Terstall vestigt zijn hoop op politici als staatssecretaris van Onderwijs Sharon Dijksma, en op het jonge Goudse raadslid Mohammed Mohandis, de kersverse voorzitter van de Jonge Socialisten. Als deze ‘mensdenkers’ de mouwen opstropen, aldus ‘liefdevol PvdA-lid’ Terstall, dan is de sociaaldemocratie in Nederland nog lang niet verloren.
Hoewel ook ik mijn momenten van hoop koester, kan ik Eddy’s optimisme niet delen. Want elke keer als Van der Laan een verstandige uitspraak doet, staan er drie of vier PvdA-baasjes op om het gunstige effect hiervan teniet te doen. Dan roert zich bijvoorbeeld oudgediende Jacques Wallage om te verkondigen dat de PvdA met zijn integratienota in de kuil valt die door Wilders is gegraven. “De scheidslijn met extreem rechts vervaagt”, zei de vertrokken burgemeester van Groningen. Daarbij had hij het heus over zijn eigen zeer gematigde PvdA.
In het kielzog van Wallage vaart een vloot van Vogelaristen, van lokale bestuurders die vastzitten in een verstokt multicultureel denken. Dit partijkader wil religie niet verwijzen naar het gebedshuis, maar tolereert juist dat religie de sociale werkelijkheid verandert.
De PvdA heeft (net als GroenLinks) een aantal wethouders van Apartheid in de gelederen. Ze geven toe aan de roep van fundamentalistische imams om gescheiden loketten, theatervoorstellingen en inburgeringcursussen. In Amsterdam vindt burgemeester Job Cohen het prima dat de politie een wervingscampagne voor nieuw personeel van start laat gaan in de moskee.
Op de dag dat Terstalls artikel verscheen, meldde zich een twitterende Fatima Elatik, voorzitter van het Amsterdamse stadsdeel Zeeburg. Zij draagt een hoofddoek vanwege haar identiteit of om vage religieuze motieven. Wat ze in haar vrije tijd doet moet Elatik helemaal zelf weten. De Amsterdamse PvdA heeft helaas toegelaten dat Elatik de hoofddoek draagt als gezagsdrager van de overheid. De religie wordt in haar geval niet verwezen naar het gebedshuis maar naar het gemeentehuis. Dankzij de PvdA en Elatik heeft de religie de seculiere werkelijkheid van het stadsdeel Zeeburg veranderd.
Deze Elatik haalt weer eens de Tweede Wereldoorlog erbij om zich af te zetten tegen Geert Wilders. De PVV-voorman heeft vragen gesteld over de voorspelling van een Britse krant, dat in 2050 een van de vijf Europeanen moslim zal zijn. Een twitterende Elatik: “Nog even en ze gaan ons DNA analyseren om aan te tonen dat we niet deugen. Volgens mij was er een andere politicus in Europa zo’n 60 jaar geleden die dat ook deed bij een ander semitisch volk. Oeps, maar dat mag ik natuurlijk helemaal niet zeggen. Hitler was ook democratisch gekozen. Dat vergeten we soms.”
Wilders noemde in een reactie Elatik ‘een superdomme gans’. Een duidelijke verwijzing naar Theo van Gogh, die haar ooit ‘een dom gansje’ noemde, omdat ze begrip had voor het onder bedreiging afgelasten van de theatervoorstelling Aisja.
Wellicht is het zinnig om de PVV van Geert Wilders te vergelijken met de NSDAP van Adolf Hitler en de NSB van Anton Mussert. Wie vergelijkt ontdekt behalve de oppervlakkige overeenkomsten ook de levensgrote verschillen. De PVV heeft bijvoorbeeld nooit een (mislukte) staatsgreep gepleegd. Wilders heeft geen knokploegen op straat die politieke tegenstanders intimideren of uit de weg ruimen. Wel moet hij oppassen dat hij zelf niet uit de weg wordt geruimd of dat bijeenkomsten van zijn partij niet worden verstoord. Hij heeft geen boek geschreven waarin hij oproept tot de vernietiging van bevolkingsgroepen.
Hitler is inderdaad democratisch gekozen als afgevaardigde naar de Rijksdag. Maar zijn machtsovername was allerminst democratisch. Wie deze elementaire feiten niet kent, is inderdaad een domme gans.
Ondertussen zucht het politieke debat in Nederland onder de kromme vergelijkingen. Politici als Pim Fortuyn en Geert Wilders werden en worden helaas niet bestreden met feiten en argumenten, maar met dwaze suggesties in verband met de Jodenvervolging.
Heel vreemd is bijvoorbeeld de vergelijking tussen enerzijds de NSB en anderzijds de PVV en TON, de beweging van Rita Verdonk. Zie je wel, het zijn allemaal bewegingen, roepen hooggeleerde heren als socioloog Anton Zijderveld. Zo ken ik er nog een paar. De vakbeweging, de vredesbeweging en de kraakbeweging zijn ook bewegingen, maar ik heb nog nooit iemand horen verkondigen dat ze vanwege hun naam fascistisch zijn.
Een andere favoriet in het politieke debat is het over één kam scheren van orthodoxe christenen en fundamentalistische moslims. In ‘progressieve’ kring is het bon ton om kritiek op intolerante uitingen van de islam te pareren met een verwijzing naar de veronderstelde of bestaande intolerantie van orthodoxe christenen - in het heden of anders wel in een ver verleden.
De jij-bak dook gisteren weer eens op in het debat over Tariq Ramadan, de fundamentalistische adviseur van de gemeente Rotterdam, die hand- en spandiensten blijkt te verlenen aan het moorddadige regime in Iran. Voor GroenLinks in de Maasstad is dat alles nog steeds geen reden om de ‘bruggenbouwer’ de laan uit te sturen. Volgens GroenLinks-raadslid Arno Bonte schiet het CDA, dat nu ook vraagtekens zet bij Ramadan, opeens in een Wilders-kramp. “Daar doen wij niet aan mee.” Bonte noemt Ramadan ‘weliswaar een conservatief denker, maar iemand die in Iran wel eens de rol van Arie Boomsma zou kunnen vervullen.”
De GroenLinkser beseft waarschijnlijk niet eens hoe beledigend zijn uitspraken zijn voor Boomsma en de Evangelische Omroep. Boomsma maakt geen propaganda voor een terreurbewind, dat opposanten martelt, doodschiet en verkracht. In EO-bolwerken als Barneveld en Veenendaal worden geen homo’s aan hijskranen opgehangen of overspelige vrouwen gestenigd. Wel in Teheran waar Ramadan zonder één woord van kritiek de ayatollahs van dienst is.
Wie verlost ons van de terreur van de kromme vergelijkingen?
Carel Brendel
Goede Duitsers
Mijn ouders hebben goede Duitsers gekend. Nog voor de oorlog begonnen was, hadden die goede Duitsers al voor het gevaar van Duitsland gewaarschuwd.
Die goede Duitsers zeiden niet dat je Hitlers Mein Kampf maar niet zo letterlijk moest nemen. Evenmin scholden ze op wie Duitsland kritiseerde, of uitten ze bedreigingen jegens zulke mensen.
Goede Duitsers beoordeelden Duitse gruweldaden niet als incidentele excessen. Zij veroordeelden daarentegen zulke gruweldaden als onvermijdelijk gevolg van de ideologie die Duitsland in zijn greep had gekregen. Zij waren niet van oordeel dat de nieuwe Duitse ideologie (afgezien van de excessen) voor het overige verder wel invoegbaar was in onze democratie.
Goede Duitsers zeiden niet dat zij tot in het diepst van hun hart geprovoceerd en gekwetst werden als Nederlanders bij hen navraag deden over Duitse gewelddadigheden. Zij stelden niet dat zij het ‘echte Duitsland’ waren, en dat Nederlanders de ogen maar moesten sluiten voor wat er verder in Duitsland omging.
Goede Duitsers namen het dan ook niemand kwalijk dat sceptische Nederlanders scherp op bleven letten wat voor plannen de niet-goede Duitsers aan het maken waren. Goede Duitsers hadden geen principiële bezwaren tegen huwelijken tussen Duitse vrouwen en Nederlandse mannen.
Goede Duitsers probeerden niet met overheidssubsidies projecten op te zetten om het Nederlandse volk op de hoogte te brengen van de goede kanten van Duitsland. Ze waren niet van oordeel dat Hollanders alleen zo bang waren voor Duitsland omdat ze er te weinig vanaf wisten: onbekend maakt onbemind.
Goede Duitsers ijverden er niet voor de Duitse wetgeving gedeeltelijk al vast maar in Nederland in te voeren om de spanningen in de wijken tussen Duitsers en Nederlanders onder controle te krijgen. Ze legden geen deftige verklaringen af dat het Duitse recht en het Nederlands recht toch al voor meer dan 95% identiek waren.
Goede Duitsers waren niet van oordeel dat hun landgenoten niet anders konden, vanwege de vele vernederingen die het Westen hen had aangedaan, en de onderdrukking die hen jarenlang van de zijde van de westerse wereld ten deel was gevallen. Dat, met alle respect maar toch, om het zo te zeggen, de niet-Duitsers het aan zichzelf te danken hadden. Aan hun eigen arrogantie.
Die goede Duitsers zouden het zorgelijk gevonden hebben als in sommige wijken de openbare orde niet meer gehandhaafd werd door de Nederlandse politie naar Nederlands recht, maar door een ongecontroleerde militie van Duitse rijpe huisvaders.
Die goede Duitsers zouden niet kunnen begrijpen hoe het mogelijk was dat in sommige straten en pleinen van Nederland de openbare orde bepaald werd door individuele jonge Duitsers die in vechtsporten waren getraind op kosten van de Nederlandse overheid.
Goede Duitsers betoogden niet dat je om het nieuwe Duitsland en Mein Kampf te begrijpen en te mogen beoordelen, wel heel erg goed Duits moest kennen. Die probeerden niet journalisten en (hoog)leraren die vraagtekens bij aspecten van het nieuwe Duitsland zetten, de mond te snoeren, te belasteren en ongeloofwaardig te maken. Of erger.
Goede Duitsers drongen er niet op aan dat ter wille van de dialoog er speciale Polderhoofdkwartieren ingericht werden. Die vroegen niet om overheidsgeld om rondreizende buitenlandse gematigde Duitsers Nederlandse jongeren te laten toespreken.
