Handje geven
Leve het vriendelijke knikje. Waarom zou het ineens verplicht zijn iemand een hand te geven? Een onbekende die met uitgestrekte hand op mij af komt vind ik eerlijk gezegd opdringerig: ik wil eerst weten of ik hem wel wil aanraken. Een hand is een gebaar van vertrouwelijkheid, de allereerste vorm van lijfelijk contact, en het is onzin om dat van iemand te eisen.
In 1908 verbaasde Louise Stratenus, schrijfster van een veelgelezen etiquetteboek, zich erover dat sommige mensen elkaar al bij de eerste kennismaking de hand reiken: was een kleine buiging niet voldoende? In Engeland is dat nog steeds zo; daar heerst nog de gedachte dat een handdruk iets betekent. Net als hier te lande, twee of drie eeuwen geleden. Toen stond een handdruk voor de bezegeling van vriendschap, broederschap, verzoening of akkoord. Later werd het geven van een hand een gebaar van welwillendheid, dat alleen mocht uitgaan van wie ouder of deftiger was: nóóit mocht je je hand uitsteken naar een meerdere. Nee, je wachtte bescheiden af of je een hand kréég.
Etiquette is iets fascinerends. Het is een en al cultuur, er is niets 'algemeen menselijks' aan. Wat in Amerika en Frankrijk gewoon is, is uitgesloten in Marokko of Engeland. Algemeen menselijk is alleen: vriendelijk en beleefd zijn. Hoe iemand dat uitdrukt kan verschillen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten