Déjà vu

Déjà vu

Daar zijn ze weer, de kringgesprekken, net als drie-en-een-half jaar geleden na de rituele afslachting van de Nederlandse filmmaker Theo van Gogh en, iets minder lang geleden, na de Deense spotprentenrel: bij Nova, bij P & W en bij Rondom Tien. Dit keer gaat het om een net uitgezonden kritisch filmpje – wat toch tot één van de verworvenheden van onze samenleving behoort - dat ons moet waarschuwen voor de (zelf)islamisering van Nederland. Zowaar, een déjà vu! Want de inhoud van de gesprekken verschilt nauwelijks van die van toen.

Ik zie dezelfde januskoppen, aangevuld met wat jong 'talent', die dezelfde riedels uitkramen. Ik hoor dezelfde 'maars'. Ongegeneerd. Het doet pijn aan mijn intellect, toch blijf ik kijken want je mag de hoop nooit opgeven natuurlijk maar wat verlang ik stiekem (zonder naar internet te hoeven gaan) naar een ander lied, een ander geluid! Iets wat een klein beetje met gezond verstand te maken heeft, iets wat enigszins de vorm van een rechte rug aanneemt. Iets wat naar zelfreflectie neigt en als het mag ook naar een vleugje realiteitszin.

Weer zie ik dat allochtone woordvoerders (Aboutaleb uitgezonderd) zich als zielige tweederangs burgers uiten die gepamperd en geknuffeld willen (blijven) worden, die daarom eisen dat we ze niet voor vol aanzien en die dat keihard spelen onder het mom van respect. Dat vinden ze normaal. Want er is niets mis met hen noch met hun religie of cultuur. De wantoestanden - hé is er dan toch vooruitgang geboekt? - spelen zich niet in Nederland af (pardon?!) en anders zijn die wantoestanden de schuld van de toon, het gepolariseer, sociale achterstand, gediscrimineer en het over één kam scheren door haatzaaiende lieden die niets van hun vredelievende religie en cultuur afweten en die alleen maar op eigenbelang uit zijn, op politiek gewin. (Al die haatzaaiende lieden hebben dan ook full time bescherming nodig, of zijn vermoord.)

Geen zelfreflectie neem ik waar maar verongelijkte gezichten en beschuldigende vingertjes. Als het ontkennen eventjes onmogelijk is, omdat een enkeling hen op de feiten (de twin towers, een rituele moord en haatzaaiende imams op Nederlandse bodem, en andere vervelende binnenlandse perikelen, ook wel islamisering genoemd) durft te wijzen, dan komt de woordenbrij nog voor de ander is uitgesproken. Kelen kwetteren het oude multiculturele liedje omdat ze nu eenmaal zo gebekt zijn. Die harde feiten mogen nergens aan gekoppeld worden, dat zou een schande zijn en getuigen van te veel verstand.

Ik hoor dezelfde ontkenning van weleer, en de krachten die die ontkenning steunen lijken sterker, georganiseerder, gecontroleerder en bijna dreigender dan een paar jaar geleden. De gretigheid waarmee deze krachten de allochtonen als tweederangs burgers blijven bestempelen en pamperen is ontegenzeggelijk gegroeid. We mogen de nieuwkomers niet serieus nemen, dat is en blijft de boodschap, we moeten al hun eigenaardigheden op de koop toe nemen, we moeten ze omarmen, en trots op ze zijn als ze zich goed gedragen. Net als bij kleine kinderen. We moeten met hen verbroederen, ons onvoorwaardelijk aan hen ketenen en dat kan uiteindelijk maar op één manier en die zal dan tot gevolg hebben: geweldloze onderwerping aan een totalitair systeem ten behoeve van de lieve vrede.

Net als drie-en-een-half jaar geleden loop ik op straat, zit ik in de trein en vang flarden van gesprekken op. Zoals ze toen niet over de afslachting van Van Gogh gingen, of over de Deense cartoons, zo gaan de gesprekken nu niet over het filmpje, maar over het weer, de nieuwe net aangeschafte kleren, de dagelijkse boodschappen, de kinderen, de vriendjes of de vakantie.

Is dit nu hoopvol, of juist niet?

Annelies van der Veer

Reacties Déjà vu