Goede Duitsers lieten geen fotografie in een krant plaatsen van zichzelf, met een deel van het verzameld werk van Goebbels op schoot. Die brachten hun vakantie niet in Duitsland door. Die gingen niet op audiëntie in Brechtesgaden. Die namen niet deel aan jaarlijkse, rituele partijbijeenkomsten in Neurenberg.
Goede Duitsers drongen er niet op aan dat iedereen die met de goede kanten van het nieuwe Duitsland sympathiseerde, in volle vrijheid in een Duits uniform over de Nederlandse straten zou moeten kunnen lopen, compleet met goed herkenbare Duitse hoofdbedekking.
Goede Duitsers maakten geen processen aanhangig tegen Nederlanders die de Duitse leider, het hoogste goede voorbeeld voor alle Germanen, beledigd hadden, of verondersteld werden dat gedaan te hebben. Die dienden geen klachten in bij Discriminatiebureaus tegen tekenaars, schrijvers en cabaretiers die iets negatiefs over de ideologie van het nieuwe Duitsland beweerd hadden.
Goede Duitsers vroegen er niet voortdurend aandacht voor dat niet alle Duitsers misdadigers waren. Goede Duitsers wezen er normaliter niet op dat de Duitse ideologie ook heus wel Duitse slachtoffers maakte: de Nederlanders moesten niet denken dat zij de enigen waren die van de wreedheden van de aanhangers van deze ideologie te lijden hadden.
Goede Duitsers plaatsten geen oproepen in de krant om met hen over de goede kanten van het nieuwe Duitsland te komen discussiëren. Die grepen niet elke gelegenheid aan om er op te wijzen dat de nieuwe Duitse heersersideologie toch ook een hele mooie spirituele kant had.
Tot slot twee raadseltjes. Wie heeft er gezegd: ‘Doodt elke Jodenman die in uw handen valt’? En wie: ‘De Joden zijn uw ergste vijand’? Goede Duitsers vonden het niet afgezaagd en flauw om zulke vragen te stellen en te beantwoorden.
HansJansen
A Touch of Frost in Amsterdam Zuidoost
PvdA juichte te vroeg over toegenomen veiligheid
Een vaste gimmick in A Touch of Frost, mijn favoriete detectiveserie, zijn de aanvaringen tussen detective inspector Jack Frost en zijn bureaucratische chef, superintendant Norman Mullett. Frost heeft een bloedhekel aan het papierwerk, waarmee Mullett hem voortdurend opzadelt.
Alles draait om de aangiftecijfers en oplossingspercentages, waarmee de politie in Denton aan de lokale politiek kan laten zien dat de misdaad effectief wordt bestreden. De als straatagent doorgewinterde Frost weet natuurlijk beter dan Mullet dat een veiligheidsmonitor niets zegt over de werkelijkheid in deze fictieve Engelse stad.
De jongste gebeurtenissen in Amsterdam Zuidoost hebben ‘a touch of Frost‘. Op 10 juli telde Muriel Dalgliesh de zegeningen van het PvdA-bewind in dit stadsdeel. Dalgliesh, fractievoorzitter van de PvdA in de zuidoostelijke deelraad, presenteerde een jaarverslag met een zeer juichende toonzetting.
Dalgliesh over de periode van 31 mei 2008 tot en met 31 mei 2009: “Met tevredenheid zien wij dat we opnieuw vorderingen hebben gemaakt met zaken die we dit jaar wensten te bereiken. De veiligheidsmonitor Amsterdam geeft aan dat we van het meest onveilige stadsdeel zijn opgeschoven naar een stadsdeel waar het gemiddeld veiliger is dan elders.”
Ondanks deze heugelijke cijfers zag stadsdeelvoorzitter Elvira Sweet (PvdA) zich gisteren (12 augustus) genoodzaakt om haar vakantie vroegtijdig af te breken. Aanleiding voor haar snelle terugkeer is het grote aantal schietincidenten in de hoofdstedelijke buitenwijk. De afgelopen maanden waren er dertien schietpartijen. Over heel 2009 gaat het om twintig incidenten. Er vielen twee doden. Het laatste dodelijke slachtoffer is de 15-jarige Gianluca Flamingo, die afgelopen vrijdag (7 augustus) overleed aan zijn verwondingen.
Een nieuw schietincident deed zich daarna voor op het Kwakoe Festival. Daar werd de rapper Lexxxus getroffen door een schampschot. De hoofdstedelijke politie gebruikte het multiculturele festival dit jaar overigens voor het werven van nieuw personeel in het kader van de diversiteit. Daarmee kunnen burgemeester Job Cohen (PvdA) en zijn hoofdcommissaris Bernard Welten (ook PvdA) laten zien dat de Amsterdamse politie niet alleen allochtone agenten in de moskee rekruteert.
Het grote verschil tussen de mooie cijfers uit de monitor en de rauwe werkelijkheid op straat doet zich voor op een voor de bestuurders van Zuidoost ongelegen moment. Volgend jaar zijn er verkiezingen. De PvdA is volgens hetzelfde jaarverslag van Dalgliesh mikpunt van politieke aanvallen, die ‘feller en populistische van toon’ worden.
