Mohamed Rabbae, de Superman van het extremisme
Waar zouden we zijn in deze bange dagen zonder Mohamed Rabbae? Als een soort Superman duikt deze GroenLinkser overal op. Een kleine, zeker niet volledige greep uit de bezigheden van het Kamerlid in ruste:
Rabbae roept tijdens een debatmiddag (11 maart 2007) Geert Wilders op naar Australië te verhuizen als het hem niet meer bevalt in Nederland. Tijdens een door Samen Tegen Racisme en Nederland Bekent Kleur georganiseerde avond (21 maart 2007) noemt hij Geert Wilders ‘een islamracist’. In een Amsterdamse moskee zit hij een bijeenkomst voor (10 september 2007) van een nepcomité van ex-moslims, dat is opgericht om het oorspronkelijke comité van Ehsan Jami in de wielen te rijden.
Rabbae tekent met andere ‘beroepsmoslims’ (3 januari 2008) een steunverklaring voor het initiatief Benoemen en Bouwen van Doekle Terpstra en zijn naïeve christenbroeders. Rabbae laat zich (27 januari 2008) kiezen tot voorzitter van een nieuwe koepelorganisatie, het Landelijk Beraad Marokkanen (LBM). Hij is spreker (22 maart 2008) tijdens de anti-Wilders-manifestatie van Nederland Bekent Kleur op de Dam in Amsterdam. Namens het LBM doet hij aangifte (31 maart 2008) tegen de film Fitna van Wilders. Hij houdt (6 april 2008) een pleidooi voor de oprichting van een moslimpartij, omdat het islamitische geluid te weinig aan bod zou zijn gekomen in het Fitna-debat.
Nog niet in het nieuws, maar zeer interessant is Rabbae’s volgende optreden. Tijdens het komende Marxisme Festival (12 april 2008) neemt hij deel aan een debat van Wilders-tegenstanders onder de titel ‘Tegen de politiek van de angst - voor de politiek van de hoop’
Uit België komt Nadia Fadil, academica en publiciste. Als iemand onder die vlag wordt aangekondigd, kun je er vergif op innemen dat het om een trotskist gaat. Inderdaad. Sociologe Fadil ondertekende in 2003 een steunverklaring voor Resist - een lijstverbinding van de extremistische Arabisch-Europese Liga (AEL) van Dyab Abou Jahjah met de Partij van de Arbeid (heel verwarrend, maar in dit geval de trotskistische partij van België) - bij de gemeenteraadsverkiezingen in Antwerpen.
Net als Superman opereert Mohamed Rabbae onder verschillende identiteiten. Zoals Superman zich wel eens vermomt als de journalist Clark Kent, zo treedt Rabbae op namens diverse comités: Genoeg is Genoeg, Eén Land, Eén Samenleving, Landelijk Beraad Marokkanen. Er zit één gemeenschappelijke factor in alle optredens van Rabbae. Als hij zijn mond opendoet, zijn de trotskisten (Internationale Socialisten) altijd dicht in de buurt.
Desondanks wekt Rabbae overspannen verwachtingen bij zijn achterban. Als de juridische acties vervolgens op niets uitlopen, worden de arme moslims alleen maar gesterkt in de gedachte dat er in Nederland een hetze tegen hen wordt gevoerd. Samenvattend: Rabbae behandelt moslims als afhankelijke en gediscrimineerde zielenpoten in plaats van ze op te voeden tot volwassen en zelfbewuste burgers.
Niettemin is Rabbae bereid om een moslimpartij van politieke adviezen te voorzien. Rabbae ziet de nieuwe partij als ‘een soort islamitische CDA’. Gezien de politieke bezigheden van de GroenLinkse Superman denk ik dat hij heel andere bedoelingen heeft. In veel Europese landen proberen linkse extremisten en extreme islamisten namelijk tot een politieke samenwerking te komen.
Dat is geheel in de lijn van Chris Harman, de ideoloog van de Socialist Workers Party (SWP), de trotskistische moederpartij van de Internationale Socialisten. Hij schreef in 1994 The prophet and the proletariat. Hierin pleit hij in voorkomende gevallen voor een samenwerking met de moslimfundamentalisten onder het motto ‘Met de islamisten soms, met de staat nooit’. Deze samenwerking kreeg vorm bij massale demonstraties in de straten van Londen en Parijs. Paul Berman signaleert het monsterverbond tussen extreem-links en extreem-religieus in Wie is er bang voor Tariq Ramadan?, een knappe afrekening met de zogenaamd vooruitstrevende moslimgeleerde, die onder meer aan de Erasmus Universiteit Rotterdam doceert.
In Nederland en België probeerden de Internationale Socialisten moslims voor zich te winnen via een alliantie met de nationalistische en antisemitische AEL. De beweging Resist haalde echter maar een minimaal aantal stemmen bij de Belgische verkiezingen. In Nederland kwamen de twee clubs niet verder dan het stichten van relletjes rond het Mercatorplein in Amsterdam en een gezamenlijke herdenking van de terreursjeik en Hamas-oprichter Ahmed Yassin. Maar misschien is de tijd nu wel rijp voor een politieke partij, waarin zowel orthodoxe moslims als linkse extremisten zich thuis voelen.
Politiek adviseur Mohamed Rabbae beweert dat hij GroenLinks trouw zal blijven. Het helpen oprichten van een concurrerende partij lijkt me overigens niet een toonbeeld van trouw. Femke Halsema en de partijleiding zullen daarom snel moeten aangeven of zij de semi-trotskistische hoogvlieger Rabbae in hun gelederen blijven tolereren.
Dubieus is ook de positie van Kamerlid Tofik Dibi, politiek opgegroeid in de arbeidersvereniging HTIB, de Turkse tegenhanger van het Marokkaanse KMAN - twee linkse migrantenorganisaties die al vele jaren in een baan rond de Internationale Socialisten zweven. Tijdens het Fitna-debat probeerde Halsema Dibi tevergeefs van een interruptie tegen Wilders af te houden. Voelde ze aankomen dat Dibi een doorzichtig leuterpraatje zou afsteken over zijn steun aan jonge (heel toevallig trotskistische) demonstranten, op wie hij googelend achter zijn computer bij toeval was gestuit?
Dibi zit - zoals dat tegenwoordig heet - ‘vuistdiep’ in de Internationale Socialisten, anti-democraten die solidair zijn met Hamas en Hezbollah. De vraag blijft daarom: Wanneer roept Halsema haar fractiegenoot tot de orde?
Carel Brendel
Carel Brendel is auteur van Het verraad van links (Uitg. Aspekt)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten