Lachen om Jihad in Boston

Na de jihad-acties van Jawhar en TimoerLenk in Boston zal de discussie gaan over hoe we moeten voorkomen dat alle moslims op de daden van deze twee broeders worden aangekeken. Dat is zeker een belangrijk onderwerp, maar het is voor ieders veiligheid en vrede net een pietsje belangrijker hoe we dit soort daden kunnen tegengaan.

Zonder met de vinger naar enige moslim te hoeven wijzen, dient het toch zo langzamerhand wel duidelijk te zijn dat er een jihad-ideologie bestaat. In boeken, pamfletten, artikelen en op websites wordt die ideologie breed uitgedragen en tot in detail beschreven. Terroristen beroepen zich er regelmatig openlijk op wanneer ze voor de rechter staan.

De opdracht van het jihadisme is de wereld van de ongelovigen waar mogelijk te pijnigen totdat iedereen en alles aan de sharia onderworpen is.

Wat de sharia voorschrijft en verbiedt, is op internet makkelijk na te kijken, daar heb je geen experts meer voor nodig. Wie het nakijkt, zal zien dat onder de sharia wie geen moslim is, geen rechten heeft. Behalve het recht moslim te worden.

Het interessantste aan de jihad-ideologie is dat deze deel uitmaakt van wat er in de moskee gepredikt wordt. Niet elke toehoorder neemt alles wat er in een preek gezegd wordt serieus, en er is ook nog altijd het belangrijke voorbehoud dat jihad alleen beoefend moet worden ‘waar dat mogelijk is’.

Maar zo lang er nog maar één imam rondloopt die met de koran in de hand in de naam van de islam de jihad predikt, heeft de rest van de wereld een probleem. Dat laatste heeft een gezaghebbend Nederlands islamwatcher rond de eeuwwisseling gezegd. De eeuwwisseling van 1900.

Dat er in Gaza en elders in de islamitische wereld hoongelach en feestgedruis geklonken heeft bij de berichten uit Boston geloof ik direct. Ik denk alleen dat het aspect van de situatie dat werkelijk iedereen in het Midden-Oosten de slappe lach heeft bezorgd, iets heel anders is dan wij hier denken. Voor een ieder die met de jihad-ideologie vertrouwd is, was het al snel duidelijk dat deze actie voldeed aan alle karakteristieken van een jihad-actie maar dat niemand bij de media in Amerika dat durfde te zeggen. 

Natuurlijk zouden ook de heidenen een jihad-actie hebben kunnen imiteren, je weet maar nooit. Maar dat we zelfs aan onszelf niet durfden toegeven dat jihad jihad is, dat schept voor jihadisten uiteraard een tactisch voordeel van klasse, daar kan westerse sluwheid in geen enkele vorm tegenop.

Maar welk goed doel wordt er nu toch door gediend om jihad niet als jihad te benoemen? Kennis van uitheemse ideologieën en godsdiensten kan als kennis op zich toch nooit verkeerd zijn? Hoe lang ik daar ook over heb nagedacht, ik begrijp er niet veel van. Het moet iets te maken hebben met de vrees dat politici met die kennis iets verkeerds gaan doen. Maar dan moeten we die politici in de gaten houden, met kennis van de karakteristieken van de jihad is niets mis.

Wie zijn vijand niet kent, en hem zelfs niet herkent, zal het onderspit delven. Jawhar en TimoerLenk hebben dat in Boston ons weer eens goed ingewreven. Het feestgedruis uit het Midden-Oosten betreft natuurlijk niet die paar Amerikaanse slachtoffers. Als ze in het Midden-Oosten hun jihad-plichten vervullen, door de lokale christenen weg te zuiveren, maken ze per weekend een veelvoud aan slachtoffers, ook al zijn de westerse media daar discreet over.

Het feestgedruis en het hoongelach betrof onze zelfgewilde blindheid jegens het verschijnsel ‘jihad’.