Het is opnieuw de schuld van de boze buitenwereld, hoewel er genoeg aanleiding is voor zelfkritiek. Immers, de almachtige PvdA is door allerlei corruptie-affaires in opspraak gekomen als de ‘Partij van het Cliëntelisme‘. De raadsleden Andre Bhola (PvdA), Mala Eckhardt (PvdA) en Egbert Doest (PvdA) werden wegens onacceptabel gedrag rond het uitdelen van subsidies uit de fractie gezet. Volgens de partijleiding was hun gedrag ‘volledig onacceptabel’. Een politiek geïnspireerd tegenonderzoek zorgde ervoor dat de drie ‘niet helemaal corrupte’ raadsleden toch nog konden terugkeren in de PvdA-gelederen.
Stadsdeelvoorzitter Sweet zelf kwam in 2003 in het nieuws door twee aanhoudingen en een veroordeling wegens rijden onder invloed. Ze mocht blijven omdat de PvdA-gedragscode toen nog niet van kracht was.
En dan was er begin 2008 nog de inval in een illegaal café, dat werd gedreven door Ernest Owusu-Sekyere (PvdA). Sweet was op de hoogte hiervan, maar gedoogde het café - volgens boze tongen omdat Owusu-Sekyere een enorme stemmentrekker is onder de Ghanezen in Zuidoost.
Bij de inval werd ook een doorgeladen pistool aangetroffen. Desondanks mocht hij lid blijven van de PvdA-fractie. Wie zo lang een illegale caféhouder en wapenbezitter in de eigen gelederen gedoogt, heeft niet bepaald het morele gezag om het wapengeweld op straat doortastend aan te pakken.
In december 2008 hield het omstreden raadslid de eer alsnog aan zichzelf. Hij was met drank op betrokken geweest bij een aanrijding. Inmiddels was de nieuwe PvdA-gedragscode van kracht geworden. Owusu-Sekyere wachtte een royement niet af en begon zijn eigen eenmansfractie. De naam van de afvallige prijkt overigens nog steeds op de website van de Amsterdamse PvdA, waar hij wordt aangeprezen als ‘een aanwinst voor de sociaaldemocratische politiek, een versterking voor de PvdA-fractie in Zuidoost. Een creatief en analytisch sterke politicus, die vanuit een inhoudelijke onderbouwing van zijn standpunten handelt’.
Elvira Sweet kondigt nu harde maatregelen aan tegen het straatgeweld. Met zoveel creativiteit en analytisch vermogen in het stadsbestuur zal het vast wel lukken om goed te voorschijn te komen in de volgende Amsterdamse veiligheidsmonitor.Carel Brendel
Afreageren
"....op het moment dat men collectief dingen zou organiseren tegen bepaalde bevolkingsgroepen. Dan gaat het mis, dan grijp ik in. Wanneer ik als politiechef zou weten dat een groep zich organiseert om een andere aan te pakken, pak ik ze allemaal op.’
‘Zolang het mij gegeven is, zal ik me er met hand en tand tegen verzetten. Het is een ongelofelijk gevaarlijk item. Ik vind het makkelijk om als het je zelf niet goed gaat – en er zijn in deze tijd dat het wat minder gaat mensen die in de problemen zitten – dat af te reageren op anderen. Daar hebben we halverwege de vorige eeuw wel een heel slecht voorbeeld van gehad.’ "
Heeft u ook voorbeelden van Jip-en-Janneke-uitspraken/berichten/verslaggeving/foto's gehoord/gezien op radio, televisie of andere media? Stuur deze, met bronvermelding, dan naar hoeiboei@gmail.com .
Het geloof der kameraden
Ons is het volgende fragment/citaat opgevallen. Het komt uit Het geloof der kameraden, kort overzicht van de communistische wereldbeschouwing (1969), pag. 185/186, door Karel van het Reve. In Het geloof der kameraden weerlegt Van het Reve de communistische leer volledig. Het geloof der kameraden zal in het derde deel van Het Verzameld Werk verschijnen en is hier in z'n geheel te lezen. "Tijdens de tweede wereldoorlog werd mij de volgende anecdote verteld: een aantal verzetslieden hadden het plan opgevat om een ss-man, die zich naar zij meenden bezighield met aanbrengen, uit de weg te ruimen. Zij wilden hem vermoorden, maar waren er niet helemaal zeker van of je zoiets wel doen kon. Zij wendden zich om raad tot een pastoor, en legden hem het morele probleem ‘mag men een ss-er vermoorden?’ voor. Het antwoord van de pastoor is mij altijd bijgebleven. Hij zei ‘eigenlijk niet’. De geschiedenis werd mij geloof ik verteld als een illustratie dat blijkbaar ook pastoors, mannen des vredes eigenlijk, meededen aan het te vuur en te zwaard bestrijden van de Duitsers en door uitspraken als deze aan verzetslieden een soort jachtacte verschaften. Mij trof die uitspraak echter omdat hij zo duidelijk verschilde van het marxistisch-leninistische antwoord op deze vraag, dat ongeveer zou hebben geluid: natuurlijk mag dat, het moet zelfs, het is een goede, ethisch zeer positief te beoordelen daad!
