Waaraan herken je terreur als jihad?

Moderne jihad-terreur heeft tot doel ontreddering te scheppen bij het publiek waarop de jihadisten het gemunt hebben. Gewone terroristen doen een poging de inwilliging van een pakket van eisen af te dwingen, maar bij jihad blijft zo’n poging achterwege want juist de onzekerheid over de bedoelingen van de jihad-actie draagt bij aan de ontreddering van de doelgroep. Individuele strafexpedities als die tegen President Sadat of Theo van Gogh kunnen ook jihad zijn; maar daarover een andere keer.

Er is een tweede kenmerk. De stervensbereidheid van de jihadisten is groter dan de behoefte aan theater
in de rechtszaal achteraf, omdat sneuvelen meer indruk maakt op buitenstaanders dan snuggere opmerkingen tijdens een proces. Bovendien worden heidense rechters niet voor vol aangezien, je begrijpt niet waarom. De ‘jongens’ gaan liever dood dan dat ze zich hebben te verantwoorden in een aards strafproces voor een aardse rechter.

Het achterliggende idee van een moderne jihad-actie is dat ontreddering zal leiden tot vermindering van de sociale cohesie van de doelgroep, zodat het voor de leden van de doelgroep meer voor de hand gaat liggen om toe te treden tot een godsdienst of een groep die wél bij machte blijkt te zijn om voldoende sociale cohesie te verschaffen.

Klassieke jihad verschilt van de moderne: klassieke jihad betekende gewoon oorlogvoeren door legers tegen elkaar, denk bijvoorbeeld aan Poitiers 732 of Wenen 1683. Van legers is bekend wie ze gestuurd heeft. Moderne jihadisten willen daar twijfel over laten bestaan.

Een moderne jihad-actie bedoelt de aantrekkingskracht van de bestaande sociale structuren geringer te maken, zodat het makkelijker wordt om uit de oude verbanden los te komen en betrokken te raken bij nieuw gezelschap dat andere normen, instellingen en gebruiken voorstaat. Een heel klein succes daarbij is ook een succes. Een reeks van kleine successen samen vormt immers een groot succes.

Als klein succes telt bijvoorbeeld: de kinderen thuis houden van school, niet naar Koninginnedag- of andere festiviteiten gaan, het vermijden van een bezoek aan een kerkgebouw, een restaurant, een bank, een boekhandel, een concert, een receptie, een bioscoop of een opening. Dat zijn het soort triomfen dat een jihad-actie als product of bijproduct hoopt op te leveren. Een goede jihadist is in zijn opzet volmaakt geslaagd wanneer zijn doelwit ook het eigen huis en de eigen straat niet meer als veilig eigen terrein beschouwt. Helemaal mooi wordt het als het doelwit zijn eigen land niet meer als zijn eigen land ziet, en opkrast.

Het maken van zo veel mogelijk slachtoffers per incident is noodzakelijk omdat de terreurgebeurtenis indruk moet maken. Een bericht ‘Drie 50plussers raken hun bril kwijt’ wekt de lachlust, maar ‘Drie kleuters vermoord’, dat komt bij de doelgroep hard aan. De dood van ‘onschuldige’ slachtoffers is vanuit de sharia gezien geen moreel probleem want ‘goed’ en ‘kwaad’ worden binnen de sharia anders gedefinieerd dan bij ons.

Het onderscheid tussen goed en kwaad is niet, zoals de Joods-Christelijke cultuur dat pleegt te doen, onder woorden gebracht in absolute geboden (‘Gij zult niet doodslaan’, ‘gij zult niet liegen’ en de rest van de Tien Geboden) maar goed is alles wat de toepassing van de sharia bevordert, ongeacht of het een overtreding van een van de Tien Geboden is of niet.

Gezien de alomtegenwoordigheid en het bereik van de moderne media kan bovendien geen enkel slachtoffer van jihad er zich nog op beroepen dat hij niet op de hoogte was van de boodschap van de islam, de koran en de sharia. Blijkens het gevoerde beleid zijn uitsluitend Europese en Amerikaanse politici, en hun topambtenaren, nog onbekend met de inhoud van die boodschap, althans dat zou een cynicus wellicht kunnen aanvoeren om de lachers op zijn hand te krijgen.

Een moderne jihad-aanval zal zich bij voorkeur richten op mensen die deelnemen aan sociaal belangrijke evenementen die symbool staan voor het functioneren van de samenleving: een viering, een collectieve herdenking, het woon-werkverkeer. Een jihad-aanslag dient bij voorkeur ook nog plaats te vinden op een op een plek die symbolische waarde heeft voor de slachtoffers of hun nabestaanden. Een symbolische datum is een mooi extraatje, en tegelijkertijd een knipoog naar de ‘experts’ van de Westerse inlichtingendiensten.

De nabestaanden en de toeschouwers moeten na afloop van de gewelddadigheden tot het besef zijn gekomen dat zij weliswaar dag in dag uit kwetsbaar zijn maar dat wie zich heeft onderworpen aan de regels van de sharia, niets kan overkomen. Zoals bekend verbiedt de sharia het om aan de evenementen van de heidenen mee te doen.

Kinderen tot slachtoffer van jihad-acties maken verhoogt de werkzaamheid van de acties. Het is effectief om mannen het idee te geven dat zij niet in staat zijn hun kinderen en hun vrouw tegen de jihadisten te beschermen, en dat ze er daarom goed aan doen zich te onderwerpen, al was het alleen maar voor het lijfsbehoud van hun kinderen. Zie verder de berichtgeving over groepsverkrachtingen in Zweden, Noorwegen en het Verenigd Koninkrijk, en mogelijk ook in Nederland.

Net als bij gezichtsbedekking en het weigeren een hand te geven staat het veroorzaken van ontreddering en het verzwakken van de sociale banden voorop. Ook andere symbolen van de samenhang van de niet-islamitische maatschappij dienen te worden aangetast: denk aan het niet opstaan voor de rechterlijke macht.

De rechterlijke macht en de rechtbank zijn trouwens een obsessie voor een jihadist. Zo verlangt de al wat oudere jongerenimam Abdul-Jabbar van de Ven dat het Binnenhof, een symbolische plek voor de samenhang van Nederland, een sharia-rechtbank wordt. Jihadisten willen de sharia toegepast zien, maar omdat mensen dat nu eenmaal niet uit overtuiging of vrije wil zullen doen (zie de koran en de korancommentaren bij Soera 110), is de behoefte aan rechtbanken groot op het moment dat de sharia de wet des lands zal zijn geworden.

Heidenen die terreur plegen, zijn uiteraard bij machte de strategie van de jihadisten te imiteren, en ook het omgekeerde is waar. Het kan daarom lang ongewis blijven uit welke hoek terreur komt. Mohammed, de profeet van de islam (570?-632?), heeft, naar door zijn volgelingen getrouwelijk wordt overgeleverd, immers gezegd: ‘Oorlog is bedrog’, een diepe wijsheid die zeker kan wedijveren met de Bergrede.

Wanneer er behalve ontreddering geen andere effecten van een bloeddorstige of destructieve actie zijn aan te wijzen, dan ligt het voor de hand om in eerste instantie jihad niet uit sluiten.