Beschaving (de (v.); vgl. -ing)
1. het gladmaken met de schaaf.
2. het beschaven (3), syn. civilisatie: de beschaving der zeden
3. toestand van beschaafdheid, van maatschappelijke, geestelijke en zedelijke ontwikkeling, hetzij in het alg. of zoals hij door tijd en plaats bepaald is, syn. civilisatie, cultuur: de de beschaving der Javanen; staan op een lage, hoge trap van beschaving; de brandpunten van de moderne beschaving; beschaving betekent onder meer dat het niet om het naakte overleven gaat, dat de zwakkere wordt beschermd, dat we niet op het scherp van het zwaard met elkaar verkeren (Van Paemel); innerlijke beschaving, die niet aangeleerd is, maar aangeboren of gegeven met het milieu waarin men opgroeit.
Bron: Van Dale, Groot Woordenboek Der Nederlandse Taal.
Dertiende, herziene uitgave door Prof. Dr. Guido Geerts en Drs. Ton den Boon.
Van Dale Lexicografie
Utrecht Antwerpen
1999
Geen opmerkingen:
Een reactie posten