Men kan zich voorstellen dat mensen die andere mensen doodmaken en daarbij geestelijke raadslieden consulteren en van hen te horen krijgen dat het doden van een medemens eigenlijk een heel lelijk ding is, waartoe men slechts in uiterste noodzaak mag overgaan - men kan zich voorstellen dat zulke mensen bij het doden van andere mensen een zekere terughoudendheid zullen betrachten, zich minder gauw door bloeddorst en wraakzucht zullen laten meeslepen, dat moorden met een zekere tegenzin zullen doen - omdat zij af en toe aan die pastoor denken die hun verteld heeft dat zoiets eigenlijk niet mag. Laat men zich echter leiden door een levensbeschouwing die zegt ‘zedelijk is, wat dient tot vernietiging van de oude uitbuitersmaatschappij’ zonder meer, dan wordt het vermoorden van een medemens een ding, dat in alle opzichten goed is, want het goede doel wordt erdoor bevorderd. Maakt men per vergissing, bijvoorbeeld in het kader van de ‘persoonsverheerlijking’, enige millioenen mensen te veel dood, dan is dat meer een beleidsfout dan een misdaad. Het gevoel dat moorden überhaupt en altijd en overal en voor welk edel doel dan ook iets beroerds is ontbreekt, met alle gruwelijke gevolgen van dien.
In zijn zo lezenswaarde boek Marxism, 100 years in the life of a doctrine geeft Bertram Wolfe het volgende citaat uit het eerste nummer (18 augustus 1919) van Het rode zwaard, officieel orgaan van Lenins toen pas opgerichte politieke politie:
‘Wij hebben een nieuwe code. Ons humanisme is absoluut, want gebaseerd op het glorierijk ideaal van de afschaffing van tyrannie en onderdrukking. Alles is ons geoorloofd, want wij zijn de eersten ter wereld die het zwaard trekken niet ten behoeve van slavernij en onderdrukking, maar voor de zaak van vrijheid en bevrijding uit de slavernij.’
Er zou - dit terzijde - een interessante studie te schrijven zijn over de communistische polemiek, van Marx tot Mao. Het moreel zwart maken van de tegenstander op de grofste en onnozelste wijze die men zich denken kan speelt daar een zeer grote rol. Wie aanmerkingen maakt op de leugens, verdachtmakingen en scheldwoorden die door Marx en Lenin en hun volgelingen op tegenstanders worden afgevuurd, krijgt te horen - in het gunstigste geval - dat dit wellicht of zelfs zeker te betreuren is, maar dat nu eenmaal waar gehakt wordt spaanders vallen, à la guerre comme à la guerre, men is in de ‘strijd’ nu eenmaal ‘gedwongen’ minder zachtaardige middelen te gebruiken - alsof het niet mogelijk ware een zeer felle polemiek te voeren zonder leugen, verdachtmaking en scheldwoorden. En alsof leugen, verdachtmaking en scheldwoorden per se meer effect sorteren dan redelijke argumenten."
Hoogste tijd voor het seponeren van de zaak-Nekschot
Minister Ernst Hirsch Ballin (Justitie) heeft erkend dat de officier van justitie in Amsterdam te ver is gegaan met de aanhouding van de webmaster van de links-activistische website Ravage Digitaal. De man werd een nacht op het politiebureau vastgehouden en zijn computer werd in beslag genomen na een klacht wegens bedreiging van PVV-leider Geert Wilders.
Aanleiding voor de affaire was een fictief dagboek van René D., waarvan velen dachten dat het was geschreven door superactivist René Danen van Nederland Bekent Kleur (NBK). Het meer libertair-anarchistische Ravage ligt al enige tijd overhoop met Danen, die geen enkele kritiek duldt op zijn ‘antiracistische’ stichting, die nauw samenwerkt met de trotskistische Internationale Socialisten.
Hoewel het dagboek overduidelijk fictief en satirisch was, maakte het openbaar ministerie toch een zaak van de zogenaamde bedreiging van Wilders. In antwoord op Kamervragen van D66 schrijft Hirsch Ballin nu dat het OM ‘achteraf bezien onvoldoende zorgvuldig heeft gehandeld’.
De CDA-bewindsman: “Het college van procureurs-generaal heeft de betreffende hoofdofficier van justitie nogmaals gewezen op het grote belang uiterste zorgvuldigheid te betrachten in zaken waarbij het gaat om het beoordelen van uitingen, opdat mensen die op een artistieke, uitdagende, scherpe manier deelnemen aan het maatschappelijk debat daarin niet ten onrechte worden gehinderd.”
Voorwaar een duidelijke uitspraak dus van Hirsch Ballin. Hopelijk krijgt dit antwoord nog een mooi vervolg. Wellicht komt de overijverige officier van justitie mr. Paul Velleman tot inkeer, of wordt Velleman door zijn justitiële bazen tot inkeer gedwongen. Het is namelijk de hoogste tijd om de zaak tegen cartoonist Gregorius Nekschot te seponeren. Hirsch Ballin kan zelf een eerste stap in de goede richting zetten door opheffing van de belachelijke Interdepartementale Werkgroep Cartoonproblematiek.
Carel Brendel
Template: stoeptegel.
Soms is het handig op de zaken vooruit te lopen. Daarom voor het gemak alvast een invulformulier.
Template: stoeptegel.
Aan de Gemeente: …............
Afdeling Burgerzaken
Adres: ..............
Geachte lezer,
Graag vraag ik uw aandacht voor het volgende.
Binnen uw gemeentegrens:
0 heb ik onlangs een lelijke val gemaakt
0 ben ik ernstig gestruikeld
0 kwam ik in het water terecht
0 botste ik tegen een lantaarnpaal
0 ben ik door een fietser geschept
0 ben ik uitgegleden
0 anders, namelijk: …...........................
Dit ongeluk is veroorzaakt door:
0 een losliggende stoeptegel
0 een scheve putdeksel
0 een ongelijke stoeprand
0 een gat in de weg
0 vuilnis/de grijze bak/zwerfvuil
0 hondenpoep
0 anders, namelijk: ….................................
Ik wil u hiervoor aansprakelijk stellen.
Volledigheidshalve moet ik vermelden dat ik tijdens dit voorval toevallig geconcentreerd gebruik maakte van m'n:
0 blackberry
0 iPhone
0 andere smart phone
0 anders, namelijk: …......
....waarop ik/waarmee ik:
0 m'n lokatie raadpleegde
0 'n krant/tijdschrift/website/weblog doorbladerde
0 een opname maakte (foto/film)
0 door m'n opname-archief bladerde
0 de huidige en voorspelde weersituatie raadpleegde
0 aan het skypen/twitteren/krabbelen/..... was
0 een telefoonnummer in m'n adresboek opzocht
0 mijn mening/reactie gaf
0 sms-te
0 overig (waaronder bellen)
0 anders, namelijk: ........
Ik wil nog even benadrukken dat alles goed ging, ondanks:
0 de drukte op straat
0 de vele toeristen
0 de zwoele zomeravond
0 het drukke fiets/auto-verkeer
0 dat ik m'n geliefde broekzakvriend op ooghoogte hield
0 anders, namelijk: ….......
Tóch ging het mis en heeft eerder genoemd euvel tot bovengenoemd ongeluk geleid.
Ik vermoed dat U voorvallen als deze wel vaker worden voorgelegd - nu en in de toekomst - en ik hoop daarom dat we dit ongelukkige voorval waarvoor ik u aansprakelijk stel snel in der minne kunnen schikken.
Hoogachtend,
Naam: ..................
Adres: ...................
"Kop op, kunstbroeder."
Lieve Tiny en Simon,
(...)
Ik begrijp je ergernis over die fotoknippende dame bij Bomans zijn uitvaart, maar deel die niet. Die vrouw moet wel: het is haar handel. Ze kan niet 'later nog eens terugkomen'. Het is voor een gekleurd platenboek, tegen de uitgave waarvan de erven zich tot het laatste toe zullen verzetten, als het rinkelen van de kassa eindelijk alle argumenten overstemt. Als je een echte uitvaart wilt, dan hoort dit erbij. Laten Tijger en Woelrat maar met schreiende, overslaande stemmen roepen: 'De schoften! De schoften!' De jongens van het vak moeten zich daardoor geenszins van de wijs laten brengen.
Ja, net zo oud als jij, kunsbroeder, of net zo jong nog, net zoals je het wilt zien. Maar hij wel, en jij (nog) niet. Nu schrijf jij een gevoelig stukje over hem in het dagblad Het Parool, en anders had hij over jou een gevoelig stukje in het dagblad De Volkskrant geschreven. Zo moet je het zien. Je moet niet kwaad of bedroefd zijn dat hij wel dood is, en jij niet. Het had ook andersom gekund. Het leven gaat verder. Hoe lang zullen ze bij mijn dood stilstaan? Niet langer dan iemand die net gescheten heeft en heel even stil moet staan, om dat fijne gevoel erna ten volle te verwerken en al knijpend te voelen wegtrekken.
'Hee, die Reeves, die is ook al dood.' (Leest) '.... bijna (x) jaar.
Zo...'
'Wie?'
'Die schrijver, Reeven.'
'O, Reves, met dat gelul met die ezel?'
'Ja, die. Ook nog niet oud, eigenlijk.'
'Nee, Wat heeft (heb) die eigenlijk geschreven?'
'Weet ik veel. Boeken.'
'Wat voor boeken?'
'Weet ik dat? Wel altijd in de krant, en op de thee vee. Hij heeft (heb) toen in een kerk, heeft (heb) hij een minister een zoen gegeven; en toen heeft (heb) een vrouw in een winkel die heeft (heb) hem een klap gegeven , nee hij heeft (heb) die vrouw een klap gegeven, geen manier ook, koop je toch niks voor? Maar die is dus dood.'
'Dood is dood.'
'Zo is het.'
Kop op, kunstbroeder. Vlak hier om de hoek is de vijf eeuwen oude kerk, altijd open, met een lieve Mariaschrijn. De Moeder van God zit achter glas, met neonbuizen links en rechts. Vorige keer dat ik hier in Weert was, ging ik langs, en kocht een kaars, en mompelde zo wat van: 'En, mevrouwtje, wil het nog wat', enz. enz., met als antwoord een soort: 'Woew... woew... woew...woe', want de linker T.L. buis was stervende, en bromde daarom. Een Maria met geluidshinder en al dus. Als God het wil en wij leven, ga ik de avond vóór Hemelvaartsdag met mijn vrachtwagen op reis naar mijn Geheime Landgoed te V. en vandaar naar Lourdes, samen met mijn gastheer Guus van B., die een zeer vurig vereerder van de Maagd en een groot Lourdeskenner is. Het is 600 km verder dan V., en niet moeilijk toegankelijk vanuit Frankrijk. Het ligt aan de voet van de Pyreneeën. Volgens mijn belofte had ik er dit jaar al heen gemoeten. Voorlopig heb ik daaraan voldaan door 4x naar Kevelaer te gaan; mijn belofte om een schrijn voor Haar te metselen, ben ik dit jaar ten volle nagekomen: een prachtige bakstenen altaarnis in de tuin aan de nieuwe (plestik) vijver, met beeld er in en gaatje voor de huishoudkaarsen uit het blauwe pak. Nu post ik deze brief.
Veel liefs. Ik ben hier denkelijk wel tot en met het weekeinde. Jullie
Gerard Reve.
Gerard Reve - Brieven aan Simon C.
1971-1975
pag. 146/147
Veen, uitgevers - Utrecht/Antwerpen
Zijn potloodje is harder
Pal daarop had ik een gesprek met twee juristen, de een advocaat, de andere lid van de rechterlijke macht. Ik heb het gesprek niet goed verstaan, of verkeerd onthouden. Ik probeerde uit te leggen dat Nederland net als Engeland in Afghanistan aan het vechten is tegen de Taliban. Dat de cartoonist Gregorius Nekschot de ideologie van de Taliban met potlood en papier bestrijdt, niet met vuurwapens. Maar dat Nekschot door een arrestatieteam van de Nederlandse Officier van Justitie Mr Paul Velleman van zijn bed is gelicht, en in de cel geworpen.
Mr Velleman is deskundig op het gebied van discriminatie. Ondanks zijn grote en alom erkende deskundigheid heeft hij nog steeds geen dagvaarding jegens Nekschot uitgebracht, het blijft bij (in de meest letterlijke zin van het woord:) verdacht maken, op rekening van de belastingbetaler.
Wanneer zulke dingen overkomen aan iemand die alleen met een potloodje de Taliban bestrijdt, vroeg ik de beide heren, wat voor risico’s lopen soldaten dan wel niet die met echte vuurwapens oog in oog staan met de Taliban? Een van de juristen zeide grijnzend dat er inderdaad regelmatig militairen opgepakt werden wegens het niet goed opvolgen van de geweldsinstructies.
Waar sloeg die grijns op? Op mijn domheid? Op de domheid van de Afghanistangangers die zich in goed vertrouwen hadden laten uitzenden? Had ik deze man wel goed verstaan? Had ik koorts?
In de Wikipedia heb ik de rubriek ‘Mr Paul Velleman’ opgezocht. De man is een held, een strijder voor het vrije woord, zij het, helaas, niet ieders vrije woord. Volgens de Wikipedia heeft hij besloten dat Gretta Duisenberg niet vervolgd wordt wegens antisemitisme, hoewel haar woorden (een onbetekenend grapje, iets met zes miljoen?) mogelijk ‘krenkend en kwetsend’ geweest kunnen zijn ‘voor Joden’. Ook voor niet-Joden, zou ik zeggen. Hij heeft besloten dat de predikant Sheikh Fawaz niet vervolgd wordt vanwege de niet of nauwelijks verhulde oproepen tot moord die hij tijdens zijn preken in de moskee vanaf de kansel gedaan heeft en doet.
Mr Velleman heeft ook besloten dat daarentegen Gregorius Nekschot wel voor de rechtbank moet komen, althans daar permanent mee bedreigd moet worden. Immers, het potloodje van Nekschot is harder dan de wapens van de Nederlandse soldaten in Afghanistan.
Het is te hopen dat de Afghanistan-veteranen even zachtaardig op het arrestatieteam van Mr. Velleman zullen reageren als Gregorius Nekschot gedaan heeft. Nu ja, een aantal Afghanistan-gangers is gesneuveld en zal wel niet zo veel hebben tegen te werpen. Maar voordat het arrestatieteam de overlevenden op gaat halen, goed controleren of de laatstgenoemden bij thuiskomst hun vuurwapens wel hebben ingeleverd, zou ik zeggen.
HansJansen
Een gesprek over racisme
Waarom anti-racisme anti-beschaving is
Gisteren ben ik begonnen met het bekijken van Craig Bodeker's DVD, A Conversation about Race (Een gesprek over ras.) (dat hier al eerder werd behandeld), maar ik moest halverwege stoppen vanwege technische problemen.
Ik had nog nooit eerder van Bodeker gehoord voordat de DVD uitkwam. Die is uitzonderlijk, en het is precies wat er nodig is. Het voert ons mee tot in het hart van de hedendaagse linkse psychologie, zoals ik niet eerder heb gezien. Het moment dat mij tot nu toe het meest raakte was toen een jonge en aardige blanke vrouw werd gevraagd om een voorbeeld te geven van het racisme dat volgens haar overal in onze maatschappij aanwezig is. Zij zei dat zij soms, als ze bij zwarte mensen was die luidruchtig waren, bij zichzelf dacht dat zwarte mensen luidruchtig waren. Maar zij besefte dan ineens dat haar kritiek op luidruchtigheid juist een deel is van de "blanke cultuur", de blanke racistische cultuur, waarin zij groot is geworden en waar ze tegen moest strijden.
Toen zij dit zei, voelde ik alsof ik iets nieuws hoorde, of in ieder geval iets wat al bekend was in een ander daglicht tot mij doordrong. Het is natuurlijk een hoofdbestanddeel van het moderne linksige denken dat wij onze "stereotypen" over zwarte mensen en andere minderheden moeten overwinnen. Als wij bijvoorbeeld denken dat zwarte mensen over het algemeen minder intelligent of minder ordelijk of luidruchtiger zijn, dan zijn dat racistische "stereotypen" die wij moeten herkennen en uit onze gedachten moeten bannen. Maar wat deze jonge vrouw zei, ging veel verder dan dat. Zij zei dat het bezwaar tegen luidruchtigheid in het algemeen een racistische gedachte was die zij uit haar gedachten moest bannen. Zij redeneerde in principe als volgt: omdat zij bezwaar had tegen luidruchtigheid, en omdat zwarte mensen de neiging hebben om luidruchtig te zijn, was de afkeer van luidruchtigheid op zich een racistische gedachte die moest worden uitgebannen. Wat eigenlijk betekent dat elke algemene norm van blanken, elk normaal criterium van deugdzaamheid of uitstekende eigenschappen in onze maatschappij, waarin zwarten gemiddeld tekortschieten, alleen al vanwege dat simpele feit racistisch is en dus moet worden verworpen.
Lawrence Auster - Vertaling: Rudolf
Bron
Terreuraanslag Australië verijdeld
Met een grootscheepse anti-terreur operatie in de noordelijke buitenwijken van Melbourne heeft de Australische politie naar eigen zeggen dinsdagochtend plaatselijke tijd een grootscheepse terreuraanslag verijdeld. De operatie hield onder andere huiszoeking op 19 locaties in en in totaal zijn 18 mannen aangehouden. De politie had sterke aanwijzingen dat de groep jonge mannen – Australische staatsburgers met Somalische en Libanese achtergrond en allen in de twintig – van plan was de legerbasis Holsworthy Barracks in het zuid-westen van Sydney – een historische legerbasis en thuishaven van een elite regiment - aan te vallen in een zelfmoordaanslag met als doel zoveel mogelijk doden te veroorzaken voor ze zelf zouden worden gedood.
In een plan dat veel wegheeft van de terreuraanslagen in Mumbai in November was de optie van overgave absoluut uitgesloten. Uit de afgetapte telefoongesprekken bleek verder dat de aanwezigheid van Australische soldaten in moslimlanden – niet nader genoemd maar algemeen wordt aangenomen dat Afghanistan en Irak worden bedoeld – de directe aanleiding was voor de geplande actie. Uit de berichtgeving tot nu toe is ook duidelijk geworden dat de terreurverdachten lageropgeleide bouwvakkers en taxichauffeurs zijn die weinig besef hebben van de internationale politiek.
De politie had de groep sinds januari op de voet gevolgd en uit de vele telefoongesprekken die zijn afgetapt bleek dat de opdrachten naar alle waarschijnlijkheid uit Somalië kwamen. De politie vermoedt dat de leden van de terreurcel werden geïnspireerd door de aan Al-Quaida gelieerde Somalische terreurorganisatie al-Shabaab (‘de jeugd’). Van zeker twee terreurverdachten is bekend dat ze naar Somalië reisden om deel te nemen aan de training van de organisatie en een van de verdachten bevindt zich nog steeds in Somalië. Al Sahaab werd vreemd genoeg tot nu toe niet als terreurorganisatie aangeduid door de Australische overheid, dit in tegenstelling tot de VS, waar de organisatie wel voorkomt op de lijst van verboden organisaties.
De grootscheepse actie van vanochtend was de op een na grootste anti-terreuroperatie in de geschiedenis van Australië. Maar sinds de grootscheepse anti-terreuractie in november 2005, waarover ik eerder berichtte op Hoeiboei, is het op dit front relatief rustig gebleven. De politie besloot afgelopen weekend dat het tijd was om in te grijpen omdat er duidelijke aanwijzingen waren dat er een aanslag op handen was.
Mochten er nieuwe ontwikkelingen zijn, dan houd ik de lezers van Hoeiboei op de hoogte.
Kees Bakhuyzen
De vakbeweging als hulptroep van de fundamentalistische islam
Let op! Plus update, 6.8.2009: Agnes Jongerius: De achterliggende waarden van de Ramadan staan dicht bij de uitgangspunten van de FNV.
Met de vakbeweging heb ik altijd een haat-liefde-verhouding gehad.
Mijn vader vond de bonden niet helemaal nutteloos. Dat de vakbeweging miljoenen leden had, was te danken aan haar rol als sociale ANWB. Bij individuele geschillen kan het vakbondslid een beroep doen op een jurist, die als een soort sociale wegenwacht de gestrande werknemers kon redden.
Carel Brendel
Abonneren op:
Posts (Atom)